Om het hiaat in het dagboek wat aan te vullen kan ik jullie kort het verloop van de laatste week schetsen... Niet fraai maar 'That's Life'. Dinsdag was echt een rotdag. Toen ik begon aan de mix van 14 pillen dacht ik nog, 't komt wel allemaal in orde maar niets was minder waar. De zetel werd mijn habitat, liggen, hangen, zitten ging al helemaal niet en af en toe, om de bloedsomloop wat te stimuleren maar tegen beter weten in, enkele toerekes rond de tafel stappen. Dat was de hel.
Zoals eerder gezegd stond mijn ruggengraat helemaal uit de haak en ik forceerde daarbij meer en meer spieren. Woensdag en donderdag was er zeker geen sprake van verbetering, integendeel, elke dag ging de pijnscore met enkele percentjes naar omhoog.
Donderdagmiddag was het ergste, ik heb 's middags op mijn knieën gegeten, ik kon gewoon niet zitten.
Liggen werd hoe langer hoe pijnlijker, kortom er moest iets gebeuren en wel snel ook want ergens moet pijn stoppen...De Dokter wilde afwachten tot na 't weekend en zoals zo dikwijls, hebben die mannen het bij het rechte eind.
Vrijdagmorgen leek het te draaien, gisteren nog wat beter en sinds deze morgen kan ik terug 'redelijk normaal' bewegen, da's al iets. De spieren van de onderrug spartelen nog tegen van een dag of 10 in de verkeerde houding te hebben gestaan, maar dat komt wel goed.
Vanaf morgen eindelijk naar de kiné, vroeger had het volgens de Dok helemaal geen zin en zou het veel meer slecht dan goed doen!
Laat ons nu voor één keer hopen dat dit het laatste is. Wat het weer betreft is het eens te meer kommer en kwel. Sinds gisterenmorgen ligt er al weer een dun sneeuwlaagje dat vanmorgen stevig aangegroeid leek. De thermometer staat negatief en er staat een ijzige Oostenwind. Laat het duidelijk zijn, geen enkele wielertoerist staat op scherp, het is gewoon kl...weer geweest vanaf wanneer? Begin december? De gepensioneerden en overwinteraars niet meegerekend natuurlijk. Die zullen hier, met afgetekende fietsbroekskes, wel gaan verschijnen! Gelijk hebben ze.
Ik ga straks voor een kwartiertje op de bike, gewoon even ronddraaien, een kwartiertje lijkt me meer dan goed en morgen met Wim, onze kiné overleggen hoe het verder moet.
Ik heb zeker nooit de moed verloren, in de wetenschap dat het liever nu dan binnen twee maand zou gebeuren, maar nu...terug opbouwen en zien hoeveel schade de beenspiertjes hebben opgelopen.
Maandag 25 maart
Het gaat de goede kant op. Ik voelde me deze morgen voor het eerst sinds lange tijd 'fit en monter'.
Nog een licht geknaag aan de linkerzijde van de onderrug. Goed, ik moet nog wat afwisselen van houding, zitten, liggen, staan, wandelen en ja, fietsen.
De batterij pillen kan zo stilaan terug de kast in, eindelijk, mijn darmen zullen er in ieder geval niet treurig om zijn...
Kort na de middag naar Wim, onze kiné. Ik hoorde hem al direkt aiai en oeioei zeggen. De hele linkerzijde was onderuit gezakt. 'Dat krijgen we wel in orde' zei hij nog.
Tja, ik lig daar niet voor't eerst en de behandeling van enkele weken heeft al altijd zijn vruchten afgeworpen, dus waarom zou het deze keer niet lukken. We hebben het met Wim nog over Compostela, de schamele voorbereiding door de weersomstandigheden en nu de rugklachten.
Wim waait het één voor één weg: 'problemen maak je als ze zich voordoen, je bent toch nog niet vertrokken, OK, de voorbereiding liep niet van een leien dakje maar wat dan nog, je moet er toch niet de dag erna al zijn... Neem je tijd en als't al goed zit in't kopke!!!'
Ja, daar heeft hij een punt natuurlijk. We moeten er inderdaad niet de 12de mei aankomen, maar toch vreet die aanhoudende miserie aan je gemoedstoestand.
Wim geeft huiswerk mee, nu ja, oefeningen om enkele maal per dag de spieren in de onderrug te sterken. Ik mag fietsen, niet doorgebogen, maar met een 'zo-recht-mogelijke' rug. OK, daar hou ik wel rekening mee, geen doorgedreven krachttraining maar souplesse, waar hebben we dat nog gehoord.
Voorts heel veel afwisselen in houding, max een half uur in dezelfde positie... en niet vergeten om af en toe te rusten, plat op de grond (voegde Ria er later op de dag nog aan toe)...hmmmm pardon? Drukke bedoeling zene zo'n revalidatie van een lumbago
Woensdag 27 maart
Achter glas lijkt het wel lente, maar er staat nog steeds die ijzige Oostenwind. De zon schijnt volop en de eerste cabrio's rijden al met open dak...bij 3°C
Wat de rug betreft gaat het elke dag wat beter. 's Morgens voelt het nog wat strammetjes aan, maar na de nodige kiné-oefeningen betert het gaandeweg. Fietsen gaat redelijk tot goed. De houding is nog wat onnatuurlijk door de rechtop zit maar al bij al mag ik niet klagen. Als ik vergelijk met verleden week deze tijd is het haast niet te geloven.
We zijn op de goede weg!
Donderdag 28 maart
Het is witte Donderdag en deze maal heeft het niks met het weer te maken. Traditioneel begint vandaag het 'Triduum Sacrum', de drie laatste dagen voor Pasen zijnde Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag.
Zo, da's voor de meesten, en ook voor mij, nog wat randinformatie, geleden uit de tijd van de catechismus... Het is nog steeds frisjes om niet te zeggen koud, eigenlijk veel te koud voor de tijd van het jaar...maar de zon schijnt. Achter het glas is het behoorlijk goed te verdragen.
Hoe kan het ook anders
Tja, hoe kan het ook anders, je houdt het niet voor mogelijk, maar rond 19.30u is het beginnen sneeuwen en voor morgen verwachten ze nog van dat gevlok
Het gaat de goede kant op. Donderdag en vrijdag ging echt niets, net een borstelsteel in m'n rug. De pijn was anders dan anders, meer horizontaal waar het gewoonlijk verticaal pijn doet.
De kou als hypothese lijkt aanvaardbaar. Ineens heeft iedereen rugpijn, ons lichaam heeft de laatste tijd genoeg moeten bufferen en ergens houdt het op. En al zeker als je wat zwakker van rug bent!
Ik zou morgen willen proberen om een uurtje te fietsen, tegen een slakkegangetje heb ik Ria beloofd.
Iets anders. Bij een dagboek geef je natuurlijk een deel van jezelf prijs. Uiteraard is de één het niet eens met je schrijfstijl terwijl de ander je nog wat trainingsadvies wil geven en ik ben er zeker van dat het allemaal goed bedoeld is maar...
Het is misschien wat typisch Belgisch maar de negatieve noten overheersen nogal. Hoeveel maal heb ik de vraag 'Ga jij dat wel kunnen?' gekregen! Zoveel keer meer dan 'Jij gaat dat kunnen'!
Hoeveel maal heb ik de vraag 'Gaat dat wel met uwe rug?' onbeantwoord moeten laten!
Ik heb geen glazen bol. Ik doe momenteel in de mate van het mogelijke mijn best, meer gaat niet. 'En' het weer zit tegen. 'En' de rug spartelt tegen, zaken waar we bij het begin van het avontuur geen rekening mee konden houden. 'That's Life'.
Ik hoop dat ik gezond en wel en met redelijk wat conditie aan de start kan komen, dat is momenteel mijn enige bezorgdheid. Hoe het verder afloopt ??? Daarom noemt het ook 'Avontuur'
Zondag 17 maart
Ik voel me schots en scheef in m'n schoenen m.a.w. Ik probeer wat normaal te bewegen en dat lukt in de mate van het mogelijke maar momenteel duwt een permanente spierverkramping mijn ruggengraat in de meest onmogelijkste hoeken!
Raar maar waar, maar fietsen lukt enigermate, ik heb een 30-tal kilometer lichtjes rondgedraaid, tot groot ongeloof van mezelf. Maar stappen blijft moeilijk, zeker na 'gezeten' te hebben.
Dinsdag 19 maart – vaderdag
Slecht nieuws..... Ik ben helemaal door de knieën gegaan. Wat gisteren nog redelijk ging, naar 't werk gaan dus, was er vandaag niet meer bij. Ik kan pijn redelijk afbijten en wat rugpijn betreft heb ik toch al enige ervaring met Hernia's, cortisonespuiten, facetinfiltraties, en wat nog meer, maar deze morgen ging het erover. Het heeft een half uur geduurd, en dan nog met de hulp van Ria eer ik aangekleed was, badend in het zweet van de pijn.
Ik moest en zou op het werk geraken. Er lagen 2 belangrijke proefdagen te wachten...
Niets dus! Ik kon gewoon niet, mijn ruggengraat stond in een hoek van 30° volgens Ria. Dan maar op de zetel gesukkeld. Staan, zitten, liggen, het deed allemaal even zeer. De pijnstiller/spierontspanner hielp geen sikkepit! Om 8u de dokter opgebeld, hij ging langskomen in de namiddag.
't Was half drie toen de bel ging. 20 minuten allerlei wankele pogingen, kniegeklop, tipstand en zo meer. Het verdict: Acute Lumbago van de bovenste plank.
4 pijnstillers per dag om een os mee plat te leggen, 4 halve spierontspanners, 1 pil om de maag wat te ontzien en 2 om de stoelgang op gang te houden...
A propos stoelgang, dat was deze morgen de moeite, niet zozeer het feit maar wel wat erna kwam! Gezien het Valiumderivaat mag ik een week gaan auto rijden en ook geen druppel alcohol gebruiken.
Ik blijf erbij, 't had slechter gekund, binnen twee maand zou dit nefast zijn...
Ik moet me alleszins koest houden, alé het gaat ook niet anders, de eerste 2 weken en dan zien we wel.
Ja...We schrijven weeral geschiedenis! Het is al zeker van 1895 geleden dat er op een 12de maart zoveel sneeuw is gevallen in België. Volgende nacht voorspellen ze van -6 tot -15°C. Er staat een barre Oostenwind die het allemaal nog wat kouder laat aanvoelen!
Deze ochtend verliep de spits chaotisch met, alweer een rekord, meer dan 1600 km fileleed.
Voor diegenen die er nog zouden aan twijfelen; ik ben met de auto naar 't werk gereden, de fiets leek geen optie alhoewel ik deze morgen enkele fietsers zag stoempen.
Koudste nacht
Dit stond in het laatste nieuws te lezen :
"Na een voor de tijd van het jaar historisch zwaar winteroffensief, hebben we nu op vele plekken de koudste nacht van de winter achter de rug. In Ukkel daalde het kwik tot -10,2°C en dat is de laagste temperatuur voor deze winter. Diepenbeek spant de koudekroon met liefst -14,4°C, zeer uitzonderlijk zo laat in de winter. Dat zijn ook de sneeuwhoogtes, zeker in Vlaanderen. In een groot deel van Vlaanderen ligt zo'n 15 cm sneeuw, plaatselijk zelfs 20 cm. Enkel aan de kust (zo'n 5 cm) en het noorden (zo'n 10 cm) ligt minder sneeuw. Door sneeuw ophopingen zijn er zelfs 'sneeuwduinen' tot een halve meter.
Op de Ardense toppen ligt zo'n 20 cm. Vier skipistes zijn al geopend. En die sneeuw blijft nog een tijdje liggen, want de winter wil voorlopig van geen wijken weten. Integendeel. De komende dagen houdt het ijskoude winterweer aan: overdag kruipt het kwik langzaam boven het vriespunt tijdens zonnige periodes, af en toe zijn er nog winterse buien. 's Nachts blijft het berekoud. Pas in het weekend brengt zachtere zeelucht wat opwarming, maar dan wordt het ook wisselvalliger."
Donderdag 14 maart
Ja, 't is van da....
Het zat er al weer enkele dagen, zelfs enkele weken aan te komen en gisterenmorgen ... lap!
Ik dacht het nog even te kunnen uitzingen en ben dan toch maar naar't werk gereden, eigenlijk tegen beter weten in, want als je't hebt dan kan je geen kant meer uit ... De Hernia!
Zitten gaat nauwelijks, stappen al helemaal niet, je ruggegraat neemt de onmogelijkste kronkels in, liggen gaat tot je moet draaien, enfin, een hoop miserie!
Met pijnstillers hou je je staande maar daar stopt het dan ook. Deze morgen dan maar naar de Doc. Tja, mijnheer, de koude is daar niet goed voor... Tegen wie zeg je't!
Blijkbaar ben ik niet de enige, alle ruglijders hebben er last van, als't een troost mag zijn. De temperatuursprong was 'te'!
Goed om weten, maar nu? 'Tijd' en bewegen. Da's alvast goed nieuws, niet dat ik dagen op de zetel moet, want dan verspeel ik alle conditie. Nee, probeer gewoon te doen, veel afwisseling in houding, wel niet bukken of met gewichten zeulen. De Doc schrijft nog een reeks kiné voor, daar zal Wim (onze kiné) weer z'n bezigheid aan hebben. In en uit de auto zijn en blijven een hel.
Die van hierboven moet mij precies hebben. 'Hij vergeet dat ik naar Compostela rij zeker' Eerst stuurt hij de ergste winter in een eeuw naar de aarde en als dat nog niet genoeg blijkt pijnigt hij constant mijn centraal ruggestelsel. 'Hallo, C O M P O S T E L A'
Het voordeel.... Uit het verleden blijkt dat ik wel een rugopstootje krijg ééns per jaar. Als ik dus goed kan tellen en met het steeds beter wordende weer zou je'r vanuit mogen gaan dat ik er voor een tijdje vanaf ben...hopelijk
'Ah, ja ... L O U R D E S passeren we anders ook nog'! 'k zou het nog bijna vergeten.
Niet dat ik gisteren niet gefietst heb, maar een domme halve computercrash heeft bijna letterlijk stokken in de wielen gestoken. Plots kon ik niet meer inloggen. Het stuk elektronica vond mijn profiel niet meer. En daar sta je dan.... ....Dan maar naar de technische hulplijn in de persoon van Philip. Even naar Zoersel, een uurtje of wat knutselen en de PC kon op z'n minst al terug opgestart worden. Alle bestanden, rechtstreeks verbonden aan het profiel, die was ik wel kwijt....
Voor alle zekerheid neem ik om de twee weken sowieso een back-up, dus dat viel eigenlijk nog redelijk mee. Het terug installeren heeft wel een tijdje geduurd, maar nu lijkt alles voor 99% ok.
Voor diegenen die het nog niet weten, fietswinkel Vandeplas in Zoersel (toeval) heeft Opendeur, maw zondag is er weer Westmalle à volonté, alé voor de liefhebbers hé.
Gisteren, nog net voor de computerproblemen, even langs geweest. Ria had nog nood aan een nieuwe fietsbroek en eigenlijk moest ik nog een nieuwe helm. De vorige begint op leeftijd te geraken en heeft in het verleden al enkele valletjes overleefd. Niet dat hij in flarden hangt, maar je weet maar nooit. Op enkele weken tijd zijn twee vrienden tegen het asfalt gegaan en bij alle twee de helm in frieten, het dient dus zeker en bij een ritje van 2800 km kan je maar beter op zeker spelen.
Zondag 10 maart
10 maart en het sneeuwt, je houdt het toch niet voor mogelijk. Na enkele dagen van euforie en 'lentegevoel' is deze pil hard...Er zat niets anders op dan het zadel van de spinningsfiets op te zoeken. Het is beter dan niets, maar zeker niet hetzelfde!
Na 60km aan een redelijk hoog tempo zat de training er op, de eerste 1000 km komen er aan...
Nog even naar Zoersel afgezakt om de Ronny uit te waaien, nu ja, eerder om de gratis Trappist!
Tja, alles moet getraind worden hé
Nog een cassette en ketting meegenomen. Ik vermoed dat stilaan alle reserve-onderdelen aangeschaft zijn. Het wordt al een mooi hoopje, het reservewiel zal een dezer wel in de bus vallen...
Maandag 11 maart
Deze middag is de ellende alweer begonnen. 't Is wreed en je gelooft het niet maar voor de zoveelste keer sneeuwt het. Eerst wat zacht gedwarrel en wat later groter en groter wordende vlokken. Tegen de avondspits zag de lucht muisgrijs, massa's en massa's sneeuw, opgedweept door een ijzige Oostenwind, als een gordijn passerend voorbij de voorruit van je auto. Het lijkt geenszins op een Maartse bui, dit is oerwinter met temperaturen beneden het vriespunt, de hele dag al.
Oranje vrachtwagens met overvolle laadbakken strooien kwistig met zout in het rond. We zijn terug naar af, om weemoedig van te worden. Dan maar weeral op de spinfiets. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe blij ik ben met de alternatieve vorm van fietsbeleving, hoe surrogaat het ook is, blij als ik op het zadel zit en de eerste pedaalslag maak. Een klein uurtje, tegen hartslag 100-110, een hersteltraining noemen ze dit, wel ideaal als je de duurtraining van gisteren uit de benen wil. Ik voelde deze ochtend wel niets en de hartslag in absolute rust leek OK, maar ik vind het goed zo. Na een dik half uur zag ik'm stilletjes aankomen, de eerste doelstelling, 1000 km vanaf 1 januari. Voor anderen stelt het waarschijnlijk weinig voor, maar ik vind het wel wat. Het fietsen zelf verloopt goed, geen mankementjes, nog niet! Op aanraden van, hou ik het bij souplesse, weinig op weerstand. Deze manier zou minder belastend zijn voor de tere rug, let’s hope!
Lente, laat me niet lachen
Wil er aub eens iemand die mannen van hierboven duidelijk maken dat ze zich moeten houden aan de geplogenheden van het jaargetijde!
Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de lotgenoten. Bij ieder van ons is de klok afgestemd op de datum van het vertrek en ieder vult die tijd persoonlijk in.
Nu Thierry na het fietsongeluk aan de beterhand lijkt, mag je er zeker van zijn dat hij binnen de kortste keren terug op topniveau staat zo hij dat al niet is. De trainingstemperaturen in Spanje zijn nu eenmaal beter dan hier. Ook Malvina zal binnenkort haar mannetje wel staan, zoveel is zeker!
Ook bij Jef en Christiane zal het ongetwijfeld al kriebelen. Een weekje geleden kregen we nog een mail met bijlage met daarin alle overnachtingsplaatsen en indien mogelijk zelfs de alternatieven, van hier tot in Compostela. Da's voorbereiden ten top, maar nu nog eerst een matchke petanque.
Je kan niet geloven hoe goed de 'beerkar' rook. Het stinkt, stinkt zelfs hard, scherp, je knijpt je neus angstvallig dicht en toch...is het zo lang geleden!
De winter loopt op z'n laatste benen, de winter die zo lang, zo stil, zo koud, zo levenloos en ja ook zo geurloos was. Alsof alle leven een tijdje verdwenen was, je haast alleen ronddoolt op deze aarden bol. Maar nu...!
De fietser trekt er opeens massaal op uit, bankjes links en rechts snel bezet, iedereen profiteert van de eerste zonnestralen, recht in de snuit, verblindend, de ogen dicht, kan ons niet schelen, dit hebben we zo lang moeten missen!
Zwemvogels die luid kwetterend hun veren opboenen, slaan rekkend de vleugels en maken zich op om binnenkort...tja, we wijken af, in ieder geval zijn ze al druk aan't oefenen....
Ook het bos ruikt ineens zo vol, een ontluikende geur, van aroma's die maanden zijn opgesloten. Een blinkende tractor rijdt me voorbij, de beerkar vol, wat heb ik dit gemist
De voorspelling luidt alleszins de lente in, eindelijk! Alle fietsgerei ligt klaar, morgen de beuk er in.
De rug? Gisteren voelde het zoals vrijdag, een pijnstiller dan maar. Na een uur of twee werd het wat soepeler, maar zeker niet fietstoereikend. Vandaag hebben we een dikke wandeling in Den Bosch (Nl) gedaan, meer zat er zeker niet in. Nog even welde het op om in de late namiddag een klein toertje te doen, maar het gezond verstand achtte het te vroeg, en maar goed ook misschien.
Ik kijk al echt uit naar morgen, hopelijk zonder Buf op de fiets en die wintermuts ben ik ook al meer dan beu. Nog een maandje voor de korte broek en dan nog een maandje voor het shirt, ik kan het moeilijk geloven. Iedereen hunkert naar de zon
Maandag 4 maart
Ik weet het en het blijft afgezaagd, maar het is koud. De hemel open, het belooft een mooie dag te worden. De temperatuur duikt nog maar eens onder het vriespunt, de muts, de buf en de handschoenen worden toch maar weer aangetrokken.
Het is net geen 7u als ik de voordeur sluit en op het fietszadel klim. Het schemert al, de straatverlichting is uit, nog even en de zon komt op, ik weet het zeker. Ver in het Oosten zie je't al, een lichte gloed die langzaam tussen de bomen omhoogklimt. Toch trek in de buf tot ver boven de oren, de kin en de mond. Ik rij zoveel mogelijk door het bos. De schaduw van een stel bosduiven als draken over het bospad. Er komen al katjes aan de bomen. Je kan tenminste terug rondkijken. Ik peddel er rustig op los, de rug lijkt ok, maar de bovenbil spartelt nog wat tegen.
Lang geleden dat we nog zoveel zon hadden, bijna 15°C stond op de thermometer, maar zo voelde het wel niet, neen amper de helft met veel moeite zou je zeggen. Daarvoor zorgde nog steeds die ijzige Noordenwind. Iedereen had het er zelfs over. Die kunnen ze al niet meer afpakken seh, pure vitamine D, en da's lang geleden.
Dinsdag 5 maart
Voor de verandering, geen ochtendvorst. Nu ja, warm was het geenszins, maar 4°C is aangenamer dan we gewoon zijn. Een tweede wolkeloze dag lijkt in de maak. In de verte maakt de nacht plaats voor ochtendschemer. Een rode vuurbal nestelt zich alvast tussen de bomen als ik genietend door het Peerdsbos peddel.
Volgens het schema van Energy-Lab moet ik deze week 1 rit van 100min tegen 125-130 hartslag rijden. In de late middag maak ik nog een toer van een dertigtal kilometer alvorens naar huis af te stevenen. Het blijkt nog maar eens dat de Kempen een voortreffelijk trainingsterrein aanbiedt; door de kaalheid van de omgeving heb je nauwelijks beschutting en als er ook maar een beetje wind staat heb je hier meer dan prijs. Er zijn stukken waar ik kromgebogen amper 19 uit de pedalen duw. Als training kan dit uiteraard tellen, hoewel je op die momenten vlotjes 20 slagen/minuut aan hartritme inboet. Als je een toer rijdt is de kans uiteraard zeer groot dat naast het labeur er ook een moment van absolute extase is, het moment dat je vooruitgeblazen wordt zonder ook maar één trap te geven... Een gemiddelde van net geen 23 is onder de gegeven omstandigheden zeker niet slecht, het blijft een training, de teller staat op net geen 900 km...
Vandaag een dagje thuis. Zolang de regel nog geldt krijg je voor een bloed/plasmagift nog een dagje. Volgens Europa is dit ongrondwettelijk. Hoe kan een dag verlof nu illegaal zijn....terwijl het vermeende alcoholtestertje dat in Frankrijk verplicht was (en iedereen op kosten heeft gejaagd) ineens zonder de minste accreditatie werd aanvaard... Reken maar uit voor de Franse schatkist, 5€/wagen, geïncasseerd op nauwelijks enkele maanden.
Het Rode Kruis zal die regel wel voelen. Volgens Desirée, de maître d'hôtel van het bloedtransfusiecentrum in Wilrijk, was er gisterenmorgen amper 1 donor komen opdagen.
In ieder geval ben ik een zak plasma armer en 1 dag congé rijker. Ideaal om vandaag met de motorhome naar de keuring te gaan, nu ja, ideaal!
Toen ik deze morgen uit bed stapte sloeg de rugpijn hard toe. Ik stond volgens Ria weer helemaal uit de haak. 'Wat ga je doen als je zo'n scheut krijgt op weg naar Compostela'? Tja, wat doe je dan, niets meer, denk ik! Wachten en rusten...
Na een tweetal uurtjes en een hoop pijnstillers, spierontspanners en ontstekingsremmers ging het ietsje beter, de keuring moet lukken vandaag. Het was net elf uur als we achteraan de redelijke wachtrij aansluiten, TWEE UUR EN EEN HALF heeft het geduurd. Ik dacht dat er een stiptheidsaktie aan de gang was, of een staking, maar neen, gewoon een doordeweekse dag waar toevallig het middaguur in viel. 'Doorlopend open' noemen ze dat...
Van fietsen komt niets in huis. Op de planning stond 2 uurtjes tegen 125 hartslag. Ik mag niet van Ria! Morgen moeten we naar 's Hertogenbosch met de vrienden van Mazan. Als ik me nu niet gadesla hypothekeer ik misschien het hele weekend, daar heeft ze gelijk in.
Laatste dag van de maand. Het is sinds begin november geleden dat ik nog eens twee dagen na elkaar op de fiets naar het werk kon, tot nu! Het is minder koud dan gisteren en vooral minder nat. Toch zit ik niet makkelijk op de fiets.
Het zat er al even aan te komen, ik voel de onderrug tegenspartelen. Soms verdwijnt die ochtendpijn wel, maar nu? Ik waggel de hele dag, zitten, staan, bekken kantelen, bukken, strekken, het helpt niet! Morgen dagje rust inbouwen denk ik. Ook mijn slecht bovenbeen en rechter lies voelen ineens weer geforceerd aan. Het is nochtans lang geleden, hopelijk is het morgen beter... Ondertussen staan er na 2 maanden 800 km op de teller, Lang Leve de Lente
Ik was het haast vergeten hoe de nieuwe fiets er uit zag? Voor vandaag hadden de Franks en Sabines van deze wereld droog voorspeld! Dus, dat leek wel mee te zitten.
Eerst gisterenavond nog een uurtje losgereden op de spinfiets en alles klaargezet, deze morgen met een jump uit bed, snel een tas melk achter de kiezen en richting fietskot. De weg lag inderdaad droog en in de beschutting van de gebouwen leek de temperatuur toch enigszins mee te vallen.
Voelde ik nu goed? Is dat nu gezever dat naar beneden valt? Of mist? Minuscule regendruppeltjes? Wat het ook moge zijn, het voelt koud en nat aan. De wind blijft uit Noord-Noordoost komen. De enkele vlaggen die ik tegenkom staan niet echt strak, maar waaien doet het. Het voelt echt ijzig aan.
Wanneer gaan we daar nu eens eindelijk vanaf geraken, de klok tikt en ik zou toch echt op de weg willen bollen! Mijn voeten zijn ijsblokken als ik voorzichtig van de fiets schuif.
Tussen 1 januari en 10 mei zou ik minstens 1500km op de teller moeten hebben, dat was althans het vooruitzicht. Na 2 maanden zit ik net boven de helft. Met nog 10 weken voor het vertrek ziet dat er alleszins al goed uit. Tijdens de beginfase had ik bewust kortere ritten voorzien. Vanaf volgende week worden die stelselmatig verlengd en op de spinningfiets zal de weerstand progressief aangedraaid worden. Het serieuze werk komt er aan
Voilà, 'Back in Business'. We zijn er een paar dagen tussenuit geweest en geloof het of niet, maar ik heb de fiets gemist. Eigenlijk was de planning om'm mee naar Elsenborn te nemen. Ideaal! Bergaf tot in Eupen, rechtsomkeer en een helling van 20 Km tot de Botrange. Jürgen zou zich opofferen om mee te rijden, nietes dus. Verleden maandag was het vrij mooi weer, vanaf dinsdag stak er echter een gure Noordoostenwind op. Tweede punt uiteraard was de aanwezigheid van een 15tal centimeter sneeuw links en rechts van de weg. Goed, voor de auto's waren er weinig problemen, maar plaats voor de fietsers was er geenszins. De weersvoorspellingen waren allesbehalve zodat we ons rustig de moeite konden besparen om de tweewielers in te pakken. Dan maar een weekje 'rust' zeker!
Vrijdag had een transportfirma de nieuwe spinfiets afgeleverd, dat was dan weeral goed nieuws, niets kon de trainingen nu nog tegenhouden. Zaterdag hadden we nog verplichtingen in Tongeren, maar vanaf vandaag konden we'r een lap op geven. Buiten was het toch weeral ..... ik durf het woord niet uit te spreken! Man, man, wat voor een winter hebben we nu toch al gehad en het ziet er nog niet echt uit alsof de lente al voor de deur staat. Van zaterdagmiddag is het beginnen sneeuwen en in Tongeren lag er al snel een tiental centimeter. Hier in het Antwerpse is het iets beter, maar sneeuw is sneeuw, en alles behalve uitnodigend op 23mm bandjes! De temperatuur schommelt rond het vriespunt, ook al niet om er uren in rond te hotsen.
Vandaag dan maar de doop van de nieuwe spinningfiets. Met het trainingsschema van EnergyLab onder de arm hadden we vandaag een ritje van 90 minuten voor de boeg. Het ging prima. Ik had geen flauw benul van de snelheid op de trainer, dus was ik enigszins benieuwd wat het LCD-schermpje tevoorschijn zou toveren.
Nu ben ik van nature niet echt een trainingsbeest en is het de eerste maal dat ik aan de hand van een schema de conditie wil aanscherpen. Dat betekent dus; hartslag in de gaten houden. Wat warm trappen en dan bijna 1 1/2u met de hartslag op 125 à 130 betekende dat 60 km, niet slecht, wel indoor welteverstaan, morgen hersteltraining.
Eerst het slechte nieuws: mijn fietscompagnon voor Compostela is tijdens een ritje in Spanje omver gereden. In het hospitaal zijn gelukkig geen breuken vastgesteld, enkel een dikke en bezeerde knie, schaafwonden alom, fietskader gebroken, wielen paraplu, kortom fiets voor de schroothoop, helm in gruizelementen,....
Morgen moet Thierry terug naar het hospitaal voor verder onderzoek. Hopelijk valt alles nog mee, en fietsen genoeg in de winkel.
Gisteren zijn we naar de fiets- en wandelbeurs in Mechelen geweest. Hoewel we redelijk op tijd waren was het aanschuiven om binnen te geraken. Onze aandacht ging vooral naar fietsen en accessoires maar ook naar alles wat van dicht of ver te maken had met Compostela.
Naast de gekende waren er vooral ook minder bekende fietsmerken op de beurs, althans voor mij toch als leek op vakantiefietser-niveau! Uitgedost met pak en zak stonden ze daar, netjes op een rij. Wat me opviel was de redelijk schrale en dunne voorvork, nochtans was de prijs niet zo dunnetjes! Ze worden op fora toch omschreven als ware muilezels op twee wielen en toch vond ik het optisch fragiel.
Wat me ook opviel was de 'echte' intrede van de Rohloff-naaf (De Rohloff versnellingsnaaf heeft 14 versnellingen die in het achterwiel zitten ingebouwd. Die versnellingen komen wat bereik betreft overeen met een fiets met drie voorbladen en een 9-speed cassette achter. Je kan er dus ook licht mee fietsen.)
Goed, de naaf is zeker niet nieuw (1998), maar de meerprijs van +/-1000€ en de wetenschap dat je er zelf niets meer aan kan regelen/vervangen heeft de vakantiefietser toch jarenlang wat tegengehouden om z'n enige metgezel op reis ervan te voorzien!
Als je al dacht dat alleen carbon-fietskes duur waren heb je het mis. Een trekkingbike van 5 à 6000€ is zeker geen uitzondering. Doe daar nog enkele zakken, een tentje en lichtgewicht potten en pannen bij en je kan al beter bij ClubMed terecht.
Toch wordt de aantrekkingskracht van het avontuur vol uitgespeeld. De alternatieve vrijetijdsbesteder weet dat zijn hobby geld kost en heeft het er klaarblijkelijk voor over, hoewel de 'echten' met VEEL minder tevreden zijn. En hier wil ik zeker niet zeggen dat ik een echte ben hé
Bij de stand van het Compostelagenootschap is het, ondanks het vroege uur, aanschuiven. Iedereen wil wel wat meer uitleg van de aanwezige fiets- en wandelveteranen. Ook hier zie je dat de mythe, de legende, de tocht of hoe je het ook wil noemen, leeft! Na een uurtje of twee houden we't voor bekeken. Genoeg gewandeld en gefietst. (in gedachten toch)
Awel, vandaag rustdag. 't Was eigenlijk een beetje nodig na enkele dagen trappen. Ik begon wat last van de knietjes te krijgen, geen pijn, gewoon wat stram. Geen hersteltraining dus vandaag, gewoon rust....
En dat komt goed uit, Valentine's day, 14 februari. Lekker glaasje, voortreffelijk gegeten, Ossobuco van kalkoen. Ria had een nieuw receptje uitgeprobeerd en 't was verdomd lekker!
Deze namiddag heeft het zwaar geijzeld. De auto hing vol met een dikke afdruipende pel afgevroren regenwater. Maar goed dat de fiets aan de haak hing. Op de wegen viel het nog enigszins mee, maar op de voetpaden was het uitkijken.
Ik vrees dat de ijspel tegen morgenvroeg niet weg zal zijn, daarvoor is de temperatuur niet mild genoeg. Dat wordt terug 'spinnend' het weekend in!
Er was koud maar droog voorspeld. Net na het opstaan voorzichtig de rolluik opgetrokken, droog, yes! Nog even wachten tot de buitenthermometer een meting doorgeeft, 1°C
We wagen het er op, 2 thermische shirts, een windstopper en een dikke overjas, dikke fietsbroek, skisokken, buf, winterhandschoenen, lange muts, bril, en wij weg, het is net 7u voorbij.
De eerste kilometer is altijd de ergste, tranende ogen, den bibber op't lijf, en nog een eind te gaan. Alles is donker en stil, het is nog schoolvakantie, ik rij zo goed als alleen. Je moet er wat voor over hebben! Ik voel me als een batterij in de koude, weinig energie en rap plat In de verte schemert het al als ik op't werk toekom, de lange nachten worden nu snel korter, de dagen langer! Ik haast me binnen, mijn voeten voelen pijnlijk kou aan, iets waar ik vroeger nooit last van had.
De temperatuur is de hele dag niet ver boven het vriespunt uitgekomen, maar toch voelde de terugrit een heel stuk prettiger aan. Ik neem al de bosweggetjes die ik tegenkom, de verijsde grond kraakt onder het gewicht van de banden, de beekjes hebben alle moeite om niet dicht te vriezen. Heel anders dan in de lente is het bos doods, je hoort niets, geen vogel, zelfs geen krakend takje, niets.
Twee uitgelaten bengels zijn met paps op stap, dik ingeduffeld, alleen twee bloedrode kaken. De koude kan hen niet deren, ze huppelen rond, lang leve de vakantie!
Ik neem de brug rechtstaande op de trappers, van onder af, een redelijk tempo, lekkertintelende bovenbenen. Boven hou ik de pedalen stil, het is te koud om naar beneden te zoeven. Ik kijk al uit naar de douche
Naar aloude gewoonte beginnen we maar met het slechte nieuws...Het vriest nog steeds, het is grauw en grijs buiten en af en toe dwarrelt er een sneeuwvlok naar beneden, maar da's dezer dagen niet echt nieuws.
Deze morgen een mailtje ontvangen van het bedrijf dat de spinfietsen verkoopt....'Het door U gekozen model is tot onze grote spijt niet direct leverbaar', het komt er op neer dat we een weekje extra geduld zullen moeten hebben! Typisch, ons! Ria keek er al zo naar uit.
Dan maar wat goed nieuws, deze middag zelf op de spinfiets, zij het nog met wat stramme beentjes. De recuperatie na zondag en de hersteltraining van gisteren hebben niet het verhoopte resultaat, maar na een kwartiertje spinnen voelen de beentjes lekker aan, na 45 minuten de weerstand bijgedraaid tot goed voelbaar en de trapfrekwentie 15 min vrij hoog aangehouden, kwartiertje uitgebold.
Over trainingen gesproken. De één vindt het overbodig, de ander onmisbaar. De één gebruikt de eerste week van een lange fietsvakantie om de conditie op peil te brengen, terwijl de ander toch enkele maanden wil hebben om zich degelijk voor te bereiden. Ik voel me toch genoodzaakt om me in de tweede categorie onder te brengen.
Ten eerste zou ik met een gerust gemoed op pad willen gaan. Hoe kan je nu genieten als je al van de eerste meter sterretjes ziet. Ik kan me niet voorstellen dat als je onvoorbereid aan 75 km/dag wil beginnen, je de laatste helft op souplesse kan uitbollen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je al volledig verzuurd aan de 'Ardennen' moet beginnen om 'zogezegd aan je conditie' te kunnen werken!
Ten tweede zou ik het ook niet fair vinden tegenover mijn compagnon. Thierry & Malvina zijn momenteel in Zuid-Spanje en trainen de nodige kilometers, zoveel is zeker. Op hetzelfde peil geraak ik nooit, ik kan alleen maar hopen dat ik een degelijke basisconditie heb opgebouwd.
Vriend Google heeft wel honderden trainingsschema's ter beschikking, maar spijtig genoeg zijn ze allemaal geschreven voor semi-prof's of vergevorderde amateurs, alé, zo lijkt het toch. Winterse ritjes van 3 à 4 uur zijn niet direct voor mij weggelegd, 3 à 4 trainingen in de week, afwisselend van intensieve krachtpatserij tot doorgedreven interval. Goed, als je begin April de Ronde van Vlaanderen wil rijden zit er inderdaad niets anders op, maar als je'r als vakantiefietser wil op uittrekken lijkt me dat toch iets ‘te’ gedreven.
Via Dominiek, heb ik Energy lab leren kennen (http://www.energylab.be/). De meeste sportievelingen zullen de gangmaker achter dit Vlaamse initiatief wel herkennen, maar goed.
Je kan een type trainingsschema laten opmaken door professionele mensen. Ze houden rekening met je capaciteiten en je doelstellingen, je niveau en je beschikbare tijd, en dat lijkt me wel wat. Voor 1€/week krijg je 12 weken na elkaar een schema. Voor de prijs moet je't niet laten, ik ben benieuwd, volgende week krijg ik de eerste. Voor de start ervan zal ik nog even moeten wachten, want volgende week maandag tot vrijdag kan ik beroepsmatig geen kilometer afleggen
Deze morgen lag er alweer een laagje sneeuw op de auto's. We geraken er maar niet van af. Het is misschien Krokusvakantie en voor de kids is dit een potje plezier, maar het heeft nu al echt lang genoeg geduurd. De beentjes hebben wat last van de verzuring van gisteren. Het duw- en trekwerk is nog niet helemaal verteerd. Straks een uurtje proberen losrijden
Strakblauwe hemel, 't is nu of nooit. Goed, de temperaturen zijn wat aan de lage kant, de auto's zijn bedekt met een pelletje ijs, het is nog vroeg. Ik wacht tot 11u, 't is 2°C.
Nog 3 maanden te gaan, 40km moet kunnen in deze koude. Langs Schotenvaart lukt het nog, tranen van de ijskoude wind, de lucht voelt pijnlijk kou aan. Da's maar voor even hou ik me voor. Er staat een Oostenwind, de vlaggen op de boten staan strak, dat wil zeggen 20km knal op de kop en daarna wind mee! Beter zo dan omgekeerd.
Ik duw mij te pletter, kom zelden boven de 20 km/u uit. Het wemelt van de wielertoeristen langs het Albertkanaal, die van de eerste zon wil iedereen profiteren. Op de talrijke plassen staat ijs, net één grote spiegelvlek met die laagstaande zon. Ik heb geen tijd om rond te kijken, probeer soepel te rijden maar het lukt voor geen meter. Ik tel elke kilometer tot het keerpunt af, het is afzien. Ik kijk verwondert naar het gemiddelde; 18.6 km/u als ik draai. Merkwaardig, veel volk op de baan en slechts drie enkelingen die mij passeren. En dan was het nog niet eens flitsend. Ik hoor het allemaal graag vertellen over die gemiddeldes. Een beetje wind, het snot voor je ogen en je haalt geen 20 meer...da's de realiteit.
Aan Grobbendonk-kazerne draai ik om, euforisch, de wind in de zeilen, zachtjes meepeddelend haal ik zonder probleem 23 à 24 km/u, op een onbezonnen moment zelfs 29 km/u, en dat is met een hybride hoogst uitzonderlijk. De warme thee die ik voor vertrek in de bus heb gekieperd is allang niet meer drinkbaar, mijn tanden breken haast af als het ijskoude, bittere vocht door mijn keel sijpelt. Mijn rechtervoet is gevoelloos, mijn handen tintelen, 2 man op een jetski halen wat kapriolen uit...die zijn nog zotter met deze temperaturen!
Als ik voorzichtig van mijn fiets stap, staan er 40 kilometer op de teller, het gemiddelde is wat opgekrikt tot net geen 21 km/u. Niet dat dat zo van belang is maar toch iets om rekening mee te houden. Naar Compostela tegen 20 km/u zou geen probleem mogen zijn, tenzij je zo'n wind hebt natuurlijk, en dan was het nu nog zo plat als een biljart. Nu goed, het zal wel niet elke dag zo waaien zeker?
Toch nog even op terugkomen op het feit dat banden, als enig contactpunt met het wegdek, van groot belang zijn! Om de uiteindelijke keuze te bepalen ben ik op zoek gegaan naar de 'ideale', mocht die al bestaan! Je hebt er die zweren bij een bepaald merk, anderen zien rolweerstand en lekbestendigheid als voornaamste kenmerk en nog anderen gaan voor de 'goedkoop'. Het blijven natuurlijk banden, deels een natuurproduct, die als nadeel hebben dat ze nu eenmaal lek kunnen gaan. Trek je na één lekke band die conclusie? Neen, waarschijnlijk niet, maar ik had toch het gevoel dat net die factor nogal uitvergroot werd!
Door de eindeloze reeks van artikels, bandentests, persoonlijke ervaringen en fora leek er nogal één 'rode draad' steeds terug te komen; de Schwalbe-Marathon-reeks bleek betrouwbaar!
Goed, maar in de Marathon-reeks heb je 9 verschillende producten. Uiteindelijk had ik twee uitverkorenen; de Marathon Racer en de Suprême. Ze leken me alle twee geschikt voor mijn doeleinde. De Racer in 35mm breed, de Suprême een haartje breder met 37mm. Dan maar naar vriend google en zien wie, wat aanbood. Ik vond de Racer voor gemiddeld 41.4€ en de Suprême voor 43.2€. Geen goedkope vouwbanden dus.
Met die wetenschap trokken we naar Van Eyck in Geel. Een doordeweekse fietswinkel, zij het aan de grote kant, die bekend staat om zijn goedkopere banden. Uiteindelijk heb ik de Suprême besteld en gisteren afgehaald.....voor 24.95€/stuk. Hoe het mogelijk is, daar heb ik geen flauw benul van. Ik weet alleen dat ik voor de internetprijs van twee, nu drie banden heb . Nog een binnenband of 5 voor een dikke Euro het stuk, daar kan je ze zelf niet voor plakken, en we zijn weeral gesteld.
Er is nog nieuws van het fietsfront, maar eerst een stukje fietsen, nu de temperatuur langzaam boven het vriespunt klimt. De zon schijnt en dat lijkt al een eeuwigheid geleden!
Spinning fiets
We hadden 'm al veel vroeger willen aanschaffen, maar in alle eerlijkheid, het was er nog niet van gekomen.
Vroeger gingen we met z'n tweetjes 1x in de week spinnen, vooral in de winter. 19 uur, 15 km met de auto, uitkleden, aankleden, uurtje spinnen, uitkleden, douche, aankleden, drankje, 15 km naar huis, uurtje opzitten omdat met de adrenaline van slapen toch niets van in huis kwam. Goed, het was dat, maar ook niet meer. Hier in Schoten wordt ook spinning gegeven, maar op hartslag, en dat is pas vervelend, vooral als iedereen er maar op lostrapt en z'n eigen ritme moet bepalen.
Het laatste jaar zijn we een handvol keren gaan spinnen, maar veel te weinig. Zeker nu Ria wat op de sukkel is met de rug is beweging meer dan ooit nodig. Ik zit ook niet elke dag op de fiets, het zou best wat meer kunnen; dus, dan maar op zoek naar een spinning-bike. Eerst op tweedehands.be, dan op ebay en nog wat andere sites, maar het aanbod leek niet veel soeps. Verroeste prutsen die jaren in de garage hebben gestaan, dat vind je genoeg, maar degelijk, betaalbaar materiaal?
We hebben de knoop dan maar doorgehakt en een exemplaar via internet besteld, elk 20 uurtjes op de bike en we hebben'm er uit, als dat al een troost mag zijn.
Nog enkele dagen geduld nu...en dan: geen uitvluchten meer!!!
Het blijft winteren. Het moet zowat zondagmiddag begonnen zijn en het zou nog duren tot volgend weekend. De lokale buien zijn best hevig en gaan gepaard met serieuze windstoten. Ja, zelfs af en toe dwarrelt er nog een verloren sneeuwvlok naar beneden. Deze morgen was het amper +3°C en het voelt nog kouder aan door een snijdende wind.
Buitenfietsen is niet echt aan de orde. ’s Morgens en ’s avonds zie je hier en daar wel een fiets rijden, maar het is sporadisch.
Al maar goed dat we nog binnen verder kunnen. Gisteren een 70-tal minuten op de spinfiets. Zolang we dat nog kunnen panikeer ik niet echt. Tot het eind van de maand maak ik me geen illusies wat het weer betreft.
De buitenbanden zijn alvast besteld, niet dat het zo dringend is, maar gedaan is gedaan. Eind deze week zijn ze binnen.
Er wordt wat afgeschreven over fietsbanden, bijna zoveel als over alle andere fietsonderdelen samen. Het is dan ook belangrijk, als enig contactpunt van de fiets met het wegdek. De technische materie is in die mate zelfs zo verwonderlijk dat ik u, hoe saai ook, die niet wil onthouden. Nooit geweten dat een brede band sneller en minder weerstand had dan een smalle, U?
De Rolweerstand
De rolweerstand komt overeen met de energie die bij het afrollen van de band verloren gaat. Eigenlijk komt het energieverlies door de voortdurende materiaalvervorming van de band. Naast de rolweerstand bestaan er ook andere weerstanden die tijdens het fietsen overwonnen moeten worden. De luchtweerstand stijgt met de toenemende snelheid in het kwadraat. Op een vlakke weg heeft de luchtweerstand al bij een snelheid van 20 km/u het grootste aandeel in de totale weerstand. Ook voor de versnelling wordt energie verbruikt. Hier speelt bijvoorbeeld het gewicht van de wielen een belangrijke rol, omdat men die in gang moet zetten. Bij een berg moet men boven alles de stijgweerstand overwinnen (zwaartekracht). Verder bestaan er nog een aantal weerstanden in de aandrijving (b.v. de ketting) en andere draaiende onderdelen. Deze weerstanden maken bij een goed onderhouden fiets maar een zeer klein deel uit van de totale weerstand.
Welke betekenis heeft de rolweerstand?
Natuurlijk zou iedere fietsband een lage rolweerstand moeten hebben. Anders dan bij auto’s heeft de fietser alleen zijn (beperkte) eigen kracht ter beschikking. Deze kracht wil hij uiteraard zo efficiënt mogelijk gebruiken. Aan de andere kant moet men de invloed van de rolweerstand ook weer niet overschatten. Het is slechts een onderdeel van de totale weerstand. Veel belangrijker is bijvoorbeeld een juiste bandenspanning, deze heeft veel meer invloed op de rolweerstand dan b.v. de opbouw van de band. Een band met een extreem lage rolweerstand kan men alleen construeren als men bij andere belangrijke functies zoals bijvoorbeeld lekbescherming of grip bereid is in te leveren.
Door welke factoren wordt de rolweerstand beïnvloed?
De rolweerstand wordt o.a. door de bandenspanning, banddiameter, bandbreedte, bandopbouw en het profiel beïnvloed. Bij een egale ondergrond geldt: hoe hoger de bandenspanning, des te geringer is de vervorming van de band, des te geringer is de rolweerstand. In het terrein is het precies andersom: hoe geringer de bandenspanning, des te geringer de rolweerstand. Dat geldt voor harde pisten net zo goed als voor zachte bos- en weidegrond. De verklaring: een band met een geringe bandenspanning kan oneffenheden beter het hoofd bieden. Hij zakt minder diep weg en de fiets wordt minder door oneffenheden afgeremd.
Banden met een kleinere diameter hebben bij gelijke luchtdruk een hogere rolweerstand, omdat de vervorming van de band hier in verhouding groter is. De band wordt minder rond. Brede banden rollen lichter dan smalle banden! Deze stelling stuit vaak op scepsis, echter bij een gelijke luchtdruk veert een smalle band dieper in en moet daardoor meer materiaalvervorming overwinnen. Natuurlijk heeft ook de samenstelling van een band invloed op de rolweerstand. Hoe minder materiaal gebruikt wordt, hoe minder materiaal zich kan vervormen. Hoe flexibeler het materiaal (b.v. het rubbermengsel) is, des te minder energie gaat er door de vervorming verloren. In de regel rijdt een fijn profiel lichter dan een grof profiel. Hoge noppen en grote tussenruimten hebben een ongunstige uitwerking op de rolweerstand.
Waarom rijden brede banden lichter dan smalle banden?
De verklaring ligt in het inveergedrag. Iedere band vlakt onder belasting aan de onderkant iets af. Dat resulteert in een recht rijvlak. Bij een gelijke bandenspanning hebben brede en smalle banden een even groot rijvlak. Een brede band veert meer in de breedte in, een smalle band heeft een smaller maar langer rijvlak. Het vlakke stuk kan men zien als een lastarm die de rolbeweging van de band tegenwerkt. Door de sterkere afvlakking van een smalle band wordt deze minder rond. Hierdoor ontstaat bij het afrollen dus een grotere vervorming. Bij brede banden ontstaat minder afvlakking in de looprichting. Daardoor blijft hij ronder en rolt lichter.
Waarom rijden wielerprofessionals dan op zulke smalle banden?
Brede banden rollen alleen bij een gelijke luchtdruk lichter. Smalle banden kan men echter harder oppompen. Ze rijden dan natuurlijk wel minder comfortabel. Daarbij hebben smalle banden voordeel bij hoge snelheden, omdat de luchtweerstand minder is. Vervolgens kan een fiets met smalle banden beter versnellen. De roterende massa aan de wielen is minder. De fiets is zo beduidend wendbaarder. Bij een gelijkmatige snelheid van rond de 20 km/u rijden brede banden beter. In de praktijk is de krachtbesparing nog groter dan in theorie; brede banden veren beter en besparen zo energie.
Welke band past op welke velg?
De binnendiameter van de band moet met de schouderdiameter van de velg overeenkomen. Een bandbreedte 37-622 past bijvoorbeeld op een velg 622 x 19C. De binnendiameter van de band komt overeen met de schouderdiameter van de velg van 622 mm. Verder moeten de bandbreedte en de velgbedbreedte op elkaar afgestemd zijn. Onderstaande tabel geeft de mogelijke combinaties van bandbreedte en velgbedbreedte volgens de ETRTO aan. Sinds 2006 is ook de combinatie van zeer brede banden op smalle 17C en 19C velgen door de ETRTO officieel vrijgegeven. Dat was een verstandige zet, omdat deze combinaties bij MTB’s en Balloonbikes’ al vele jaren heel gewoon is en helemaal niet voor problemen zorgt. Vaak is het gebruik van een bredere velg zinvol, omdat het de band extra stabiliseert. Men kan de bandenspanning iets meer reduceren zodat het fietsgedrag niet "zwabberig" wordt.
Deze tekst is integraal te lezen op de website van Schwalbe op:
