Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Op spaken naar Santiago de Compostela
19-07-1997
2e rit Geraardsbergen - Cambrai 133km
Ik heb vannacht, als naar goede gewoonte, zeer goed geslapen. Het wekkertje riep om 7 uur en na een verkwikkende douche, een ontbijt met grof brood, beleg en confituur waren we klaar voor de start. Het regenen was sinds gisterenavond opgehouden en na een paar kilometer besloot ik zelfs om mijn trainingsvest uit te doen, de zon was aan de hemel verschenen en zodoende was dat voor deze jongen al voldoende om in te grijpen. We reden door hartje Geraardsbergen ;op zoek naar het jaagpad dat weer langs de Dender leidde. In Deux-Acren steken we de taalgrens over en voor de fietser is dit de overgang van goed bollend asfalt naar een grindpad dat, wat de kwaliteit betreft, toch iets te wensen overlaat.angs Lessines met zijn Abdij-gasthuis van O.L.Vrouw met de roos (gesticht in 1242) gaat de tocht naar Tournai (Doornik)langs een heuvelachtig, rustig landschap en slaperige dorpjes. Plots doemt de kathedraal op, met de typische vijf torens...,Doornik. Voor mij geeft de stad niet wat ik er van verwacht had,enkel het kleine oude centrum kon mij bekoren. Het is weer middag en dus tijd om een kleinigheid te eten. Wat er bij mij altijd ingaat is een broodje smos, mijn vrouwtje zal dat niet ontkennen. Terug op de fiets,richting Franse grens ontluiken schitterende vergezichten en landschappen. Wat opvalt is de stilte in elk dorpje dat we passeren. We fietsen weer over een jaagpad langs de Schelde en echt opvallend, het water is hier merkelijk properder dan in de contreien waar we vandaan komen. Prachtige groene wieren groeien er in het water tot tegen de oevers.Toch ook hier en daar wat minder fraaie uitzichten, de oude kalkovens zijn nog de stille getuigen van hoe het vroeger was. Bij Remegies steken we de grens over en vanaf nu volgen we de D 327. Onze Belgische frankskes worden opgeborgen om plaats te maken voor de Franse. In de late namiddag komt Cambrai of Kamerijk in het oud vlaams, in zicht. Tijdens de lichte afdaling rijden we een koppel per fiets voorbij en een eindje verder zeg ik tegen Ludo, dat zijn volgens mij Hollanders ; er wordt eens mee gelachen, maar op dat moment hebben we er nog geen erg in dat we deze mensen nog een paar keer gaan ontmoeten. De stad Cambrai geeft een gezellige indruk, tenminste nadat we na enig zoeken de jeugdherberg hadden gevonden. Het is een oude Romeinse plaats tussen Boulogne, Keulen en Straatsburg. Er is een oude stadspoort (Porte de Paris) uit het jaar 1300 met ook nog de resten van oude stadsmuren. Vanaf de tijd van de Capetingers was Cambrai een belangrijk bedevaartsoord, en bezat de stad al een bisschopszetel.Herinner je nog het koppel dat we op weg naar Cambrai voorbijstaken? Tijdens het avondeten in de jeugdherberg,- op het gazon overigens want het was goed weer,- komen ze plots opduiken. Goedenavond, nou wij hebben wel de Nederlandse identiteit vertellen ze, maar we worden toch liever vereenzelvigd als Zeeuwen . Er ontspon zich een gezellig gesprek en wat bleek? Hij was Kees Raes, broer van Jan, ex-beroepsrenner en nu sportbestuurder van een wielerploeg. Zijn vriendin Marleen was een Kortrijkse en door omstandigheden in Hulst aanbeland. Enfin, na het eten hebben we nog wat gebabbeld over van alles en nog wat, en voor we het wisten was het alweer bedtijd.
18-07-1997
1e rit Essen - Geraardsbergen 128km
Om 5 uur wakker geworden van een stortbui,dat belooft.De avond tevoren was alles al ingepakt en de fietstassen zaten al op de fiets. Een normaal ontbijt en verse koffie geserveerd door vrouwtje Paula moesten mij tot de middag overeind houden. Ik had een afspraak met de collegas om 7.45u aan het pleintje in Kalmthout waar eens de St Jacobskapel stond.De tijd ging vlug deze morgen en voor ik het wist moest ik afscheid nemen,voor tamelijk lang voelden we, maar kom er gebeuren erger dingen op deze wereld niet? Nog een kusje,de fiets op,en voor de bocht... nog even een hand opsteken naar het vrouwtje. Plots realiseerde ik mij dat onze langverwachte tocht,op deze vroege morgen,een aanvang had genomen. Ik fietste gemakkelijk,het was ook al geruime tijd opgehouden met regenen,alhoewel de lucht een sombere dag voorspelde. Mijmerend fietste ik naar Kalmthout waar nog enkele collegas ons vertrek wilden meemaken, tenminste zo dacht ik. Want daar aangekomen bleek er een heus comité op de been gebracht.Zonder dat we daarvan op de hoogte waren ijverden een aantal enthousiastelingen van Kalmthout, voor de heroprichting van de ter ziele gegane St. Jacobskapel. Zelfs de pers was opgetrommeld, en zo komt het dat sommigen onder U reeds s anderendaags onze plannen in de krant konden lezen. Na het gebruikelijke ceremoniëel van afscheid nemen,begon onze tocht nu echt. Vlug naar het gemeentehuis van Kalmthout om alvast onze eerste stempel op onze geloofsbrief in ontvangst te nemen.Volgende halte was het Antwerpse stadhuis, waar we van Mieke Vogels (goeie kennis van Ludo) een vers tasje koffie kregen aangeboden en natuurlijk ook weer een stempel op onze geloofsbrief. Op die geloofsbrief kom ik in mijn verhaal ten gepaste tijde terug. Via de Imalso fietstunnel ging de tocht langs Burcht, Weert en Mariekerke naar St Amands.Tijd om mn smosbroodjes te verorberen, het was tenslotte bijna middag en de veerboot over de Schelde vertrok pas om 12.30 uur.Inmiddels werden ook de hemelsluizen opengezet, in de gietende regen bereikten we de overkant. De rit verliep vanaf nu in de regen, via Dendermonde en Aalst, en daartussen mooie idyllische dorpjes. We reden over een ongelooflijk prachtig fietspad langs de oever van de Dender.We passeerden kleine, eeuwenoude sluizen.Stuk voor stuk zijn het fotos voor postkaarten.De dag liep op zijn einde, en voor we het wisten stonden we op het erf van de jeugdherberg t Schipke in Geraardsbergen.Een ruime kamer met stapelbedden, een nette WC en douche, wat wil je nog meer.Na een deugddoende wasbeurt hebben we deze dag afgesloten met een goedkoop menu van het huis in resto De klokke in Geraardsbergen.
11-06-1997
In 1992 het de idee ontstaan. Nogal wat documentaires op tv en een aantal publicaties over Santiago de Compostela, deden mij besluiten deze trip per fiets te ondernemen. Een mens moet in zijn leven enkele boeien uitzetten, daarom leek mij 1997 een geschikt moment. Het jaar waarin ik 50 werd. Het toeval wilde dat collega Ludo (45 jaar) achter mijn plannen kwam, en ook collega Eric(29 jaar) een fervent fietser,zag ook wel brood in een fietstrip van ongeveer drie weken. We werden lid van het Vlaams Genootschap van Compostela, en de driemaandelijkse tijdschriften lazen we van de eerste tot de laatste bladzijde: geschiedkundige anecdotes over de middeleeuwse pelgrims, de mooie steden en dorpjes die ze aandeden, de reisverhalen van collegas pelgrims die ons waren voorgegaan deden ons watertanden. De plannen kregen stilaan vorm: op de voorbereidende vergaderingen werden praktische dingen besproken zoals: de route, fiets en materiaal, waar overnachten enz. We besloten het avontuurlijk aan te pakken, dit wil zeggen zonder begeleiding van een volgwagen. De overnachtingen gebeurden in jeugdherbergen, de tent en in de refugios (1). In het najaar van 1996 en het voorjaar 1997 werd duchtig getraind, individueel en wanneer het uitkwam.Concreet betekende dit voor mij, dat de trainingen een vaste vorm kregen in de maand maart, en dat er op 6 à 7 weken voor de start driemaal per week 100 km gefietst werd. De rest van mijn verhaal begint op 18 juli 1997, een regenachtige en van temperatuur een matige zomerse dag... (1) Refugios zijn Spaanse overnachtingsmogelijkheden, het zijn meestal door vrijwilligers bemande accomodaties, speciaal en alleen voor pelgrims.
