Met de caravan door Bourgondië en verblijf in de Finistère
28-06-2016
Brest, een stad om snel te vergeten
Brest is een grootstad, maar slechts de tweede stad van de Finistère. Het kleinere en mooie Quimper beheerst de prefectuur. Hondendrollen, vogelscheten, vissenkoppen, alles vermengd met de stank van diesel en urine plus een dosis hels lawaai: dat is de haven van Brest. De binnenstad is een en al stress: toeterende auto’s, opgestoken middenvingers, nauwelijks parkeergelegenheid en opdringerige schooiers. En er is nauwelijks iets van cultuur of historie te ontdekken. De stad is grauw en grijs wegens verwoesting in de tweede wereldoorlog en werd slecht herbouwd. Mocht ik kunnen kiezen voor een volgende leven na mijn reïncarnatie, dan wil ik zeemeeuw worden en dan lanceer ik samen met mijn broeders meeuwen mijn grijsbruine slijmerige drollen over de straten van Brest. De eerste jaren zien ze me niet meer in deze hopeloze stad.
Maandag! Dan is het markt in Lesneven. We zijn rap terug want de lucht is zo azuurblauw als een rechtgeaarde liberaal. De foto’s zeggen genoeg. Günter en Elisabeth komen ook afscheid nemen en rijden in drie dagen naar Bayern.
Op onze camping beginnen medekampeerders iedere keer opnieuw over de voetbal en wat men Rode Duivels noemt. Het interesseert mij geen bal. Ik weet dat er ergens in Frankrijk op wat ballen geschopt wordt en daarmee houdt mijn kennis op. Vraag me dus niet of er Belgen mee sjotten. Vandaag zijn Rob en Corry vertrokken en stilaan gaan de senioren hier plaats maken voor de gezinnen. Het hoogseizoen komt eraan. Niet om de voedingskosten te drukken, maar voor het plezier ging Bea weer kokkeltjes zoeken in de zee, een leuk voorgerechtje. Kijk maar naar de foto, waar Bea eenzaam in de ruwe oceaan aan het rijven is. En dan waren de dames op bezoek om te kletsen over “stricken”, breien. Je kan er niet genoeg over redeneren. Je ziet ook nog een HRD-beeld van onze camping met onze Kia en Fendt in de hoofdrol.
De Vlaamse vrienden zijn vertrokken naar Caen en daarna naar huis. En wij hebben een luie dag genomen terwijl ik mij verder mocht bekwamen in de HDR-fotografie. De twee bovenste beelden zijn de resultaten van bloed, zweet en tranen van vreugde.
In het bedrijf Haliotis in Plouguerneau was het vandaag open deur. Er worden “ormeaux”, oftewel “zeeoor” gekweekt en voor consumptie klaargemaakt. Je ziet afbeeldingen van de vierjarige ormeau, gekweekt in het zeewater met algen als voeding. Je ziet de baby ormeau. Je ziet hoe de dode ormeau drie maal met een hamer beklopt wordt om daarna in de pan twee minuutjes te bakken met boter. Verwacht niet dat je dat als dagelijkse kost krijgt, want de dure ormeau wordt exclusief in bijzondere restaurants opgediend. Het bedrijf Haliotis is uniek voor Europa.
Vandaag was het een wandeldag. Met onze Vlaamse vrienden zijn we vanuit Tréglonou gestart. De trip ging langs de Aber Benoit naar de moulin de Tanné. De 15 kilometer werden in drie uurtjes afgewerkt, een mooi ritme voor dames en heren van elk meer dan 60 jaar oud.
Blij als een kind ben ik met mijn gloednieuwe batterij naar het strand van St.Cava in Lilia, Plouguerneau, gereden. Daar startte de wandeling naar het eiland Wrac’h. De getijdentabel moest eerst goed bestudeerd worden, want anders kan je een halve dag op het eiland blijven. Op het eiland staat een semafoor en een wachtershuisje met moestuin. Het toilet deed me denken aan mijn kinderjaren.
Een Kia is een betrouwbare auto. Alleen moest ik geweten hebben dat de accu niet het eeuwige leven heeft. Zo komt het dat het starten van de motor niet meer lukt. Mijn auto staat hier ook vele dagen na elkaar stil en ik doe slechts kleine afstanden van vier kilometer om de vijf dagen. Na vele hulpladingen ben ik in vier garages beland en tenslotte bij Kia in Gouesnou tegen Brest. Morgen mag ik mijn nieuwe accu komen afhalen, een mooie start voor de zomer! Hier nog een beeld van onze Diarmuid in volle glorie, het gewas op onze camping, een zeilschuit en de abdij van Notre Dame des Anges in restauratie.
Bretagne is op zijn best met een flinke zuidwester en een smeet regen om de haverklap. De bloedmooie en wulpse Dahud, dochter van koning Gradlon, duikt op in de mistige zee. Enkel de viriele mannen kunnen haar ontwaren, en daar ben ik gelukkig ook nog bij, voorlopig althans. Alleen heeft Dahud het niet voor Vlaamse ventjes. Ik kan niet blijven kijken naar de blonde lokken en de welgevormde borstomtrek van Dahud. Ik ga dan maar met de Vlaamse vrienden naar kerken en kapellen kijken, een mooie boetedoening voor mijn schunnige gedachten. Zo komen we terug in de kapel van de superheilige Jaoua in Plouvien, trekken we door naar Le Folgoët (zie het glasraam), komen we in de enclos paroissal van Guissény en staan we ademloos stil bij het wachtershuisje van Menez-Ham. Het huisje tussen de rotsblokken is zowat het visitekaartje van toeristisch Finistère. Tenslotte staat er ergens nog een dolmen in Lilia.
Onze vrienden uit Vlaanderen zijn erg bezig met schelpen. Na verregaande inzet en studie in de kennis van duizenden soorten schelpen wordt een hele verzameling aangelegd, waarbij de Latijnse benaming de determinatie bepaalt. Aan het strand van Les Abers vinden onze vrienden een hele reeks zeldzame soorten, reden genoeg dus om hier te verblijven.
Vandaag is het een dagje zonder foto’s. Vier goede vrienden uit Vlaanderen zijn vandaag toegekomen op onze camping Les Abers. Ze zullen een weekje hier blijven. We hebben een plan klaar om hen een prachtige week in de Abers en de Finistère te bezorgen. Samen willen we heel wat beleven. Vanaf morgen volgt het verslag uiteraard met beelden.
Het blijft me verbazen hoe stipt de Duitsers zijn. Afspraak om te komen eten om 18 uur betekent dat het bezoek stipt om 18 uur present is. Iemand komt langs met de mededeling dat hij tien minuten komt babbelen. Na exact tien minuten verdwijnt hij. Ein Termin ist ein Termin: afspraak is afspraak en daar hoor je je strikt aan te houden. Zo is het leven georganiseerd. Bea houdt van het peuzelen aan een krab, ik niet. Rob houdt van het peuzelen aan een krab, Corry niet. Dan doen we maar aan partnerruil. Bea en Rob eten fruits de mer en ik ben met Corry uit eten geweest. Enkel kaarslicht ontbrak op dat vroege moment in de vooravond. Hier zie nog wat foto’s van mensen hier op de camping vóór en tijdens de receptie met de gasten, met gelegenheidskoor. En Hubert, de campingeigenaar, glundert.
Vanavond kregen we Frau und Herr Müller aus Bayern op bezoek. Op het menu stonden zeeschelpjes, die Elisabeth en Bea gisteren gevist hadden. Diarmuid en Bea probeerden vandaag een grote vis te vangen. En Diarmuid had er een geapporteerd, grapje natuurlijk. Zo te zien, geloof ik dat Bea zich beter in de zee voelt dan op het land.
Onzin, pure onzin! Via het internet vind je via Meteofrance het weerbericht. Vandaag werd regen voorspeld. Het werd een dag met volle zon en 25 graden! En reeds vele dagen krijgen we verrassingen. Dat komt omdat een lokaal weerbericht eigenlijk niet bestaat. Het weer wordt gemeten in Brest en Landivisiau, vele kilometers hier vandaan. Het is dan best mogelijk dat het in binnenland regent, maar hier houdt de zon stand. Maar eigenlijk interesseert het weer mij geen fluit. Als het niet regent, dan kan je nooit droog worden en als de zon schijnt, dan fluiten we een lied zoals de vogels. T-shirtje aan, korte broek, rugzak en fototoestel en dan leg ik mijn kilometertjes af met militaire pas van Aber Benoit naar Aber Wrac’h. Ik passeer het bejaardentehuis "NotreDame des Anges" en bestel alvast een kamertje met zeezicht voor binnen een twintigtal jaren. Je kan niet vroeg genoeg je toekomst voorbereiden.
Momenteel is het ideaal voor kitesurfers en plankzeilers. Een stevig windje, een felle zon en je waant je op de Bahamas. Vandaag heb ik wat foto’s genomen in HDR, high dynamic range. Ik neem mijn statief en maak vijf foto’s, één correct belicht, twee onderbelicht en twee overbelicht. De camera mag geen millimeter bewegen. Dan zorgt de software voor een samengeperst beeld met hoog dynamisch bereik. De drie laatste foto’s zijn HDR-opnamen.
Omdat het koor Luci Care gisteren in st. Pabu zo geweldig was, plaats ik nog een foto van de dirigent en de soliste. Samen hadden zij een stuk uit de “bruiloft van Figaro” op meesterlijke wijze gezongen. Beide stemmen galmden door de kerk. Verder is het hier een rustige dag. En dan is een stemmig beeld van de kerk van Ploudalmézeau op zijn plaats.
Het concert in de kerk van St. Pabu was overheerlijk. Het koor Luci Care werd geleid door de enthousiaste dirigent Pierre Figaro. Aan de piano zat Anna Laot uit Oekraïne. Er was ook nog een soliste uit de Elzas. Het applaus was zo overdonderend dat zij drie extra nummers brachten. En wij, afgevaardigden uit Duitsland, Nederland en België werden verwelkomd door de inleider.
Zie ze daar zitten, vijf dames vol levenslust! Uiteraard is die van ons daar ook bij. Benieuwd of er nog evenveel levenslust in zal zitten bij het afwassen, eten klaarmaken en de was doen. Itschie, het lieve Nederlandse hondje, is ook weer van de partij. En dan kwam Rudiger, een oud-medewerker van de camping nog even langs met zijn authentieke solex brommer. Morgen ga ik naar een concert in de kerk van St. Pabu. Daar zingt een koor, waar ook Hubert, de campingbaas in zit. Ik ga niet alleen en, zoals vorig jaar, rijdt Corry, een leuke Hollandse meid, weer mee. Omdat Bea het zaakje niet vertrouwt en om mij in toom te houden, zit er nog een koppel uit Bayern in de auto. Voor wie het wil weten, Corry in een flink eind in de 70.
De regenbui is over en de zon laat alles opdrogen. De algen kunnen terug buiten hangen om verder te drogen en te krimpen. Met een Duitser spreek ik het “Hochdeutsch”, maar een inwoner van Keulen met zijn “Kölsch” dialect was een beetje geërgerd dat ik zijn dialect niet direct verstond. Men kan van mij niet verwachten dat ik de Duitse streektalen beheers. Deze avond was het concert met Xavier Quemet. Hij bracht op meesterlijke wijze rock, blues en Engelstalige protestsongs uit de jaren 60-70.
De droogte heeft drie weken lang stand gehouden. Eindelijk is het beginnen regenen, een verademing voor natuur, dier en mens. De strandwandeling is verfrissend anders en toch zo gezond! Het gras is zo bruin als een jutezak die tien jaar in de kelder gelegen heeft.
