Onze rots in de branding, onze trots, onze held. Overal was je goed in, goed in ......mooi zijn, goed in.......gehoorzaamheid, goed in.....behendigheid, maar het beste was je in....... Het onze vriend zijn.
Een koppel viert zijn jubileum van 50jaar getrouwd.
Zegt opeens de man "Lieveling willen we nu nog eens doen zoals 50jaar geleden .Een gezellig romantisch etentje met ons tweetjes in ons blootje.
Ok zegt de vrouw ga jij je voorbereiden in de badkamer en ik in de slaapkamer. Zij kleedt zich uit , kijkt in de spiegel en ziet dat er vanonder niks dan grijze haren te bespeuren zijn. Vlug neemt ze haar mascara en begint héél dat bosje zwart te verven.
De man kleedt zich uit in de badkamer , kijkt in de spiegel en denkt , dat hangt er daar vanonder ook maar slappekes bij. Hij neemt een klein houten plankje , legt het onder zijn slappelingeske en draait er kleefband rond zodat alles flink recht blijft staan.
In de living aangekomen bekijkt de man zijn vrouw verwonderd en zegt "Voor wie ben jij in de rouw". De vrouw wat geiriteerd antwoord bitsig "Voor dien dooie die daar op die houten brancard ligt .
Als ik wandel, wandel ik in vertrouwen, Als ik handel, handel ik naar gevoel. Als ik spreek, verwoord ik mijn gedachten Over wat ik vind en wat ik bedoel .
Als ik creeer, dan schep ik met bezieling, Als ik geef, dan geef ik vanuit mijn hart, Als ik mezelf zoek, dan geniet ik in de stilte wanneer de chaos mij soms verward.
Als ik liefheb, dan is het voor al het leven, Want ware liefde is universeel, Omdat alle zielen zijn met elkaar verweven, Vanuit de kosmos, het is één geheel .
Als ik dobber op het schuim van de golven Van mijn eigen levenszee, Dat typeert mijn rotsvast vertrouwen, Want mijn helpers gaan steeds met mij mee .
Mijn weg vervolg ik met gratie in verwondering steeds weer Wegens al wat ik nog mag ontvangen, Wat ik denk, wat ik zie, wat ik leer .
Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten.
We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen "geïrriteerd", omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt.
Herinneringen van "rennen en spetteren" als een "kind" -zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress...
Haar stem was zo mooi toen het de hypnotische trance onderbrak, waar we allemaal in gevangen zaten, "Mama, laten we door de regen gaan rennen," zei ze. "Wat?" vroeg Mama. "Laten we door de regen gaan rennen!" Herhaalde ze. "Nee, lieverd. We wachten dat het wat minder wordt" antwoordde mama. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: "Mama, laten we door de regen gaan rennen."
"We worden doornat als we dat doen," zei mama. "Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen" zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.
"Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?"
Het meisje zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je, Als we hierdoorheen geraken, samen, komen we door alles heen!"
Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets anders hoorde als de regen. We stonden allemaal doodstil.
De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg. Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het weglachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven. "Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, .. dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig," zei mama.
Daar gingen ze. We stonden daar allemaal te kijken en te lachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen.
Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd voor het geval dat. Ze werden doornat. Maar ze werden gevolgd door enkele anderen. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig. Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen.
Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen... Vergeet daarom niet om "tijd" te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken. Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd.
Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten. Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje, genietend van de dagdagelijkse dingen, een beetje humor...