Ik heb me afgelopen week redelijk gedragen en met redelijk bedoel ik, dat ik die pillen waar ik aan verslaafd "was", niet meer gekocht heb en dus niet meer gebruikt heb. Toch ben ik niet zo voorbeeldig geweest als had gemoeten want ik heb wel op sommige dagen iets anders genomen ter vervanging nl Perdolan mono. In principe zou dat geen of minder kwaad kunnen maar het gaat er hem om dat de neiging om naar iets te grijpen nog niet weg is. Ik kan enkel , ter mijner verdediging aanvoeren, dat ik op die dagen onverwachts wacht moest draaien, een situatie die me normaal haast in paniek doet uitbreken vanwege de zeer waarschijnlijk zeer moeilijke situaties die ik dan zal tegenkomen. Het idee alleen dat de verantwoordelijkheid volop op mijn schouders alleen zal vallen, brengt me al jaren tot het zoeken naar "ondersteuning". Het viel me deze keer wel op dat ik er nauwelijks aan dacht en dat ik pas die andere Perdolan pakte toen mijn kop zowat ontplofte van de hoofdpijn. En geloof het of niet, maar de pijn ging ècht weg. De laatste jaren was het immers zover gekomen dat "gewone" middelen niet meer hielpen, wat bewijst dat mijn lichaam eraan gewend was.....maar nu lijk ik wel op de goede weg te zitten. Laatst nam ik de samenstelling en de bijwerkingen van al die Perdolans door en kwam toen tot een verrassende ontdekking. In feite héél stom want ik wist eigenlijk wel dat er iets gebeurd was met de samenstelling van de produkten, maar mijn onderbewustzijn had het verdrongen. Vreemd, hoe sterk die krachten van binnenin jezelf kunnen zijn.....
Vandaag kwam ik in een situatie die me in verleiding bracht. Indien ik mijn pillen op zak had gehad, dan zou het wel eens kunnen zijn dat ik toegegeven had. Ik moest naar een familiebijeenkomst met veel lawaai en veel drukte en dat is meestal de moment dat ik hoofdpijn krijg en zoek naar compensatie/kalmering. Ook nu kreeg ik hoofdpijn maar kon er niks tegen doen. Ik sloeg niet in paniek, maar het uitte zich wel op een andere manier, ik kreeg nl een tic-nerveux- heel de tijd mijn keel schrapen-welke ik anders enkel krijg als ik zenuwachtig wordt. Natuurlijk moest mijn zuster meteen een opmerking maken, ze kon er blijkbaar niet tegen, met als resultaat dat ik dan helemaal stilgevallen ben. Ik moest me nl concentreren om me te kunnen beheersen. Ik ben zelfs eventjes naar buiten gelopen om alleen te zijn. De rest van de dag is in mineur verlopen, het was niet mogelijk-voor mij- om met de hoop mee te gibberen zonder last van de drukte te krijgen. Ik weet dat dat niet normaal is, maar denk dat het zo langzamerhand gegroeid is, telkens wanneer ik me sociaal wilde aanvaard zien, nam ik een pil. Dan kon ik me lachend en onderhoudend onder de mensen mengen en meedoen met de flauwste mop. Ik begin me af te vragen of ik wel dezelfde zal zijn als ik van alles "afgekickt" ben.
Op internet gevonden en wat ingekort: over Wilskracht
Wilskracht
Niet sterk maar slim zijn
Stoppen met nagelbijten of roken is vooral zo moeilijk omdat iedereen dénkt dat het zo moeilijk is, zeggen Maastrichtse psychologen. Als die verwachting verandert, verbetert de prestatie.
Vijftien minuten krijgt ze om een volle zaal ervan te overtuigen dat de wereld ongelijk heeft. 'Zelfcontrole kost helemaal geen energie' luidt de titel van haar presentatie. Wat je volgens Carolien Martijn wél nodig hebt om te stoppen met nagelbijten, snoepen of roken, is eenandere manier van denken.
"Zelfbeheersing draait om het onderdrukken van impulsen en het weerstaan van plezier op de korte termijn, meestal voor winst op de langere termijn," zegt dr. Carolien Martijn vandaag op het symposium Bessensap, een jaarlijkse ontmoeting tussen wetenschap en pers. "Het idee is dat die zelfbeheersing energie kost, en dat die energie op een gegeven moment opraakt."
Volgens Martijn is het probleem niet de wilsuitputting, maar de verwáchting van wilsuitputting. .Als Martijn gelijk heeft en verwachtingen belangrijk zijn voor doorzettingsvermogen, belangrijker dan energie, dan heeft dat grote gevolgen. "Wie bijvoorbeeld stopt met roken, krijgt vaak het advies om het rustig aan te doen; je hebt die energie immers nodig voor het stoppen." Zinvoller is het, zegt Martijn, om de gedachte dat zelfcontrole energie kost - en die bovendien impliceert dat zelfcontrole niet lukt op momenten dat je moe bent - juist te ontkrachten en te vervangen door ideeën of afleidingen die wél helpen.
"maar als je iets écht wil, dan kun je die wil het best gebruiken om een goede strategie te kiezen. Het gaat niet om energie, maar om strategie."
Ik ben nog steeds "Perdolanvrij", nu al 7 dagen. Ik heb af en toe hoofdpijn, soms wat meer en soms wat minder, maar ipv naar de apotheker te lopen, ben ik in bed gekropen in het donker tot het vanzelf over ging. Zo waren er een paar avonden die weggingen aan slapen. Een week geleden maakte ik daar een punt van, wilde mijn avonden zo actief mogelijk doorbrengen, zeker geen tijd verliezen met als gevolg dat de druk in je hoofd accumuleert tot je kop ontploft. Dàt waren dan de momenten dat ik absoluut koste wat kost een pijnstiller wilde nemen. In de loop van de jaren was dat een reflex geworden, ik had steeds een voorraadje van die pillen bij de hand en gebruikte zowat 24 zetpillen per week. Ik raakte in paniek als ik merkte dat ze haast op waren, dat het weekend eraan kwam en ik door mijn werk er niet aan toe kwam mijn voorraad aan te vullen. Dan kreeg ik geregeld (niet altijd) een bijna èchte migraine aanval met kloppende hevige pijn boven mijn linkeroog, soms gecombineerd met misselijkheid en aura's rond je gezichtsveld. Hoofdpijn kwelt me reeds sinds ik een kind was en begon rond de puberteit, ik was zowat 13 jaar. De dokter schreef me het modemedicament van die tijd voor (glifanan) wat toen nieuw was en niet te zwaar. Het werkte goed voor de eerder lichte hoofdpijn die ik toen had, maar zowat vijf jaar later ontdekten ze dat het middel toch niet zo onschuldig was als eerst gedacht. Gevolg, ik moest ermee stoppen en ze schakelden over op Perdolan, eerst lcomprimé's en later zetpillen. Rond die tijd ontdekte ik dat mijn moeder heel erg leed onder migraine aanvallen waar ze dagenlang ziek van kon zijn. Misschien kunt ge hier spreken van een verwachtingspatroon, maar ik evolueerde steeds meer naar haar toestand van voortdurend in pijn zijn. Ik was een tè zware studie gestart en was alle dagen uren aan het studeren, nam geen rustperiodes en wist ook niet hoe die te nemen, want mijn enige hobby toen was lezen. Ik verslond boeken in mijn vrije tijd, las alles en las nachten aan één stuk door omdat 's morgens vroeg de plicht weer riep. In feite belastte ik voortdurend mijn ogen èn mijn geest. Achteraf gezien dus niet zo verbazend dat ik vrijwel steeds hoofdpijn had. Al die tijd was Perdolan het enige wat werkte, specifiek zetpillen vanwege de zeer snelle werking. . Hier volstaat dat ik er tegelijk van opkikkerde en kalmeerde en ik leek plots alles weer aan te kunnen. Gaandeweg ging ik de link leggen tussen onrustbarende gebeurtenissen en de "gemakkelijke" oplossing daarvan en dan begin je afhankelijk te geraken al heeft het lang geduurd vooraleer ik ze als een deel van "mijn eten" ging beschouwen. Aanvankelijk was de trigger de hoofdpijn zelf, maar later konden andere gebeurtenissen zoals spanning in de familie, een verkeerd gevallen woord, iets waar je tegen op zag of meende niet te kunnen en dergelijke, je ook naar die pil doen grijpen. En telkens werkte het. Het is jaren blijven werken tot zowat een vijftal jaar geleden. De werking werd langzamerhand psychologisch terwijl de bijwerkingen zich in mijn lichaam hebben opgestapeld.
Ik ben zowat halverwege mijn leven en ik lijk me goed te voelen. Als ik stress situaties vermijd, kan ik mijn leven aan. Maar ik neem wel elke ochtend 11 pillen en 's avonds nog eens twee, waardoor ik me in evenwicht voel. Daarnaast ben ik al meer dan twintig jaar verslaafd (denk ik) aan pijnstillers-Perdolan-zonder dewelke ik niet lijk te kunnen functioneren. Aangezien dat ovv suppo's genomen wordt, moet ik dan weer geregeld iets innemen tegen de bijwerkingen daarvan en zo gaat dat verder en verder. Van die elf pillen zijn er zeker de helft die niet waren nodig geweest indien ik mezelf onder controle had kunnen houden in moeilijke omstandigheden of anders ben ik ze moeten gaan nemen om de bijwerkingen van de Perdolan tegen te gaan. Alhoewel ik dat zéér goed wist, dat het ene door het andere veroorzaakt wordt, kon ik er toch niet mee stoppen. Sinds 23 november 2007 heb ik dat wèl gedaan, ineens en niet hervallen........tot nu toe, tenminste. Ik heb de bedoeling door erover te schrijven mezelf moed in te spreken en tegelijk hebben andere mensen misschien ook wel iets aan mijn verhaal.
