|
Tam is general manager van het gloednieuwe Alpha Bird hotel, het hotel in Nha Trang waar ik momenteel verblijf, ze heeft een kinderlichaampje en draagt een soort schooluniform ,smal donkerblauw rokje en lichtblauwe bloes, ze is erg klein en tenger maar moet wat energie betreft voor niemand onderdoen. Ze spreekt Engels alsof het ook een toontaal is zoals het Vietnamees, wat tot gevolg heeft dat ze alles twee keer moet herhalen voor ik haar begrijp.
Tam loopt op glazen muiltjes, eigenlijk zijn het goedkope plastike schoenen met verschrikkelijk hoge hakken uit een van die Russische rommelwinkels hier in de buurt, maar ze staan haar beeldig. sinds ik haar enkele dagen geleden vertelde dat ik nog nooit zoiets mooi gezien heb als haar kleine voetjes in die glazen muiltjes, spurt ze me elke morgen tegemoet vanachter de receptie vandaan,"goooodmoooning misteil pietel,ik wijs naar beneden en zeg "special for me ?"dandraait ze een pirouette op de nieuwe marmeren vloer. Dan kan het spel beginnen: sinds Chinees nieuwjaar voorbij is dalen de hotelprijzen spectaculair, ik zoek de dagprijs van het hotel op op booking.com, vraag Tam om de commissie te laten vallen en de prijs aan te passen, dan gaan haar vingers vliegensvlug over haar zakrekenmachine, trekt ze een pruillip en zegt 'cantdoo, cantdoo" na enig gebakkelei wordt de prijs bepaald en het ochtendritueel beëindigd.
Ik ben Tam inmiddels 3.250.000. Vietnamese dong verschuldigd
Tam, als de prins jouw kleine voetjes zou zien, dan zou Assepoester met haar grote Duitse schoenmaat geen schijn van kans maken.
|
