Lang geleden dat ik hier nog wat gepost heb op dit blog. Dat heeft te maken met andere activiteiten op mijn website en de twee andere blogs. Er zijn prioriteiten en de laagste prioriteit geldt voor dit blog. ’t Is maar een uitlaatklep...

Nochtans wou ik al lang wat schrijven over het concert van Dmitri Sjostakovitsj dat ik ooit meegemaakt heb in Korea.

Het moet waarschijnlijk in 1983 geweest zijn of daaromtrent.

Dmitri Sjostakovitsj zelf kwam niet om de eenvoudige reden dat hij reeds sinds 1975 overleden is. Maar Maksim, de zoon van Dmitri kwam naar Japan en zou ook een optreden verzorgen in Korea in het “Sejong Cultural Center”.

Niet dat ik zo een fanaat ben van klassieke muziek maar in het buitenland begint men dergelijk soort muziek al vlug op prijs te stellen. Alle cassettes zijn vlug “afgezaagd” en de lokale radio, ja, dat is ook niet wat je er van verwacht.

Toch had Korea twee klassieke radiozenders van zeer hoge kwaliteit. Het waren dikwijls deze zenders die voor de organisatie van de klassieke concerten zorgden.

Maar Sjostakovitsj zou dus komen. Er was in het begin nog wat herrie omdat hij eerst in Japan optrad, de Koreanen haten de Jappen hartsgrondig.... en met reden....

Er was ook iets omdat Sjostakovitsj een Rus is en Rusland was ook niet de meest bevriende natie voor de Koreanen.

Maar hij kwam!

Samen met zijn zoon, ook een Dmitri Sjostakovitsj, maar dan wel wat jonger !

Samen speelden ze de muziek van hun vader, respectievelijk grootvader.....

De vijfde symfonie, onder andere....

Maksim dirigeerde de muziek van zijn vader Dmitri en de jonge Dmitri zat aan de piano. Als solist....

Geweldig, dus drie keer Sjostakovitsj op één podium....

Muziek beschrijven is moeilijk maar laat ons maar zeggen dat het een puik concert was. Dat is het minste wat er van te zeggen viel.

Na afloop ging vader Maksim naar zijn zoon om hem te feliciteren en gaf hen daarbij de “accolade”. De vaderlijke of broederlijke kus.....Daarbij mekaar zo een schouderklopje gevend.

De koele Koreanen hadden zoiets nog nooit meegemaakt en barsten in een luid applaus uit zelfs met de voeten stampend op de grond....Encore, encore...

Hoeveel bisnummertjes ze gegeven hebben weet ik niet meer maar de belevenis was wel onvergetelijk....

Lees meer over Sjostakovitsj door op zijn foto te klikken.

24-12-2006 om 00:00 geschreven door Nicolay