Leven onder een regenboog Alle foto's op dit blog zijn door mij gemaakt. Indien je een foto wenst, gelieve een seintje te geven... De kleuren rond de foto's fungeren als de kleuren van de regenboog
29-01-2010
Vroege ode aan de lente
Neen, geef mij maar de lente.
Spijtig genoeg is daar nog niet al te veel van te bespeuren.
Elke dag kijk ik of mijn blauwe hortensia nog geen sporen van nieuwe knopjes heeft gekregen, maar nee..
Februari kan óók nog berekoud zijn, dat is al meer dan eens bewezen maar maart...
Maart zal toch al hier en daar een stukje van de sluier oplichten, en april zal vlug genoeg een lichtgroene zweem tegen een blauwe lucht aftekenen.
Was het al maar zover dat gele, dikke paardenbloemen en witte margrieten de wegbermen sierden.
Dat tere madeliefjes hun hoofdjes samenstaken en grasperken en weiden opfleurden met hun witte kraagjes.
Mijmerende blauwe regens de gevels en bogen deden kreunen onder hun paarslila gewicht.
Langzaam, statig en fier de rozen gingen bloeien en de dahlia's in al hun variëteiten te bewonderen waren in de parken.
Overal de bloembakken met geraniums, vlijtige liesjes, primula's en lobelia's weer tevoorschijn kwamen
Ja, laat 'm gauw komen die "lieve lente", en de wereld weer omtoveren tot een groen paradijs vol lachende en opgeruimde mensen.
Mensen die, hooikoorts of niet, graag zullen tekenen voor een fris nieuw seizoen met zonnige dagen en overal een zee van bloemen
Kerstavond, kerstnacht en kerstdag weer voorbij. Familie en vrienden weer naar huis. De pakjesregen uitgepakt en de papiermand volgepropt!
De koelkast nog vol en de tweede kerststronk nog onaangeroerd! Waarom denken we toch steeds dat we eten in overvloed nodig hebben ? De hele week kan ik dus nog nagenieten, een stuk taart meer of minder, daar draai ik mijn hand nog niet voor om, nóg niet....
Het zal overal wel zowat hetzelfde zijn denk ik.
Maar met een hoofd vol mooie herinneringen en gevoelens die niemand ons meer kan afnemen, tenzij meneer Alzheimer later... zetten we de volgende weken en maanden tevreden in !
Het was heel lang geleden dat ik nog eens samen met mijn kleinkinderen op de foto ging, en dat moest er dan vandaag maar een keertje van komen !
Walking in a Winter Wonderland...Het park aan de Romeinse Put in Edegem
Het sneeuwde gisteren en eergisteren uren aan een stuk, wat de hele regio in een wit kleedje hulde. Meer dan twaalf centimeter sneeuw, in geen jaren meer gezien! Wie er niet door moest met de auto had geluk, want de files waren niet te overzien...Goeie laarzen en een dikke jas waren nodig voor een wandelingetje, ook al duurde dat geen uren. Voorzichtigheid was geboden, maar de losse, goedplakkende sneeuw zorgde dat ik niet schoof en in alle rust mijn "Romeinse Put" kon fotograferen in deze winterse pracht. De eendjes zochten tóch nog het beetje koude water op, zaterdag en zondag zou het wak wel helemáál bevroren zijn...Er scheen een laag zonnetje vanuit het zuidwesten wat alles nog sprookjesachtiger maakte. "Geniet ervan" scheen het te willen zeggen en dat deed ik !!!
Juist vóór ik in één van de zwartste periodes uit mijn leven belandde, heb ik blijkbaar tóch nog een pareltje van een foto gemaakt. Het was eind juli toen ik hem schoot! Toevallig had iemand een recente foto van mijn kleindochter nodig en ging ik op zoek...
Toen ik dit "ZomerZoentje" deze middag ophaalde aan de school was het eerste wat ze zei " Oma, jij bent mijn allerliefste oma hoor"! Zoiets maakt je hele week goed, regen of géén regen. Thuisgekomen at ze zo'n HOOP patatjes dat het veel volwassenen verstomd zou doen staan. Waarschijnlijk is ze weer in de groei, en het gaat tóch al zo snel ...
Ja, deze is inderdaad wel een stuk of wat jaartjes geleden ! Ik denk nog veel aan die tijd in mijn kleuterklasje.... voor mij zwaar maar o zó bevredigend werk! Een uitstapje af en toe hield de moed erin en feestjes of evenementen brachten weleens stress en overwerk mee maar de welverdiende vakanties maakten dat nadien weer goed.
De naam van elke kleuter kunnen herinneren wordt na zó lange tijd moeilijker en moeilijker. De gezichtjes herinner ik mij daarentegen nog altijd, die heb je telkens een tiental maanden lang voor je gezien en zijn bijna onuitwisbaar...
Ja, ze worden zo gauw groot. Wat eerst nog een piepklein baby'tje was is nu al een heel brokje. Een blokje dat ik op dit moment niets eens meer mag oppakken, té zwaar voor mijn rug... En die ik elke keer vooruitgang zie boeken in beweeglijkheid, eerst omrollen, handen zetten, dan zitten, opduwen, achteruit-, opzij- en eindelijk vóóruitkruipen. Lopen zal niet lang op zich laten wachten denk ik.
De grote zus daarentegen is zo lief, ze laat zich graag lang knuffelen en komt dan prompt met een oplossing voor mijn probleem ( = alleenzijn en hen zo missen ) " Oma, IK ga voor jou een man zoeken !" De lieverd, ze vindt het zo erg voor mij ook al is ze pas 3.5 jaar oud. Je kan van dat mooie snoetje aflezen dat ze superblij is als je bij hen binnenstapt " OMA !!! " , en ze laat alles vallen om een dikke knuffel te geven.
Elk jaar herdenken we onze geliefde doden. Ze zitten in ons hart en we denken er elke dag aan, maar een bezoekje aan hun laatste rustplaats, al of niet op deze 1ste novemberdag, slaan we toch niet over. We blijven ze missen. We hadden hun nog zoveel te zeggen, we wilden nog zoveel voor ze doen, nog dikwijls samen lachen of wenen, en dat dát niet kon knaagt nog altijd aan ons...
In de herfst van het leven raakt iedereen wel eens sentimenteel of triest. Gelukkig zijn er nog de mooie momenten die van alle tijden zijn en die we best zoveel mogelijk naar waarde schatten. Momenten waarop we kunnen genieten van kinderen en kleinkinderen, evenementen en feestjes, vrienden en buren, want iets moois ligt toch soms op zo'n klein plaatsje...
Ja, niet tegen te spreken, want overal tussen het laatste groen staan gelende en bloedrode bomen te pronken. Hun laatste bladertooi zal geen maanden duren... Paddenstoelen schieten uit de grond 's nachts en in de boomkruinen stoeien nog enkel de vogels die niet naar het zuiden trokken...
Wij hebben nog geluk al dat moois enkele weken te mogen aanschouwen, maar hoe noordelijker hoe korter dit tussenseizoen duurt. Daar komt dan ook de "Indian Summer " vandaan, die soms maar enkele dagen tot een week duurt. Zuid-Canada en het Noorden van de USA liggen er waarschijnlijk nu nog wondermooi bij, dan doet de winter zijn intrede met sneeuwval tot maart/april
Dinsdagavond was de zon een witgloeiende vuurbol die langzaam in de rode gloed verzonk. Talrijke slierten in geel en oranje sierden de avondlucht. Je kon je wel in één of ander tropisch land wanen. Maar helaas, mooie momenten duren niet lang....
Na méér dan twee maanden...Werelddansfestival te Edegem
Terug van weggeweest en dus hier in uitgesteld relais enkele mooie prenten van het 34ste Werelddansfestival bij ons in Edegem. Het was zeker weer de moeite waard maar wegens gezondheidsredenen kon ik niet eens een volledige voorstelling bijwonen. Volgend jaar ben ik er zeker weer bij...
Wat een onweer deze avond rond de klok van zessen! Het waaide, bliksemde, donderde , regende, hagelde en dat alles tegelijkertijd !!! De dakgoot hield het niet, letterlijk want met geuten kwam het water naar beneden. Niets was meer beschermd, de zitjes en het tafellaken op mijn "rustig plekje" waren doorweekt, de plassen stonden op de nieuwe tegels. Nu zou weldra blijken of ze goed afwaterden. En ja hoor, na een half uurtje was de vloer alweer droog. Toen dreigde er evenwel een andere donkere bui die minder lang duurde en niet zo hevig uitviel. Vandaar tover ik voor jullie na regen dus zonneschijn, maar een zonneklep of -bril heb je hiervoor niet nodig.
Natuurlijk was er niet alleen de fun, er waren ook rotsformaties om "U" tegen te zeggen, natuurparken niet in schoonheid te overtreffen, droge maar kleurrijke woestijnen en niet te evenaren wonderlijke landschappen. Hier een greep uit mijn mooiste foto's van een heerlijke reis !
Bloeiende Saguaracactussen in de Sonora woestijn, Z-W Arizona
Montezuma Castle in Camp Verde, Midden Arizona
Oude Gier in de Grand Canyon, N-Arizona
De Grand Canyon in al zijn glorie
Kop van een kameel, Monument Valley
Overzicht Monument Valley, een " Marlboro" landschap
De betoverende landschappen van Bryce Canyon, Utah
Sprookjesachtig en fantastisch
Afwisselende kleuren naargelang de plaats , de stand van de zon enz...
Van rood naar oranje tot geel en later licht beige
Ik keek mijn ogen uit, al dat moois...
Prachtige formaties van tufsteen
Bijna doorzichtige muren van een decor
Onderweg een nooitgeziene afwisseling van landschappen
Reusachtige rotsformaties
85.5m onder de zeespiegel en rond 50 graden Celsius
Ja, het was druk hier deze week. Vier dagen na elkaar kleinkinderen (één ziek) en morgenavond misschien de oudste die komt slapen. Mijn energie en geduld zijn niet meer wat ze geweest zijn, de jaren laten zich voelen. Maar die drukte waait alweer over binnen een paar weken als de vakantie voorbij is. Het rustigste plekje op mijn appartementje is wellicht mijn terrasje, waar ik 's avonds elke dag geniet van de blauw en witte kleuren. Te beginnen met de paarsblauwe hortensia die het al jaren goed doet nu: veel bloemen en veel groen. Kleine witte petunia's sieren mijn aarden kruik samen met paarse lobelias en gele sterbloemetjes. Hier ga ik nooit verhuizen of het moet noodgedwongen zijn !!!
Mooi weer, mooi weekend en dan nog een mooie maandag, het kon niet op!
Meevaren op een bootje in "De Biesbosch" is wél zo leuk! We waaiden uit en waren op een haar na verbrand, want de zon scheen genadeloos. Mijn kleindochter en haar nichtje vaarden ook mee, maar dan in hun eigen sleepvaartuigje. Ze vonden het plezierig tot de speed werd opgedreven... Ze waren evenwel goed beveiligd. Misschien worden ze later wel waterskisters of surfsters, wie weet?
Onderweg langs de oevers kwamen we de schilderachtigste plekjes tegen, dieren die je niet alle dagen ziet en er werd ook nog gezwommen in een kleine inham.
We genoten allemaal en willen het nog wel eens overdoen!
Vader, moeder en drie overlevers
Schipper naast zijn Ann
Mijn kleindochter Romy
Een kuiffuut
Kattenstaarten tussen het riet
In mijn nopjes
Groot koolwitje op kale jonker
Spiegelbeeld vertel eens even...
Schotse hooglanders grazen tevreden in een malse wei aan de oevers van De Biesbosch.
Ik ben Suzy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunny.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (België) en mijn beroep is gepensioneerde kleuterjuf.
Ik ben geboren op 20/02/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, fotograferen, handwerken, lezen en kleinkindjes knuffelen ;-) .
Er zijn tal van interesses in mijn leven,maar ik verheug mij het meest als ik op reis ga,dan kan ik genieten van al het mooie en vreemde in de wereld en "last but not least" mijn foto's bewerken zodat ik ze kan tonen aan iedereen die hier langs komt
oktober 2007 Rondreis Peru
Juni 2008 Bezoek aan het Groo
thertogdom Luxemburg
Februari 2009 Twee dagen Eifelen, Duitsland
April 2009 Bollenstreek, Noord Holland
mei 2009 Rondreis Westen van de USA
1-2-3 juni Amelandreisje, Waddenzee
.
.
.
Ik ben Suzy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunny.
