We leven nu al een tijdje in een een Joe (door Rambo uitgevonden woord, betekent: groot) huis met ons 6 (binnenkort met 7, maar dat wist u al), en naarmate je er langer in woont ontdek je toch een aantal voordelen, maar ook nadelen. Voordelen zijn niet moeilijk natuurlijk, het is groot, je hebt plaats zat, en iedereen kan er wel even op zichzelf zijn. Nog een voordeel, en ook niet te onderschatten is het aantal wc's in huis (4)!
Maar ik heb ook momenten wanneer ik beneden kom, dat het lijkt alsof er niemand thuis is, en dan kan ik roepen zo veel ik wil, ik vind toch niemand. Het is zelfs zo ver gekomen dat ik op Padre's blog moet gaan zien om te lezen waar iedereen zit, én wat ze aan het doen zijn... Maar of dit nu een nadeel is? Het blijft een constant avontuur natuurlijk. Soms roep ik Rambotje even bij mij, en zeg ik: 'Rambo, jong, we gaan den hoop is allemaal zoeken hé!' Waarna ik eerst Rambo zijn broek mag verversen, omdat hij van de spanning in zijn broek gedaan heeft.. Dat gedaan, kleden we ons om als echte parra commando's en sluipen het huis rond (later op de dag staan we vol rode strepen op onze buik, door al de trappen..), tot we de laatste man/vrouw gevonden hebben.. Meestal wordt het wel een beetje saai op den duur omdat Rambo en ik zowat de enige zijn die zich voortdurend verplaatsen in de dag, de rest houdt zich nogal wat eenzijdig (buro, computer) Alleen Madre vind je bijna nooit. Nee, ze is zich niet gaan verstoppen, nee. Maar als ze niet aant kuisen is, dan speelt ze Sudoku (een spel voor intellectuelen, niks voor mij dus), u zou denken, dan zit ze toch gewoon aan tafel? Ah nee, speciaal voor ons verplaatst ze zich elke keer (soms zit ze zelfs onder tafel Sudoku te spelen!), zodat wij maar blijven zoeken!!
Zo verveelt geen mens zich in de grote vakantie, nietwaar? En s'avonds zijn Rambo en ik zo moe van al het sluipen, dat wij heel vroeg in ons bedje liggen, zodat de rest van de bende rustig tv kan kijken.
