Walpurgis Nacht  
       in Goethes Faust xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het hoofdstuk over de Walpurgisnacht in Goethes Faust is zeer knap.

Er zijn ook zeer veel prenten gemaakt: geïnspireerd door de Walpurgisnachtepisode.

   In het tijdschrift Tiecelijn  (Nr.:  2 Jrg. 17 / 2004 staat een stukje over een ets-        exlibris, zie onderstaande beschrijving.

                                   Walpurgis Nacht

Walburgis Night is de titel van de intrigerende ets-aquatint ex-libris dat de Oekraïener Sergey Ivanov voor de Oostenrijkse verzamelaar N(orbert) H(illerbrant) ontwierp (afb. 7). Aquatint is een etstechniek die veel zwart-witgradaties mogelijk maakt. De prent is geïnspireerd op Goethes Faust. Naast de dominante, verleide­lijke, postmoderne vrouw met borsten op de rug zien we een afschrikwekkende zwarte kat. In het middeleeuwse bijgeloof hoorde de kat bij de duivels en heksen. Ze figureert terecht in de Walburgisnacht. Reeds in de eerste verzen heeft Ivanov enkele van zijn compositie-elementen gevonden: de bezemsteel en de bok.

Mephistopheles

Verlangt gij niet een bezemsteel te lenen?

Ik wenste mij de allergrofste bok.

Het duurt nog lang eer 't einddoel is verschenen.

(...)

Hoe triest stijgt de onvolkomen schijf daarginter

Der rode maan met late gloed omhoog,

'De onvolkomen schijf' staat als eerste kwartier van de maan bovenaan op de prent. Het is deze maansikkel die het achterkwartier van de op een bezem weg­vliegende heks wazig doet oplichten. Het maanlicht valt wel voller op de verleide­lijke dijen van de jonge vrouw in het midden van de prent. In Faust lezen we dat het Lilith is, Adams eerste vrouw. Ivanov zet Lilith trouw aan de tekst 'naakt en bloot op haar bok en toont (haar) stevig lijfje'. De satanisch ogende bok is al even grie­zelig als de zwarte kat. De nacht is gevallen 'over de' llsenstein!' De nacht is de leefwereld van de uilen, die zich half schuilhouden achter Lilith. Ivanov gunt ons een blik 'in 't nest waar de uilen zijn. / Die zette' een paar ogen', zoals Goethe dichtte, maar de kunstenaar laat ons maar één oog zien, een doordringend oog dat een geheimzinnige sfeer in de heksennacht schept. Deze deels realistische, deels postmoderne evocatie van de Walburgisnacht is door Ivanov fraai in een grillige, maar knappe compositie gegoten. Een compositie die de scènes draagt en waar­in we - als we de tijd nemen - niet moeten ronddolen als 'een verloren man'.

De bezem draagt, ook draagt de stok, De gaffel draagt, en ook de bok; Wie nu zich niet verheffen kan, Is eeuwig een verloren man.