Ochtendstond in grauwe regen
en weer kom ik je tegen
op dat zelfde plaatsje van altijd
het lijkt alsof je niet mag bewegen

Regen, wind of zonneschijn
onbeweeglijk als een standbeeld
zo zit je daar voor je uit te staren
in het niets.

Wachtend op die ene  vriend
zit je daar, droevig te wezen
in de hoop ooit recht te staan
om dan weer vredig te gaan zitten
en later heen te gaan.