Ten slotte verwensen we beide taxi bicys die, één maal geld geroken en gezien, ons proberen uit te zuigen omdat ze een hellingske hebben moet doen in de stad. Hebben hen onze kuiten laten zien en diets gemaakt dat we heel wat meer van die bijters hebben getrotseerd op onze tocht doorheen Cuba.
Tussendoor kregen we het slechte nieuws van Myriam dat haar tasje met paspoort en papieren in het vorige hotel 'niet is teruggevonden'.. We maken de bedenking dat er ook nog wat centen bijzaten die algauw een paar maandloon van de locals overstijgen. En wanneer we de volgende dag de stad uitrijden zien we onderweg natuurlijk een paar wielen blinken bij een fietsenhandelaar ;) Hasta la proxima , beste lezers
We kunnen haar geen ongelijk geven. Het zaaltje ziet er nog net uit als toen in 1953. Castro werd wel veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf, maar een paar jaar later komt hij vrij door een algemene amnestie van Batista. Op die manier wou de dictator terug op een goed blaadje komen bij de bevolking, de revolutionairen waren toen al erg populair. En dan hop, naar de volgende bezienswaardigheid. De Cubaanse vlaggen geven al van verre aan waar we moeten zijn. Een jonge Cubaanse wil onze gids zijn in het geboortehuis van Antonio Maceo. In het Spaans. Gelukkig kent Stef toch een aardig woordje Spaans en kunnen we goed volgen. Maceo was, samen met José Marti een van de leiders van de tweede onafhankelijkheidsoorlog. Zo werd onze vrije dag ook een beetje een wandeling door de geschiedenis van Cuba.
Vrienden,
sinds Santiago, 4 jan., niet meer draadloos op internet geraakt... dus nog enkele dqgen geduld voor verdere berichten.
Behalve Mariette, klein ongeiukje, kan iedereen nog fietsen!
groeten en tot de volgende poging..
PS Willy niet wanhopen...
Op 04-01-10 heeft jan veulemans <veulemansjan@gmail.com> het volgende geschreven:
Bie, een gelukkige verjaardag...voor gisteren. De Rum heeft gesmaakt! Proost en nog vele fietsjaren...
Afgezien van Havana is Trinidad de eerste stad die ik terug zie sinds onze groepsreis van 1992....Toeval of niet maar vandaag zondag 10 jan. start hier een 'week van het Toerisme'!
Daarom was de Minister van Toerisme ook hier: Ir. Marrero (lachende man met blauwe hemd)Aangename kennismaking: hij schreef een opdracht in de CD met gedichten van Pablo Neruda, die we ter plaatse hebben gekocht. Verder kende hij natuurlijk ook Katrien De Munck!
Ook de sigarendraaier was present: zelfs de 'puros' voor binnenlands gebruik zijn heerlijk (en spotgoedkoop!).
PS met de laptop draadloos op internet gaan is blijkbaar niet simpel: vandaag in Cienfuegos lukt het misschien opnieuw???
Voettocht naar Fidel's kwartier in de Sierra Maestra
Misschien is het dit wat gelovigen overkomt bij een bezoek aan een of ander heiligdom. De weg er naartoe bereidt je er op voor. Om te beginnen de problemen om er te geraken met twintig mensen en maar twee jeeps. Onwaarschijnlijke hellingen en haarspeldbochten die alleen een 4x4 aankan. Gelukkig mogen we met 7 personen in één voertuig. Twee naast de chauffeur (op mekaars schoot), drie op de achterbank, twee in de kofferruimte.
Daarna begint de voettocht. Voor de mensen in goede
stapconditie zijn er geen problemen. De weg is droog met weinig hellingen. Af
en toe uitleg van de gids over planten en vogels. Hoeveel moeite de gids ook
doet, de vogels zie ik niet. Alleen enige beweging in de takken als hij
wegvliegt.
Eerste stop: de boerderij van de campesino die Fidel en zijn
manschappen hielp. Hij voorzag hen van enig voedsel maar fiungeerde vooral als
waarschuwingspost. Zijn aanbod om tot de gewapende guerilla toe te treden werd
afgewezen. Als compensatie mocht hij een orkest oprichten. Op die manier werden
de troepen van Batista op het verkeerde been gezet. Zij dachten dat er een
vrolijke fiesta aan de gang was en hadden geen vermoeden dat op die manier de
bewegingen van de voorbereiding van een guerrilla-aanval gekamoefleerd werden. Later mochten ze ook musiceren voor
Radio Rebelde
Tweede stop: het eerste wachthuisje. Nauwelijks meer dan een
strohut onder een geraamte van takken. Kort daarop is er het museum. Een
nieuwbouw-barak met één ruimte, gevuld met potten en pannen, injectienaalden,
Remington-schrijfmachines, geweren (geen FNs), een kruis van het graf van één
van de commandanten, ...
Iets verderop is er het pershuis. Twee ruimtes,
authentieke barak, meer geen relieken die aan activiteit i verband met pers
doen denken. Alleen een kist met geweerladers.
Volgende statie: de keuken. Hier bevinden zich de restanten
van de radiozender die Che eigenhandig in mekaar knutselde en die even verderop
op de hoogste bergtop stond opgesteld.
We krijgen ook nog de sollicitatieruime te zien.
Kandidaat guerilleros werden er door Fidel, Che of Camilo geinterviewd op een plek voor het eigenlijke kampement. Wie geweigerd werd als guerrillero en teruggestuurd
kreeg dus niets te zien van het kampement.
Na een tijdje betreden we het heilige der heiligen. De privé vertrekken van Fidel.
Twee verdiepingen, bergruimte onder, boven twee ruimtes, kantoor en
slaapruimte, plus terras.
Toilet apart. Luxe dus. In tegenstelling tot de andere
barakken mogen hier maar drie personen per keer binnen. Dina, de fotografe mag
als eerste.
Ook wie geen fervente Fidel-fan is wordt even stil.
De terugtocht kan beginnen.
Hét spektakel van de trip komt op het einde. Onze gids klimt als een aap in een
sinaasappelboom en bekogelt ons als een volleerde zwarte piet met sinaasappel.
Beste, hierbij een eerste relaas van onze trip.Voor onze fietsen alvast een 'bad-trip': 4 mensen moeten een extra doos van Iberia kopen voor 25 het stuk.Wij het inladen van de fietsen zagen we zelf hoe 'primitief' die werden behandeld: 1 doos viel van deze band (zie foto) en op de tarmac. Doos kapot!Bij aankomst in Habana de apotheose: 4 fietsen ontbreken! Kleine paniek... en ontgoocheling bij iedereen.De afdeling Verloren Voorwerpen kon bevestigen dat de 4 dozen nog in Madrid stonden en misschien de volgende dag zouden aankomen in Havana: wait and see.Daar werd ook beloofd dat de fietsen verder naar Holguin zouden doorgevlogen worden.Zouden de Cubanen betere 'goederen-behandelaars' zijn dan de Spanjaarden (om niet over de Belgen te spreken)?
In Madrid hebben ze ook een enorme moderne en grote luchthaven: we moesten een metro op de luchthaven zelf gebruiken om van de 'Europese vluchten' naar de Transcontinentale vluchten te gaan:
Na alle commotie over de fietsen: eindelijk op de bus naar het hotel.Onze gids Leonardo houdt een eerste verwelkoming-toespraak.
Alhoewel het al over middernacht is, krijgen we nog (eens) te eten in Kohly, hotel voor 1 nacht.
Ochtendlijk zicht vanuit het hotel: de winter-zon komt pas om 6.3O u te voorschijn en voor 18 u wordt het terug donker.
De bus vertrekt met vertraging naar Holguin, want Leonardo blijkt ziek te zijn en moeten vervangen worden.
Een dag zonder 'geschiedenis': bus zitten en baancafés...Alleen kunnen we uitgebreid ons nieuwe gids leren kennen: hij spreekt Frans (kent ook nog Russisch!), heeft een goede herinnering aan een groep 'Christenen voor het Socialisme' uit België, maar is verder een stand-up comedian met een aanstekelijk optimisme.
Voor we de fietsen gaan assembleren, nog eerst een Duitse fiets-familie uitgewuifd. Ze komen uit de ex-DDR en kennen vrienden en de woonplaats van Tamara Bunke: Eisenhüttenstadt.Ze rijden op krakken van fietsen, maar dat gaat toch ook vooruit, soms wel lastig zeggen ze!
De staat van de fietsen: dit ziet er lelijk uit (kapotte fietsdoos) maar uiteindelijk zijn alle fietsen toch in orde.Behalve de 4 ontbrekende: geen verder nieuws daarover.
Terwijl de rest van de groep het voorziene programma afwerken, blijven Dina, Roger, René en Jan-Piet ter plaatse om op het spoor van de fietsen te komen. Relinde en ik gaan op zoek naar het 'internet-café' om onze eerste berichten te kunnen doorsturen. Behalve deze foto van het 'Telepunto' geen concreet resultaat: ook daar kunnen we niet met de laptop op internet. Alleen op de PC van het 'café' kunnen we werken, maar dan staat er een hele rij 'wachtenden' voor ons... Dan zullen we moeten wachten tot er in het hotel terug mogelijkheid is: momenteel zijn de 'internet-kaarten' op en een volgende lading kan pas volgend jaar arriveren, dus op 4 januari 2010!
Ondertussen worden er op het plein de sound-checks gehouden voor de feestjes van de komende dagen... Aan het zwembad van het hotel wordt er alvast een dansdemonstratie gehouden: zie het filmpje dat er ooit hopelijk aankomt.Onze 4 onfortuinlijke vrienden hebben ondertussen niet 'stilgezeten' en druk overlegd o.a. met België, zodat ze weten dat de fietsen nu in Havanna staan.Dina en René vertrekken daarop met het vliegtuig terug naar daar om de fietsen in Holguin te krijgen.'s Avonds gaan we naar een salsa-café: spetterende muziek, sigaren, rum en dansende vrouwen/mannen. Kwamen wij om te fietsen of wat?
From Russia with love... oeps vergeten te vertalen in 't Spaans: tunneltje onder een drukke baan bij het sportstadion. Wie zou dat gebouwd hebben?
Voor Telesur bestond: een standbeeld om de herinnering aan de vader van Latijns Amerika levendig te houden!
Prachtige restauratie voor een Galeria (annex bar):
Straatkinderen op vooravond van Nieuwjaar
Overal wordt de strijd tegen het VS-terrorisme in herinnering gebracht: de vijf Cubaanse anti-terroristen zullen vrijkomen uit de VS-gevangenissen, vroeg of laat...
Na een verlengd verblijf in Holguin trekken we verder: eerst een stuk met de bus en dan vanaf Moa per fiets. 'Fietsdelend' nog altijd, want "de Vier' zijn nog niet aangekomen... ! Volveran! zeggen de Cubanen.Mariette en Gerard beginnen aan de rit door een prachtig stukje natuur, langs de kust en het Nationaal park 'von Humboldt'. De slechte weg wordt ruimschoots gecompenseerd door de vriendelijkheid van de bevolking en liefelijkheid van de dorpjes.
De bewaker van het park liet ons toe een kijkje te nemen in het 'bezoekerscentrum:
Een nieuwe tegenslag voor René: dan krijgt hij eens een fiets van een ander en rijdt hij alle spaken kapot...
