De Faroer eilanden 

Foto hiernaast: de zee helemaal rood van walvissenbloed.    

In 1980 hadden wij bij de firma Gang Nail een machine verkocht via Denemarken aan een klant van de Faroer eilanden. Dit zijn 18 kleine vulkanische eilanden tussen de Shetland eilanden (GB) en Ijsland  midden in de Atlantische oceaan. De totale bevolking telt 42.000 inwoners en de hoofdstad is Torshavn met 17.000 inwoners.

Enkel de grootste eilanden zijn bewoond door afstammelingen van de Vikings. Op de anderen eilanden is de natuur nog ongerept, zeer weinig toeristen.
De eilanden hebben bijna allemaal een steile kust  meestal tussen 30° en 45° helling of steiler. Het water loop er alle 200 m van de hellingen recht in zee.    

Het typische van deze eilanden zijn de grote variatie typische vogels, de oude huizen met gras op de daken, de schapenteelt geen enkele boom, (en niet veel honden) de ongerepte natuur op lava bodem en tenslotte de taal het Faeroees.    

Ik vloog vanuit Brussel op een zaterdagmiddag in november  met S.A.S. naar Kopenhagen, waar ik de  zondagvoormiddag vrij was. Ik moest op mijn verbindingsvlucht wachten. Ik had een mooi hotel op de Grote Markt van Kopenhagen en zag er het Zondagmorgen defilé. Kopenhagen is een speciale mooie stad.  

Ik zag op zaterdag de vrachtwagens van Tuborgbier en Carlsberg in Kopenhagen uit dezelfde brouwerij komen, toch in die tijd. Toen ik de Zondag 's morgens vroeg een wandeling maakte dan zag men even buiten de grote lanen tientallen dronken mannen hun roes uitslapen op het voetpad geleund tegen de gevels of op trappen van huizen. Ik bezocht er ook het Tivolipretpark in 't kort en het Mechanische muziek museum met de orgels (vanwege mijn broer met zijn uniek orgel museum).

Zondag na het middagmaal moest ik per taxi naar de luchthaven voor mijn verbindingsvlucht.

Ik had een vlucht naar Torshavn met tussenlanding in Trondheim (Noorwegen).

Wij vlogen over de Noorse Fjorden met de eerste sneeuw op. Het was mistig.

Toen vernam ik dat voor de Faroer eilanden alleen een speciaal vliegtuig ingezet werd omdat een groter daar niet kon landen. Na één uur stop in trondheim om het vliegtuig met alle ongelooflijke ongewone zaken te vullen, van koorden, gereedschap enz,  vlogen wij verder naar de Faroer. Midden in de Atlantische oceaan  onder Ijsland.

Bij het naderen van de eilanden meldde de piloot een lokaal stormke met orkaan kracht.

De vlieghaven lag op het eiland Vagar met de grootste vlakke lengte om de het vliegtuigen mogelijk te maken te landen. Het is de kortste landingsbaan van de wereld.

Zoals even ter voren gemeld bij het naderen van de eilanden werd het vliegtuig serieus door mekaar geschud  veiligheidsgordels dienden om ons werkelijk vast te houden en naar bendenen te trekken. Het was erger dan met een jeep op safari in put en berg.  De landingsbaan ligt op een vlakke hoogte. Het einde van de ladingsbaan is een afgrond 300 m recht naar beneden inde oceaan. Dat hebben wij later pas gezien. De piloot daalde schokkend in de hevige storm met zijn vliegtuig. Toen wij  op een tiental meter  van de grond waren was er een hevige rukwind dat het vliegtuig schuin uit zijn koers sloeg.  Daar wij plotseling dwars over de landingsbaan vlogen heeft de piloot terug vollegas gegeven en zij wij terug opgestegen. Toen zagen wij de afgrond op het einde van de landingsbaan. Volgens de boordcommentaar waren wij juist in het hevigste van de storm.

Wij zijn terug gaan rondtoeren in de lucht, om dan definitief  in volle storm hotsend en botsend te landen. Het vliegtuig is op het einde van de landingsbaan op tien meter van de afgrond bruusk kunnen stoppen. Hier is er geen controle van politie of douane daar dit een binnenlandse vlucht betrof van Denemarken.

Van de luchthaven Sorvagur gingen wij 20 km  met een oudere bus naar Oyrarjógv waar wij  de ferry boot namen naar Vestmanna op het andere eiland Streymoy waar ook de hoofdstad Torshavn op ligt. Die enkele kilometer over 't water  was in volle storm.    

Hier stapten wij in een moderne bus en reden langs de meer dan 100 m hoge kustbaantjes 40 km nog steeds in volle storm.(de oceaan was rechts)  Plots draaide de baan kort naar links, en juist een  hevige rukwind, die de bus optilde en schuin op het linkse rijvak deed terechtkomen. Ondertussen waren de automatische plooideuren vooraan opengevlogen en geforceerd door de rukwind. De plastiek koepels van de bus zijn losgerukt en hingen en nog maar juist maar met een streepje lijm aan vast. Herstellen ter plaatse was onmogelijk de streek is volledig onbewoond en hulp halen was ook een oplossing van landen duur. Dit waren de laatste stuiptrekkingen van deze storm.
Na één meer dan uur in de koele tocht zijn wij met kalmer weer aan het hotel Hafnia in Torshavn aangekomen rond 17 uur (er was toen 2 uur verschil met Europa)      

Het hotel was gewoon proper geen luxe. Ik had een kamer zonder Tv of Frigo onder het Fransdak. Die avond ging ik eten op 19 uur.

Ik heb daar om eens te proeven walvissteak gegeten dit was lekker en zeer eetbaar. Bij het eten dronk ik eerst een  portootje als aperitief en daarna een flesje rode Franse wijn. (Waarom deze details?)  Lekker gegeten en gedronken. Ik ging naar de receptie om te informeren waar de hotelbar was.

Het antwoord was "wij hebben geen bar". Ik vroeg "waar kan ik een pintje drinken". "Ge kunt hier geen pintje drinken, want daarvoor moet ge lid zijn zijn van een club en ge zijt geen lid".  

Wat kan ik dan doen ? Een boek lezen op uw kamer en een glas water drinken, of wandelen.

Ik ben dan maar naar mijn kamer gegaan en ik mijn bed gekropen zonder tv.

De volgende morgen kwam de meestergast van de fabriek mij ophalen. In de fabriek aangekomen werd ik voorgesteld aan de baas die ook Belgische consul was.

Toen ging ik naar de plaats waar de machine moest komen  en op die plaats waren ze nog aan 't werk en er stond ook nog muur.Alles moest nog opgeruimd en afgebroken worden. De machine lag nog in zijn verpakking  in het lokaal ernaast ( ik moet even verklaren deze machine was een mini  uitvoering van een pers die aan poutrellen opgehangen werd als een rolbrug.   Er moest ook een I profiel van 8 m gezocht worden dat paste. De lokale smid werd er bijgehaald. Ik had geluk op het eiland was er een I profiel  met afmetingen die pasten en op de lengte  mocht er zelf een stuk af. Hadden wij die niet gevonden in Torshaven dan mocht ik onverrichter zake terug keren.  

De lokale smid sprak goed Engels. Ik vertelde hem van mijn dorstige avonturen de Zondagavond.

Hij gaf mij volgende uitleg: Op Faroer krijgt iedereen zijn volle salaris in de hand. De belastingen worden later betaald. Daar de Faroer afhankelijk zijn van Denemarken moet men zijn bier, alcohol en andere belangrijke producten bestellen in Denemarken.

Indien de belastingen niet betaald zijn kan men geen bestelling plaatsen Dus ook geen bier of wishky kopen. Daarom heeft men cafés, clubs opgericht om gereglementeerd te drinken. Ik weet nog steeds niet hoe men lid wordt.  

De lokale smid begreep mijn probleem en stelde mij voor 10 Carlsberg biertjes te kopen aan 10 kronen per stuk. ( 55 Bf)  De namiddag na het eten had ik mijn biertjes.

De zee was kalm en vlak na de storm van vorige dag.  Het was rond 14 uur. Toen in de fabriek, men kwam roepen "The wales are there"

Ik bekeek de smid hij zegde mij naast de haven zijn er walvissen. Toen kwam ook de meestergast mij uitnodigen om naar dit uniek spektakel te gaan kijken. De  kleine fjord op die plaats lag op minder dan een km van de fabriek, waar wij naartoe wandelden en daar was ondertussen al de helft van de inwoners samen getroepd.

Deze vissen door hen walvissen genoemd zijn in feite grote waterzoogdieren van 6 tot 10 meter lang  en die één tot twee ton of meer wegen.  Ik laat het aan u over om de wetenschappelijke naam op te zoeken.  

Elkeen die een bootje had was al lang ver in zee. De vissen waren met 102 in getale die dag,  Ze werden door "de vissers"  met misschien wel 80 bootjes naar de kleine baai gedreven. In ondiep water.  De vissen waren meestal groter dan de bootjes en het was een gevecht, man tegen dier met lange messen. Geen kogels of harpoenen.  
Deze vissen hebben als nadeel dat zij altijd in groep bijeenblijven en  geen enkele ontsnapt aan de lange messen van de vissers. In de baai in ondiep water werden zijn één voor één afgemaakt  zodat na meer dan één uur de volledige baai rood van 't bloed was.

Een vis die zijn laatste snakken liet klopte met zijn staart een man van de rots in het water, ook bootjes zijn gesneuveld en omgekiept.  Ik zag een man gekleed in werkkledij in 't water springen en naar een vis zwemmen om hem af te maken.

Daarna kwamen en 2 kraanauto's om de vissen uit het water te halen, voor verdere verwerking en consumptie voor te bereiden in diepvries. Zij hadden nu toch voor enkele maanden vlees om de winter door te krijgen. Die dag werd er overal in de stad verteld over deze vangst er werd ook niet meer gewerkt.

De meestergast bracht mij naar het hotel. Ik had dus ook die tien Carlsbergskes bij.

Ik sliep in een kamer met Frans dak zoals reeds gezegd. Daar het november was en de buitentemperatuur niet meer dan 5 à 8 graden was kon ik de biertjes gerust koelen in de dakgoot, het was even goed als in een frigo.    

De machine was te lang  en moest in gekort worden, maar raakte met veel problemen toch gemonteerd. Hierover ga ik niet uitwijden  omdat dit zou te technisch zijn.

Eén van de volgende dagen tijdens het wachten naar het werk van de smid ging ik met de baas en consul, een ritje rond het eiland maken. Hij vertelde me als ge hier wilt bouwen dan moet ge sparen voor dynamiet. Dan pas kunt ge uw terrein te effenen.

De bergen, heuvels, alles is verharde pikzwarte lava,  reuzen dikke lagen met af en toe een roestbruine modderlaag  van 20 cm tussen, die men met de hand kan uitpeuteren.

Aan dze zijde van dit eiland waren er niet veel typische Faroer vogels met dikke bek.  (ik ben op zoek naar de naam )
Zij werden gevangen in volle vlucht met netten aan meters lange stokken. Daar moest men op de andere eilanden zijn.

Op de foto hiernaast zit men de vliegtuigvleugel en ijsbergen ( witte stipjes) in de Atlantische oceaan voor het Amerikaanse continent (New Foundland).  
Ik moest voor de firma Danckaert naar Amerika om in Louisville Kentucky de op grootste beurs ter wereld voor houtbewerkingsmachines om er onze stand gaan installeren.

Op 5 september 1974 ging in mijn visum afhalen op de Amerikaanse ambassade  om op 11 september 12 uur in Zaventem te vertrekken naar New York. 
Ja ik was ooit op een 11 september in NewYork

Tijdens de vlucht kon ik naar een  rock & roll film kijken.  En wij aten 2 maal warm in het vliegtuig.  Rond 3 uur p.m. kwamen wij ik New York  JFK aan.  Ik moest eerst voorbij de grenscontrole. Ik moest documenten invullen  wie betaald uw terugvlucht voor welke reden ik de USA bezocht . De man nam mijn paspoort keek erin, naar de nummers en begon on zijn stapel 25 cm dik computerlijsten te zoeken. Ik zegde bij mezelf zie die onnozelaar maar zoeken ik sta daar toch niet in. Na enkele paginas draaien  vond hij mijn naam  en het was o.k. een stempel in mijn pas en ik mocht honderd meter verder naar de douane. Daar werd alles volledig rond gedraaid. De douanier vond tussen mijn gereedschap ook buisjes en pneumatische verbindingsstukken  voor de machines die ik mee had moest er een gebroken zijn.

De man begon te tellen, ik moest zeggen hoeveel dit waard was, hij hertelde en twijfelde dat duurde bijna een kwartier. Toen kreeg hij plots een oproep hij liet alles vallen en ik mocht verder.

Ik had geinformeerd en moest een helicopter nemen  om naar de andere luchthaven te gaan

Van John F Kennedy airport vlogen wij per helicopter naar  Newark airport en vervolgens naar La Guardia airport waar ik mijn vlucht had  rond  19 uur naar Louisville.  

De nadering van Louisville was in volle onweer. Het bliksemde, en de bliksemschichten kon met zo bijna van uit het venster vastnamen. Deze toestand was zeer gevaarlijk. Op zeker ogenblik was het ganse vliegtuig door ionisatie in een laag van 10 cm blauw violet licht gehuld. eens onder de wolken was het aan 't gieten zoals ik het nog nooit gezien had. Met een beetje vertraging zijn wij dan toch veilig geland.  Het was 23 uur (bij ons 6 uur 'smorgens) de directeur van Danckaert USA haalde mij af om in Holliday inn South West te logeren (dit was één van de zeven holliday inns van de stad.

Louisville ligt op de Mississipi met zijn stoomboten waar ik ook van genoten heb in die tijd.

De volgende morgen kwam men mijn afhalen  om mijn werk aan te vangen op de stand op de beurs.  Zoals gewoonlijk in een hoekje onzichtbaar, kleedde ik mij om en deed mijn overall aan. De machines waren al aangekomen. Ik zette mijn aan 't werk  begon met de regeling van de basis van de eerste machine. Even later tikte een man op mijn schouder. Hello man!! You can not do that . Vertaling goeie dag ge moogt dat hier nier doen. Ik keek de man vragend aan hij vertelde mij  als ik de machines monteerde dan was dit mijn probleem. Maar dan kreeg de stand geen perslucht, geen electriciteit, geen afwerking. Hij vertelde mij dan men moest een  dagloner huren  aan 2.000 bf per uur om het werk uit te voeren en ik, ik moest superviseren.

Een kwartier later kwam de man aan en zette zich aan de slag. Hij begon ijverig te schroeven en vijzen aan alle delen van de machine waar het niet moest. Al de belangrijke fabrieksregelingen waren ontregeld.. In zijn bijzijn heb ik alles hersteld en toen was hij aan 't kijken en ik aan werken maar dat mocht van de beursmaffia. Betalen telde. Even later zat ik gehurkt en verstop in de grote electriciteitskast om de 400 genummerde draden aan te koppelen en terug even later een tik op mijn schouder, en "no boy you can't do that".

Er moest terug een elektricien  komen om dit werk te doen. Die was ook even later daar en hij koppelde de draden maar aan zonder naar de nummers te kijken. Hij wou na twee uur werken de stroom inschakelen om te proberen. Ik zei nee eerst alles controleren en zoals verwacht waren de draden op 't goed vallen uit aan gekoppeld. De man keek toe terwijl ik alles in orde bracht. De stroom werd ingeschakeld en  alles liep zoals gewenst.

Telkens men iets nodig had moest men via de beursmaffia passeren om iets te bekomen aan dure prijzen. Tapijten voor de stand, planten , een heftruck, perslucht, electriciteit, badges, ingangskaarten en nog meer. Het kostte handen vol geld en men kon nergens anders gaan. 

In het Hotel werden wij telkens gewekt door de receptie en iedere dag zei men ( good morning  it is seven o clock and the temperature is  71 degree farenheit natuurlijk  dit was 22 ° Celsius  

Louisville ligt op de hoogte van Madrid  en het was er mooi weer. Toen die 13de september 1974 om zeven uur de juffrouw die ons wekte zei "good morning it is seven o clock and the temperature  is 25 degrees". (-4°celsius). Daar ik niet gewoon was met de Farhenheit graden zegde mij dit niets. Ik wist toch van de school dat 32 graden F° gelijk was aan nul graden C°  dus moest het vriezen. Dit was heel uitzonderlijk en hoogst ongewoon. Later vernamen wij dat er in  Panama stad 2.500 km zuidwaarts de andere kant van de golf van Mexico een windhoos geweest was en er alles vernielde. De lucht nodig voor deze catastrofe kwam van uit het hoge noorden en met de negatieve temperaturen eraan gekoppeld, was het in Louisville  in de velden min zes graden. En het zou 20° Celsius moeten zijn. Resultaat alles vervroren de bloemen, fruit, princesseboontjes en nog veel meer. Ik heb daarvan foto's genomen maar alles is vernietigd door de röntgenstralen voor de bagagecheck in dit tijd .

Tot daar dit eerste deel

Victor 10            

11-08-2005, 14:26 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Deel 2

Verder gaand met dit tweede deel  heb ik tijdens de beurs ook nog van alles meegemaakt.

Op de beurs, de tweede dag, kwam er een man mij de hand schudden en begroette mij " Hello I know you!" ik verwonderd, had niet de eer deze man te kennen. Hij bevestigde dat ik in zijn fabriek in Zuid-Afrika een machine geïnstalleerd had en toen viel mijn frank. Hij was de grote baas en die heb ik nooit gezien, maar hij had mij wel gezien.  

Dezelfde dag vertelde de plaatselijke directeur dat er ook een Belg oud technieker van zijn firma, een firma had opgericht en ook een stand had op deze beurs. Het helemaal de andere zijde van de gebouwen. Ik daar naartoe. Het was ne rosse bij de begroeting verteld hij mij ik ben van Charleroi en gij , ik ben van Halle. Zij vrouw die dat hoorde kwam tussen beiden en vertelde mijn ik ben ook in Halle geboren, in de Albertstraat. Mijn ouders zijn naar Brussel  Vorst verhuisd  toen ik zes jaar was om een bakkerij over te nemen. Besluit toen wij klein waren zijn wij naar dezelfde kleuterschool geweest en  woonden op 500 meter van mekaar, en wij komen mekaar hier tegen op 7.000 km van huis.

De machines van Danckaert hadden veel succes het was kwalitieit in die jaren.

Op onze stand stonden er ook andere machines  uit Duitsland en Italië die ingevoerd werden. Onder andere paneelzagen toen de baas van deze machinefabriek een stommiteit deel op zijn machine ontstond er plots een vlam, een bliksemschicht, dat heel de beurshall verlichtte. Het zaagblad op zijn machine was gekneld geraakt en al de tanden van dit blad eraf en zijn vlogen in het rond ook zijn er enkele zaagtanden in zijn voorhoofd blijven steken en het bloed zijkte eruit. Het nodige werd gedaan om hem te verzorgen, maar zonder erg.

Elke avond waren wij met een grote groep van de beurs in hetzelfde hotel. Wij sliepen daar, aten daar en gingen daar ook uit. Elke avond om negen uur startte daar een orkestje.

Daar zij beperkt in aantal waren stond de begeleiding op band op een bandopnemer. Die band startte elke dag op dezelfde plaats zelfde uur met dezelfde melodietjes. En als ik heden nog het liedje hoor "You are the sunshine of my smile" dan zeg ik nog steeds het is 21uur twintig in Louisville Holliday inn. De ganse tijd dezelfde muziek twee weken lang.

Dan kwam het einde van de beurs alles demonteren. Omdat er uitzonderlijk niets verkocht was in tegenstelling tot andere jaren moest alles terug in de kisten om terug naar België te transporteren. Ik heb dit opgemerkt dat er niets verkocht werd alhoewel deze beurs sinds jaren een succes was. Een maand later is de crisis losgebroken en was er geen  internationaal werk meer. Allen de bestellingen in Brussel werden afgewerkt  en dan basta de meesten op den dop.

De dag van de terugtocht was  mijn vlucht in Louisville om vijf uur 's morgens naar New York. met tussen landing in Washington.  Toen mijn taxi mij kwam halen om naar te vlieghaven te gaan  moest ik noodgedwongen ook mijn veiligheidsgordel aandoen in de auto. Wegens een slecht contact in de vergrendeling  kon de taxi niet vertrekken. Na een halfuur gesukkel ging het tocht belandde ik op tijd luchthaven.

Op de vlucht naar New York kwam er een man naast mij zitten in het vliegtuig met de woorden "I know you" (ik ken u) ik was verwonderd en vertelde dat dit onmogelijk was. Ja zegde de man al de planten op uw stand op de beurs zijn door mij geleverd.  Even voor de landing in Washington vlogen wij recht in een enorme wolk. De piloot waarschuwde ons voor het schudden dat ging volgen en wij moesten onze veiligheid gordel aan doen.  Wij werden door elkaar geschud en het vliegtuig ging hotsend en botsend de wolk in.  wij werden letterlijk naar boven deduwd om even later door de gordel naar beneden getrokken te worden dit duurde zo een kwartier. Enkel rijen achter mij had een man zijn gordel onvoldoende  aangespannen en hij was met zij hoofd tegen een of ander voorwerp geklopt en had hulp nodig.       

Om tien uur kwam ik in New York aan  ik informeerde naar mijn vlucht naar Brussel van12 u 10  en hoorde dat deze compleet was, geen plaats, maar om 18 uur 30 was er nog een vlucht en dat zou gaan. Een tijdje later hoor ik mijn naam afroepen  toen ik aan de balie kwam verteld men dat ook deze vlucht volgeboekt was maar niet getreurd  om 22 uur was er nog een vlucht en dit zou wel gaan. Op het laatste nippertje wist ik dat ook deze vlucht volgeboekt was. Maar geen paniek op een kilometer in de zelfde lucht haven was er nog een KLM vlucht naar Amsterdam en daar was plaats. Ik op een loopje hijgend naar KLM en oef alles ok.

Wij waren in het vliegtuig aan 't wachten om te vertrekken, toen plots het licht uitging in het vkiegtuig. Na één uur wachten was dit euvel hersteld en reden wij naar de startbaan. Toen plots terug alles in het donker was, dit duurde een kwartier dat wij bleven staan en dan alles ok. Opgestegen en de oceaan over. Ik was niet op mijn gemak met die pannes maar tot Amsterdam is er niets gebeurd.
Of toch wel Ik had mijn valiezen bij Sabena afgegeven en ik was onderweg met KLM  waar zijn mijn valiezen???

Een rij voor mij zat een zwarte vrouw met haar kleine die daar de ganse tijd keelde zodat er tijdens de vlucht, van slapen, laat staan rusten niets in huis kwam.  
Rond 10 uur kwam ik te Amsterdam Schiphol aan  en had een verbinding met een klein vliegtuigje naar Brussel. Geen enkel probleem alles en iedereen op 't tijd. Tot ik informeerde waar mijn bagage bleef,  bleek het dat Sabena in New York mijn valies daar liet staan omdat ik niet op dat vliegtuig was. Vier dagen daarna ben ik dat toch uitgenodigd om alles te Zaventem gaan af te halen.

En ik was zo lang zonder scheermachine en enkele kleren. tot deze USA avonturen maar er komen er nog en even erg. Einde tot volgende keer

09-08-2005, 15:33 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Naar Zuid – Afrika mijn eerste verre reis 

Ik moest  voor de firma Danckaert ook naar Zuid –Afrika. De machines waren aangekomen en ter plaatse was niemand om deze te monteren.  Men gaf mij niet veel tijd om alle formaliteiten te regelen. Mijn visa heb ik verkregen op 17/02/1974 om te vertrekken op 24 februari 1974. Maar eerst moest  op die korte periode ook mijn inentingen hebben tegen gele koorts, pokken, cholera, ik moest ook kinine pillen innemen tegen de slaapziekte, dit alles acht dagen op voorhand. Al deze inentingen kreeg ik op enkele dagen tijd zodat bij mijn vertrek mijn linkse schouder pijn deed mijn rechtse ook ik had koorts van de pokken vaccinatie  en ik moest mijn valiezen werktuigen en attaché case dragen. Ik kon geen van mijn beide armen volledig bewegen. Over de ganse wereld was dit de tijd van de eerste petroleum crisis 1974.

Ik vertrok bij ons in de winter, en ginder was het zomer. Hier was het drie graden, op 23 februari 1974 rond veertien uur voor een vlucht van dertien uur zo een 11.000 kilometer. De vlucht ging van Zaventem naar Luanda in Ouganda, waar wij iets na  middernacht aankwamen  om bij te tanken. Wij waren verplicht om in de luchthaven te gaan wachten tijdens het tanken. Voor die gelegenheid waren al de shops van de luchthaven enkele uren open om de wachtenden de gelegenheid te geven allerlei Afrikaanse souvenirs te kopen. Ondertussen heb ik aan de Westzijde de zon zien onder gaan.Enkel uren later werd er verder gevlogen naar Johannesburg. Daar kon men van in het vliegtuig oostwaarts de zon zien opkomen. Het vliegtuig landde om zes uur kwart  op een zomerse zondagmorgen 24/02/1974 ( met 28 graden). Het was wel in het regen seizoen.  Men wachtte mij op aan de luchthaven en bracht mij onmiddellijk naar het Hotel  in een buitenwijk van Johannesburg. Ik sliep er op de negende verdieping en op de tiende verdieping was het zwembad 25 m x 12 m.

Moe van de reis ben ik in mijn kamer efkens op het bed gaan liggen en ook ingeslapen.

Ik was nog maar pas in mijn bed toen heel het hotel daverde. Eigenlijk wist ik niet wat er gebeurde maar ik dacht aan een aardbeving. Later vertelde men dat dit instortingen waren in de goudmijnen onder Johannesburg op 2.000 meter diepte.

Om acht uur rinkelde de telefoon in de kamer. Het was de baas van de invoerder die mijn kwam ophalen om een beetje sightseeing of toerisme te doen. Maar eerst was er het Zuid Afrikaans ontbijt. Ik had er keuze tussen oneindig veel lekkere zaken. Ik noem even op appelsiensap, tomatensap, ananassap perzikensap, dan waren  kornflakes met chocoladepoeder, melk en suiker, om verder te gaan met toast, worstjes, hesp, eieren gekookt, gebakken, paardeoog, het is nog niet gedaan. Verder kon men er ook vis bestellen, vlees, biefstuk en ander, met kroketten, frietjes, aardappelen en meer en vruchten of ijsjes als dessert. Normaal at men 's middag niet en dronk men juist een frisdrank.

Wij zijn dan die zondag naar het slangenpark geweest, waar men het gif van de slangen aftapte in een glas met vlies erover om er serum van te maken tegen slangenbeten. Dit alles gebeurde op enkele meter afstand van ons.

In de namiddag zijn wij naar een wildpark geweest waar wij tussen de leeuwen, olifanten, struisvogels, giraffen, zebras reden  alles in de wilde natuur.          

De volgende morgen was het vroeg opstaan. Ik ben toen naar het kantoor van de invoerder geweest waar mijn programma in grote lijnen vast gelegd werd.

Toen werd mij een begeleider toegewezen, een John een Engelse technieker met de firmawagen.( in Zuid-Afrika rijd men links) Er werden ook enkele praktische instructies gegeven  als voorzorg in die tijd van apartheid en rassenhaat zoals: 

Ingeval van ongeval met een zwarte, blijft niet staan, maar rijdt onmiddellijk naar de politie

De kans is groot dat ge zijn stamgenoten op uw nek krijgt en uw laatste uren geteld zijn ttz men vermoordt u uit wraak.

Nooit in de brousse alleen (zonder politie) in een negerdorp gaan men komt er zelden levend uit. 

Nooit naast de baan in het gras lopen, zelfs niet om naar het toilet te gaan, wegens de slangen.

Als uw benzine tank half leeg is moet zij terug vol de bezinelevering was in die tijd zeer onregelmatig, en men weet nooit wat er kan gebeuren.

Altijd iets te drinken bij hebben voor onvoorziene omstandigheden.

's Nachts in de steden niet buiten gaan of rondlopen zeker in Pretoria niet, dit is levensgevaarlijk.

Voor de meisjes!!! Nooit met een zwarte naar bed gaan daar staat gevangenisstraf op, omdat de kinderen die er uit voort komen (koffie met melk) die worden niet geaccepteerd door de zwarten en ook niet door de blanken. Die hebben geen toekomst en moeten moorden en branden om aan de kost te geraken, van daar de nachtelijke onveiligheid.
Ik was toch in een fabriekje met Griekse baas die daar zijn voeten aanveegde en  getrouwd was met een zeer mooie half blanke of half zwarte vrouw Zij deed de administratie van zijn bedrijf.  Tot hier dit eerste deel Zuid Afrika 
Victor 10  

08-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)