Een blog schrijven is niet eenvoudig,wanneer ik vroeger een brief stuurde naar een vriend of vriendin vanuit een ver buitenland trachtte ik het altijd zo persoonlijk mogelijk te doen, ik weidde niet eindeloos uit over wijnen en cepages aan vrienden waarvan ik wist dat ze reeds tevreden waren met een glaasje rosé van den Aldi(ik geef toe dat ik zo maar weinig vrienden heb)Ook maakte ik nooit konde van de exotische schoonheden die ik ontmoette in verre oorden aan mijn charmante vriendinnen. Tact en savoir vivre waren de kenmerken van mijn zorgvuldig met de vulpen geschreven brieven die vaak weken later in de brievenbus belandden.Nu behelp ik mij met een kleine iPad, en geloof me, het kost me oneindig veel meer moeite om hiermee een alinea te schrijven dan destijds met mijn zilveren Parker. Onlangs vond ik bij het opruimen nog een stapeltje brieven, netjes bijeengebonden met een touwtje, het waren mijn brieven aan Linda vanuit Egypte, geschreven in het begin van de jaren tachtig van vorige eeuw op lichtblauw luchtpostpapier. Ik was ontroerd toen ik ze na al die jaren terug las. ik vraag me af wat er binnen veertig jaar nog zal overschieten van deze blog,de knop delite zal haar werk tegen die tijd wel gedaan hebben. Het leven van Van Gogh en Mozart werd beschreven aan de hand van de brieven die ze nalieten, de archieven zijn ons historisch geheugen. Hoe gaan we in de toekomst het verleden onderzoeken?

wanneer Ik er eindelijk in slaag wat foto ⎌s door te sturen en deze iPad geen geheimen meer heeft voor mij vertel ik jullie alles van mijn avonturen in Bangkok