|
Op 5 november 1975 moest ik voor de firma Danckaert naar Budapest, voor 2 weken.
(Die juiste data lees ik af op de visa en stempels in mijn paspoort uit die tijd.
Ik vloog mee met een Tupolev 150 denk ik, nog met klapstoelen zoals in de cinema. Wij zaten met 17 in een vliegtuig voor 150, zoadat de vijf stewardessen ons al de aandacht konden geven. De reis ging direct van Brussel naar Budapest.
Ik Budapest moest ik op de luchthaven aan de politie en grenscontrole mijn uitnodiging, indertijd een telex, laten zien van de fabriek, ik moest in die tijd ook met een typmachine!!!! een document invullen met mijn naam adres enz, maar ik heb dan maar geschreven. Ik werd gecontroleerd van kop tot teen ook mijn valies en gereedschap. Daarna moest ik het Belgische geld gaan omwisselen in Forinten volgens het aantal dagen dat ik er verbleef. Ik kreeg er een wisselbewijs en een document waarop ik al mijn aankopen in Hongarije moest laten noteren als bewijs. Na een uur mocht ik dan toch door. Men stond mij op te wachten, de chauffeur van de fabriek bracht mij met een Volga rechtstreeks naar het hotel.
Ik moest in een grote meubelfabriek, aan een automatische productielijn het groot onderhoud hoofdzakelijk gaan superviseren, wat wil zeggen dat ik de belangrijkste werken moest uitvoeren. Als de rest gebeurde onder mijn leiding en mijn verantwoordelijkheid door de lokale mensen.
Ik kreeg er mijn persoonlijke vrouwelijk tolk, zij was heel intelligent, maar spijtig voor mij ze hadden er de lelijkste uitkozen, als zij gemaakt werd was de pot met schoonheid leeg. Nochtans zijn de andere Hongaarse vrouwen nogal knap.
Mijn intelligente tolk was bijna de ganse dag, van toen ik mijn ogen open deed tot ze terug toe gingen, in mijn omgeving.
Ik had volgens de planning twee weken tijd want de productie mocht niet langer stil liggen, geen uur.
Het was ook weekendwerk. Ik sliep in één der beste hotels van Budapest voor die tijd ongeveer zoals de Metropol in Brussel. Maar daar begonnen de probleemkes.
Overstroming in mijn kamer
Ik weet niet of alle mannen zo zijn, maar in de kamer leg ik altijd 's nachts mijn kleren op een stoel zodat de broekspijpen op de grond komen. Mijn hemd op de stoelleuning en meestal hangt dit tot tegen de grond Mijn kousen in een bolleke naast mijn schoenen op de grond. Een geluk mijn vest had ik die avond in de kleerkast opgehangen.
Die ochtend werd ik wakker, ik stap uit mijn bed en kwash, kwash, kwash ik heb natte voeten. Omdat de kamervloer met parket 2 à 3 cm lager is dan de gang, staat er dus zo veel water in de kamer
Mijn broek, mijn hemd, mijn schoenen, mijn kousen alles nat. In de badkamer was een lek ontstaan in de verwarming en had alles in de grootste stilte onder water gezet.
De hotel directie werd er bijgehaald en ik kreeg seconden later een andere kamer. Alles werd gewassen en gestreken zelfs mijn vuile kleren en ondergoed, en 's avonds had ik alles terug piek fijn in orde in mijn valies. Ik had voor die twee weken toch nog ook andere kleren bij.
Vrouwen toilet
Mijn werk in de grote fabriek ging normaal verder. Om naar het toilet te gaan in de fabriek ging ik natuurlijk het kortst bij de plaats waar ik meestal was. Boven de deur stond een tekstje, maar met mijn 150 woorden Hongaars dat ik kende kond ik dit niet vertalen.
Iedereen in de toiletruimte, altijd vrouwen !! keken mij vragend aan. Ik wist dat er iets mis was maar wat. Achteraf bleek dat ik de ganse tijd naar de damestoiletten geweest was.
Hand gebroken
Maar het is nog niet gedaan vier dagen voor het einde van mijn werk is er een probleem boven aan de machine ik moet dus op een transport rollenbaan kruipen om te gaan kijken. Ik schuif met mijn voet van een rol en ik breek mijn hand.
De tolk neemt mij onmiddellijk mee in de firmawagen naar de kliniek. Er worden de klassieke rontgenfoto's genomen van mijn hand van onder, van boven en opzij, en ja een beentje in mijn hand is gebroken. Als men iets breekt dan mag men altijd, en zeker in die tijd in een Oost-Blok land een plaaster verwachten. Ik denk dat die dokters aan de westerlingen graag lieten zien dat zij ook plaaster hadden, en keken op geen rolletje. Van mijn vingertoppen tot mijn elleboog een dikke plaaster
Het eindresultaat de mouw van mijn hemd die ik in de kliniek opgerold had, ging niet meer naar beneden over die plaaster.
De dokters wisten daar direkt raad mee en knipten mijn lange mouw open tot de schouder.
Er werd een poging ondernomen of ik mijn hemd kon uitdoen en ja het gat was groot genoeg.
Daarna ben ik verder gaan werken tot mijn taak volledig gedaan was.
De volgende morgen, toen ik terug in de fabriek kwam en iedereen mij een goeie morgen zwaaide met mijn plaaster, is er een vrouw die met een heftruck reed met een palet afgewerkte keukendeuren. Door mij te lang te bekijken is zij met haar lading tegen een pillaar in de fabriek gereden en de keuken deuren vlogen kapot in het rond.
In het hotel en restaurant was dit helemaal anders. Ik kon mijn vlees niet snijden maar dat was snel opgelost. Ik liet mij gewillig helpen door de diensters. In het hotel zijn ze ook behulpzaam geweest met het aanpassen van andere hemden, een vest of mantel, daar kon mijn arm niet in, die moest ik sportief in de winter op mijn schouder dragen..
In de badkamer onder de douche was dit ook geen zicht er stak een arm in de plaaster voorbij het gordijn om niet nat te worden, maar daarvoor vond ik geen diensters bereid om te helpen. (of misschien wel ik hebhet niet gevraagd).
Door dit alles was mijn werk wel op tijd gedaaan maar in het hotel was mijn verblijftijd met een dag verlengd. Toen in 's avonds terug in het hotel kwam stond mijn valies klaar aan de kamerdeur van het hotel ik moest vertrekken. Dan maar naar de receptie, een aanvraag bij de politie en ja ik mocht nog één nacht blijven. De volgend ochtend ben ik dan naar de luchthaven gebracht en had mijn vlucht naar Brussel.
Terug in Belgie ben ik dan de gewone zes weken thuis gebleven. De plaaster heb ik niet als souvenir behouden niet op schouw of kast geplaatst, want die is in de vuilbak een Belgische kliniek in Brussel beland.
Victor
|
