Vervolg van het bekeringsverhaal van Nedjo Brecic, die bij de Medjugorje gebedsgroep was van bij het begin, op 4 juli 1982 tot het einde van zijn leven, 4 juli 1999. Steve en Ana Shawl aan het woord: Deze bedevaart naar Medjugorje was heel bijzonder. Uiteraard waren al onze groepen bijzonder, maar deze reis was in het bijzonder gepland om de stichting van de IIPG-Koningin van de Vrede Gebedsgroep te huldigen en te vieren [Internet International Prayer Group Queen of Peace]. De gebedsgroep werd opgestart op 4 juni 1999 door Nedjo Brecic, lid van de oorspronkelijke gebedsgroep van Ivan te Medjugorje. Daar niet iedereen uit onze groep er over had gehoord of lid was van de IIPG gebedsgroep, liet het op iedereen een diepe indruk na. Ik zou met u graag een verhaal willen delen over Nedjo. Zoals hierboven vermeld, maakte Nedjo deel uit van Ivans gebedsgroep vanaf de dag van haar stichting, op 4 juli 1982. Nedjo was een heel goed en heilig man die waarlijk probeerde te leven naar de boodschappen van Onze Lieve Vrouw. Om dit toe te lichten: hij kwam op een punt in zijn leven, waar hij zelfs afzag van een goed betaalde job, omdat teveel zou vragen van hem en hij aldus nog weinig tijd zou hebben voor zijn gebeden en zijn gezin. Hij aanvaardde een eenvoudige levenswijze door een pover leven via het huisvesten van bedevaarders bij hem thuis. In 1999 richtte hij een wereldwijde gebedsgroep op, gebaseerd op dezelfde structuur en idealen als Ivans oorspronkelijke gebedsgroep. Mijn vrouw Ana ontmoette Nedjo in 1999 en al spoedig werden ze goede vrienden. Ana is en spreekt vloeiend Kroatisch en zo begon ze met Nedjo te helpen met het opstarten van zijn nieuwe gebedsgroep, daar hij problemen had met de Engelse taal. Ik had het voorrecht om Nedjo in hoogsteigen persoon te mogen ontmoeten tijdens mijn reis van juni 1999 naar Medjugorje, en ik was hierdoor zo aangegrepen, door de warmte en de liefde die hij en zijn familie uitstraalden.   De naam van Nedjo’s vrouw is Mirjana. Het is een bijzondere familie die ons nauw aan het hart ligt. Het was destijds bijna 17 jaar geleden dat Ivans gebedgroep was opgericht en nu was ik naar Medjugorje gekomen met een bijzondere "opdracht," het registreren van een domeinnaam en het hosten van zijn website. Dit was heel belangrijk voor Nedjo en het werk was bijna klaar om alles op te starten. Nog opvallender was dat de opstart kon geschieden op de zeventiende verjaardag van Ivans gebedsgroep. We merkten op dat Nedjo gelukkig was als een klein kind. Hij straalde van vreugde. Nedjo vertelde ons dat hij zich moest klaarmaken voor de verschijning die avond en dat hij ons daarna zou spreken. Later ontvingen wij het nieuws dat Nedjo was overleden. We waren zowat in shock, ook al wisten wij dat het hem goed ging en dat hij bij Onze Lieve Vrouw was. Mirjana vertelde ons daarna het verhaal over zijn dood. Nedjo was de hele dag zo gelukkig omwille van de verjaardag. Eigenlijk weende hij na de Mis als een klein kind. Mirjana omhelsde hem en vroeg hem om ermee op te houden omdat de mensen hem bekeken. Nedjo zei dat hij zo gelukkig was dat hij er niets kon aan verhelpen. Hij had aan zijn dochter verteld dat hij ging sterven. De dag van de verjaardag kwam, en in plaats van elkaar te ontmoeten aan het Blauwe Kruis, op de Podbrdo, vond de verschijning plaats bij Ivan thuis. Na de verschijning van Onze Lieve Vrouw stapte Nedjo in zijn wagen met Mirjana. Zijn hoofd boog langzaam voorwaarts en stootte tegen het raam. Mirjana vertelde hem om op te houden met de gek uit te hangen, maar hij bewoog niet meer. Zijn zoon Ante rende langsom tot de kant van de bestuurder en hoorde Nedjo nog zeggen dat dit het mooiste moment van zijn leven was. Daarop stierf hij. Later vertelde Ivan aan Mirjana dat Onze Lieve Vrouw hem had gezegd dat Nedjo nu bij Haar was en dat hij nu voor ons allen bad. Ook had hij een boodschap voor de kinderen om op hun moeder te passen. Wat een mooie troost! Tijdens de begrafenis, terwijl bijna iedereen weende, was Vicka gelukkig en lachte ze. Hoe kan men bedroefd zijn als men weet dat diegenen van wie u houdt in de hemel is? Wat een prachtige familie! Vandaag de dag telt de IIPG-gebedsgroep internationaal 3.650 leden. Nedjo ligt begraven op het kerkhof "Groblje Brzomelj." Steve en Ana Shawl wordt vervolgd.

06-05-2010 om 00:00 geschreven door M.José

2 mei 2010

Maandelijkse boodschap van Maria aan Mirjana Dragicevic
voor hen die Gods liefde nog niet kennen:

"Lieve kinderen, vandaag vraagt de Goede Vader, via Mij,
om u, met uw zielen vol van liefde, op te maken
voor een geestelijk bezoek.
Lieve kinderen, wees vol van genade,
heb oprecht berouw over uw zonden en verlang naar het goede.

Verlang hier ook naar in naam van hen die er niet toe gekomen
 zijn,om het volmaakte van het goede te kennen.
 
U zult God meer behagen.

Dank u!"

03-05-2010 om 00:00 geschreven door M.José

Dit is het bekeringsverhaal van Nedjo Brecic, die bij de Medjugorje gebedsgroep was van bij het begin, op 4 juli 1982 tot het einde van zijn leven, 4 juli 1999. Nedjo zelf vertelt zijn verhaal  deel 2 Mijn oorlog met God Vanaf die dag wou ik niets meer horen over God, zelfs niet Zijn naam. Ik wou niet meer naar de kerk gaan. Mijn moeder weende elke dag en bad voor mij omdat ik ogenschijnlijk uiteen leek te vallen, na een verlies van twintig kilogram gewicht. Ik was zo depressief dat ik wou sterven. Mijn vreugde en geluk stierven tezamen met mijn broer. Mijn enige troost was het lezen van boeken, allerhande boeken. Ik had de gewoonte om elk weekend naar Split te gaan om er de tijd door te brengen met zijn kinderen. Ik zou terugkeren als een gewond dier, omdat ze me nog meer zouden doen denken aan hem. Zijn jongste meisje, de vier jaar oude Alma, hield ervan om met mij te spelen. Op een dag vroeg ze mij in het geheim: "Nedja, mijn vader is gestorven. Wil u mijn vader zijn?" Dat maakte me heel verdrietig. Toen ik terugkeerde uit Split dreef een zekere kracht mij naar Verpic, een vereringsplaats van Onze Lieve Vrouw van Lourdes, op de weg naar Medjugorje. In de stilte van deze plaats, vroeg ik aan Onze Lieve Vrouw om mij te helpen, omdat ik zo niet langer verder kon. Het was het enige gebed dat ik kon bidden. Het voelde vreemd aan, want ik voelde woede tegenover Onze Lieve Vrouw. Ik was gewoonweg kwaad op God. Vanaf dan zou ik er elke week stoppen op mijn weg terug naar huis. Vijf maanden voor de verschijningen te Medjugorje begonnen, overkwam er mij iets vreemd. Ik had de volgende droom: mijn vader lag in het hospitaal en ik vroeg hem hoe lang hij daar zou blijven. Hij antwoordde: "102 dagen." Ik werd onrustig wakker, snakkend naar adem. Die droom voelde zo werkelijk aan. Binnenin begreep ik iets als: "u doet vaak beloften, maar komt ze niet na." Zo beloofde ik bijvoorbeeld op school aan Onze Lieve Vrouw om een Rozenkrans te bidden als ik geen slechte punten behaalde. Ik telde op hoeveel Rozenkransen ik Haar verschuldigd was. Het waren er zo’n honderd. Toen ik de school beëindigde, vergat ik op mijn belofte te volbrengen. Na deze droom dacht ik dat mijn vader zich in het Vagevuur bevond en hij 102 Rozenkransen nodig had. Ik bad niet echt met het hart. Ik bad enkel om mijn belofte na te komen met Onze Lieve Vrouw, maar ik wou nog steeds niet naar de kerk gaan. Mijn broer, de priester, beval me aan om de Bijbel te lezen. Ik had het nooit goed begrepen met hem, maar toch ging ik in op zijn voorstel. Zelfs in de Bijbel zocht ik naar dingen om God te beschuldigen om zo genadeloos te zijn. Ik vroeg Hem waarom Hij mijn broer had weggenomen. Er waren immers zoveel zondaars en godlasteraars. Ik heb nooit aan Zijn bestaan getwijfeld, maar was wel heel kwaad op Hem. De manier om mij te wreken was door Zijn Kerk te negeren. Toen las ik een boek over de verschijningen van Maria te Lourdes. Dit was de eerste keer dat ik een boek las over Lourdes. Nadat ik het had gelezen, vroeg ik met mijn hart aan Onze Lieve Vrouw waarop Zij wachtte. Zou Zij niet iets doen aan deze wereld vol van zonde? Er was geen bestaansreden voor de mensen. In die tijd studeerde ik economie aan de universiteit. Ik had maar één examen meer te gaan tijdens mijn eerste jaar toen de verschijningen te Medjugorje begonnen en daarop kon ik niet langer meer luisteren naar de verhalen over de Communistische leer van Marx en Engels. Ik verliet de universiteit. Onze Lieve Vrouw verschijnt te Medjugorje Op 27 juni 1981 kwam mijn moeder in mijn kamer en zei ze: "Nedjo, weet u wat de mensen nu zeggen? Onze Lieve Vrouw is aan enkele kinderen verschenen in een klein dorp en iedereen kan Haar stem horen." Ik barstte het uit van het lachten. Al mijn vrienden haastten zich naar Medjugorje. Een van hen telefoneerde mij om mee te gaan met hem, maar ik wou niet. Ik vertelde hem dat ik zou gaan als zijn terugkeerden om mij te vertellen wat er gebeurde. Toen hij terugkwam, beschreef hij mij alles over de verschijningen en hoe Vicka van op het balkon van hun huis het volk stond toe te schreeuwen, na een verschijning, en hen vertelde wat Onze Lieve Vrouw had gezegd. Ik besloot om de volgende dag zelf te gaan. Ik raakte met mijn auto tot aan de kerk van Jacobus de Meerdere, maar de communistische politie deed mij en alle anderen stoppen. Toen beklom ik de Heuvel der Verschijningen en zag ik al het volk, de bergen, de velden en de aanplantingen. Mijn hart begon te ademen bij dit eenvoudige leven en het begon zich te openen voor de waarheid. Ik stond op zo’n tiental meters van de plaats die was afgesloten voor de zieners. Er was een videorecorder om de verschijningen op te nemen, maar dat was de dag dat de zieners in een auto door twee vrouwen werden weggeleid om hen ervan te weerhouden om een verschijning te hebben. De volgende dag was er geen verschijning op de Podbrdo, omdat de politie er de verschijningen had verboden. Maar binnen in mij gebeurde er een mirakel. Ik geloofde. Toen ik naar hier kwam, was ik juist aan het plannen hoe ik de zieke mensen kon helpen, zoals de helpers te Lourdes, die de zieken onderdompelen in het miraculeuze water. Ik beeldde mij in dat er hier in Medjugorje hetzelfde zou gebeuren. Ik kon de hele nacht niet slapen. De volgende dag ging ik opnieuw naar Medjugorje. Daags daarop opnieuw en ook daarna nog. Soms moest ik op de velden gaan werken, maar om 17 uur voelde ik een gebrek aan vrede in mij. Ik moest naar Medjugorje gaan. Maar vandaag weet ik dat dit gevoel een uitnodiging voor mij was om naar Medjugorje te gaan. De mis zou heel vlug voorbijgaan. Ik wou dat ze langer duurde. Ik zag vele tekenen op de heuvel der verschijningen. Ik zag iets als vuur met een ritme. Ik zag het zuiver witte silhouet van een vrouw onder het kruis op de Kruisberg en soms verdween het kruis volledig. Zo’n honderd mensen zagen hetzelfde. Politie Mijn hele leven was ik opgegroeid in vrees voor de Communistische politie. Voor hen waren wij, Katholieken, als zand in hun ogen. In Medjugorje deden ze mij vele malen stoppen bij het rijden. Ik had nooit enige problemen tot op een dag in december 1981. Die avond hadden we, zoals gebruikelijk, een bijeenkomst in het huis van Jakov. Ik speelde gitaar en we zouden de hele nacht door religieuze liederen zingen. Het was heel vreugdevol. We hadden dit soort ontmoetingen na de mis. Soms ging ik maar naar huis om 4 uur ‘s ochtends om twee uur later te moeten opstaan voor het werk, maar ik was niet vermoeid, maar integendeel heel gelukkig. Bij een van deze bijeenkomsten ontmoette ik mijn toekomstige vrouw. Zij was heel verlegen. Vele keren betrapte ik er haar op dat ze naar mij keek. Maar ik besloot om mijn leven aan Maria te geven en misschien naar India te trekken om er te gaan zorgen voor de melaatsen. Dat was de droom die ik in mijn hoofd had, maar het was niet de wil van God. Spoedig daarna, spraken we af met elkaar. De politie begon me elke dag te achtervolgen, maar ik wist het niet. Op een avond, na een verschijning, besloten mijn vriend en ik om weg te gaan. Toen ik aan het rijden was, zag ik de politie wenken om mij te stoppen. We stapten uit de wagen. Voor de een of andere reden wensten ze de wagen te inspecteren en wensten ze achteraan in de auto te kijken. Op de achterzetels vonden ze een zak, gevuld met grond van de Verschijningsberg. Ik had deze grond bij mij voor mijn moeder, die pijn leed aan haar been. Die avond vroeg een vrouw mij om voor haar grond mee te nemen van de Verschijningsberg om aan mijn moeder te geven. In die tijd was het verboden om de heuvel te beklimmen. De politie beschuldigde mij ervan op de heuvel te zijn geweest. Ik vertelde dat dit niet het geval was en dat de grond droog was. Het had die dag heel wat geregend. Daarop namen ze ons mee naar hun politiekantoor. Al die tijd was ik nooit bevreesd. Ik vertrouwde er op dat God zorg zou dragen voor ons. De politie officier schreef een verkeerde verklaring informatie en wou mij deze doen ondertekenen. Ik wou niet, vooraleer ze de tekst aanpasten. Op het einde van de nacht dacht ik dat dit het minste was dat ik kon doen voor Onze Lieve Vrouw. Daarna lieten ze ons gaan en gingen we nog iets drinken toen we twee politiemensen ontmoetten in de bar. We wensten hen iets te betalen, maar de kelner zei: "over mijn lijk." In die tijd haatte zowat iedereen de communistische politie. We zaten daar en zongen het Glorie Hallelujah. Alle religieuze liederen waren onwettig, maar daar gaven we niet om. Deze hele gebeurtenis had zo’n vat op mij tijdens een latere verschijning, maar ik kan hierover niet in het openbaar praten. Ik aanvaardde het als een geschenk van God en dit hielp mij om mijn geloof te dragen tot op vandaag. Maar zelfs dit geschenk had geen uitwerking op mijn bekering. Die bekering geschiedde pas op de eerste dag dat ik naar de heuvel der verschijningen ging in Medjugorje, toen er geen verschijning was en ook geen zieners waren. Dat was de dag van mijn bekering. Op die dag voelde ik de liefde van Onze Lieve Vrouw. Op 4 juli 1982 nodigde Onze Lieve Vrouw ons uit om een gebedsgroep te vormen. Mijn hart was in Medjugorje, maar mijn lichaam en mijn gezin in Metkovic. Ik was toen reeds verloofd en onze huwelijksdag was op 14 augustus 1982. Mijn schoonvader stelde mij voor om in Medjugorje een huis te bouwen, maar dat konden wij ons niet veroorloven. We aanvaardden dat we niet alles meteen konden hebben. We begonnen met de bouw van een huis in 1984 en de werken waren af in 1991. We hebben onze kruisen en onze smarten gehad tijdens die achttien jaren. Alles dat we bezaten was door de hulp van God en Onze Lieve Vrouw en met ons zweet en onze opofferingen. God zij gezegend in al Zijn daden, vooral door Maria, de Koningin van de Vrede. Nedjo Brecic wordt vervolgd

02-05-2010 om 00:00 geschreven door M.José

Medjugorje: Nedjo Brecic Dit is het bekeringsverhaal van Nedjo Brecic, die bij de Medjugorje gebedsgroep was van bij het begin, op 4 juli 1982 tot het einde van zijn leven, 4 juli 1999. Nedjo zelf vertelt zijn verhaal. Kinderjaren en jeugd Mijn voornaam is Nedjeljco [afgekort Nedjo], wat zondag betekent. Mijn familienaam is Brecic. Ik kreeg deze naam omdat ik geboren ben op zondag 26 september 1952 in de stad Metkovic in Kroatië. Menigmaal maakte ik grapjes over hoe ik het enige kind was dat niet weende in het hospitaal, toen ik werd geboren, maar daarna voegde ik er ook de reden aan toe waarom: ik ben namelijk thuis geboren. Ik was de jongste van acht kinderen in mijn familie. Een zus en een broer overleden heel jong, omwille van de armoede en het harde leven binnen ons gezin. Mijn vader was de enige van het gezin die werkte. Hij laadde zware zakken cement over van het schip naar de haven. We zijn heel strikt opgebracht als een Katholiek gezin. Al mijn kinderjaren waren op de een of andere manier verbonden met de kerk. Ik was misdienaar, zong mee tot in de achtste klas. Daarna zongen mijn twee jaar oudere broer en ik psalmen. Van mijn zestiende tot mijn achttiende leerde ik spelen op het kerkorgel en was ik belast met de leiding van het koor. Ik heb nog twee andere broers en zussen. Eén ervan is priester, nog een andere broer verliet het seminarie na een jaar. Indien hij het seminarie niet vroegtijdig had verlaten, had ik zeker in zijn voetsporen getreden. Ik beëindigde de handelsschool, niet omdat ik ervan hield, omdat mijn droom eigenlijk was om iets te doen rond techniek of mechaniek, maar mijn ouders konden het zich niet veroorloven om mij hiervoor in de gepaste school in te schrijven. Na mijn schooljaren werkte ik een jaar aan de Adriatische kust. Nadien was het tijd voor mijn verplichte legerdienst. In die tijd was ons gezin één der armste van de streek. Ik was verlegen om mijn vrienden mee te nemen bij ons thuis, vooral omdat ons toilet zich buiten bevond. Ik wou alles beter maken. Toen ik terugkwam uit het leger vond ik werk bij een bank. Ik ging een grote lening aan en bouwde een huis. De afbetaling van mijn huis bedroeg 10 euro. In 1988 begon de inflatie dramatisch toe te nemen, waardoor mijn lening goedkoper werd ten opzichte van mijn loon. Als ik terugkijk, zie ik dat Onze Lieve Vrouw mij aan het voorbereiden was voor deze tijd en toen de verschijningen begonnen, bezat ik veel geld. Ik bezat een nieuwe auto, een televisie en een stereoketen. Al mijn dromen werden werkelijkheid. Tot 1976 leidde ik een leven zoals al mijn vrienden. Ik ging naar de zondagmis, maar daar eindigde dan ook mijn geestelijk leven. Mijn vaders en broers dood Maar al mijn dromen stopten in 1976. Ik was toen 24 jaar. Mijn vader was stervende van longkanker. Hij was als een heilige. Zijn gezin betekende veel voor hem. Hij offerde alles op voor ons. Hij was maar tot het vierde leerjaar naar school geweest, maar dat maakte er hem niet minder fatsoenlijk op. Daags na Kerstmis 1976 overleed hij in mijn armen terwijl hij door de ziekenwagen werd overgebracht naar het hospitaal. Hij stierf vreedzaam, zonder pijn. Het was alsof hij in slaap viel. Dit was de eerste dood binnen het gezin die ik zelf meemaakte, maar ik verwerkte alles tamelijk goed. God zij dank dat mijn vader niet leed. Mijn broer Ante was eveneens ziek. Hij had sinds zijn geboorte een hartafwijking. Toen mijn vader stierf, probeerden we ons verdriet voor onszelf te houden zodat mijn broer geen hartfalen zou krijgen omwille van het verdriet, vooral van mijn moeder, (die stierf in 1989.) We wandelden naar het kerkhof, drie kilometer verder. Mijn broer ging mee en twee mannen hielpen hem. Tegen het einde viel hij neer en dacht ik dat ook hij ging sterven. Ik voelde mij diep bedroefd. Ik wenste niet meer verder te leven.   Vijftig dagen later overleed mijn broer Ante, op de leeftijd van 35 jaar. Hij was gehuwd en had drie kinderen tussen de leeftijd van vier en tien jaar. Hij leefde met zijn gezin in Split. Hij was een heel goed man. Hij vocht als een leeuw voor zijn gezin en offerde heel zijn leven op voor hen. Hij voedde zijn kinderen op in geloof. Hij was een knappe man en werd door iedereen in de buurt aanvaard. Hij had de stem van een engel en speelde accordeon. Hij hield veel van mij en ik zag hem meer als een vriend dan als een broer. Voor mij was hij de ideale persoon. Iemand die ik wou nastreven toen ik opgroeide. Op de dag van zijn dood, op 15 februari 1977, werkte ik in een opslagplaats. Ik voelde een vreemde koude en angst en ook een gebrek aan liefde in mijn hart. Heel spoedig daarop vernam ik zijn dood. Ik was zowat in shock. Ik hield veel van hem en het was heel moeilijk voor mij om zijn dood te aanvaarden. Het eerste dat bij mij toen opkwam was wie dit aan mijn moeder zou vertellen. Ze verwachtte zijn thuiskomst van het hospitaal op die dag en had reeds zijn lievelingsmaaltijd klaargemaakt. Ik vertelde haar het slechte nieuws en ze wou het niet geloven. Heel het dorp sprak over zijn dood, omdat iedereen veel van hem hield. Nog nooit in mijn leven had ik zo’n grote opkomst meegemaakt bij de begrafenis. Op die dag bad ik tot God om mij een of ander teken te geven dat hij in de hemel was, maar ik kreeg geen enkel teken. Ik voelde een grote angst in mijn hart en probeerde mijn verdriet met alcohol weg te spoelen. Normaal drink ik geen alcohol en toch had het geen effect op mij. Mijn oorlog met God Vanaf die dag wou ik niets meer horen over God, zelfs niet Zijn naam. Ik wou niet meer naar de kerk gaan. Mijn moeder weende elke dag en bad voor mij omdat ik ogenschijnlijk uiteen leek te vallen, na een verlies van twintig kilogram gewicht. Ik was zo depressief dat ik wou sterven. Mijn vreugde en geluk stierven tezamen met mijn broer. Mijn enige troost was het lezen van boeken, allerhande boeken. Ik had de gewoonte om elk weekend naar Split te gaan om er de tijd door te brengen met zijn kinderen. Ik zou terugkeren als een gewond dier, omdat ze me nog meer zouden doen denken aan hem. Zijn jongste meisje, de vier jaar oude Alma, hield ervan om met mij te spelen. Op een dag vroeg ze mij in het geheim: "Nedja, mijn vader is gestorven. Wil u mijn vader zijn?" Dat maakte me heel verdrietig. Toen ik terugkeerde uit Split dreef een zekere kracht mij naar Verpic, een vereringsplaats van Onze Lieve Vrouw van Lourdes, op de weg naar Medjugorje. In de stilte van deze plaats, vroeg ik aan Onze Lieve Vrouw om mij te helpen, omdat ik zo niet langer verder kon. Het was het enige gebed dat ik kon bidden. Het voelde vreemd aan, want ik voelde woede tegenover Onze Lieve Vrouw. Ik was gewoonweg kwaad op God. Vanaf dan zou ik er elke week stoppen op mijn weg terug naar huis. wordt vervolgd.

01-05-2010 om 00:00 geschreven door M.José

Enkele sfeerbeelden,
voor diegenen die nog nooit in Medjugorje zijn geweest,
of het helemaal niet kennen...

28-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

Maandelijkse boodschap aan Marija Pavlovic,
bestemd voor de hele wereld:

25-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

Zoals de meesten wel weten werden er in Fatima door Onze Lieve Vrouw drie geheimen gegeven aan de kinderen. Het derde geheim, dat bewaard werd in het Vaticaan mocht vanaf 1960 openbaar gemaakt worden. Toch hebben de verschillene Pausen er voor gekozen dit niet te doen. Pas in 2000 heeft Paus Johannes-Paulus II opdracht gegeven om het geheim mede te delen. In de pers konden we toen lezen dat dit geheim betrekking zou hebben op de aanslag op deze Paus. Was dit maar een interpretatie? In ieder geval is er een document in het Engels, waarvan een klein gedeelte vertaald werd naar het Nederlands. Voor wie Engels verstaat is het misschien interessant het document zelf te lezen. http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_20000626_message-fatima_en.html Lucia verklaarde dat zij zelf geen idee had  welke paus het derde geheim zou moeten openbaren. Paus Johannes Paulus II werd bij een aanslag zwaar gewond en overleefde deze aanslag op wonderbaarlijke wijze. De paus meent dat de hand van Maria ervoor heeft gezorgd dat hij deze aanslag te boven is gekomen. De kogel die werd afgevuurd is nadien naar Fatima gestuurd en in de kroon van het genadebeeld bijgezet. Kort voor de zaligverklaring van Francesco 13 mei 2000 en Jacinta heeft de paus de verzegelde enveloppe met het derde geheim uit het archief laten halen. Op 19 april 2000 werd het  3e geheim gepubliceerd. Hier de vertaling van de tekst door Zuster Lucia geschreven.  "Na de twee delen die ik reeds heb op geschreven, hebben wij links van Onze Lieve Vrouw iets hoger een engel gezien die een vurig zwaard in de linkerhand hield. Vonken vlogen eraf en vlammen sloegen eruit, alsof die de wereld in brand moesten steken. De vlammen doofden echter uit, toen zij met de bundels licht in aan- raking kwamen, die Onze Lieve Vrouw vanuit haar rechterhand op de vlammen liet stralen. De engel die met de rechterhand op de aarde wees, riep met luide stem: ‘Boete, boete, boete!’ En wij zagen in een buitengewoon licht dat God is: - iets wat er uitziet als mensen in een spiegel, wanneer zij daar langs lopen - een in het wit geklede bisschop - wij dachten dat het de Hei lige Vader was - verschillende andere bisschop pen, priesters, broeders en zusters een steile berg opklimmen, waar zich op de top een groot kruis bevond uit ruwe stammen als van kurk eiken met schors. Alvorens daar aan te komen, ging de Heilige Vader door een grote stad, die voor de helft verwoest was. Half bevend met wankele tred, door smart en zorg neergeslagen, bad hij voor de zielen van de lijken, die hij op zijn weg ontmoette. Boven op de berg aangekomen, knielde hij neer aan de voet van het grote kruis. Daar werd hij door een groep soldaten, die met vuur wapens en met pijlen op hem schoten, gedood. Precies zo stierven een voor een de bisschoppen, priesters, broeders en zusters en verschillende leken, mannen en vrouwen, van verschillende klassen en posities. Onder de beide armen van het kruis stonden twee engelen, ieder met een kristallen schenk kan in de hand. Daarin verzamelden zij het bloed van de martelaren en goten het over de zielen, die op weg waren naar God." deze teksten komen uit: http://www.bedevaartweb.com/fatima.htm Ikzelf ben nog niet lang geleden met deze tekst in aanraking gekomen. Ik heb altijd gedacht dat de interpretatie van de tekst, zoals die in de pers verscheen, maar een halve waarheid was. Paus-Johannes II werd immers niet gedood, wel zwaar gewond. De tekst die "bedevaartweb" publiceert en vertalingen zijn van de originele Engelse teksten uit het Vaticaan, gaan veel verder. Het geeft de indruk dat het gaat over een aanslag die nog moet komen. En waarvan niet alleen de Paus, maar ook andere bedienaars en gelovigen het slachtoffer van zullen zijn. In Medjuogorje heeft Onze Lieve Vrouw gezegd dat dit een voortzetting is van Fatima. De zes zieners hebben daar meerdere geheimen in bewaring gekregen, in totaal zou het gaan over 10 geheimen. Deze zullen ten gepaste tijd bekend gemaakt worden. Dat deze geheimen waarschijnlijk betrekking hebben op de tijd waarin we nu leven is bijna een zekerheid. Een andere plaats, deze keer in Spanje in het kleine bergdorp Garabandal, verscheen Onze Lieve Vrouw vele keren in de jaren 60, aan vier jonge meisjes. Ook aan hen werden geheimen medegedeeld. De geheimen kregen daar een naam. "Waarschuwing", "Het grote mirakel" en als de mensheid zich niet bekeert "de straf." http://www.garabandal.nl/ wordt vervolgd M.José

22-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

Vervolg van vorige pagina - Het zonnewonder te Fatima.

13 oktober 1917. Omdat voor deze verschijning het grote wonder door Maria was aangekondigd, waren er 70.000 mensen, die al de avond tevoren gekomen waren, ondanks het slechte weer. Zij hadden de nacht in de open lucht doorgebracht. Nu maakt de Heilige Maagd Zich bekend als: "O.L. Vrouwe van de Rozenkrans". "Ik ben gekomen, om de mensen aan te sporen van leven te veranderen en God niet meer door de zonden te beledigen, daar Hij al zozeer beledigd is. Dat zij de Rozenkrans bidden en boete doen voor hun zonden. Op deze plaats verlang ik een Kapel. Als de mensen zich bekeren, zal er vrede op aarde komen". Hierbij opende zij weer de handen en liet ze in de zon stralen; terwijl zij zich verhief straalde haar eigen licht terug van de zon, de zon weerkaatste het. Daarom riep Lucia, dat de mensen naar de zon moesten kijken. Als O.L. Vrouwe dan in de oneindige verte verdwenen was, verscheen naast de zon de Heilige Jozef met het Kindje Jezus en Maria in het wit, met een blauwe mantel om. De Heilige Jozef zegende de wereld met een handbeweging in de vorm van een kruis. Ook deze verschijning verdween. Daarop verscheen 0.L. Heer en O.L. Vrouw (van Smarten). O.L. Heer scheen de wereld te zegenen, op dezelfde wijze als de Heilige Jozef had gedaan. Toen deze verschijning verdwenen was, kwam Maria als O.L. Vrouwe van Carmel terug. En zo voor een derde maal, maar toen maakte de zon zich los van de hemel en kwam zig-zag gewijs naar beneden. Ze werd groter en groter en scheen de mensen te gaan verpletteren. De mensen werden bang en vielen op de grond, terwijl zij smeekten om barmhartigheid en vergeving, men bad... Hierna werd alles weer normaal en de mensen, die in hun angst allen in de modder waren neergeknield, bemerkten dat zij totaal niet vuil waren. Nu stortten de mensen zich op de kinderen, die met vragen werden bestookt. Dit ging zo door tot diep in de nacht, men liet de kinderen tenslotte toch met rust, om de volgende dag weer verder te gaan. Zij droegen dit alles op voor de zondaars.  Daarna begonnen de verhoren en zoals altijd wilde men de kinderen de geheimen ontfutselen, die Maria hun gegeven had. Maar dit is niemand gelukt; zelfs de kleine Jacinta zei: "liever te sterven". Jacinta is ook spoedig gestorven nl. op 20 febr. 1920. Zij stierf heel alleen, in een ziekenhuis in Lissabon,  zoals Maria haar eerder voorspeld had. Francesco was al een jaar eerder gestorven, op 4 april 1919. Zoals men weet leeft Lucia nog, (ze stierf op 13.02.05 te Coimbra Portugal) Maria had immers gezegd dat zij langer zou moeten blijven leven, omdat God haar tot werktuig had gekozen, om Maria bekend en bemind te maken en de devotie tot Haar Onbevlekt Hart in de wereld te vestigen. Bron: http://www.bedevaartweb.com/fatima.htm Wordt vervolgd.

20-04-2010 om 11:07 geschreven door M.José

Verschijningen te Fatima, waar en wanneer? van 13 mei 1917 - 13 oktober 1917 Zieners waren:  Francisco Martos, Jacinta Martos, Lucia Dos Santos Gebeurtenissen De Heilige Maagd Maria verscheen zes maal aan de drie zienertjes, allen herderskinderen. Ze werden ingeleid, al in 1915, door verschijningen van een engel. Lucia ziet, als sneeuw maar dan doorzichtig, een witte gestalte zweven boven de bomen. In de zomer van 1916 komt de witte gestalte dichterbij, als Lucia samen met haar neefje en nichtje Francesco en Jacinta is. De engel ziet er uit als een jong iemand van 14-15 jaar. Hij zegt: "Wees niet bang. Ik ben de Engel van de Vrede. Bidt met mij.", op vervolgens te knielen en vraagt het volgende gebed driemaal te herhalen: 'Mijn God, ik geloof in U, ik aanbid U, ik hoop op U, ik bemin U. Ik vraag om vergeving voor hen die niet geloven, U niet aanbidden, niet hopen en U niet beminnen". De engel besluit met "De harten van Jezus en Maria luisteren naar jullie gebed". In totaal verschijnt de engel driemaal, in 1916. Bij de derde maal zien de kinderen een kelk in de lucht zweven en daarboven een zwevende hostie, waaruit enkele druppels bloed in de kelk vielen. De engel reikt daarbij de hostie aan Lucia en het Kostbaar Bloed uit de kelk aan Franciso en Jacinta.   Op 13 mei 1917 is de eerste verschijning van de Heilige Maagd. De herderkinderen zijn aan het spelen, toen zij plots een bliksemschicht zagen. Bang voor aankomend onweer, dreven ze de schapen bij elkaar om huiswaarts te gaan. Opnieuw volgt bliksem en kort daarop zien Jacinta, Francisco en Lucia een Dame, geheel in het wit en stralender dan de zon, boven een steeneik. De Dame zei: 'Wees niet bang. Ik doe jullie geen kwaad." Op de vraag van Lucia waar de Dame vandaan komt, antwoordt zij: "Uit de Hemel". Lucia: "Wat wilt U van mij?" De Dame: "Ik wil dat jullie drie zes achtereenvolgende maanden, telkens op de dertiende op hetzelfde uur hier terugkomen. Dan zal ik zeggen wie ik ben en wat ik wil. Daarna zal ik nog een zevende keer komen." Lucia: "Kom ik ook in de Hemel?" De Dame: "Jawel". Lucia: "En Jacinta?" De Dame: "Ook." Lucia: "En Francesco?" De Dame: "Ook, maar dan moet hij nog veel rozenhoedjes bidden." Daarna vraagt Lucia of twee meisjes ook in de hemel zijn, waarop Maria antwoordt, de ene wel, de andere niet. Tijdens de eerste verschijningen krijgen de kinderen drie geheimen te horen. In oktober 1917 vindt het zonnewonder plaats. Duizenden mensen zijn getuigen geweest van deze gebeurtenis, waarvan verslag is gedaan in vele (internationale) kranten. Wat gebeurde er? Na regen, trok de lucht open en werd het stralend blauw weer. Alle aanwezigen - meer dan 70.000 - konden in de zon kijken. De zon begon te draaien als een wiel van vuur, met lichtstralen naar alle kanten. Ook de omgeving veranderde in die schitterende kleuren. Daarna stond de zon even stil, en dit herhaalt zich tot drie keer toe. Daarna stort de zon zich zigzaggend naar beneden, wordt steeds groter en lijkt iedereen te willen verpletteren. Allen worden bang, vallen op de grond en bidden om vergeving. Daarna keert de zon terug en wordt alles weer normaal. Ondanks de regenbui kort daarvoor, is niemand vuil van de natte grond. wordt vervolgd. bron: www.isidorusweb.nl  en    www.christusrex.org/

17-04-2010 om 14:53 geschreven door M.José

GEBED TOT MARIA.

Als gij haar volgt, verdwaalt gij niet.
Als gij haar aanroept, wanhoopt gij niet.
Als gij aan haar denkt, vergist gij u niet.
Als zij u steunt, valt gij niet.
Als zij u beschermt, vreest gij niet.
Als zij u leidt, wordt gij niet moe.
Als zij u begunstigt, bereikt gij uw doel

(Bernardus van Clairvaux)


meer uitleg over Bernardus van Clairvaux
 http://www.isidorusweb.nl/asp/default.asp?t=show&id=1496



M.José

17-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

God, als Gij weet
wat er in de wereld gebeurt,
weet Gij ook wat er in ons omgaat.
Wij groeien op in een wereld
die vaak wild en onherbergzaam is
en soms ronduit barbaars,
die ons ontreddert en moedeloos maakt.

Maak ons daarom ook aandachtig
voor elke glans van schoonheid,
voor ieder teken van goedheid,
voor woorden en gebaren van gastvrijheid.
Wees voor ons als een moeder, een vader:
voed ons op voor het werk
dat ons te doen zal worden gegeven
in die wereld van goed en kwaad.

Frans Cromphout

15-04-2010 om 22:27 geschreven door M.José

De Apostolische Nuntius van Bosnië-Hercegovina over de internationale commissie voor Medjugorje.

De Apostolische Nuntius van Bosnië-Hercegovina, Aartsbisschop Alessandro D’Errico, heeft aan het einde van de 48ste Bisschoppenconferentie van Bosnië Hercegovina op donderdag 18 maart 2010 ook gewag gemaakt van de oprichting  van een internationale commissie voor Medjugorje.

In het bericht , dat door Radio Mir - Medjugorje werd uitgezonden, zei de Nuntius onder andere: “Steeds wanneer ik de Heilige Vader ontmoette, toonde hij een grote interesse voor Medjugorje. Hij heeft al van het begin af aan, toen hij nog president van de Congregatie voor de Geloofsleer was, alles gevolgd. Het gaat om een vraag waarbij hij voelt dat hij verantwoordelijk is om als hoogste autoriteit van de Kerk klare taal te spreken.

De Heilige Vader kent het fenomeen goed, dat heeft hij mij dikwijls bevestigd. Hem is het vele goede bekend dat hier door priesters, kloosterlingen, franciscanen en leken wordt gedaan. En dan vraagt men zich af, waar de tegenstrijdige informatie over dit fenomeen vandaan komt.

Daarom wilde hij deze commissie oprichten, die zich daarmee op het hoogste niveau bezighoudt. Hij wilde een commissie oprichten om er een totaalbeeld van te krijgen - door personen die bijzonder gekwalificeerd zijn. Daarom heeft hij uit verschillende delen van de wereld Kardinalen, Bisschoppen, vakmensen en deskundigen uitgenodigd om lid van deze commissie te worden.
 
Op 17 maart werd bekendgemaakt dat Kardinaal Ruini, een Kardinaal van aanzien met veel kwaliteiten, van wie men weet dat hij zeer dicht bij de Heilige Vader staat en dat niet alleen sinds hij Paus is, de voorzitter van de commissie zal zijn. Kardinaal Ruini kent Bosnië-Hercegovina goed, vooral uit de tijd van de oorlog toen hij voorzitter van de Italiaanse Bisschoppenconferentie was. Destijds heeft hij besloten dat de Kerk en de Bisschoppenconferentie van Italië aan veel instituten van solidariteit zouden deelnemen, die alle volkeren van Bosnië-Hercegovina ten goede moesten komen.

Een zeer interessant en bijzonder feit dat de grote solidariteit van de Heilige Vader met dit land toont, is dat hij wilde dat de bekendmaking van de commissie tegelijkertijd, in het Vaticaan en in Moster plaatsvindt. In Mostar, omdat bekend is dat Medjugorje zich in het gebied van het Bisdom Mostar bevindt. Ik weet dat de media al lang over deze commissie spreken en er werden hooggespannen verwachtingen gewekt. Vandaag kan men zeggen dat we tevreden zijn en de Heilige Vader danken voor deze attentie die hij tegenover Mostar en tegenover onze Katholieke gemeenschap wilde tonen.

Daarom heb ik op 17 maart in de naam van de Heilige Vader deze belangrijke boodschap aan de Bisschoppen meegedeeld, tegelijk met de bekendmaking in Rome. Het is duidelijk dat het werk van de commissie zeer verantwoordelijk zal zijn en ik zou al onze gemeenschappen willen oproepen, dat ze dit werk in de bescherming van de Heilige Jozef en de Heilige Maria, de Moeder van de Kerk, de beschermheiligen van Mostar, aanbevelen.”

Bron:
http://www.medjugorje.hr
(de officiële website van de H. Jacobusparochie in Medjugorje.)

http://www.medjugorje.nl/mir/

14-04-2010 om 17:32 geschreven door M.José

De ochtend laat lang op zich wachten.
Een grijze molton zorgt er voor dat het
vandaag slechts mondjesmaat licht wordt.
Toch ga ik naar buiten en merk
dat het gevroren heeft vannacht.
Het weiland lijkt nu op een ijslandschap.
De takken aan de perenboom zijn veranderd
in een zilverkleurig spinnenweb.

Plots breekt er een blikkerig zonnetje door
en op eens sta ik in een betoverende wereld.
Het weiland is, zover als je kunt kijken,
een groot glazen dominoveld en de
perenboom schittert als de mooiste diamant.
Struiken zijn veranderd in een bevroren waterval
en het hekwerk oogt breekbaarder dan ooit.
De wereld is veranderd in een sprookjeslandschap.

Het is dan onbegrijpelijk dat er nog steeds mensen
zijn die geloven dat alles “zomaar” is ontstaan.
Ik weet dat de Schepper dit alles heeft gemaakt
en door Hem mogen wij met Hem leven.
Wat een voorrecht voor een mensenkind, wat een voorrecht.

Klaas van Eijbergen

13-04-2010 om 11:50 geschreven door M.José

13-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

Wij hebben het geluk een kleine jongen te mogen voorbereiden op zijn Eerste Communie. Alhoewel hij van thuis uit weinig of geen godsdienstige opvoeding heeft meegekregen is hij heel leergierig. Hij is er erg trots op, nu samen met de andere kinderen, het Onze Vader te kunnen meebidden of meezingen.

Wie van ons bidt nog regelmatig een "Onze Vader,", het gebed dat Jezus aan zijn apostelen heeft geleerd.
Zij vroegen Hem, "Heer, leer ons bidden?" En toen bad Jezus hen dit wondermooie gebed voor. Het zijn Zijn eigen woorden die Hij tot Zijn Vader richt. Wat een geschenk om die woorden, dat gebed te mogen kennen en herhalen.

Onze Vader Die in de Hemelen zijt,
geheiligd zij Uw Naam.
Uw Rijk kome,
Uw Wil geschiede op aarde als in de Hemel.
Geef ons heden ons dagelijks brood
en vergeef ons onze schulden?
gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren.
En leid ons niet in bekoring,
maar verlos ons van het kwade.
Amen.

12-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

.

Zondagavond 11 april, Misschien hebt U deze avond ook naar Panorama gekeken op Canvas en naar alle ellende die het Mexicaanse volk te verduren krijgt. Miljoenen tonnen drugs, worden er geteeld, verhandeld en gesmokkeld, vooral dan naar de Verenigde Staten. Hoeveel onschuldige slachtoffers er daardoor vallen is niet meer te tellen. Mensen, zelfs kinderen, worden genadeloos afgemaakt. De corruptie teelt er welig. Op het einde van het programma werd de vraag gesteld hoe Mexico nog ooit uit die spiraal van geweld zal geraken? Als we naar vele plaatsen in de wereld kijken, kunnen wij ons die vraag stellen. Hoe geraakt die wereld, ONZE wereld uit de greep van het meest duivelse kwaad. " Oorlogen, moorden, verkrachtingen, abortus, pedofilie, mensensmokkel, uitbuiting, geweld." HOE? Hebt U bij uzelf al eens die vraag gesteld. Hoe kunnen we aan dat kwaad een einde maken? Ik stel me dikwijls die vraag en ik zie menselijkerwijze gesproken geen enkele oplossing. Alleen God kan redding brengen. Hij en Hij alleen kan onze doodzieke wereld genezen. Wij leven in een tijd van ommekeer. Niet alleen omwille van de aarde die dreigt uit haar evenwicht te geraken, maar minstens evenveel omdat de mensheid, haar Schepper niet meer erkent. Omdat zeer vele mensen God niet meer nodig hebben. We kunnen het allemaal zonder Hem.  Maar wat voor een boel hebben we er van gemaakt, wat voor een ellende is er het gevolg van. Hoe hevig we ons ook afkeren van God en Zijn Liefde, toch blijft Hij als een goede Vader ons uitnodigingen om tot Hem terug te keren. Wie zou Hij beter kunnen zenden dan Maria, de Moeder van Zijn Zoon, om ons te helpen de juiste weg terug te vinden. Sinds decennia verschijnt Onze Lieve Vrouw op vele plaatsen in de wereld, om de mensen op te roepen tot bekering, tot terugkeer naar God, die Barmhartig is. La Salette, Lourdes, Banneux, Beauraing, Fatima. Allemaal plaatsen waar onze Lieve Vrouw verscheen en die door de Kerk zijn erkend. Ook in deze tijd verscheen en verschijnt Onze Lieve Vrouw. Als wij naar Haar boodschappen luisteren weten wij dat de tijd, waarin we ons kunnen bekeren, NU is. Dat er daarna niet veel tijd zal overschieten om het pad van terugkeer naar God, te gaan. In haar laatste boodschap te Medjugorje zegt Maria, "wees klaar". De wereld staat letterlijk en figuurlijk op een keerpunt. Zullen ook wij klaar zijn als het zover is? M.José

12-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

“Mijn voeten heb ik vast op de aardbol gezet,
omdat de Vader en de Zoon
mij in deze periode
in deze wereld wil brengen als
de Medeverlosseres, Middelares en Voorspreekster.”


(Amsterdam, 31-5-1951
aan Ida Peersman)


http://www.de-vrouwe.net/nederlands/index.html 

11-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

2 april 2010: Goede Vrijdag

Maandelijkse boodschap van Maria aan Mirjana Dragicevic
voor hen die Gods liefde nog niet kennen:

"Lieve kinderen. Vandaag zegen Ik u op een bijzondere wijze en bid Ik voor u opdat u zou terugkeren op het juiste pad van Mijn Zoon, uw Redder, uw Verlosser, tot Hem die u het eeuwige leven schonk. Denk na over al het menselijke, over alles wat u verhindert om u op de weg te begeven naar Mijn Zoon, over de vergankelijkheid, de gebreken en de beperkingen, en denk dan aan Mijn Zoon, aan Zijn Goddelijke Oneindigheid. Veredel uw lichaam en vervolmaak uw ziel, door uw overgave en gebed. Wees klaar, Mijn kinderen. Dank u."

Toen Onze Lieve Vrouw verdween, zag Mirjana
een groot, gouden kruis achter Maria.

11-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José

PASEN
JEZUS is VERREZEN

Voor een christen, een katholiek
is dit het belangrijkste feest van religieuze jaar.

Met Jezus opstanding uit de dood
begint ook voor ons mensen een nieuwe tijd.
Omdat Jezus ons verlost heeft en
de mensheid opnieuw verbonden heeft met Zijn Vader,
die ook onze Vader is en onze Schepper.

Een beetje laat maar toch van harte een Zalig Paasfeest.

M.José


 

10-04-2010 om 00:00 geschreven door M.José