Ik ben Bert Decat, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Jaan, Nulleke of Miauw!.
Ik ben een man en woon in Landen (Belgie) en mijn beroep is Leraar sport op rust.
Ik ben geboren op 12/08/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fietsen, koken, sport algemeen, actualiteit, politiek..
Ik fiets graag en ik hou van de natuur. Heb belangstelling voor de actualiteit. Ik schrijf cursiefjes voor Landense SV Volleybal, Rijwieltoeristen Haspengouw Sportief, Attenhovense kookclub voor mannen, voor mezelf
Berts Blog kan je niet associëren met één bepaald thema. Fietsen, koken en natuur komen zeker aan bod, maar ook cursiefjes over belevenissen binnen mijn vriendengroepen kan je hier terugvinden. Graag wil ik eveneens mijn mening ventileren over de actualiteit.
15-10-2017
Einde in zicht
Als het zover is en de strijd is verloren.
GIFT KOM OP TEGEN KANKER
Je bent nu op mijn bescheiden blog, gewoon een pleziertje voor mij, om plezante en mindere plezante gebeurtenissen nog eens te herbeleven. Reeds meer dan 6 jaar ben ik ziek. Vele jaren terug verloor ik mijn zus en schoonmoeder aan dezelfde ziekte, zeer snel. Ikzelf heb nog lang kunnen genieten van de snelle vooruitgang op geneeskundig vlak. Daarom vind ik het zo belangrijk geen bloemen op mijn kist te hebben maar wat geld al is het maar 1 euro ten gunste van Kom op tegen Kanker. Vele mensen zullen er wel bij varen. Ik geef geen rekeningnummer, deze zijn overal beschikbaar. Een dikke merci!
Einde in zicht!
Het einde van dit bescheiden blog is nakend. Daar is maar één reden voor, de gezondheid. Over mijn ziekte heb ik het bijna nooit gehad en daar heb ik mijn redenen voor. Nu is ze zo agressief geworden dat de profs in Gasthuisberg Leuven mij geen kans meer gegeven hebben. Ik moet dus snel zijn om toch nog wat te noteren. Ik heb dit blog opgestart om enkele gebeurtenissen in mijn leven prijs te geven in wat scripties. En daar had ik voldoende gelegenheid voor. Mijn sociaal leven was druk: school, volleybal, fietsclub, kookclub, tennis, petanque, Franse conversatie les ... ik had altijd wel iets te vertellen. Neen, ik ben geen Camps, Torfs, Jan Mulder of ga maar verder. Ik wou gewoon sommige van mijn belevenissen wat openbaar maken. Dat gebeurde gewoonlijk in wat verslagjes onder andere schuilnamen, aangepast over welke verenigingen het ging. Natuurlijk zullen de mensen die erbij waren alles beter begrijpen, dat is nu éénmaal zo. Maar ook voor mij was het belangrijk om alles nog eens te memoriseren. Zo kon ik mijmerend en goedlachs terug denken aan de mooie tijd hier tussen familie, vrienden en verenigingsleven. Zoals iedereen heb ik fouten gemaakt. Maar ik heb mij altijd 100 procent ingezet tijdens mijn beroepsleven en de taken waarvoor ik mij engageerde. En daar ben ik blij om, vooral omdat het steeds gratuit was.
Maar nu alles zo vlug gaat kan ik mijn nieuwsgierigheid niet verbergen. Ik zou het allemaal nog zo dolgraag weten ... pietluttigheden en ernstige wereldproblemen door elkaar, kortbij of nog verder af.
- hoe zal het mijn familie hier vergaan? spijtig dat ik niemand meer kan helpen als zij mij nodig hebben.
- wie wordt burgemeester in Landen, Antwerpen enz.?
- blijven mijn fietsvrienden trouw aan onze traditionele fietsweek tijdens de zomer?
- komt er toch nog vrede tussen Palestijnen en Israëliers?
- aan mijn stamgenoten in 't Kliekske twijfel ik niet, groot gelijk hebben ze, profiteer 100%. Wat is er plezanter dan een leuke babbel, een mopje, voetbalmatchen analyseren ! met een warm of koud drankje.
- hoe gaat het nu aflopen in Nootd-Korea, met IS ???
- hoe zal mijn tuintje er uitzien in de zomer? tomaten, kruiden, aubergines, courgettes
- komen de Britten al of niet versterkt uit de B>rexit?
Over zoveel en nog meer vragen durf ik te piekeren, hoe onbelangrijk in mijn leven op dit ogenblik uitgezonderd de aller eerste (in het groen).
Van 23 tot 30 juni 2017 gingen we weer op fietsreis. Nu reeds het 17de jaar. Uitvalbasis was het dorpje Lamure sur Azergues. Een dorpje ten wensten tussen Macon en Lyon, midden tussen de wijnranken van de Beaujolais-streek. In bijlage vind je een scriptie over deze reis.
Onze 17 de fietsreis komt zeer dichtbij. Van 23 tot 30 juni 2017. Ditmaal is Lamure sur Azergues de bestemming. Dit dorpje ligt in de Beaujolais streek tussen Macon en Lyon.
Op het programma: Col de la Cambuse, Col du Pilon, Col de la Croix de Thel, Col du Pavillon, Col de la Buche, Col des Aillets, Col des Ecorbans, Col de Favardi, Col de la Casse Froide, Mont Brouilly, Col de la Croix de Marchampt, Col de la Croix Rosier, Col de la Croix Montmain, Col du Joncin, Col du Chatoux, Col de Champ juin, Col de Crie, Col du Fut d'Avenas, Col du Truges.
Mont Brouilly stond dit jaar nog op het programma van Parijs Nice (tijdrit). In bijlages de parcours en vakantiewoning.
Jodie Guilliams en Britt Herbots, twee jonge volleybaltalenten op het hoogste nationaal niveau, kregen hun eerste opleiding bij Landense SV Volleybal.
Landense SV Volleybal is fier jullie te melden dat twee jonge volleybaltalenten hun eerste opleiding genoten bij LSV. Jodie Guilliams en Britt Herbots startten hun snelle en fantastische sportcarrière immers hier in onze sporthal.
Britt Herbots, pas 17 jaar oud, 1,82 meter groot, woont momenteel te Zoutleeuw. Ze is de dochter van een echte volleyfamilie. Haar vader Johan is reeds meer dan 30 jaar trainer, haar moeder Sigrid Baerts was ook jaren lang actief in Belgisch hoogste volleyafdeling.
Op 7 jarige leeftijd nam vader Johan, die hier toen trainer was, Britt mee naar onze volleyschool. Maar ze was zo getalenteerd dat ze na enkele maanden al de sprong maakte naar de U11 en U13 ondanks het leeftijdsverschil.
Op 11 jarige leeftijd vertrok ze naar Datovoc Tongeren voor een verdere jeugdopleiding. Toen ze naar het derde middelbaar ging kreeg ze de kans om haar nog meer te ontwikkelen in de Topsportschool te Vilvoorde. Daar speelde ze twee jaar bij coach Fien Callens. Maar op 16 jarige leeftijd vertrok ze reeds naar de Belgische topclub Asterix Avo Kieldrecht met de bekende trainer Gert Vande Broek, waar ze onmiddellijk werd opgenomen in de kern. Kieldrecht speelde reeds 10 maal Belgisch kampioen. Bovendien werd Britt, op zo jonge leeftijd, opgenomen in de kern van “The Yellow Tigers” het Belgisch Nationaal Volleyteam. Met Asterix won ze de bekerfinale en werd ze Belgisch kampioen. Met de Yellow Tigers nam ze deel aan de EK Kwalificaties. Ze won brons op het EK voor de jeugd. Britt was meermaals te zien op Sporza TV, onlangs nog tijdens de bekerfinale tegen VDK Gent, die ze ook won. Ze speelde reeds wedstrijden in Finland, Letland, Zwitserland, Turkije, Frankrijk, Bulgarije, Peru, China, Rusland, Denemarken, Griekenland, Portugal, Italië, Israël, Duitsland, Georgië en Slovenië. Normaal gaat ze volgend jaar de studies TEW aanvatten, tenminste als het te combineren valt met het volleybal, want ze wilt absoluut verder gaan voor een carrière als topspeelster. Ze traint momenteel 20 uren per week + wedstrijd. Britt heeft nog een zus Jill die volleybal speelt bij Davost Sint Truiden en ook haar opleiding genoot bij LSV. Jill is Britts hevigste supporter. Wegens het drukke programma probeert Britt in de weekends thuis te zijn met familie en vrienden
Jodie Guilliams
Geboren in 1997 te Hasselt, daar gewoond tot 1999 en dan verhuisd naar Gingelom. Ze meet 1,80 meter en is aanvalster. Jodie is de dochter van Luc en Kathleen Guilliams. Luc speelde jaren lang met LSV Basket in nationale afdeling. Ook Jodie begon haar sportloopbaan bij Landense SV. Ze startte in de volleyschool toen ze amper 5 jaar was (2002) en kreeg hier een eerste opleiding tot en met de U15 (2010). Ze liep school in Hof Pepijn en College. Van Landense SV ging het naar Lizards Lubbeek (3 jaar) waar ze als 14-jarige opposite meespeelde in de eerste damesploeg, 2e divisie. Bij de Lizards werd ze opgemerkt door Julien Van de Vijver die ervoor zorgde dat ze met Kieldrecht op woensdagnamiddag kon meetrainen. Julien nam haar ook op in de selectie van de nationale Junioren. Hierdoor kon Jodie haar laatste humaniora aan de topsportschool in Vilvoorde (2013-2014) afwerken. Aan de topsportschool werd ze omgevormd tot receptie-hoek-speelster. In 2014 versierde ze een transfer naar VC Oudegem (liga A), waar ze reeds 3 jaar deel uit maakt van de basisploeg. Ze studeert voedings- en dieetkunde in Leuven. De combinatie sport en studeren vergt heel wat inspanning en opoffering. Toch probeert Jodie voldoende tijd te maken voor ontspanning, Ze is bijgelovig, van wat ze eet voor de wedstrijd tot welke oorbellen ze draagt. Jodie wil vooruitgang blijven maken zowel technisch, als mentaal. Ze traint 20 uren per week + wedstrijd.
Hoogtepunten: -In 2007 won ze met Landense SV de beker van Brabant (U11 ) tegen Lot. -Kwalificatie bij de junior Yellow Tigers voor het EK -In 2015 derde plaats “rookie” van België -In 2016 werd ze opgeroepen voor de brede kern van de Yellow Tigers (nationale ploeg).
Wedstrijden in het buitenland: -Bij de nationale junioren: Servië ( kwalificatie EK= Europees kampioenschap), Griekenland (kwalificatie EK), Finland en Estland (EK), Polen (WK- kwalificatie). -Bij VC Oudegem: Duitsland en Zwitserland: Europese CEV Challenge cup -Vriendschappelijke wedstijden in Frankrijk en Nederland. Jodie heeft nog een broer Mattice. Hij speelt bij de landelijke kadetten van Leuven Bears.
Nog een curiosum: Asterix, de ploeg van Britt staat momenteel eerste in Liga A en VC Oudegem, het team van Jodie, staat tweede in Liga A.
Landense SV Volley is ontzettend fier op beide speelsters, danken hen voor hun medewerking aan dit artikel en wensen hen heel veel succes toe in hun verdere sportloopbaan en in het professioneel en familiaal leven.
Ook de ouders van beide talenten wensen we proficiat omdat ze duizenden autokilometers reden en veel vrije tijd spendeerden voor de sportcarrière van hun dochters.
LSV Volleybal werd opgericht in 1973 en is sedert dit seizoen gefuseerd met Tarco Zoutleeuw. Beide clubs zijn actief onder de nieuwe naam VOLANZO (Volley Landen Zoutleeuw). Er wordt gespeeld in beide sporthallen. Twee damesploegen en 9 jeugdploegen nemen dit jaar deel aan de competitie. Alle info op www.tarco.be LSV Volleybal.
Naar het optreden gaan kijken van Nathalie Meskens in cultuurcentrum de Velinx in Tongeren (12/11/2016). Nostalgie ten top: (Motown Music) I heard it to the grapevine - Marvin Gaye War - Edwin Starr My Girl - The Tempations Dancing in the street - Martha Reeves and the Vandellas Baby Love - The Supremes Reach out I'll be there - The Four Tops What becomes of the broken hearted - Jimmy Ruffin It takes two - Marvin Gaye enz. enz. enz.
Het was lang geleden dat ik nog zo'n mooie fietsmaand heb beleefd 617 km tijdens de zonnige maand september 2016 met als hoogtepunt "Maas en Samson". Met dank aan mijn vrienden.
De bijlages hieronder hebben betrekking tot onze fietsreis 2016 te Buis les Baronnies (Drome) en dit gedurende de laatste week van juni. Wegens gezondheidsredenen kon ik echter niet mee op reis. Maar toch blij dat Jokke, Jan en Fons zo hebben genoten van de prachtige Drôme!
Schitterende dag op de Muur van Huy tijdens de Waalse Pijl. Samen met Fons en Jokke genoten van de koers en lekker eten. Vandaag met volle teugen genieten en morgen voor mijn wekelijks bezoek naar het ziekenhuis. Hoe kunnen dagen iedere week zo verschillen?
- van licht naar donker - van zon naar regen - van geluk naar treurnis - van gezondheid naar pijn - van lach naar traan - van hoop naar ongeloof - van op naar af
maar ook
- van donker naar licht - van regen naar zon - van treurnis naar geluk - van pijn naar gezondheid - van traan naar lach - van ongeloof naar hoop - van af naar op
Ondanks alle miserie op gezondheidsvlak toch gaan langlaufen met Roger in Xhoffraix. Prachtige dag en 13,5 km op de teller. Dit pakken ze me niet meer af.
Na drie jaar terug een fietsreis met de vrienden. Ik had het nooit verwacht. Bestemming Nantua (Ain), tussen Bourg en Bresse en Genève. Schitterend!
2015 NANTUA RHONES ALPES AIN Col d'Aprémont - Col de Montratier - Col du Cendrier - Col du Cruchon - Col de Pisseloup - Col de Belleroche - Col de Bérentin - Col de Cuvéry - Col du Berthiand - Col de la Cheminee - Col de Cuvillat
Kinderen speelden op straat … voetballen, fietsen, touwtje springen, hinkelen … Nauwelijks een auto te bespeuren. Alleen een buurtbewoner die langzaam en voorzichtig passeerde! Ondanks het feit dat we in het centrum van onze Pepijnstad woonden, was het er rustig en stil. Het geluid van spelende kinderen op de speelplaats van de school achter ons namen we er zeer graag bij. Zonder op ons uurwerk te kijken wisten we of het 8.30; 10.30, 12.20, 14.30 of 15.30 uur was. Het was zelfs vreemd tijdens de vakanties. Spelende kinderen ... ze maken je jonger en je denkt terug aan jouw jeugd. Dit was onze straat, de Karlomanlaan te Landen, of nog beter de “Pijpenkop”!
Tijden veranderen! Een decennium terug begon het. Pendelaars parkeerden in onze straat om even verder al wandelend de trein te nemen. Nog steeds geen probleem. Het was en is hun volste recht. Behalve wanneer ze hun auto’s voor onze garages stalden. Weg takelen!. Neen hoor. De politie vroeg ons de nummerplaat op van de wagen en probeerde iemand van de familie te bereiken om de wagen te verplaatsen. En dat gebeurde ook … na twee uur. Je zal maar dringend naar het ziekenhuis moeten.
Maar het ergste moest nog komen. Ouders en grootouders die hun kinderen komen brengen en halen, blokkeren momenteel schaamteloos de straat tussen 8.15-8.45 en tussen 15 en 15.45. Ja ze zijn er al om 15 uur (school eindigt om 15.25.) Dit om toch maar de beste plaats te hebben (zo dicht mogelijk bij de school) en liefst dan nog in de bocht van de Interleuvenlaan. Hun kinderen of kleinkinderen zouden wel eens 200 meter te voet moeten gaan. Over geld moeten ze niet klagen. Ze laten de motor van hun auto in de winter draaiend. Ondertussen werpen ze hun sigarettenpeukjes op de stoep. Je moet toch iets doen als je 30 minuten moet wachten. De echte piek rond 15.20 is echte schande. Men parkeert waar men zin in heeft: voor de garages, op de stoep (volledig stuk gereden) , op de eigendom van de eigenaars (gevolg stukke siertegels) gewoon in de straat (ook als er al een auto aan de andere zijde staat), of men rijdt tegen elektriciteitskastjes.
Huis aan huis venters kunnen niet of met moeite door, zonder te spreken van mazout leveranciers enz. En de politie laat maar begaan. Op een dag reden ze zich zelf klem, reden achterwaarts terug uit de straat, vertrokken en hierbij bleef het. Blijkbaar hanteert men hier twee maten en twee gewichten. Aan de school op de Grootveldstraat maakt men elke week processen verbaal op. Is dit discriminatie? Blijkbaar wel.
Neen ik ben geen verzuurd mens. Ik heb nog niemand zijn nummerplaat doorgegeven aan de politie en bovendien is het vrij nutteloos vermits ze toch niet optreden.
Ik heb alleen maar volgende bedenking. Ik hoop dat er nooit brand uitbreekt in de straat of dat de “mug” niet moet passeren voor een dringende oproep. Ik zou dan zeker niet in de plaats willen zijn van het stadsbestuur, politie of eigenaars van de auto’s.
Ik ben Bert Decat, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Jaan, Nulleke of Miauw!.
