Moeder Louise woont nu al zo`n 50 jaar in Nederland en haar geboorte land is Nederlands Indië ze is geboren in Surabaja haar moeder was een volbloed en haar vader een tok tok (Hollander)
De Grootouders van Louise  van moeders kant hadden veel kinderen en waren erg arm , opa verbouwde wat groente en fruit wat oma dan  weer verkocht op de markt ze woonden in een kampong in de dessa (dorp-platteland) de moeder van Louise moest al vroeg werken zodat ze mee kon betalen aan het gezin.
 Louise haar moeder leerde een tok tok kennen die niet met haar wilde trouwen maar waar ze wel een kind van kreeg en dat was Louise, helaas moest ze al heel vroeg haar familie leden verliezen waardoor ze in Pa van de Steur weeshuis kwam, en daar is ze opgegroeid en ging met 14 jaar werken als baboe bij een Hollands gezin en leerde haar man kennen die werkte als klerk ze werden verliefd en trouwde met elkaar.
Wat moeder Louise niet wist is dat haar man ook al heel vroeg zijn ouders had verloren en ook opgegroeid was in Pa v/d Steur en daar heeft hij de opleiding klerk gedaan.
Mijn man is dan ook twee jaar ouder dan mij , mijn man ging bij de knil werken als commedant we hadden het naar Indische begrippen dan ook goed een groot huis met bediendes s`avonds zaten we dan ook met de kinderen ik had inmiddels drie  kleine kinderen op de waranda met de bediendes en dan snoven we de geur op van allerlei eten die met karretjes voor bij kwamen of je rook de verse pinda`s , je hoorde dan pinda,pinda lekka, je hoorden de krekels tjilpen en af en toe kwam er zo`n zoete geur van bloemen in je neus.
Toen de Japanners binnen kwamen vallen brak de oorlog uit en wij moesten onze huizen verlaten en we werden in vrouwen kampen gestopt mocht alleen de meisjes bij mij houden de mannen en de jongens werden in het mannen kamp gestopt , mijn man transporteerde ze naar Birma waar hij in het mannenkamp zat waar hij moest werken aan de bewuste spoorlijn van Birma moest werken
Mijn zoon zat vlaknaast ons in het mannenkamp op een dag had hij brood gepikt van de Jappen en hij had dat ons gegeven maar de Jappen kwamen er achter en hebben hem geschopt en geslagen op zijn rug je kon hem horen schreeuwen dat was vreselijk maar hij heeft het overleefd.
Ook gingen we lopend naar een ander kamp wat wel dagen duurde veel vrouwen zijn er toen ook wel bezweken of waren ziek
De oorlog was afgelopen de vrouwenkampen werden het eerst bevrijd en daarna de mannenkampen mijn zoon kwam heelhuids terug we hadden het gered mijn man Jozef kwam na vier en halfjaar verzwakt en ziek thuis mijn dochter van vier vroeg aan mij wie is die man ze had haar vader niet gekend want ze was nog maar een baby toen we in het kamp kwamen, het deed mijn man erg zeer dat zijn dochter hem niet kende
We krijgen nog een zoon maar toen kwam de "Birisap tijd" het betekend maak u gereed er brak een golf van geweld uit en dat richtte ze op ons want wij heulde met de Blandas ook werd mijn man en oudste zoon opgepakt want een buurman had gezegt dat mijn man geweren had verstopt maar dat was niet zo en ze konden dan ook niets vinden en werden vrij gelaten na een week
We konden nu nog alleen maar kiezen of delen of we worden Indonesiër en blijven daar wonen en moesten dan alles inleveren en weer van onderaf aan opnieuw beginnen of je werd Hollander dan werd je gedwongen naar Nederland te gaan, en wij gingen in 1956 met de boot naar het verre Nederland toe al onze bezittingen moesten we achterlaten alleen nog wat foto`s en belangrijke papieren konden we meenemen.
Mijn jongste zoon werd erg ziek op de boot en toen we dan ook in hartje winter in Rotterdam aankwamen stond de ziekenauto voor mijn jongste zoontje al klaar en werd daar in het ziekenhuis opgenomen het was kantje boord, wij werden opgevangen door het Rode Kruis en kregen warme winterkleren want we hadden alleen maar onze zomer kleren aan en meer niet, mijn man was met de ziekenauto meegegaan.
We werden toen in een pension ondergebracht in Haarlem met nog enkele landgenoten.
Na een paar weken kwam mijn jongste ook weer thuis , mijn man kreeg werk in de plantsoenen dienst
Later kregen we een eigen flat, maar wat hadden we een heimwee naar Indië, ik hield mijn gewoontes aan zo waren we gewend om 4uur in de ochtend te koken want de kinderen gingen vroeger in Indië om 6  uur in de ochtend naar school  daar was ik nog zo aangewend.
s`middags kookte ik dan ook weer rijst , in Indië is het s`avonds al om 6 uur donker dus ik wilde dat mij kinderen hier ook niet meer zolaat op straat hebben te spelen want ik ging dan ook al vroeg naar bed
Ik mis nog steeds de warmte en gezelligheid van dat oude goede Indië de Kampulan op de waranda, iedereen kwam eten, in Holland is dat wel anders als je hier bij iemand op bezoek gaat moet je eerst afspraak maken en blijven eten dat is ook uit de boze vaak krijg je maar 1 koekje bij de thee dan bij ons Indo`s je mag pakken wat je wil en al kom je onder het eten je kan altijd aanschuiven om mee te eten.
Ook kookte ik in het weekend voor de hele flat lekker eten maar dat mocht niet meer van mijn kinderen want als ik een keer niet had gekookt waren de flatbewoners boos want ze hadden er zo op gerekend .
Mijn man is overleden en ik ben dan ook alleen mijn kinderen zijn getrouwd en hebben de Hollandse gewoontes over genomen en vinden dat ik niet zo moet zeuren over vroeger, ik wil ze daarom ook niet lastig vallen met mijn heimwee naar Indië
Ga dan ook graag naar de pasar malam wat de sfeer van Indië nog heeft de lekkere geuren van het eten en de nep krekels die tjilpen de Indische muziek en de dansen.
Louise

Moeder Louise leeft niet meer is toch nog 91 jaar geworden