Terwijl de hele wereld zich klaar maakte om op zijn manier Kerstmis te vieren met een overvloed aan straatverlichting en alles wat daarbij hoort , was Georges bezig aan zijn laatste Advent .
Advent in zijn volle , spirituële betekenis als het wachten op het komen van God, de grote ontmoeting, zoals bij de oude Simeon uit het evangelie
Met hem heeft hij kunnen zeggen : Laat nu , Heer , uw dienaar in vrede gaan . , Mijn ogen hebben het Heil gezien . , Mijn hart heeft U gevonden .
Misschien was het daarom dat hij zich gedwongen voelde bij aanvang van deze adventstijd het Mariakapelleke in de Bosdreefvoor de laatste keer te gaan bezoeken . .
Ook deoude Simeon van lang geleden voelde zich geroepen om nog eens naar de tempel te gaan , alvorens in volle overgave de ogen te sluiten en in vrede te sterven . Die laatste tocht naar het kapelleke de laatste van een eindeloze reeks moet Georges heel veel moeite hebben gekost . De buren hebben het gezien hoe hij op die weg twee keer is gevallen ; de Man van Nazareth die hij heeft willen navolgen was toch ook op zijn laatste weg drie keer gevallen .
In dit kleine en laatste stukje leven ligt al het voorgaande besloten:het is een passende afsluiting en de kroon op het werk Hij wilde die God van wie hij hield en ook Jezus moeder nog eens gaan danken om alles wat het leven hem had gegeven en hij wilde nog eens bidden voor zijn gezin : voor zijn Julia en voor zijn vijf kinderen , voor zijn kleinkinderen en voor die Benjamin die elke dag kon geboren worden . Hij moest het allemaal nog eens in de handen van Jezus moeder gaan neerleggen om het daarna uit handen te kunnen geven .
Het afscheid van U allen is wellicht daar genomen , bij zijn kapelleken in de Bosdreef . Daar heeft hij U in Gods handen en in die van Jezus moeder toevertrouwd
Lieve kinderen en kleinkinderen , ik denk dat jullie vader en grootvader hier in Stasegem op velen een heel sterke indruk heeft gemaakt . De mensen hier zullen hem herinneren met zijn naam als een verkleinwoord : Georgeke Speybrouck Georgeke Speybrouckbijna de helft van zijn leven ziek en bijna te braaf voor deze wereld .
Op mijzelf en ik denk op alle pastoors die Stasegem ooit heeft gekregen heeft Georgeke Speybrouck een indruk gemaakt die enig is en die onherhaalbaar zal zijn Stasegem zal wellicht nooit geen Georgeke Speybrouck meer krijgen Ik zou ook niet weten waar zulke mensen nu nog worden gemaakt .
Als er in de Hemel ook Kerststalletjes worden uitgezet , dan zullen ze Georgeke Speybrouck wel een plaatske geven heel dicht bij dat kindje met de armen open En hij zal niet veel moeite hebbenn om dat kindje zijn zaligste glimlach te geven Reeds hier bij ons waren zijn handen al biddend gevouwen , Ze zullen het hem daar niet meer moeten leren
graag verwijs ik u door naar de blog site van luceens te kijken naar onze familie kalender. Dan kan je ook de site van mijn zus Bertine bekijken (verzameling Champagnecapsules.)en die van mijn andere zus Christine die het meer over atc kaartjes heeft.
Haar naam staat in Gods hand geschreven, Haar beeld staat in ons hand gegrift
Dankbaar aandenken aan
Mevrouw
Julia Meyfroidt
Geboren te Lendelede op 1 december 1917
Overledente Kortrijk op 30 oktober 2002
Weduwe van De Heer Georges Speybrouck ( +1991)
Hoe zouden we haar leven beschrijven, er zou een heel boek voor nodig zijn.Misschien is het wel het best uitgedrukt zoals iemand het zei : Ze heeft stilletjes ge leefd en is stilletjes van ons heengegaan.
Moeder viel inderdaad niet op, maar was er altijd voor iedereen die haar nodig had.Ze schonk ons het leven , haar hartebloed, haar adem, droeg ons als een lichte last.
Toen Pa heel vroeg ziek werd , viel een nog zwaardere taak op haar schouders.Hoelang en hoeveel nachtelijke uren ze achter haar naaimachine zat zullen we nooit
weten. Van twee versleten lakens maakte ze één nieuw. Als kind liepen we er met znvijven steeds netjes bij. Zelfs onze poppen- en cowboy kleertjes kwamen van
onder haar vingers vandaan. Niemand kon wafels bakken als zij. Wie van haar confituur proefde ,wilde er geen andere meer. Hoeveel uren , maanden , jaren heeft ze niet in menig huis,kerk en school met spons en zeemlap alles proper gemaakt tot in de kleinste hoekjes.
Toen ze in 1984 haar eerste hartinfarct kreeg moest ze t noodgedwongen kalmer aan gaan doen , maar thuis bleef ze voor Pa en ons leven , werken en zorgen. Ze telde
de uren niet. Samen zagen ze de gezinnen van hun kinderen en kleinkinderen groeien en bloeien.
De jaren komen en gaan, de hoge leeftijd komt als een stille bezinningstijd , een tijd van gebed. Met het alleen zijn en het ouder worden werd ma steedsbrozer en kleiner.Ze zag de details van het leed zoveel fijner. Er schoot nu nog veel eerder eenbrok door haar keel. Maar ze bleef tot de laatste dagen bezig en zorgen , ze wilde
nog zoveel doen , ze had nog zoveel plannen. Alles proper en netjes houden , maar haar krachten werden steeds minder en plots , dan kon het niet meer . .
Ma, wat is het nu leeg en stil in huis. Nu jij er niet meer bent gaat ons leven , ons denken en doen , onze dagelijkse planning er heel anders uitzien. Met je heengaan
is er , ondanks het verdriet ,een stille vreugde in ons hart omdat we zolang zon goede moeder mochten hebben. Bedankt voor alles . Je rust nu . Als een schelp
zo dof in t stof lig je nu in de aarde , maar je parel glanst en danst bij God in al zijn waarde!
klik op de juiste letter en je komt op mijn blog.Doen.thx.
