Ze liep gewoon door,moedeloos misschien,enigzins verveeld,maar toch blijvend opgesloten in arrogante cocon.Ze had net haar vriend vermoord.Het was eigenlijk de moeite niet waard geweest.Hun korte tijd samen hadden ze een paar kunstmatige ups en verder alleen maar downs gekend.Om zich nog slechter te voelen dan ze al waren hoefden ze elkaar enkel aan te kijken.Illusies over iets dat in de verte ook maar enigzins op een relatie leek hadden ze nooit gehad.Ze mochten elkaar zelfs niet echt.Een enkel verloren ogenblik verkeerden ze in de waan dat de ene het er beter afbracht dan de andere.Ze vergisten zich zelfs niet.Wanneer de ene klungelde wist de andere het nog hopelozer te maken.Ze had er eigenlijk al genoeg van gehad vöör ze hem kende.Daar had hij nooit iets voor of tegen moeten doen.Gewoon een schakel in de rij van mislukkingen en rotte toestanden die ze altijd al gekend had.Zelfs de pijn, agressie of angst konden ze niet delen.Fundamentele eenzaamheid maakte van hun meest armzalige vluchtpogingen een farce.Haar vriend had daar minder moeite mee.Zolang een cold turkey hem tenminste niet opnieuw kotsend over de toiletpot deed hangen.Hem spastisch verkrampt alle hoeken van de kamer liet zien.Hij wist dat de hel geen grenzen kent,een staat van lichaam en geest is.Met tranende ogen donderde hij telkens weer een leegte in waar hij dan doodziek min of meer uit tevoorschijn kwam.Het had haar nooit veel gedaan,maar tenslotte was ze het beu.Ze had er meer dan genoeg van.Zo kon je wel bezig blijven.Al vond ze dat het haar niets aanging,het ene kloteleven was het andere meer dan waard,toch voelde ze iets.Ergens.Op een onbepaalde manier.Vermits ze veel minder gebruikte was het echte kruipen haar vreemd.Ook zo stoned als een kruk had ze er geen idee van wie of wat ze was en waar iets zelfs in schijn maar over zou gaan.Alles bleef altijd gewoon wat het was.Troep zonder naam in een voortdurend nu.Alles leefde dwars door haar heen en zij was enkel heden. Ze veronderstelde terecht dat haar vriend alles zou inspuiten dat op dope leek.Bewusteloos raken was trouwens zijn enige hobby.Iets waar hij zich echt aan kon overgeven.Echt veel moeite hoefde hij daar niet voor te doen.Hoe meer met allerhande troep zijn horse of coce vermengd was,hoe ijler en scherper het gegeven werd waar hij niet was.Terugkeren was telkens een minstens zo pijnlijke ramp.Het gewone bestaan mummificeerde hem.Een schrijnend koude sfeer waar de ziel,die hij niet had,zich in zichzelf verloor.Hij dwaalde door een leven d dat er geen was,hoopte misschien ooit op te lossen in het absolute niets.Voorlopig was hij nog hier en herkende haar soms.Natuurlijk hield dat eigenlijk niets in.Maar misschien wel een vraag. Een soort bede.Zij beelde zich nooit iets in maar meende de droge vermoeidheid te herkennen die het totale loslaten begeert.Het niet meer aanwezig zijn.Als ze hem nu eens hielp te ontsnappen.Ze kon hem daarnaar sturen waar je nooit aankomt.Zonder overbodige toestanden.Hij zou haar cadeautje met een hondse dankbaarheid aannemen en het er sneller doorjagen dan een beroepsverpleegkundige voor mogelijk hield.Hij zou deze keer niet teleurgesteld worden.Het einde zou niet zoek meer zijn.Haar idee was niet nieuw,eerder wereldvreemd en ongebruikelijk.Gewone junks hadden er geen weet van,zoals ze trouwens nooit ergens enig benul van hadden.Het was wel een meermaals beproefd recept. Zelfmoordenaars die van het gebruikelijke pad afweken,wraakzuchtige pushers op een of andere hersenloze strafexpeditie en verontwaardigde dealers die niet betaald werden maakten er soms gebruik van.Op verschillende manieren weliswaar.De enen spoten zich doelbewust het hiernamaals in,de anderen zorgden ervoor dat nietsvermoedende sukkels dat deden. Batterijzuur.Op zicht moeilijk van dope te onderscheiden,gebruiksklaar en doeltreffend. Gewoon oplossen,opzuigen,de naald in de ader brengen en niets zou nog hetzelfde zijn. Of gewoon maar zijn.In zekere zin best een mooi gebeuren.Zonder de minste inspanning nemen we geheel het universum met ons mee de vergetelheid in.De natuur heeft uiteindelijk toch iets tot ieders tevredenheid geregeld.Ze glimlachte toen ze zich de vrede op zijn gelaat herinnerde nadat het gebeurd was.In die gedachte verzonken stak ze zonder op de lichten te letten de straat over.Crash...De wielen van de bus verpletterden enkel haar voetjes. Ze brak wel haar nek. Luc1 Delanghe
afkeurende of opbouwende kritiek welkom.
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
