Ten slotte verwensen we beide taxi bicys die, één maal geld geroken en gezien, ons proberen uit te zuigen omdat ze een hellingske hebben moet doen in de stad. Hebben hen onze kuiten laten zien en diets gemaakt dat we heel wat meer van die bijters hebben getrotseerd op onze tocht doorheen Cuba.
Tussendoor kregen we het slechte nieuws van Myriam dat haar tasje met paspoort en papieren in het vorige hotel 'niet is teruggevonden'.. We maken de bedenking dat er ook nog wat centen bijzaten die algauw een paar maandloon van de locals overstijgen. En wanneer we de volgende dag de stad uitrijden zien we onderweg natuurlijk een paar wielen blinken bij een fietsenhandelaar ;) Hasta la proxima , beste lezers
We kunnen haar geen ongelijk geven. Het zaaltje ziet er nog net uit als toen in 1953. Castro werd wel veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf, maar een paar jaar later komt hij vrij door een algemene amnestie van Batista. Op die manier wou de dictator terug op een goed blaadje komen bij de bevolking, de revolutionairen waren toen al erg populair. En dan hop, naar de volgende bezienswaardigheid. De Cubaanse vlaggen geven al van verre aan waar we moeten zijn. Een jonge Cubaanse wil onze gids zijn in het geboortehuis van Antonio Maceo. In het Spaans. Gelukkig kent Stef toch een aardig woordje Spaans en kunnen we goed volgen. Maceo was, samen met José Marti een van de leiders van de tweede onafhankelijkheidsoorlog. Zo werd onze vrije dag ook een beetje een wandeling door de geschiedenis van Cuba.
Vrienden,
sinds Santiago, 4 jan., niet meer draadloos op internet geraakt... dus nog enkele dqgen geduld voor verdere berichten.
Behalve Mariette, klein ongeiukje, kan iedereen nog fietsen!
groeten en tot de volgende poging..
PS Willy niet wanhopen...
Op 04-01-10 heeft jan veulemans <veulemansjan@gmail.com> het volgende geschreven:
Bie, een gelukkige verjaardag...voor gisteren. De Rum heeft gesmaakt! Proost en nog vele fietsjaren...
Afgezien van Havana is Trinidad de eerste stad die ik terug zie sinds onze groepsreis van 1992....Toeval of niet maar vandaag zondag 10 jan. start hier een 'week van het Toerisme'!
Daarom was de Minister van Toerisme ook hier: Ir. Marrero (lachende man met blauwe hemd)Aangename kennismaking: hij schreef een opdracht in de CD met gedichten van Pablo Neruda, die we ter plaatse hebben gekocht. Verder kende hij natuurlijk ook Katrien De Munck!
Ook de sigarendraaier was present: zelfs de 'puros' voor binnenlands gebruik zijn heerlijk (en spotgoedkoop!).
PS met de laptop draadloos op internet gaan is blijkbaar niet simpel: vandaag in Cienfuegos lukt het misschien opnieuw???
Voettocht naar Fidel's kwartier in de Sierra Maestra
Misschien is het dit wat gelovigen overkomt bij een bezoek aan een of ander heiligdom. De weg er naartoe bereidt je er op voor. Om te beginnen de problemen om er te geraken met twintig mensen en maar twee jeeps. Onwaarschijnlijke hellingen en haarspeldbochten die alleen een 4x4 aankan. Gelukkig mogen we met 7 personen in één voertuig. Twee naast de chauffeur (op mekaars schoot), drie op de achterbank, twee in de kofferruimte.
Daarna begint de voettocht. Voor de mensen in goede
stapconditie zijn er geen problemen. De weg is droog met weinig hellingen. Af
en toe uitleg van de gids over planten en vogels. Hoeveel moeite de gids ook
doet, de vogels zie ik niet. Alleen enige beweging in de takken als hij
wegvliegt.
Eerste stop: de boerderij van de campesino die Fidel en zijn
manschappen hielp. Hij voorzag hen van enig voedsel maar fiungeerde vooral als
waarschuwingspost. Zijn aanbod om tot de gewapende guerilla toe te treden werd
afgewezen. Als compensatie mocht hij een orkest oprichten. Op die manier werden
de troepen van Batista op het verkeerde been gezet. Zij dachten dat er een
vrolijke fiesta aan de gang was en hadden geen vermoeden dat op die manier de
bewegingen van de voorbereiding van een guerrilla-aanval gekamoefleerd werden. Later mochten ze ook musiceren voor
Radio Rebelde
Tweede stop: het eerste wachthuisje. Nauwelijks meer dan een
strohut onder een geraamte van takken. Kort daarop is er het museum. Een
nieuwbouw-barak met één ruimte, gevuld met potten en pannen, injectienaalden,
Remington-schrijfmachines, geweren (geen FNs), een kruis van het graf van één
van de commandanten, ...
Iets verderop is er het pershuis. Twee ruimtes,
authentieke barak, meer geen relieken die aan activiteit i verband met pers
doen denken. Alleen een kist met geweerladers.
Volgende statie: de keuken. Hier bevinden zich de restanten
van de radiozender die Che eigenhandig in mekaar knutselde en die even verderop
op de hoogste bergtop stond opgesteld.
We krijgen ook nog de sollicitatieruime te zien.
Kandidaat guerilleros werden er door Fidel, Che of Camilo geinterviewd op een plek voor het eigenlijke kampement. Wie geweigerd werd als guerrillero en teruggestuurd
kreeg dus niets te zien van het kampement.
Na een tijdje betreden we het heilige der heiligen. De privé vertrekken van Fidel.
Twee verdiepingen, bergruimte onder, boven twee ruimtes, kantoor en
slaapruimte, plus terras.
Toilet apart. Luxe dus. In tegenstelling tot de andere
barakken mogen hier maar drie personen per keer binnen. Dina, de fotografe mag
als eerste.
Ook wie geen fervente Fidel-fan is wordt even stil.
De terugtocht kan beginnen.
Hét spektakel van de trip komt op het einde. Onze gids klimt als een aap in een
sinaasappelboom en bekogelt ons als een volleerde zwarte piet met sinaasappel.
