Het was wel een puinhoop.Een kerkhof waar de bliksem ingeslagen was.Alhoewel.Het hangt er vanaf hoe je het bekijkt natuurlijk.
De patiënten leden allemaal aan weten wij veel wat.De psychiaters aan de veel verontrustende waan dat ze gcschikt waren voor hun werk : persoonlijkheden aan diggelen slaan en terug opbouwen naar eigen inzicht.
De geest wordt deze dagen dusdanig vervuild en gedomineerd door krachten buiten onszelf dat we het vermogen verloren hebben iets te creëeren of voort te brengen.Ontvangen is zowat de limiet,het geeft niet om wat,als we het maar krijgen zonder er moeite voor te moeten doen.Velen hebben een kop waar de klok stil van gaat staan,terwijl ze achterover leunen in hun comfortabel ego.Probeer maar uit te leggen dat niemand in de grond van de zaak iemand is.Van een bakkersvrouw wordt ook niet verwacht dat ze s'morgens je pistolets met een kwade blik op de toonbank kwakt.Nee,ze zegt ' alstublieft,mijnheer ', ' dank u wel mijnheer. 'Zoals geest en lichaam geen onafhankelijk bestaan leiden,zo doen lot en keuze dat ook niet.Elke keuze die je maakt komt voort uit een schakel van gebeurtenissen die begonnen bij je onverkozen bestaan.
Onder hem lag Marjolein en sprak taal van onder de grond en vöör de geboorte.
Mierenhersens met de uitstraling van een knolraap.Ze tieren welig,gedijen beter dan onverwoestbaar onkruid.Ze slorpen alles op dat ze niet nodig hebben en schijten het dan weer uit.Het produceren van faecaliën
is misschien wel de enige reden van hun bestaan.In de middeleeuwen had dat nog enig
nut,maar nu voldoet kunstmest aan deze behoefte.
Eigenlijk zouden we kunnen vaststellen dat we lopen tussen wandelijke lijken,een grote menigte doden,die allemaal weigeren toe te geven dat ze het gehad hebben.Lijken die rebels doorgaan met zich te gedragen als levende mensen,boodschappen doen en dergelijke meer.Uiteraard zouden ze beter hun graf inkruipen,maar ja,zoiets beschouwen ze als ' a coup de folie '.
Als je ze door de straten ziet lopen,grauw in jeans,mooi opgedirkt of zwart en ijl in hun ouderdom,is het alsof ze elkaar niet kennen.Maar toch worden ze door dezelfde schemering bedekt.Ze gaan hun huizen of verblijfplaatsen binnen en eten aan hun tafels,ze lachen of huilen en allen lijken op elkaar.De stad is een lichtbaken voor mensen met duizend namen.Heel vroeg of uiterst laat hebben hun betekenis verloren.Ze blijven praten,alles moet nu worden opgelost,geprobeerd en beleefd.Iets dat hun de weg kan wijzen is er niet want nacht en dag zijn van de aardbol geveegd.Degenen die de vertoning organiseren,schrijven hier mee hun verhaal tegen de mateloze eenzaamheid en kilte.De leegte van de stad en hun afzonderlijke geesten.
loodzwware vochige warmte
als broeinest van accute waanzin
verscherpt soms de gewone gekte
alsof dat nog nodig was
verhitte werkelijkheid tast
hersenen en besluiten aan
maken ze nog onzinniger
dan ze op zichzelf al waren
kamikazes in allerlei vormen
blijken puur menselijk
en geen verwording
van geschifte geesten
die onderling opgehitst
elkaar verraderlijk kwetsen
geestelijk martelen zonder besef
dat het gebeurt bij gebrek
aan denkend beter weten
stommiteit in het quadraat
ondersteund door mediauitstraling
gif dat geen einde kent
daar schenkende vernieuwing
tot een andere orde behoort
die we als een onoverkomelijke
barrière opgeworpen hebben
de weg dusdanig versperrend
dat we enkel verloren lopen
|
