Hij had een klein zwart snorretje...

Hij droeg een tweekleurig uniform, zoiets dat hier ook wel eens een “battle dress” genoemd wordt, versierd met veel latten en strepen. Hij stond met een bedenkelijk gezicht naar een kaart te kijken, een stafkaart, vastgemaakt op een plankje.

Toen hij me zag, keek hij hoopvol op...

Het voorval speelde zich af ergens in de Provençe, ondertussen ook weeral vele jaren geleden.

Ik was daar als een soort “chef fourier” voor verscheidene jeugdgroepen die er op kamp kwamen. Daarvoor moest ik zelf niet veel doen maar één ding was mijn vaste taak: ’s morgens brood gaan halen voor het ganse kamp.

Daarom was ik ook steeds als eerste wakker. Vroeger noemde ik dit uur van opstaan “in het holst van de nacht” maar achteraf beschouwd is kwart na zeven toch een deftig uur om er uit te komen....

Snel even naar het toilet, in zoverre dat een kamptoilet, een HUDO, zo kan genoemd worden. De tanden even afschrobben om de slechte smaak van de goedkope wijn van de avond voordien weg te schrobben. De rest van het toilet maken komt later wel, soms toch...

Dan op zoek naar een auto, kwestie van naar de bakker te kunnen rijden.

Naast de knalgele Volkswagen bus stond hij, de chef van het Franse leger, met de stafkaart !
 

Of ik Frans sprak? Ja, ja zo een beetje, loog ik.

Ik verstond hem perfect maar je weet maar nooit.

Of ik de streek een beetje kende ?

Zoals mijn broekzak maar dat vertelde ik ook niet. Oui, oui, moest maar volstaan.

Of ik hem naar een bepaald punt dat hij aanwees op de kaart wou brengen ?

Het was een omweg van enkele kilometer maar het was nog vroeg, de jeugdgroepen zouden wel even kunnen wachten.

Hij grommelde nog wat tussen zijn tanden, van verloren, weg kwijt en zo nog wat...ook iets over “mes camerades”...

Goed wij weg....!

Of ik zeker weet waar we naar toe moeten?   Tuurlijk...!

Na een scherpe bocht in de weg vraagt  hij of ik even wil stoppen.

Ik dacht dat hij pipi wou doen...

Maar plotseling komen daar uit het struikgewas een tiental tot de tanden gewapende militairen als duivels uit een doosje te voorschijn. ( Ik weet echt niet hoeveel het er waren.)

Radiozenders, kalasjnikov’s , duizend bommen en granaten, waren hun bagage.

De zijdeur van de bus vloog open en tien seconden later was er van de groep militairen niets meer te bespeuren. En nochtans, ze waren in de bus...

Zeer goed gecamoufleerd door opblaasbare rubberbootjes, strandmatjes en allerlei andere varia. Dat soort rommel lag steeds in de auto. Geen militair meer te bespeuren....

De grote chef ging terug naast mij zitten en begon commando’s te geven.

Zijn toon veranderde compleet! Hij was nu de chef en ik had te gehoorzamen. Zoniet ?

Dood met de kogel? Wie weet ?

Eerst hoorde ik hem nog zeggen tegen zijn compagnons dat ze nu zeer goed gecamoufleerd zaten in een knalgele Belgische bus met Belgische nummerplaat...

Hij bekeek mij nog eens goed en gaf toen het bevel: “donne ta chemise !”...

Ik begreep echt  niet wat er gebeurde en hoorde het in het  Provençaalse Keulen donderen maar was zodanig in de war dat ik maar gehoorzaamde. Even halt gehouden en mijn hemd uitgetrokken. Hij drapeerde dat netjes over zijn uniform....

Gelukkig voor hem was het een proper hemd.

Achter de zetel van de voorbank vond hij nog een Lierse tits, een strohoed, en zette die op zijn hoofd. Ikzelf zat daar in mijn “onderlijfke”....

Ik begon er wel wat met mee te leven....Wat zijn die mannen hier toch zinnens....?

Gevaar liep ik niet. Dat was honderd procent zeker. Het waren reguliere Franse militairen, maar zijzelf hadden iets uitgehaald dat niet helemaal kosjer was. Daar was ik nu het slachtoffer van en kon alleen maar raden wat er verder zou gebeuren.

Daarna gaf de commandant de opdracht om naar het dorpje Montagnac te rijden. Of ik de weg kende?

Zeker, die kende ik blindelings....ja maar niet over de grote weg, hier tussen de lavendelplantages door...commandeerde de grote chef.

Ik was nu geheel overgeleverd aan zijn commando’s...

Goed. Dan zal ik het spelletje maar meespelen!

Toen we in Montagnac aankwamen stond er een zwaar legervoertuig, van het Franse leger,  dwars over de invalsweg geparkeerd. De reactie van chef snor: “reculez, reculez ", achteruit, achteruit, weg van hier....!!!

Of ik een ander invalsweg kende ?

Die ook geprobeerd. Daar stond ook een legervoertuig dat de baan afsneed....

Weer van reculez, reculez , enz...

Toen begon mijne frank te vallen. Euro’s bestonden toen nog niet!

De kerels die ik bij had waren waarschijnlijk, “ de slechten”  en mochten niet door hun collega’s gezien worden....of zo iets...’t Is mijn fantasie maar...

Wij zijn ongezien door Montagnac gekomen en de verdere tocht ging vlot. Geen problemen.

Maar de rit ging door zo een holle weg en om de honderd meter stond er een militair, machinegeweer in aanslag, en die keken neer op dat Belgisch busje dat daar toevallig passeerde....

Chauffeur in zijn onderlijfke en de begeleider met een blauw geruit hemd aan en een tits op zijne kop...!

Op een zeker ogenblik vraagt chef militair of ik weet of we ergens door een stukje bos zouden rijden?

Ja, ja !!!

Daar dan stoppen, beveelt hij!

Ikke, gestopt, in t‘ bos...

Vous avez, trente secondes pour debarquer....! Dat was dus tegen de compagnons…..

Dat is het laatste wat ik gehoord heb!

Dertig seconden later was de auto leeg !

Ik ben nog eens gaan kijken of ze per toeval zo geen kalasjnikov vergeten zouden zijn, maar ’t was noppes...

Ik hoop dat alles voor hun goed verlopen is. Tout va bien, maintenant ?

Later....De scoutjes stonden allemaal wat te wachten....waar blijft die nu...????

Ze hebben allemaal hun brood gekregen....Pain militaire !

Grappig detail is ook nog dat er even later, in de voormiddag , verscheidene legervliegtuigen, straaljagers, mirages, over het kampement gevlogen kwamen.

Goede vrienden hebben mij dan de raad gegeven om me te verstoppen want dat “ze” mij aan het zoeken waren.

17-09-2006 om 00:00 geschreven door Nicolay

13-06-2006 om 23:00 geschreven door Nicolay

Ook ik wil hier niet bij achterblijven....

Nochtans was ik een braaf manneke tijdens mijn studententijd, maar stille waters, diepe gronden, zegt het spreekwoord.

Ik studeerde , (studeren ?) aan de hotelschool in Koksijde, maar scheikunde en ook  elektronica waren mijn favoriete bezigheden. Niet mijn favoriete vakken, dat is weer wat anders...

Ooit ben ik er in gelukt om mijn kamer in brand te steken met zelf gemaakt “buskruit”.

Radiootjes bouwen , die meestal niet wilden spelen, was een van mijn andere geliefkoosde hobby’s.

Honderden zilverkleurige muntstukjes van een halve frank hebben Koksijde gecirculeerd omdat ik ze “verkwikt” had. Dat kwik per toeval een beetje giftig is wist ik toen nog niet (?).

Glas graveren met fluorwaterstof was ook plezant... Nog plezanter was om bommen te maken en die te doen ontploffen in de duinen ....Meestal mislukte dat wel maar ooit is er een boom in een orbit om de aarde vertrokken...

Een dichtbij wonende apotheker was mijn bondgenoot hij bezorgde mij alle grondstoffen die ik ook maar vroeg...hij had waarschijnlijk iets tegen de school en hoopte op die manier om “De Mijn”, want zo heette het gebouw,  ooit eens in de lucht te zien vliegen...

Op het einde van mijn schooltijd heb ik voor mijn technologie toepassingen een speciale prijs gekregen; ....een boek over wijn !

Wat dat met techniek te maken heeft weet ik nog steeds niet ...

Als ik goed zoek denk ik dat ik nog wel ergens kan terug vinden.

Dit was de inleiding !

In  1996 vierde de Hotelschool van Koksijde haar vijftigjarig bestaan.

Er werd een boek uitgegeven over het 50 jarig bestaan van de school en wat is er te lezen bij de promotie ’62 ?     De bom.
 

De hele verdere verhaal is te lezen op onderstaand ingescand stukje uit het boek.

Toch een beetje uitleg want dit boek is opgesteld voor mensen die de school goed kennen.
 

Berten, ( zaliger) die hier aangehaald wordt is de leraar die “zaal” gaf. Dus hij leerde ons serveren!  ....Hij deed dat meesterlijk goed , ten andere !!!
 

Het systeem in de school, toen, ging als volgt: er waren drie groepen:

Eén groep werkte, letterlijk, in de keuken en zij kookten toen voor al de rest...

Een andere groep, serveerde, volgens de regels van de kunst.

De derde groep kwam aan tafel zitten en zij mochten alles opeten en zij werden bediend !!!

Nu had de “maitre d’hotel” , dat was de zaalleraar, "den Berten", de slechte gewoonte om ons te “pousseren” om wijn te drinken aan tafel....

Wat is er hiermee fout zou je nu denken ?

Wel, dat kostte geld. Een fles wijn , de aller-goedkoopste, een “pélure d’Oignon”, koste toen 20 oude Belgische franken....

Wij voelden dat aan als “zakkenklopperij” , misschien verdiende hij er wel een procentje aan ???

Op een middag stond hij weer zo aan te dringen om toch maar “en een flasseltje wien” , dit is Brugs dialect, te kopen...en wij wilden niet ... na !

We zouden hem zelfs eens mores leren...met zijn gezaag ...!
 

We zouden hem een poets bakken die hij zich nog lang zou herinneren!

En dat is inderdaad gelukt !

Het verhaal stond en staat nog steeds te lezen in het jubileumboek van de school uitgegeven in 1996.

31-05-2006 om 23:47 geschreven door Nicolay

Nog een laatste verhaaltje over die Vietnamreis. Daarna is het echt gedaan !

We waren beland in het stadje Sapa. Ook geschreven als Sa Pa , op zijn Chinees. Een must op elke Vietnamreis.

Het ligt in een prachtige streek, zeer hoog, rond de zeventienhonderd meter dacht ik. En vooral, de streek is hoofdzakelijk bevolkt door “minderheden”. Dit zijn reizende stammen die zich verplaatsen over gans Azië en mogelijk blijven ze ergens hangen ....Zo ook in Sapa. Ze spreken een andere taal, en ze zijn anders gekleed. Ze droegen donkerblauwe kleren gekleurd met de indigoplant. De H’Mong.

 
Verder heeft dit niets te maken met het nu volgende verhaal.

Wij zouden een wandeling gaan doen naar een dorp van die H’Mong. Het dorpje ligt in een dal, er waren veel Vietnamese hangbuikvarkens, waterbuffels en kinderen te zien en één waterval...in die volgorde...

 
Als je uit een dal wil komen moet je er natuurlijk ook weer uitklimmen, opwaarts...en dat moest nu!

Men had ons beloofd dat er moto’s zouden klaar staan om de vermoeiden naar het hotel te rijden.

Eens boven waren de moto’s er, maar wij vermoeid ? Een beetje jawel....maar, we zullen doorgaan...wij zijn nog jong en wij hebben geen moto nodig !?

Dus geen moto en zoals alle grote jongens, te voet verder, richting hotel....

Bij nader toezien bleek de weg  nog een heel eind te stijgen en de vermoeidheid begon zich stilaan te laten voelen....Overwegend dat de eerste motorrijder die ik nu zou tegenkomen mijn taxi zou worden...

Na nog wat gesjokkel stond achter een bocht er een grote Toyota wagen, zo een soort mini bus, met één achterwiel vast gereden in het slijk van de berm.

Hier zag ik de oplossing om zonder gezichtsverlies toch met een gemotoriseerd voertuig terug te keren naar het hotel...

Achter de wagen stond er een bloedmooie jonge dame, heel beteuterd naar de auto te kijken.

De chauffeur probeerde door veel gas te geven uit zijn benarde positie vrij te komen maar dat lukte natuurlijk niet.

Dus, de tactiek; even wat aan die wagen gaan duwen, hopelijk komt ie dan los en dan onnozelweg vragen of ik nu mag meerijden tot aan het hotel ...Slim van mij, niet ?

 
Om te beginnen ben ik achter het slippende wiel gaan staan, om te duwen. Bij de eerste gasstoot die de chauffeur gaf kwam mijn pas gewassen en gestreken broek van boven tot onder, onder het warme slijk te zitten...

Het mooie juffrouwtje heeft dan versterking gehaald vanuit de auto en met twee mooie poezen, en ik met mijn stomme kop is de wagen uit de modder geraakt....De chauffeur, zeer tevreden, thank you, thank you en zo...de juffrouwtjes sprongen terug in de auto, maar ik wou mee...!!! Hello, hello ...

 
Natuurlijk, mocht ik meerijden. Helemaal onder gespat met slijk klom ik in de chique “mini-bus” en voelde mij daar direct onwennig, ik vuil en smerig, in de zeer luxueuze Toyota...

Naast de twee knappe vrouwtjes, de leeftijd van Vietnamese vrouwen is niet te schatten, zat er ook nog een oudere dame. Deze begon onmiddellijk vragen te stellen zo in het genre van: hoelang ben je hier al, waar ga je nog naartoe, waar ben je al geweest enz...en dit in een vlekkeloos mooi Frans. Waar ik logeerde, enzovoorts, gewone toeristenpraat...

 
Toen we aan het hotel kwamen heb ik hun vreselijk bedankt voor de rit enzovoorts en een gemeend  “au revoir” toegewenst. Snel gemaakt dat ik uit de wagen kwam met mijn vieze kleren en zou aan de balie van het hotel gaan vragen of ze mijn slijkbroek nog konden wassen, diezelfde dag.

Op het ogenblik dat ik aan de balie van het hotel kom, valt mijne nikkel, frank, euro, dat mijn “zwart saccocheke” nog in die auto ligt....!!! Heel mijn hebben en houden aan papieren, paspoort, portefeuille met geld, dollars, euro’s, Vietnamese dong, kredietkaarten, enz... stak daar in...

Ik als de weerlicht weer naar buiten , juist op tijd om de auto in de verte te zien verdwijnen...

 
Misere, de misere, de misere....! miljaarde...vlammende...

 Mijn vrouw, die een geroutineerde wereldreizigster is had het mij nog zo op het hart gedrukt: u weet wel wat ze gezegd heeft, ik ga dat hier niet herhalen ...Ze had weeral eens gelijk!

 Een brommer gecharterd om de Toyota te gaan zoeken; resultaat, niets natuurlijk...!

 Maar, toch was ik er redelijk gerust in. De mensen in die auto waren van een bepaalde klasse, dat was er echt aan te zien. Ik fantaseerde, dat ze zouden gaan eten in het stadje, dan mijn “  saccoscheke”  ( handtas) zouden zien liggen op de zetel van de auto en vermits ze wisten waar ik logeerde het terug zouden brengen...ja, ja...

 Ik ben niet gaan eten die middag. Ik ben gewoon buiten in een cafeetje voor de ingang van het hotel blijven wachten tot ze zouden komen...Wishful thinking...!

Alleen wat glazen boterhammen genuttigd...

 Het verhaal van die stomme Belg die al zijn bezittingen ( financiële dan toch) in een vreemde auto achter gelaten had bleek blijkbaar reeds door het stadje te circuleren.

Iemand in het hotel had gezien dat er een auto gestopt was waar zo een viezerik met smerige broek was uitgekropen en ....ze hadden de nummerplaat niet genoteerd, wie zou dat trouwens doen maar op de voorkant van die auto stond in koeien van letters geschilderd : VTV

 Vietnamese Television....Dat had ik zelf niet gezien, alleen dat slippende achterwiel.

 
De rest was snel geklaard, die TV  mensen bleken steeds te logeren in hetzelfde staatsgebouw ergens in de stad. Dat wist men aan de receptie van het hotel. Ik nogmaals mee op de duozitting van een brommerke  er naartoe. De auto werd snel gevonden, zij dat ie op slot was, maar al mijn spullen, ook een donkergrijs jakje lag er nog onaangeroerd in.

De chauffeur lag reeds te slapen maar hij werd snel gevonden en :    ...... dat werd dan een zucht van verlichting!  ‘k Kan het u verzekeren!

Alle mogelijke doemscenario’s waren mij reeds in revue gepasseerd...gedaan met de reis, ambassades, politie...bankrekening geplunderd...”in den bak...”...

 Nadien bleken die knappe meisjes ‘famous Vietnamese movie stars” geweest te zijn...

‘k Zal de laatste nieuwe Vietnamese films echt eens moeten gaan bekijken.

Help dan als eens iemand. Al het gebeurt uit eigenbelang kan dat dus fout aflopen!

23-05-2006 om 00:00 geschreven door Nicolay

Als jullie nu denken dat ik het hier even ga hebben over mijn carrière en de moeizame klim naar de top, sorry, maar dat is het niet.

Ik bedoel hier letterlijk, de klim naar de top van de “An Phu”....een berg in Vietnam.

Zoals reeds vermeld in een ander blog ben ik even naar Vietnam geweest, zo maar op reis, gewoon als toerist.

Nochtans was het geen zomaar gewone toeristenreis, we gingen met enkele leden van Acam tevens  Aced , dat is de “Academie voor Mineralogie en Edelsteenkunde” naar Vietnam om er onder andere een edelsteenmijn te bezoeken. Een mijn, van robijnen, saffieren en spinellen.

 Zoals reed vermeld gaat dit blog niet altijd over eten en drinken, zuipen en vreten maar ook wel eens over wat anders. Edelstenen zijn een onderdeel van mijn andere interesses.

Begin nu niet te mailen met vragen over de “werking” van edelstenen , daar krijg ik dus het vliegend “ heen en weer” van : dat is de larie , apekool en de grootste flauwe kul die er bestaat !!! Zeg maar dat ik het gezegd heb.

Alleen de verkopers van edelstenen worden daar beter van ...

 Dus we zouden een edelsteenmijn gaan bezoeken in Vietnam!

 Ene mijnheer “Long” , wat draak betekent, wetenschapper, bij een erg officiële dienst die zich bezig houdt met het exploiteren van edelsteenmijnen in Vietnam, nam de leiding. Hij zou de gids worden...

De reis werd afgeleid van de gewone toeristische paden en de trek ging naar : Luc yen...da’s een stadje in het hinterland van Vietnam.

Probeer het niet uit te spreken, want je zal er zo je bek over breken...

Toeristen bleken er onbekend te zijn, we werden er nog aangekeken als een soort buitenaardse wezens. Toch had er niemand van ons een slurfke of flaporen.

We waren met eenentwintig, met de gidsen en andere begeleiders er bij ; vierentwintig dat is een hoopje volk natuurlijk

We werden zelfs verdeeld over drie hotelletjes , zoveel toeristen tegelijkertijd waren er nog nooit geweest voordien.

 ’s Morgens, was er in het stadje een edelsteenmarkt , gewoon op de marktplaats, waar we uiteraard naartoe zijn gegaan en het was weer zoals overal in Azië: bieden en palaberen....!

De stenen die verkocht werden waren uiteraard robijnen, saffieren en spinellen !

Ook nog enkele andere edelstenen die in dezelfde omgeving gevonden werden ...

 Voor hetzelfde steentje kon betaald worden tussen de 10 en de 200 dollar. Dit hing waarschijnlijk af van je smoelwerk..

De prijzen stegen en daalden volgens het koopgedrag van de Belgen...

Er werden zelfs nepstenen aangeboden en het werd al snel duidelijk dat de meeste verkopers – meestal verkoopsters- zelf niets kenden van hetgeen ze aan het verkopen waren..

 
Toch was het zeer interessant om dat alles mee te maken.

Ik heb een tiental robijntjes kunnen kopen voor 60 $, hier zijn ze evenveel waard per stuk, dus dat is goed....

Nog een viertal, ongeslepen robijnen, gekocht voor 10 $ samen, de Felix, is ze nu aan het slijpen het worden mooie steentjes, elk zo een 90 $ waard per stuk, ook niet slecht, hé !

Dit is wel wishful thinking...!

 In een winkel , later, heb ik een geslepen spinel gekocht voor 140 $, die er maar 60 waard is, maar ja dat is commercie , hé...’k Kan hem moeilijk terugdragen !

Heel dat systeem van loven en bieden is ons (mij) niet echt aangeboren....

Toch zijn er Belgen die daar verdomd sterk in zijn, ik dus niet....( Maar Rita....!)

 Maar we moeten nog naar de top van de berg, de moeizame klim !!!

 Een mijn wordt verondersteld, ergens diep in de aarde te zijn...

Deze mijn niet, zij lag op de top van een berg. Een marmeren berg...

Heel het geneseproces van robijnen, saffieren en spinellen ga ik hier niet uitleggen want dat is

zeer ingewikkeld, maar ze komen in Vietnam voor in “Karstgebergte” en dat zijn bergen uit zuiver gekristalliseerd calciet, zeg maar marmer.

 Om de mijn te bereiken moesten we vanuit de kleine hotelletjes , waar de air-conditioning, weeral eens weer niet werkte, nog een vijftiental kilometer noordwaarts rijden. Over een baan die alleen geschikt was voor muilezels, voetgangers en brommers...

Onze Vietnamese gidsen hadden er voor gezorgd dat er 25 of zelfs 26 brommers klaarstonden. Met bestuurder!

In Vietnam is een auto iets dat zeer duur is en dus zeldzaam . Daartegenover rijden er miljoenen brommers en moto’s rond.

Zelfs in het stadje Luc-yen, probeer het niet uit te spreken, stonden er op een mooie namiddag om twee uur, 28 moto’s te wachten, met bestuurder...! 26 Personen, dus dat is 26 moto’s en twee in reserve, tegen eventuele pech...da’s 28 !

 Iedereen kreeg tijdens de briefing op het hart gedrukt om zich te beschermen tegen de zon en tegen muggen.

Ik had natuurlijk, noch zonnecrème of muggenmelk bij....  Mijn “roommate” de Guido, heeft mij dan een en ander gegeven! ( Die stomme toeristen, toch...eigenlijk blijven ze beter thuis als ze niet beter de lijst lezen van de “mee te nemen voorwerpen”...)

Bescherming tegen de zon, daarvoor had ik zo een base-ball petje gekocht. Er een hele dollar voor betaald: het logo : Vietnam...

Nog wat vettig smeersel op de neus en ok , here we go..!

Guido heeft dan nog wat muggenmelk op mijn body gespoten, maar ik heb nadien geen mug gezien of gehoord, misschien dank zij die melk...Muggen lusten mijn bloed trouwens niet, te sterke alcoholsmaak vermoed ik.

De moto’s waren van divers pluimage, enkele Honda’s en Suzuki’s maar de meeste waren van het onbekende en goedkope merk ; MINSK. Een Russisch maschien...

 
Wij allemaal; zo wat onwennig achterop de moto gaan zitten, voor mij was dit de eerste keer in mijn leven, alstublieft. Een Vietnamese chauffeur voorop waar je zelfs geen woord kon mee spreken, want die verstond geen ‘Vloms”, noch Engels, noch Frans of welke taal dan ook maar....Ja, Vietnamees, maar mijn Vietnamees is niet meer wat het geweest is!

 
Zij, de chauffeurs, hadden duidelijk instructies gehad. Ze wisten waar ze naartoe moesten en de karavaan vertrok, 28 moto’s in grote wolk van stof en uitlaatgassen.

Ze hadden de instructie gekregen om er geen race van maken maar mijn “chauffeur” had dat duidelijk niet gehoord.... Na een kilometer rijden was ik mijn petje reeds kwijt, afgewaaid, een hele dollar zo maar weggevlogen...

Na nog een kilometer begon het begrijpelijk te worden waarom we niet met een auto of bus naar de mijn konden gaan.

De weg veranderde regelmatig in een rivierbedding, daar waar het een beetje effen was lag het vol buffeldrek, zo van die platte vlaaien. Rotsblokken staken overal uit het wegdek en de moto’s dokkerden daar over aan een rotvaart, die indruk had ik toch. Mijn armen zijn enkele centimeter langer geworden alleen maar door mij krampachtig vast te klampen aan de bagagedrager van de moto.

Natuurlijk had ik mij ook kunnen vasthouden aan de bestuurder, maar wie weet zou die daardoor geen andere ideeën krijgen ?

Na , weet ik hoelang, dokkeren en sjokkelen en racen stopten we in een dorpje. Eindpunt dacht ik.

Nee, het was maar een tijdelijke stop om even te drinken, stof van de kleren te blazen en een nieuwe pet te kopen.

Het bleek dat we twee derde van de rit achter de rug hadden en dat het moeilijkste stuk nu nog zou komen....Eventueel konden degenen die het niet meer zagen zitten hier blijven.

We zijn allemaal verder gegaan!

De twee reserve moto’s waren terwijl reeds ingeschakeld.

Nog enkele kilometer verder gereden door rivierbeddingen, door het water, door de koeiendrek en over de keien en toen stopten we op een open plek waar enkele huizen stonden en een boom die wat schaduw gaf...Het was buiten rond de 38 graden Celsius en de luchtvochtigheid zat in de buurt van honderd.

Mijn motorbestuurder  wou weten hoeveel ik woog. Wat een vraag...?

’t Was om te gaan “stoefen” tegen de andere motorrijders hoeveel gewicht zijne MINSK wel gedragen had...

Mister “Long” , de draak, wist mede te delen dat er nu nog een klim volgde van ongeveer een half uur...

’t Zal wel een Vietnamees half uur geweest zijn en dat er geen weg was, of is, heeft hij er ook niet bijgezegd!

In het begin ging het redelijk, niet te steil maar later werd het letterlijk klimmen, weer over rotsen, over watertjes waar een boomstam als brug fungeerde, over glibberige paadjes, scherpe rotsranden en nergens een leuning om zich aan vast te houden....

De natuur rondom ons was wel geweldig, allerlei planten die bij mij thuis in de woonkamer staan te verpieteren tierden daar welig, zo maar...

Door de hoogte, de warmte en de luchtvochtigheid begon de vermoeidheid zich snel te manifesteren...

Iedereen hijgde als amechtige paarden, zweet vloeide bij beken tot in onze schoenen maar : wij zullen doorgaan zong Ramses Shaffy destijds...

Mijn lichtblauw hemd veranderde tot donkerblauw van het zweet en de anderen zagen er ook niet erg fris uit.

Maar iedereen heeft de top gehaald....

 
Nu moeten jullie weten dat de zwaarste lichamelijke inspanning die ik normaal presteer, bestaat uit het heffen van glazen tot net onder mijn neus....

 
De mijn zelf was niet zo spectaculair, dat is natuurlijk een persoonlijke mening, een rots die regelmatig met lichte ladingen dynamiet opgeblazen wordt en de brokken marmer rollen dan naar beneden. Daartussen word dan gezocht naar de robijn of spinelkristallen....

We hebben enkele kleine stukken marmer met kristallen kunnen vinden, dat was de beloning voor de helse klim...

Naar beneden ging natuurlijk veel vlotter.

De rit terug op de moto, ging al heel wat soepeler, we waren het nu gewoon....Ondertussen zijn de striemen op mijn billen ook reeds verdwenen. De duozitting van zo een Russische moto is niet zo comfortabel .

Het ontvangstcomité in het hotelletje applaudisseerde elke keer er een “overwinnaar” terug binnen gestrompeld kwam...

Een douche, droge kleren en wat afkoelen...( Hoe heette dat bier daar ook al weer ?)

18-05-2006 om 23:09 geschreven door Nicolay

Het klinkt geweldig exotisch om in Korea te werken en te verblijven maar na een drietal weken verblijf aldaar maakt het niet zoveel verschil meer uit of men nu in België of ergens anders ter wereld werkt.

Ik was aangeworven door een wereldgekende Antwerpse firma die telefooncentrales ontwerpt en bouwt . Den “Bell” dus....

Om de zoveel maanden mochten we op verlof naar België. Dat is zo eens wat anders dan naar Benidorm gaan.

Het moet ergens in ‘82 of ‘83 geweest zijn. Mijn zuster zou gaan trouwen. Dus even met de firma overleg gepleegd en we konden naar België, op het juiste ogenblik, om goed op tijd te komen voor het huwelijk.

We mochten zelf kiezen met welke maatschappij we zouden vliegen en zelfs langs waar we zouden vliegen. Alleen het grootste gedeelte van de trip moest met Sabena (zaliger) gebeuren, maar dat doet hier verder niets ter zake.

We wilden gewoon recht naar Europa vliegen met een tussenstop in Bombay.

We waren nog nooit in Bombay geweest en dit was nu het juiste moment, gewoon even een stop van een drietal of viertal dagen in Bombay en dan naar België, op naar het trouwfeest.

De tickets werden besteld maar in Korea was er steeds hetzelfde probleem; uit het land geraken!

Er waren te weinig vluchten naar Japan en van daaruit kon vertrokken worden naar "ergens"...

Dus afwachten, we stonden stand-by, valiezen ingepakt en op het ogenblik dat er ook maar twee zeteltjes zouden vrij komen op gelijk welk vliegtuig , naar Japan ; GO !

Op het vliegtuig naar Japan hadden we zelfs geen zeteltjes naast mekaar maar na 20 jaar huwelijk maakt men zich daar niet zoveel zorgen meer over ...

 Goed na vele uren vliegen met drie verschillende luchtvaartmaatschappijen landen we , midden in de nacht in Bombay.

Ik weet niet of jullie ooit in India geweest zijn maar gelijk waar en op gelijk welk ogenblik staat daar steeds een “ontvangstcomité” klaar.

Schoenpoetsers, ambulante handelaars, slangenbezweerders, rikshadrivers, bedelaars en uiteraard taxichauffeurs die hun wagen aanprijzen als zijnde zeer betrouwbaar en vooral , uitgerust met een meter...wat zeer belangrijk is...

Dus zo een taxichauffeur gecharterd en hem als opdracht gegeven; breng ons naar een hotel !

’t Was ondertussen drie uur ’s nachts...

Natuurlijk brengt die Indiaase pipo ons naar een Sheratonhotel, daar kreeg hij waarschijnlijk de grootste commissie. Maar ja, iedereen moet leven.

Geld kon mij op dat ogenblik niet zo veel schelen maar we beslisten dat we één nacht in die dure barak zouden blijven en dan ’s anderendaags naar een hotel zouden zoeken met meer modeste prijzen.

Dus na een korte nacht: mooi ontbijt, vriendelijk personeel, dat waren we niet gewoon in India, toch maar op zoek naar een ander hotel.

De shuttlebus van het hotel bracht ons naar het centrum van de immens grote stad en dan , eerste werk, een plan van de stad kopen...zo moet dat !

Terwijl we over één of andere laan lopen, ik liep zoals elke rechtgeaarde boerenbuitenste echtgenoot als eerste..., hoor ik achter mij een kreet van verbazing en zo nog wat herrie in het Engels , zoiets als “how are you ? “, “ fine, thank you !“ en zo nog wat ....en dan met een luide kreet : MARC ....!   Die latste gil kwam van mijn vrouw !

 Mijn broer....!!!! stond daar gewoon, zomaar voor onze neus....

 Midden in Bombay , op een zonnige voormiddag op het trottoir voor een kraampje waar ze stadskaarten en andere prullaria verkopen !

Marc kwam op dat ogenblik voorbij in een taxi, zag ons lopen en is ons achterna gekomen....

 De rest van het verhaal :

 Mijn broer was op een soort wereldreis, alhoewel hij het zo nooit genoemd heeft, hij was bij ons geweest in Korea is nadien verder gereisd naar Japan ( hij heeft dus een ticket kunnen bemachtigen) , nadien hebben we nog een kaartje gehad uit New York en ook nog eentje uit Nepal denk  ik ...

Hij wou dus ook naar het trouwfeest van onze zuster gaan maar hij  vloog met een “budgetticket” . Daarom was hij verplicht om vanuit New Delhi uit India te vertrekken. Hij had vier dagen de tijd en dacht, in Bombay, daar ben ik nog nooit geweest...treinticket gekocht enz...

 In een stad van toen, acht miljoen mensen, zijn we mekaar, puur toeval, gewoon op het lijf gelopen !!!!

 Ongelooflijk maar waar. Maar alles is dus duidelijk mogelijk....

 Nog maar eens het bewijs dat de wereld zeer klein is...

 (Oh, ja, we zijn in de Sheraton gebleven....)

15-05-2006 om 00:00 geschreven door Nicolay

 Na mijn twee andere blogs, keukenweetjes en keukenverhalen, wil ik hier starten met een nieuwe blog met als titel :  Straffe kost !

 Straffe kost is een platte uitdrukking die zeer veel omvattend is...

Onder andere ; zeer krachtig voedsel. Duivenborstjes bijvoorbeeld of ziekenbouillon .

Ook sterk gekruide voeding word straffe kost genoemd...

Of verhalen die hoogst onwaarschijnlijk lijken die dan toch waar blijken te zijn ; da’s ook straffe kost !!!

De leugens van de politiekers niet te vergeten...

 In mijn twee andere blogs schrijf ik steeds over eten en drinken en zo wat over keukengeschiedenis. Wel dit kan hier ook nog, maar ’t moet dan wel straffe kost zijn.

The “red hot chilipepers bijvoorbeeld... “ In mijn geval zal het meer over Beethoven of Shostakovitsch gaan ...

 Dus alle zaken die straffe kost zijn!  ’t Kan alle kanten uit, als ’t maar straf is.

Het eerste verhaal dat is reeds serieuze straffe kost:

 De wereld is klein, zeer klein !!!

14-05-2006 om 00:00 geschreven door Nicolay