|
Cruz de Ferro, de berg die groeit...
In de refugio van Astorga had ik geen al te beste nacht. Rugpijn bij het opstaan, dat ziet er niet goed uit voor een toekomstige zware dag. Het is fris, de zon doet haar best maar warmer dan 15°C wordt het niet, nee het zal later op de dag nog kouder en vochtiger worden.
29 km lange klim en het wordt vlug duidelijk dat we door een andere omgeving fietsen. Hier fietsend door de bergen leef je in een andere tijd. Kleine vriendelijke dorpjes en dito inwoners. Bij één van hen houden we een korte stop waar ik van Luus een 'Camino-hangertje' krijg als aanmoediging. De vrouw des huizes wil met mij op de foto...
 |
Pedro met señora de casa |
Nu wordt het menens, verder klimmen en het wordt kouder en mistiger. Het bonst in mijn hoofd, de zenuwen gieren door de keel. Ik hou even halt en neem diep adem en pomp mijn longen vol. Het echte werk begint, klimwerk. Bij het passeren van Foncebadon zie ik geen bar of restaurant, alleen geiten en ezels en een weg die omhoog gaat. Het wordt alsmaar kouder en kouder. De wind is scherp en krachtig en we gaan verder met de klim, de weg is nog lang, heel lang tot de top op 1500m.
Het laatste stuk is echt van die aard om mijn adem en benen af te snijden. Ik denk aan de steentjes die ik bij me heb en zet door.
 |
De steentjes zijn ter bestemming... |
Mart zal er al zijn. Luus zie ik voor me uit fietsen en dat geeft me moed. Het kruis wil ik halen, steentjes afleggen dat is eigenlijk wel een doel op zich. Mart en Luus vertelden me later dat de laatste kilometer aan 14% klimmen was...
Triomf dat ik het haalde, gelukkig was ik, vooral voor zij die de steentjes in mijn handen hadden gegeven...
Foto's: Pedro
|
