Aanslag na aanslag
Oorlog na oorlog
Ramp na ramp
En het milieu gaat naar de knoppen

Maar we raken er aan gewoon
Onlangs waren we nog allemaal Charlie
Vandaag amper een woord op de sociale media
over de recente al dan (niet verijdelde) aanslagen

Het laat ons koud
We worden het moe en beu
Willen het liever niet meer weten
Volgen nog amper het nieuws

Alleen de pers doet haar best
Om ons toch op de hoogte houden
Uit puur plichtsbesef
Of is het uit pure sensatiezucht?

Het is gewenning die ons parten speelt
Net zoals hongersnood en milieurampen
We willen allemaal ons eigen leven en rust
En geloven niet meer in de democratie

Onverdraagzaamheid en onbegrip
Xenofobie, racisme en onverschilligheid
Hebben de plaats ingenomen van solidariteit
Zijn we dan echt de grote witte marchen vergeten?

Ik heb zelf bewust de hippie periode meebeleefd
Getwijfeld aan de periode van ‘no more future’
Maar ik ben steeds blijven geloven in de jeugd
Die moet opboksen tegen de waanzin van de volwassenen