Gastronomie met pluimen in Cuba

 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In 1973 had de firma  Danckert een grote schuurmachine van 2,4 meter doorgang  verkocht in het toendertijd communistische Cuba. De fabriek lag op een tiental km van de hoofdstad Havanna. Het was ook de gevoelige periode met de VerenigdeStaten. 

Ik  vloog van Brussel via Parijs Le Bourget  naar Havanna om op een Zondagnamiddag daar aan te komen (lokale tijd bij ons zes uur meer). De controle verliep vlot op de luchthaven omdat ik de nodige paieren  bij had als uitnodiging van de fabriek. De trip van de luchthaven naar de fabriek, pardon “barakhotel”  ging nogal vlot met een oude Amerikaanse slee, want daar is het levend  museum met oude US  auto’s uit de jaren 50

Daar dit een grote  fabriek om spaanderplaten  te maken betrof, had men voor de  technieker- monteurs barakken opgericht waar wij konden slapen.

De fabriek, hotel, restaurant lag binnen een omheining met prikkeldraad. 

Na de ingangs-, pas-, visacontrole en nog meer,  kreeg ik een “kamer”  toegewezen dit niet afsloot en met mijn sukkel Spaans heb ik na lange tijd toch een andere kamer ( barak) kunnen vast krijgen.

Ik had geluk dat ik in het vliegtuig gegeten had. Want dat was mijn laatste normale maaltijd van mijn verblijf aldaar.

Toen ik ’s avonds informeerde naar het restaurant om te eten verwees men mij achter het hoekske.  Drie barakken verder was er “nee geen restaurant” een eetgelegenheid zal ik het noemen. Alles was er vuil en smerig van de vorige  bouwvakkers die de fabriek gebouwd hadden.

Als ik er binnen kwam, had ik meer goesting om direct terug te gaan.  

Wij waren daar wel met 15 buitenlanders. Duitsers, Italianen, Noren, Fransen , Spanjaarden, ook nog enkele Cubanen die van de andere kant van het eiland Cuba kwamen en niet dagelijks naar huis konden.

Die avond ging ik toch eten  omdat ik honger had. Later heb ik vernomen dat er die dag speciaal eten klaargemaakt was omdat het zondag was en ook veel nieuwkomers waren.

Die avond kregen wij vis gebakken met aardappelen, en het was niet lekker maar in kleine hoeveelheden eetbaar.
De volgende dag moesten wij zelf ons bed opmaken, ons kamer uitborstelen (of niet) dat was zoals wij wensten. Het kuisgerief stond in de hoek van de kamer. 
Het vuil werd heel eenvoudig buiten geborstel voor de kamer deur, een trapje lager.  
  
Wassen was ook al primitief,  een ouwbakke wasbak met alleen stromende koudwater.  Douchen dat was vijf barakken verder die was ervoor uitgerust maar het ging in groep geen cabines, nudisten douche.      
Dan ging ik aan de slag , daar de voorbereidingen al verder gevorderd waren dan ik zou durven hopen. Funderingen, elektriciteit, perslucht, machine op de fundering, alles was al ok.
Ik moest juist nog dit 15.000 kg zware machine waterpas zetten  elektrische verbindingen maken en alles afregelen. Het werk ging vlotter dan gedacht. Maandag middag gingen wij eten  in de eetbarak.

Wij zetten ons aan de tafel en men kwam een schep pap op ons bord neerplonzen, en een glas troebel water op de tafel, dit moesten wij niet betalen.

Het stonk, er waren aardappelen in en Cornedbeef en sporen van iets groen. Tot ik dit proefde, dan had ik en de anderen ook, snel gedaan met eten. De Cubanen die dagelijks naar huis gingen waren blij en aten onze portie die achter bleef  mee op of pakten die mee naar huis. 
Maar werd er gezegd, voor de avond zal het lekker zijn er staat kip op het menu.  Het was eigenaardig wij moesten buiten in de file staan om ons kip gaan af te halen. 
Wij moesten niet in de eetbarak zijn, maar aan de achterzijde ervan. En ja het was onze beurt en wij kregen onze kip, en ze was zeker heel vers. Want de pluimen waren er nog aan en ze was enkele seconden ter voren de pas de kop afgesneden en was nog warm. 

Met zegde ons één kip voor twee. “Uno polo por dos” of iets in die aard. De bedoeling was dat wij die kip zelf pluimde, klaarmaakte, hoe weet ik nog altijd niet hoe wij dat zouden klaarspelen. De cubanen die van ver kwamen en daar al maanden waren gingen in één van de kortstbijgelegen huizen of ???? om ze laten klaar te maken. 
Wij lieten die Kip in pluimen terplaatse achter. Diegenen die uit onze kip voordeel uit haalden waren de  lokale Cubanen die in de omgeving woonden, zij namen alles mee naar huis.

Met enkele buitenlanders zijn wij in de auto van een verantwoordelijke van de fabriek op onze kosten naar een klein restaurant in de stad getrokken op een 15 km van de fabriek. 
Ttelkens wij buiten gingen was er de strenge controle aan de inrijpoort bijna zo erg als een gevang, grenscontrole of douane.

En zo hebben we toch iets eetbaars gevonden.Voor de rest van mijn verblijf heb ik zo één week mijn plan getrokken. Ze boden ons ook Havannasigaren aan zoveel wij wilden maar ik rook niet en ik kon er niets mee doen. 
Met de machine is alles verder goed verlopen want de ander zijde in de oudere fabriek daar hadden ze al een gelijkaardige machine sinds enkele jaren, en die mannen wiste daar alles van.  
Ik heb dit nog overleefd ook. De volgende zaterdag ging ik terug naar huis via Parijs en Brussel. Ik heb gezegd dit nooit meerterug komen.

Victor 10