Jaja, die dag was het 9 juli, en we zouden het geweten hebben. Na de vele stapdagen zou deze de laatste geweest zijn... We zouden die dag nog naar Sorrento stappen, en daar nog 1 keer in het wild slapen, om de kosten te drukken. Die middag waren we dus aangekomen in Sorrento en konden we al een vleugje proeven, van wat het die avond zou moeten worden. Grote schermen werden op de straten gezet, café's breidden hun terrassen uit, en tv's werden buitengezet, bovendien puilden alle winkeltjes uit van de Wk spullen. We mochten natuurlijk vrij rondlopen in het stadje, en iedereen was daar een t-shirt gaan kopen met een Italiaanse speler op, voor de geïnteresseerden, ik had een t-shirt van Toni (de knapste van het team, logisch). Een aantal van de groep hadden zelfs een heel grote vlag gekocht. De leiding begreep toen dat het zonde zou zijn geweest als we in het wild zouden slapen, ver van alle drukte. Zoiets maak je namelijk maar 1 keer in je leven mee.. Onze lieve leiding is dus toen gaan zoeken naar een geschikte camping dicht tegen Sorrento. Ondertussen mochten wij daar nog wat wachten, en heb ik gauw even wat kennisgemaakt met Luigi en Paulo, 2 Italiaanse boy's die een hele tijd Toni riepen naar mij. Ik heb ze dan maar eens vriendelijk toegelachen, en ben samen met hen op de foto gegaan. Wie weet op welke site ik nu sta? Maar ja, toen was het wel grappig. Alleen hielden de rest van de meisjes mij toen weg van alle jongens die we tegenkwamen, zogezegd omdat ik ze allemaal zou verleiden, pure nonsens natuurlijk... We hadden dan uiteindelijk toch nog een camping gevonden, daar snel onze spullen gezet, hot-dogs klaargemaakt, en snel in een colonne van blauw-wit vertrokken naar Sorrento. Op weg naar daar was het al reuze leuk, des te meer omdat we overspoeld werden door getoeter van Vespa's en auto's die voorbij ons reden, en dit waren er redelijk veel, om niet te zeggen, de hele tijd. Maar dat was zo gezellig! De café's zaten stampvol, en de sfeer was alsof ze al gewonnen hadden. Wij gingen met z'n 16 niet in een café zitten, dus we liepen dan maar naar het grote scherm in hartje Sorrento, en hier stond het al propvol, naast ons stond zelfs een carabinieri (Italiaanse politie), die even geen tijd had om police te spelen, maar naar het voetbal wou zien, moet kunnen.. Van de match zelf heb ik niet veel gezien, hier en daar een voet, en zelfs soms een bal, als het in close-up was, meer niet. Er hingen namelijk levensgrote vlaggen voor mij, en mensen die veel groter waren dan ik. Ook heb ik de helft niet gezien omdat ik met mijn rug naar het scherm toe stond, omdat ik het niet meer aankon, zo spannend was het. Oké, de eerste goal van Zidane was de doodsteek, de gezichten van elke Italiaan en toerist veranderde van wit-rood-groen, naar lijkbleek. Ook ik dacht dat het feestje toen afgelopen was. Was ik blij dat er daarna snel een goal kwam van Italië, de hele menigte sprong een gat in de lucht, en ik zelf heb nog nooit van mijn leven zo hard gegild en geroepen als toen, zo'n extase, ongeloofelijk. Ik was toen zo bang, dat we met een paar anderen gewoon daar in het midden van het plein hebben staan bidden. In de hoop dat we dit mochten meemaken.. Oké, de verlengingen hadden ze overleefd, nu kwam de langzame dood, de penalty's. God, ik ben nog nooit zo bang geweest, althans toch niet op een kamp. Tot de laatse man (Toni!) de bal binnen shotte, toen barstte de hel los!! De Italianen, ik hoef het u niet te zeggen, werden zot.. Er werd gesprongen gejoeld, ik kan de vreugde toen (ook van ons zelf) niet beschrijven, zo gek was het.. Alles was Italië op die moment. Vespa's, een hele colonne, wel honderden reden voorbij de smalle straatjes, en toeterden erop los. De carabinieri naast ons zette zijn sirene aan, en een lijkwagen met een Franse vlag reed voorbij. Mensen dansten op standbeelden, kortom het was me een feestje...ik heb een hele menigte nog nooit zo blij gezien, allemaal voor 1 ploeg. U ziet dat voetbal goed is voor de hereniging van mensen, zelfs de grootste vijanden werden toen even terug vrienden, en de maffia heeft die nacht niemand gemold, daar hebben ze speciaal 1 nacht mee gewacht. Ik hoef u niet te vertellen, dat we die nacht, ondanks dat we vroeg in ons bedje lagen, niet veel hebben gesplapen door die zotte Italianen.... ZALIG!!!!! Aja, dan ben ik de kopstoot van Zidane nog vergeten, ook een moment om nooit meer te vergeten. Toen ze dé kopstoot herhaalden, ontstond er een gejoel van nog nooit gezien, en hoeveel lelijke dingen dat ik toen gezien heb, kan ik hier niet beschrijven, wegens té brutaal, ongeloofelijk.. Te verstaan is dat er al feestvreugde ontsond toen hij rood kreeg, alsof ze toen al hadden gewonnen. Ach ja, spijtig van zo'n einde, maar dom van Zidane, zo'n oude rot, en zo'n domme fouten maken, raar..maar misschien zat Ye er voor iets tussen, en kan Zidanneke een extra villake kopen in de Provence. Feit is dat ook hij spektakel heeft gemaakt voor ons, danku meneer Zidane, en doet er nog een paar jaar bij!
Annelies die toen ook zot werd (amai, dat woord heb ik precies veel gebruikt, maar het kan nog altijd niet beschrijven wat een feest het was, het was meer dan zot, het was bangelijk abnormaal, u had er bij moeten zijn!)
