Ik ben Hugje
Ik ben een vrouw en woon in oostende (belgie) en mijn beroep is verleden tijd. .
Ik ben geboren op 18/08/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Gedachten en herinneringen tollen in mijn hoofd. Het zijn er vele na twintig jaar intens leven en genieten.Ik schrijf ze hier neer om ze niet te vergeten. Maar er is ook vandaag, en morgen, en overmorgen,live will go on...Ook dàt moet ik onthouden !
the king , the queen, the cat, the dragon and I...
.... en heel wat herinneringen aan wat voorbij is. Welkom bezoeker!
05-04-2006
the king , the cat, the dragon and I
- ... koning charel ofte Ryco ( zoals zijn naam in het boekje is ) heeft onlangs ontdekt dat hij een 'stem' heeft. En meteen ook welke uitwerking het gebruik van zijn stem op het vrouwtje heeft. Vroeger kwam hij in alle stilte voor me zitten. Keek me aan met die kleine, donkere, pientere ogen en zweeg. Het duurde dan soms ook even voor het vrouwtje haar ogen van de televisie afwendde en reageerde. Enkele dagen geleden kwam er een kreuntje bij en het vrouwtje reageerde direct. In de loop van die enkele dagen zijn de kreuntjes complete concerten geworden. De kleine sloeber heeft gesnapt dat beeld én klank een vlugger resultaat geven. Ik zou het hem moeten afleren, maar het is hier al zo stil ... -
( ...de chamesin waaide die avond erg sterk. Het woestijnzand prikte in onze ogen, de wind schroeide in onze keel. We beklommen de heuvel, in stilte. De zon, Ra, zonk snel naar de horizon. De westelijke heuvels leken in vuur te staan. Ik opende het doosje waarin het beetje asse geborgen zat van hem die me dit land had leren kennen. De wind blies de asse uit mijn handen, over de heuvels, over het land waar hij zo van hield. We hebben niet geweend, we wisten dat hij hier wilde zijn, voor altijd... )
- ...iemand vroeg me 'wat houdt je tegen om gelukkig te zijn' ? Ik heb geantwoord dat ik vergeten ben wat 'gelukkig zijn' is... -
(... hoe dikwijls zei de ene niet tegen de ander : ' niet te geloven dat we hier zijn ' . Dat 'hier' was dan de geplande reis waarvan we maar zeker waren dat die doorging op het moment van aankomst.
Toen ik je ontmoette, droomde je van Egypte. We konden niet vermoeden dat we er, na die eerste keer, steeds zouden terugkeren...
Ik zat naast je bed en je weende. 'Boys don't cry', maar jij had een grondige reden om te huilen. En je huilde ook omdat je graag nog eens teruggegaan was, afscheid nemen.
In je dagboek schreef je: 'ik kan het niet geloven dat ik toch nog hier ben'. En je nam afscheid, van Egypte, van je vrienden, van mij en van het leven...)
- ...all those things will be lost, like tears in the rain. ( uit: do androids dream of electric sheep? - Philip K Dick )
- ( ...de rit naar Damme was altijd heerlijk. Niet enkel door de prachtige landschappen van de smokkelroute, maar ook het parkeren van de motoren op de markt, de boekenwinkels afstruien en de verpozing op een terrasje maakten het tochtje tot favoriet.
Toen de eerste druppels vielen beslisten we om toch maar huiswaarts te rijden, de bui te vlug af zijn. Niet langs de binnenwegen, langs de kustweg. Veiliger, dachten we, maar we reden de regen tegemoet.
Ergens halverwege viel het water met bakken uit de lucht. We stopten, trokken regenkledij aan, het water droop van onze helmen. We reden traag, dicht bij elkander, beseffend hoe kwetsbaar we waren.
Wat later, toen de bui over was zijn we aan de kant gaan staan. We hebben onze sokken uitgewrongen en we hebben gelachen. We voelden ons goed 'on the road', samen ... ) - ( foto: le rouge et le noir, de H.D - Sportsters. )
- ... en altijd is het zo dat de liefde zijn eigen diepte pas kent op het moment van afscheid ... -
(... de Taj Mahal was het voornaamste doel van de reis. Althans voor mij. We arriveerden in Agra op een maandag. India : you love it or you hate it. Die twee emoties kunnen elkaar in sneltempo opvolgen in de loop van één dag. De Taj Mahal sloot zijn deuren op dinsdag ! Ontgoocheling. En de 'indian belly'.
De zon zakte dieper naar de horizon. We stonden in de grote toegangspoort en staarden naar wat het symbool van India en van liefde geworden was. Het marmer van de perfecte koepel kleurde van wit, naar roze, naar diepblauw en heel wat kleurschakeringen daartussen. Reflecties van de kleuren die de ondergaande zon aan de hemel gaf. Toen de hemel donker werd leek het marmer te stralen, de minaretten gloeiden tegen de invallende nacht. Een beeld dat we voorheen enkel op prentkaarten zagen. Om dit te zien hadden we enkele duizend kilometers de hitte en de indiase bussen getrotseerd. We zijn gebleven tot de laatste seconde, hebben de beelden in ons opgezogen om ze nooit meer te vergeten. Want morgen, zo had iemand plots beslist, was er geen bezoek. En overmorgen ging de reis verder.
Op dinsdag heb ik me overgegeven aan de 'indian belly' en ben in bed gebleven. Ogen dicht om de beelden van zoveel schoonheid terug op te roepen en te herbeleven....)
- 'diamonds are a girls best friend...' zong Marilyn Monroe. Maar geluk brachten die 'beste vrienden' haar niet. -
... zeegroen, hemelsblauw, waterblauw en turkoois; swarovski kristallen in zilver. Het zijn niet de kleuren die ik verkies, maar dit juwelensetje is zo ontzettend mooi dat het even geen rood of aanverwanten moest zijn.
Turkoois is oprechte steen, een echt kadootje van de aarde, maakt compleet, een verbinding tussen hemel en aarde. Het is een rustige en ook krachtige steen die al van oudsher wordt gebruikt. Turkoois zou ook geluk brengen en de vriendschap bevorderen. We spreken dan over de echte Turkoois natuurlijk, een steen die niet goedkoop is en niet in grote massa gevonden wordt. Maar de kleur is zo rustgevend, zo warm en doet denken aan lagunes, verre eilanden, de zuidzee en palmenstranden. D/K noemde deze collectie 'sea'. Right to the point ...
- wie van het water van de Nijl dronk zal er steeds naar terug komen -
(...langs de oever van de Nijl zat een groep mannen hun waterpijp te roken. We zochten een plaatsje op de banken tussen hen. Ze nipten aan hun thee en wij dronken rustig een colaatje. Eén van hun vroeg me om een sigaret en knoopte een gesprek aan. Ze waren uit verschillende dorpen hier samengekomen omdat iemand van de familie die morgen in de Nijl verdonken was ( we hadden dit reeds vernomen in het hotel). Ze vertelden ons dat het kon zijn dat ze hier voor enkele dagen moesten blijven. Het leek ons wat vreemd. Voorzichtig vroegen we of dit misschien een soort van eerbetoon was aan de overledene ( het water van de Nijl is op die plaats erg verraderlijk en ze hadden de drenkeling nog niet gevonden. Er was tenandere niet naar gezocht). Maar neen, ze kwamen hier samen om onder familie te wachten tot het lichaam boven kwam drijven, waar en wanneer zouden ze wel zien, dan konden ze naar huis.... . We hebben geen vragen meer gesteld.....)
- even de juwelen-toer weer op ! Amethist nog maar eens...ik had er altijd al een "band" mee. Met alle kleuren eigenlijk waar rood in verwerkt is : paars, orange, oker, bordeaux...bijna elke mengkleur waar de primaire kleur rood in voor komt. Geen groen, dat is de mengkleur van geel en blauw. En toch...turkoois vind ik wel een ontzettend mooie kleur. Is er iemand die ooit zijn eigen hersenkronkels kan doorgronden? Turkoois doet me denken aan de Adriatische zee, aan de kleuren in het water bij Dubrovnik, de azuurblauwe zee met turkoois- en paarskleurige schakeringen.... ( azuriet is trouwens ook een mineraal, pigment van azuurblauw ). Stenen en mineralen kunnen een invloed hebben op het gemoed. Kleuren hebben dat zeker. Misschien even Itten van onder het stof halen lijkt me plots een goed idee. En hiernaast nog een juweeltje van Dyrberg/Kern. -
- ....We are so small between the stars, so large against the sky.... (L. Cohen, Stories of the Street ) -
(....de Sam Sand Dunes bleken een verzamelplaats van mooie-kiekjes-nemers te zijn. Wij zochten rust en stilte. Echter, overal waar Japanse jeeps, rijtjes Japanse toeristen naartoe kunnen brengen, doen ze dat ook. We lachten wat om onszelf. Een dromedaris biedt niet het comfort van een jeep en dat verschil merkten we. Een grenspatrouille - die op die bultruggen zaten zoals wij in een luie zetel - poseerde graag voor de foto. Na zonsondergang ( de Japanners stapten in hun jeeps, wij op onze woestijnschepen....) reden we terug. Het was een inktzwarte nacht, geen maan, de bewoonde wereld kilometers ver weg. En toen zagen we de melkweg.....die heldere stroom sterren aan die zwarte hemel. We voelden ons tevreden, de pijn was vergeten, de stilte en de rust overweldigden ons....)
- desert rose - (..... we wilden de Sahara in. De rit er naartoe duurde veel te lang. Acht uren onafgebroken Arabische muziek moeten aanhoren uit een stel versleten luidsprekers - in een al even versleten busje - werd ons toch wat te veel. Overal langs de weg stonden kraampjes waarop stenen uitgestald lagen. Amethist, zandrozen en nog meer van dat moois. We hielden regelmatig halt, niet zozeer om te kijken en te kopen maar veeleer om onze oren wat rust te gunnen. Nadat we de vijfde zandroos en tweede amethist gekocht hadden stonden we eindelijk aan de rand van de woestijn. De tocht kon beginnen en het was volle maan.....)
- rode jaspiszou daadkracht opwekken. Het is een ondoorzichtige en fijnkorrelige steensoort. Het behoort tot de kwartsen en de chemische samenstelling van jaspis is identiek aan die van agaat, vuursteen en hoornkiezel. De kleuren zijn variabel, van geel via rood en roodbruin tot groen, en ze worden geslepen en gepolijst om in sieraden gezet te worden. D/K gebruikte de rode Jaspis in de laatste zomercollectie. Een beetje hulp om daden tot een goed einde te brengen is altijd welkom. -
- De maker van deze blog is - zoals vele vrouwen - dol op juwelen. Geen peperdure dingen met diamanten en/of andere edelstenen, maar de - toch wel goedkopere - designjuwelen van het Deense koppel Dyrberg/Kern. Mooie spullen met Swarovski kristallen, halfedelstenen en mineralen. Het dragen van stenen zou een bepaalde invloed hebben op de emoties en lichamelijke kwaaltjes. Gezien ondergetekende daar toch wel in gelooft, was de combinatie van schoonheid EN het gebruik van stenen er de reden voor dat D/K er meteen een grote fan bij had. Op de foto een armband in sterling zilver met druppels in Amethist. De kleur van Amethist kan varieren van licht lila naar donkerpaars. Het heeft een zuiverende werking, brengt geestelijke ontspanning en rust. Geschikt voor spanningshoofdpijn en alles wat met stress te maken heeft. De armband wordt nooit erg ver weggestopt - :)
- ...wat ook pijn doet is dat ik me niet meer kan ergeren aan jou. Dat is een duidelijk teken dat je er niet meer bent. Zelfs de kleine onhebbelijkheden die je had zijn een groot gemis geworden.... -
mmmmm, zopas een berichtje gekregen dat mijn blog een wel erg moeilijke naam heeft. Even de uitleg : Ryco = de hond, Trix = de kat en Leia ben ikzelf. Gans de boel aan elkaar plakken en je krijgt rycotrixleia. Voilà, simpel als wat maar een woordje uitleg mocht wel, dat klopt!
...al doende leert men. Zopas tot de conclusie moeten komen dat verwijderen niet hetzelfde is als wijzigen. Ene klik op ene verkeerde knop en de boel is verdwenen. Niks getreurd, herbeginnen maar. Dus.... de koning, de kat en myself groeten jullie.
En het rode monster ? Nou, dat beestje wil nog steeds niet starten en ik heb nog geen 'slachtoffer' gevonden met een stel kabels en een auto om er wat leven in te 'blazen'. De foto's? Dat zijn de koning, zijn vriend/vijand de kater en het rode monster itself.
- het is beter jezelf te overwinnen dan duizend vijanden (maar stukken moeilijker !)
- 'all we are is dust in the wind...'
( ...de chamesin waaide die avond erg sterk. Het woestijnzand prikte in onze ogen, de wind schroeide in onze keel. We beklommen de heuvel, in stilte. De zon, Ra, zonk snel naar de horizon. De westelijke heuvels leken in vuur te staan. Ik opende het doosje waarin het beetje asse geborgen zat van hem die me dit land had leren kennen. De wind blies de asse uit mijn handen, over de heuvels, over het land waar hij zo van hield. We hebben niet geweend, we wisten dat hij hier wilde zijn, voor altijd.)
even proberen om een blog te maken. Weet ondertussen wat een 'blog' is en het is niet de afkorting van 'blauwe ogen' zoals eerst gedacht.
Al twee foto's er in gezet, eentje van koning charel met zijn vriend/vijand de kater, een tweede van mijn andere grote liefde : de motor (die niet wil starten momenteel).
Ik ben Hugje
- ... en altijd is het zo dat de liefde zijn eigen diepte pas kent op het moment van afscheid ... -
