Heel lang geleden, in de tijd toen het mobiel bellen, de computer, de PC, de WIFI, en dee-mail nog niet bestonden, schreef ik al, van op de camping in het buitenland, hilarische brieven naar mijn bedlegerig vriendinnetje in de hoop haar wat mee te laten genieten van mijn vakantie.

Telkens als mijn andere wederhelft, zonnekloppend, met een long drink in de hand, blik op nul, zich weeral afvroeg, wat de zin van het leven was, voelde ik allerlei verhaaltjes opborrelen, die hoognodig richting België gestuurd moesten worden.

Ik stuurde zelfs eens een omslag vol fijn zand, met op de achterkant de verwittiging “opgepast gevaarlijke inhoud”,(iets wat je nu dezer dagen waarschijnlijk niet meer ongestraft zou kunnen doen) Hopend op alweer een plezant verhaaltje, scheurde mijn geadresseerde, gretig de enveloppe open, maar alleen een minuscuul stukje Frans strand, kwam in haar bed terecht.

Aan mijn ontluikende schrijverstalent kwam abrupt een einde, toen ik van partner verwisselde en de tijd van vervelen voorgoed voorbij was.

Maar toen we dit jaar, een minder actieve vakantie planden, kreeg ik er weer zin in.

Alles was voorhanden, PC meegenomen, gratis WIFI in de caravan, mailadressen, om de twee avonden voor manlief voetbal op één of ander satelliet kanaal, en dus twee maal 45 minuten om ongestoord verhaaltjes in elkaar te draaien.

Al na de eerste mailtjes kwamen de reacties; “superleuk” want iedereen kent ons, en ziet onze belevenissen als in een stripverhaal voorbijgaan. Iedereen heeft wel ergens een hardhorig familielid of een verloren artikel op camping of hotel.

Een ex collegaatje schreef even ludiek terug, dat onze vakantieverhalen voor haar en haar man heel herkenbaar waren. Nog andere schreven, dat toen ze het aan iemand voorlazen, deze bijna van het lachen van de stoel viel. Dat ze met plezier het vervolg zouden lezen…Eén familielid mailde zelfs, dat hij al die soap-verhaaltjes afdrukte, om ze dan ’s avonds nog eens glimlachend terug te lezen, veel leuker dan de eindeloze herhalingen op de TV.

Je laat de zon schijnen in het grijze België, dus meer, meer…..wij hebben er zo van genoten !

Door deze fanclub aangemoedigd, doorstond ik elke voetbalmatch, vrolijk typend

Toen we terug in het Belgenland kwamen, droogte mijn fantasie enigszins wat op en stopten mijn vakantie-epistels.

Maar manlief had ook al heel snel op de Belgische televisie de voetbalgekte terug gevonden.

Na een avondje voetbal kreeg ik ’s anderdaags onmiddellijk een mailtje van een ex-collegaatje  “Helaba… ’t was gisteravond voetbal, waar blijft het ?????”

Dus terwijl de Rode Duivels zich Brazilië binnenschopten, heb ik zonder morren entypend, alle corners, strafschoppen en goals doorstaan. Viva gelijkspel met verlengingen;

Dus zo lang ik het leuk vind en jullie vinden het leuk, zal ik proberen jullie een glimlach op het gezicht te toveren.

Er zal nog heel veel voetbal op de televisie zijn. En voor diegene die het stoort, bovenaan jullie mailbox staat een groot rood kruis. Eén klik hierop en mijn verhaaltjes gaan ongelezen naar de mailtjes hemel.

Sim