4 juni, we fietsen van Manzilla de las Mulas naar Astorga, 78km.
Het weer: bewolkt met af en toe zon 20°C. Voor morgen voorspelt men regen.
Vandaag is mijn fietsvriend 'Bob' jarig en Wis ontvangt haar collega's van 't werk.

Mansilla de las Mulas

We fietsen vandaag richting Astorga. Het geeft mij de indruk dat dit deel van Spanje arm is, echt arm. Zie je zo wat aan alles wat je passeert; huizen, wegen, de verzorging (geen dus) van de dorpen, de mensen zelf. Ook geen echte bron van inkomen. Alleen een stukje wijnbouw, beetje graan, maïs, hop, bieten en schrale aardappelen. Rond León bemerk je een weinig industrie, verder een doodse en arme streek. In een klein winkeltje ergens in een klein dorpje vertelt de vrouw dat er gisteren een Italiaanse pelgrim is overleden. Ingeslapen op de Camino als het ware. Schokkend en wereldnieuws aldaar voor de plaatselijke bevolking.
De ooievaars, want we fietsen steeds door de streek waar de ooievaars huizen, broeden en kweken, brengen 'nieuw' leven...

Dorpje, oude bewouwing...

Overal ooievaars die 'nieuw' leven brengen.

Hospital de Orbigo heeft een gigantische oude brug met zoveel bogen dat ik ze niet kan tellen van op de plaats waar ik sta. De foto zal evenmin uitsluitsel brengen. In de weekends draaien ze daar de tijd terug en houden er middeleeuwse ridder- en steekspelen. We nuttigen in Hospital de Orbigo ook ons warm middagmaal, een pelgrimsmenu voor 9,00 euro. Het stelt echter niet veel voor, buiten de soep is het niet veel soeps. De ijscreem in plastiek potje kan amper de kwaliteit optillen.
 

De brug over de Órbigo	Astorga, historisch marktplein

Onderweg denk ik vaak aan de camino die we in 'La Douce France' fietsten. Mr et Mme Petit flitsen door mijn gedachten als ik een oude(?) vrouw met de blote handen bezig zie om kuiltjes te graven om haar patatas van water te voorzien...
De vlakke rit biedt me echt de mogelijkheid om de voorbije 5 weken op een rijtje te zetten en de 'fait divers' af te wegen. Vanaf morgen wordt het opnieuw zwoegen, afzien voor mij. Het zware lichaam zal weer protesteren, alhoewel ik me redelijk goed voel.


Morgen, het afleggen van de steentjes, dat eigenlijk voor mij een doel op zich is, geheel apart van de Camino zelf!... Ik geloof dat ik de mensen wie een steentje hebben meegegeven hier echt mee kan helpen. Ik leg in hun plaats de zware last, die ze dragen, af. Ikzelf heb geen steentje maar wil verder - en dit asap - doorgaan tot Santiago. Wetende dat Lewiske thuis op mij wacht en me nodig heeft. De Camino uitfietsen is voor mij een prestatie en het lijden en afzien onderweg hoort bij deze tocht, niet meer en niet minder!...

Uit het dagboek van Pedro