Het nieuwe jaar is nu weer een halve maand ver en de omicron coronavariant slaat genadeloos om zich heen.
Gelukkig met minder ernstig zieke mensen en overlijdens. Maar met een onheilspellende verhoging bij de jongeren.
Wij kunnen niet anders dan plannen maken in de hoop dat ze kunnen doorgaan. Onze Nieuwjaarsreceptie dienen we al te annuleren. Voor onze bingo namiddag in februari is het afwachten geblazen.
Ook de S-Plus koepel zit met hetzelfde probleem, het blijft maar koffiedikkijken. Tot in den treure.
Vorig jaar waren we even optimistische en konden we enkele activiteiten organiseren, zoals het dagje zee, maar wat een weer, het regende onophoudelijk de 17de augustus.
Ons 10 jarig bestaan konden we dan wel vieren in september. Het was een verademing om nog eens samen te komen en ons werk van 10 jaar even in de schijnwerpers te zetten. Het was prettig en iedereen was tevreden maar we hadden het ons anders voorgesteld, grootser en meer feestelijk. Maar onze huistraiteur heeft zijn uiterste best gedaan om er een prachtige receptie van te maken.
Onze Herfstwandeling in oktober bracht ons op feeërike plaatjes in Liezele en de kip met appelmoes smaakte even lekker als van ouds.
In november hadden we onze samenwerking met de VoorZorg provincie Antwerpen met onze educatieve filmvoorstelling "Liefde in tijden van jong dementie" van Leo De Blok. Een hartverscheurend document over deze vorm van Alzeimer. Jurn Verschraegen, directeur van het Centrum voor Dementie, kwam het vakkundig verduidelijken.
Ja, het was hard en misschien niet voor in een pandemie periode te vertonen, maar er kwamen verwonderlijk veel possitieve reacties uit het aanwezige publiek. De lekkere taart en de koffie warmende onze harten en lichamen in de verplicht verluchte zaal bij 7° Celsius buitentemperatuur.
We roeien met de riemen die we hebben en die worden soms erg kort gehouden door de coronaregels.
Wat een Klotejaar voor onze vereniging! Sorry voor mijn taalgebruik.
Zoals u kan zien zijn in ons programma al onze activiteiten vanaf maart tot nu geannuleerd.
Eventjes hadden we hoop toen de maatregelen hun werk hadden gedaan en de coronacijfers daalden. Maar al vlug kwam er, na de versoepelingen, een tweede golf aanzetten. Wat alle hoop weer de kop indrukte.
Ondertussen gaat het weer een beetje de goeie kant op maar laat ons niet te vlug juichen. De besmettingsresultaten van de vakantiegangers als ook die van de heropstart van de scholen moeten nog komen.
Maar laat ons positief blijven en vooruit zien naar het vaccin dat voorzien wordt tegen maart 2021. Een vaccin dat op een hels onderzoekstempo zal samengesteld zijn en op dit moment in een laatste derde fase wordt getest op 30.000 personen wereldweid. Ons land zou dan over 1.200 000 vaccins kunnen beschikken wat lang niet genoeg is voor iedereen. De overheid zal dan moeten beslissen wie men eerst vaccineert, de mensen uit de risicogroepen of de grootverspreiders. Dat zal geen gemakkelijke taak zijn.
Hoe het ook zij, het wordt stilaan tijd dat we zicht krijgen op een maatschappij, waar menselijk contact terug zijn normale vorm kan aannemen. Hoe lang is het geleden dat we nog iemand een hand mochten geven, of iemand uit onze vriendenkring mochten omhelzen of een vriendschappelijke kus geven. Vergeten we zeker niet de eenzaamheid die velen van ons moesten ondervinden, denken we maar aan de bewoners van de zorgcentra maar ook onder de jongeren was dit niet probleemloos.
Daarom is het belangrijk dat we de maatregelen zo goed mogelijk en met gezondverstand blijven naleven. Nu naar de "roepers" gaan luisteren zou verkeerd zijn. Feiten zijn feiten en zijn iets anders dan meningen. Laat ons nog voor elkaar blijven zorgen en alleen dan zullen we deze rotcrisis de baas kunnen en onder controle krijgen.
Het is alsof we geterroriseerd worden door een onzichtbaar iets. Al wat een mens, een mens maakt wordt (terecht) aan banden gelegd.
Wat we nu meemaken is een bewijs dat de natuur de baas is en niets of niemand anders.
Goed dat we in een land wonen als het onze met al zijn eigenaardigheden en soms onbegrijpelijk gedrag van onze politieke klasse, maar met een uitzonderlijk goede medische infrastructuur en gedreven zorgwerkers.
Stel u maar voor dat je nu in een derde land zou leven of in een geboycot land zoals Iran. Als hier al zo moeilijk aan het juiste medisch materiaal kan geraakt worden wat, moet het daar dan wel niet zijn.
We krijgen dagelijks updates van het aantal nieuwe gevallen. Mede de bezettingsgraad van onze intensieve zorgafdelingen in de klinieken. En spijtig genoeg ook het dagelijks oplopende sterftecijfer wordt ons gemeld, dat voornamelijk bestaat uit mensen uit onze doelgroep als seniorenvereniging. Dat is allemaal goed om weten uiteraard.
Maar wat we ook graag zouden weten - en waar niemand een antwoord op kan geven - is wanneer mogen we terug samenkomen en onze geplande activiteiten laten doorgaan. Hier omtrent wordt steeds dubbelzinnig bericht.
't Zal wel niet makkelijk zijn hier een juiste voorspelling te doen. Het zal ook maar mondjesmaat worden versoepeld en waarschijnlijk zal onze categorie als laatstse aan de beurt komen om terug te normaliseren. Wij zijn dan ook de meest kwetsbare groep.
Maar nog meer belangrijk is wanneer kunnen de bedrijven, winkels en horecazaken terug aan de slag? De economische ramp moet enorm zijn. Hopelijk sneuvelen er niet veel (en liefst geen) en kunnen we terug van een frisse pint en/of een lekker etentje genieten. Een terrasje je doen in de prachtige voorjaarszon zal er nog niet direct inzitten waarschijnlijk.
Hopelijk vergeet men niet de bijzondere inzet van onze zorgwerkers in tijden als deze. Zij die nu shiften van 12 uur kloppen (in stress en moeilijke werkkledij en werkomstandigheden) zijn ook dezelfde die al jaren om meer middelen en meer mensen smeken.
