Een heks? Dan denk je al snel aan een oud, lelijk vrouwtje (met een zwarte muts), die samen met haar kikkers en zwarte raaf diep in het bos woont. Maar wist je dat mensen echt in heksen hebben geloofd? Heel wat vrouwen zijn onterecht op de brandstapel beland. En tegenwoordig zijn er nog steeds mensen die zich met de natuur bezig houden. Dat noem je geen hekserij, maar wicca.

Slechte naam

Het woord 'heks' betekende lang geleden: oude, wijze vrouw. In elke streek woonde wel zo' n oude, wijze vrouw. Ze wist veel meer over de natuur dan andere mensen. Vaak woonde een heks in de buurt van een bos. Daar zocht ze naar bessen, kruiden of paddestoelen. Ze wist dat sommige planten zieke mensen konden genezen. Als mensen ziek waren, gingen ze naar de heks toe. Die maakte dan een kruidendrankje of een zalfje. Zo hielp ze de mensen.

Zo'n 500 jaar geleden veranderde dit. Er was soms veel honger, armoede en oorlog. Of er heerste een vreselijke ziekte. Een ziekte waar niemand iets aan kon doen. Mensen wilden iemand de schuld geven van die narigheid. Ze geloofden dat er een duivel was, een boze geest. En ze dachten dat er mensen waren die de duivel hielpen. Mensen die dingen wisten, die gewone mensen niet wisten. Steeds vaker kregen die oude, wijze vrouwen de schuld. En zo kwam de boze heks in de wereld.

Heksenjachten

Als je dacht dat iemand een heks was stapte je naar de rechter om het hem te vertellen. Die liet de vrouw dan ophalen. De beul kwam er ook bij en hij martelde de vrouw tot  ze toegaf dat ze een heks was. Vervolgens werd ze verbrand op de brandstapel. Want men dacht dat een heks haar boze toverkracht pas verloor, als ze verbrand werd.

De heksenwaag

Die heksenjacht duurde wel tweehonderd jaar. Er zijn duizenden vrouwen, mannen en zelfs kinderen verbrand. De rechters bedachten allerlei proeven om te bewijzen dat iemand een heks was. Zo werd gebruik gemaakt van een heksenwaag. Dat was een grote weegschaal, waarop mensen gewogen konden worden. Men geloofde dat een heks op een bezem kon vliegen. Dus dacht men dat een heks wel heel licht moest zijn. Daarom werden de beschuldigde mensen gewogen. De beschuldigde werd in haar hemd gewogen. Als ze minder dan vijftig kilo woog, was ze een heks. Maar als ze meer dan vijftig kilo woog, was ze geen heks. 

De waterproef

Omdat heksen met de duivel samenwerkte beschikten ze over duivelse krachten, waarmee ze mens en dier konden betoveren of schade toebrengen. Op hen paste men vaak de zogenaamde waterproef toe. De ongelukkige vrouw werd met de linker duim aan het rechterbeen gebonden en zo in het water gegooid. Bleef ze drijven, dan werd ze schuldig bevonden en ter dood veroordeeld. Men noemde dit een godsoordeel. God zou aanwijzen wie schuldig en wie onschuldig was.

09-01-2009, 12:07 Geschreven door Annick