De Faroer eilanden 

Foto hiernaast: de zee helemaal rood van walvissenbloed.    xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In 1980 hadden wij bij de firma Gang Nail een machine verkocht via Denemarken aan een klant van de Faroer eilanden. Dit zijn 18 kleine vulkanische eilanden tussen de Shetland eilanden (GB) en Ijsland  midden in de Atlantische oceaan. De totale bevolking telt 42.000 inwoners en de hoofdstad is Torshavn met 17.000 inwoners.

Enkel de grootste eilanden zijn bewoond door afstammelingen van de Vikings. Op de anderen eilanden is de natuur nog ongerept, zeer weinig toeristen.
De eilanden hebben bijna allemaal een steile kust  meestal tussen 30° en 45° helling of steiler. Het water loop er alle 200 m van de hellingen recht in zee.    

Het typische van deze eilanden zijn de grote variatie typische vogels, de oude huizen met gras op de daken, de schapenteelt geen enkele boom, (en niet veel honden) de ongerepte natuur op lava bodem en tenslotte de taal het Faeroees.    

Ik vloog vanuit Brussel op een zaterdagmiddag in november  met S.A.S. naar Kopenhagen, waar ik de  zondagvoormiddag vrij was. Ik moest op mijn verbindingsvlucht wachten. Ik had een mooi hotel op de Grote Markt van Kopenhagen en zag er het Zondagmorgen defilé. Kopenhagen is een speciale mooie stad.  

Ik zag op zaterdag de vrachtwagens van Tuborgbier en Carlsberg in Kopenhagen uit dezelfde brouwerij komen, toch in die tijd. Toen ik de Zondag 's morgens vroeg een wandeling maakte dan zag men even buiten de grote lanen tientallen dronken mannen hun roes uitslapen op het voetpad geleund tegen de gevels of op trappen van huizen. Ik bezocht er ook het Tivolipretpark in 't kort en het Mechanische muziek museum met de orgels (vanwege mijn broer met zijn uniek orgel museum).

Zondag na het middagmaal moest ik per taxi naar de luchthaven voor mijn verbindingsvlucht.

Ik had een vlucht naar Torshavn met tussenlanding in Trondheim (Noorwegen).

Wij vlogen over de Noorse Fjorden met de eerste sneeuw op. Het was mistig.

Toen vernam ik dat voor de Faroer eilanden alleen een speciaal vliegtuig ingezet werd omdat een groter daar niet kon landen. Na één uur stop in trondheim om het vliegtuig met alle ongelooflijke ongewone zaken te vullen, van koorden, gereedschap enz,  vlogen wij verder naar de Faroer. Midden in de Atlantische oceaan  onder Ijsland.

Bij het naderen van de eilanden meldde de piloot een lokaal stormke met orkaan kracht.

De vlieghaven lag op het eiland Vagar met de grootste vlakke lengte om de het vliegtuigen mogelijk te maken te landen. Het is de kortste landingsbaan van de wereld.

Zoals even ter voren gemeld bij het naderen van de eilanden werd het vliegtuig serieus door mekaar geschud  veiligheidsgordels dienden om ons werkelijk vast te houden en naar bendenen te trekken. Het was erger dan met een jeep op safari in put en berg.  De landingsbaan ligt op een vlakke hoogte. Het einde van de ladingsbaan is een afgrond 300 m recht naar beneden inde oceaan. Dat hebben wij later pas gezien. De piloot daalde schokkend in de hevige storm met zijn vliegtuig. Toen wij  op een tiental meter  van de grond waren was er een hevige rukwind dat het vliegtuig schuin uit zijn koers sloeg.  Daar wij plotseling dwars over de landingsbaan vlogen heeft de piloot terug vollegas gegeven en zij wij terug opgestegen. Toen zagen wij de afgrond op het einde van de landingsbaan. Volgens de boordcommentaar waren wij juist in het hevigste van de storm.

Wij zijn terug gaan rondtoeren in de lucht, om dan definitief  in volle storm hotsend en botsend te landen. Het vliegtuig is op het einde van de landingsbaan op tien meter van de afgrond bruusk kunnen stoppen. Hier is er geen controle van politie of douane daar dit een binnenlandse vlucht betrof van Denemarken.

Van de luchthaven Sorvagur gingen wij 20 km  met een oudere bus naar Oyrarjógv waar wij  de ferry boot namen naar Vestmanna op het andere eiland Streymoy waar ook de hoofdstad Torshavn op ligt. Die enkele kilometer over 't water  was in volle storm.    

Hier stapten wij in een moderne bus en reden langs de meer dan 100 m hoge kustbaantjes 40 km nog steeds in volle storm.(de oceaan was rechts)  Plots draaide de baan kort naar links, en juist een  hevige rukwind, die de bus optilde en schuin op het linkse rijvak deed terechtkomen. Ondertussen waren de automatische plooideuren vooraan opengevlogen en geforceerd door de rukwind. De plastiek koepels van de bus zijn losgerukt en hingen en nog maar juist maar met een streepje lijm aan vast. Herstellen ter plaatse was onmogelijk de streek is volledig onbewoond en hulp halen was ook een oplossing van landen duur. Dit waren de laatste stuiptrekkingen van deze storm.
Na één meer dan uur in de koele tocht zijn wij met kalmer weer aan het hotel Hafnia in Torshavn aangekomen rond 17 uur (er was toen 2 uur verschil met Europa)      

Het hotel was gewoon proper geen luxe. Ik had een kamer zonder Tv of Frigo onder het Fransdak. Die avond ging ik eten op 19 uur.

Ik heb daar om eens te proeven walvissteak gegeten dit was lekker en zeer eetbaar. Bij het eten dronk ik eerst een  portootje als aperitief en daarna een flesje rode Franse wijn. (Waarom deze details?)  Lekker gegeten en gedronken. Ik ging naar de receptie om te informeren waar de hotelbar was.

Het antwoord was "wij hebben geen bar". Ik vroeg "waar kan ik een pintje drinken". "Ge kunt hier geen pintje drinken, want daarvoor moet ge lid zijn zijn van een club en ge zijt geen lid".  

Wat kan ik dan doen ? Een boek lezen op uw kamer en een glas water drinken, of wandelen.

Ik ben dan maar naar mijn kamer gegaan en ik mijn bed gekropen zonder tv.

De volgende morgen kwam de meestergast van de fabriek mij ophalen. In de fabriek aangekomen werd ik voorgesteld aan de baas die ook Belgische consul was.

Toen ging ik naar de plaats waar de machine moest komen  en op die plaats waren ze nog aan 't werk en er stond ook nog muur.Alles moest nog opgeruimd en afgebroken worden. De machine lag nog in zijn verpakking  in het lokaal ernaast ( ik moet even verklaren deze machine was een mini  uitvoering van een pers die aan poutrellen opgehangen werd als een rolbrug.   Er moest ook een I profiel van 8 m gezocht worden dat paste. De lokale smid werd er bijgehaald. Ik had geluk op het eiland was er een I profiel  met afmetingen die pasten en op de lengte  mocht er zelf een stuk af. Hadden wij die niet gevonden in Torshaven dan mocht ik onverrichter zake terug keren.  

De lokale smid sprak goed Engels. Ik vertelde hem van mijn dorstige avonturen de Zondagavond.

Hij gaf mij volgende uitleg: Op Faroer krijgt iedereen zijn volle salaris in de hand. De belastingen worden later betaald. Daar de Faroer afhankelijk zijn van Denemarken moet men zijn bier, alcohol en andere belangrijke producten bestellen in Denemarken.

Indien de belastingen niet betaald zijn kan men geen bestelling plaatsen Dus ook geen bier of wishky kopen. Daarom heeft men cafés, clubs opgericht om gereglementeerd te drinken. Ik weet nog steeds niet hoe men lid wordt.  

De lokale smid begreep mijn probleem en stelde mij voor 10 Carlsberg biertjes te kopen aan 10 kronen per stuk. ( 55 Bf)  De namiddag na het eten had ik mijn biertjes.

De zee was kalm en vlak na de storm van vorige dag.  Het was rond 14 uur. Toen in de fabriek, men kwam roepen "The wales are there"

Ik bekeek de smid hij zegde mij naast de haven zijn er walvissen. Toen kwam ook de meestergast mij uitnodigen om naar dit uniek spektakel te gaan kijken. De  kleine fjord op die plaats lag op minder dan een km van de fabriek, waar wij naartoe wandelden en daar was ondertussen al de helft van de inwoners samen getroepd.

Deze vissen door hen walvissen genoemd zijn in feite grote waterzoogdieren van 6 tot 10 meter lang  en die één tot twee ton of meer wegen.  Ik laat het aan u over om de wetenschappelijke naam op te zoeken.  

Elkeen die een bootje had was al lang ver in zee. De vissen waren met 102 in getale die dag,  Ze werden door "de vissers"  met misschien wel 80 bootjes naar de kleine baai gedreven. In ondiep water.  De vissen waren meestal groter dan de bootjes en het was een gevecht, man tegen dier met lange messen. Geen kogels of harpoenen.  
Deze vissen hebben als nadeel dat zij altijd in groep bijeenblijven en  geen enkele ontsnapt aan de lange messen van de vissers. In de baai in ondiep water werden zijn één voor één afgemaakt  zodat na meer dan één uur de volledige baai rood van 't bloed was.

Een vis die zijn laatste snakken liet klopte met zijn staart een man van de rots in het water, ook bootjes zijn gesneuveld en omgekiept.  Ik zag een man gekleed in werkkledij in 't water springen en naar een vis zwemmen om hem af te maken.

Daarna kwamen en 2 kraanauto's om de vissen uit het water te halen, voor verdere verwerking en consumptie voor te bereiden in diepvries. Zij hadden nu toch voor enkele maanden vlees om de winter door te krijgen. Die dag werd er overal in de stad verteld over deze vangst er werd ook niet meer gewerkt.

De meestergast bracht mij naar het hotel. Ik had dus ook die tien Carlsbergskes bij.

Ik sliep in een kamer met Frans dak zoals reeds gezegd. Daar het november was en de buitentemperatuur niet meer dan 5 à 8 graden was kon ik de biertjes gerust koelen in de dakgoot, het was even goed als in een frigo.    

De machine was te lang  en moest in gekort worden, maar raakte met veel problemen toch gemonteerd. Hierover ga ik niet uitwijden  omdat dit zou te technisch zijn.

Eén van de volgende dagen tijdens het wachten naar het werk van de smid ging ik met de baas en consul, een ritje rond het eiland maken. Hij vertelde me als ge hier wilt bouwen dan moet ge sparen voor dynamiet. Dan pas kunt ge uw terrein te effenen.

De bergen, heuvels, alles is verharde pikzwarte lava,  reuzen dikke lagen met af en toe een roestbruine modderlaag  van 20 cm tussen, die men met de hand kan uitpeuteren.

Aan dze zijde van dit eiland waren er niet veel typische Faroer vogels met dikke bek.  (ik ben op zoek naar de naam )
Zij werden gevangen in volle vlucht met netten aan meters lange stokken. Daar moest men op de andere eilanden zijn.