Brest is een grootstad, maar slechts de tweede stad van de Finistère. Het kleinere en mooie Quimper beheerst de prefectuur. Hondendrollen, vogelscheten, vissenkoppen, alles vermengd met de stank van diesel en urine plus een dosis hels lawaai: dat is de haven van Brest. De binnenstad is een en al stress: toeterende auto’s, opgestoken middenvingers, nauwelijks parkeergelegenheid en opdringerige schooiers. En er is nauwelijks iets van cultuur of historie te ontdekken. De stad is grauw en grijs wegens verwoesting in de tweede wereldoorlog en werd slecht herbouwd. Mocht ik kunnen kiezen voor een volgende leven na mijn reïncarnatie, dan wil ik zeemeeuw worden en dan lanceer ik samen met mijn broeders meeuwen mijn grijsbruine slijmerige drollen over de straten van Brest. De eerste jaren zien ze me niet meer in deze hopeloze stad.