Met de caravan door Bourgondië en verblijf in de Finistère
22-06-2016
Het toilet van Île Wrac’h
Blij als een kind ben ik met mijn gloednieuwe batterij naar het strand van St.Cava in Lilia, Plouguerneau, gereden. Daar startte de wandeling naar het eiland Wrac’h. De getijdentabel moest eerst goed bestudeerd worden, want anders kan je een halve dag op het eiland blijven. Op het eiland staat een semafoor en een wachtershuisje met moestuin. Het toilet deed me denken aan mijn kinderjaren.
Een Kia is een betrouwbare auto. Alleen moest ik geweten hebben dat de accu niet het eeuwige leven heeft. Zo komt het dat het starten van de motor niet meer lukt. Mijn auto staat hier ook vele dagen na elkaar stil en ik doe slechts kleine afstanden van vier kilometer om de vijf dagen. Na vele hulpladingen ben ik in vier garages beland en tenslotte bij Kia in Gouesnou tegen Brest. Morgen mag ik mijn nieuwe accu komen afhalen, een mooie start voor de zomer! Hier nog een beeld van onze Diarmuid in volle glorie, het gewas op onze camping, een zeilschuit en de abdij van Notre Dame des Anges in restauratie.
Bretagne is op zijn best met een flinke zuidwester en een smeet regen om de haverklap. De bloedmooie en wulpse Dahud, dochter van koning Gradlon, duikt op in de mistige zee. Enkel de viriele mannen kunnen haar ontwaren, en daar ben ik gelukkig ook nog bij, voorlopig althans. Alleen heeft Dahud het niet voor Vlaamse ventjes. Ik kan niet blijven kijken naar de blonde lokken en de welgevormde borstomtrek van Dahud. Ik ga dan maar met de Vlaamse vrienden naar kerken en kapellen kijken, een mooie boetedoening voor mijn schunnige gedachten. Zo komen we terug in de kapel van de superheilige Jaoua in Plouvien, trekken we door naar Le Folgoët (zie het glasraam), komen we in de enclos paroissal van Guissény en staan we ademloos stil bij het wachtershuisje van Menez-Ham. Het huisje tussen de rotsblokken is zowat het visitekaartje van toeristisch Finistère. Tenslotte staat er ergens nog een dolmen in Lilia.
Onze vrienden uit Vlaanderen zijn erg bezig met schelpen. Na verregaande inzet en studie in de kennis van duizenden soorten schelpen wordt een hele verzameling aangelegd, waarbij de Latijnse benaming de determinatie bepaalt. Aan het strand van Les Abers vinden onze vrienden een hele reeks zeldzame soorten, reden genoeg dus om hier te verblijven.
Vandaag is het een dagje zonder foto’s. Vier goede vrienden uit Vlaanderen zijn vandaag toegekomen op onze camping Les Abers. Ze zullen een weekje hier blijven. We hebben een plan klaar om hen een prachtige week in de Abers en de Finistère te bezorgen. Samen willen we heel wat beleven. Vanaf morgen volgt het verslag uiteraard met beelden.
Het blijft me verbazen hoe stipt de Duitsers zijn. Afspraak om te komen eten om 18 uur betekent dat het bezoek stipt om 18 uur present is. Iemand komt langs met de mededeling dat hij tien minuten komt babbelen. Na exact tien minuten verdwijnt hij. Ein Termin ist ein Termin: afspraak is afspraak en daar hoor je je strikt aan te houden. Zo is het leven georganiseerd. Bea houdt van het peuzelen aan een krab, ik niet. Rob houdt van het peuzelen aan een krab, Corry niet. Dan doen we maar aan partnerruil. Bea en Rob eten fruits de mer en ik ben met Corry uit eten geweest. Enkel kaarslicht ontbrak op dat vroege moment in de vooravond. Hier zie nog wat foto’s van mensen hier op de camping vóór en tijdens de receptie met de gasten, met gelegenheidskoor. En Hubert, de campingeigenaar, glundert.
Vanavond kregen we Frau und Herr Müller aus Bayern op bezoek. Op het menu stonden zeeschelpjes, die Elisabeth en Bea gisteren gevist hadden. Diarmuid en Bea probeerden vandaag een grote vis te vangen. En Diarmuid had er een geapporteerd, grapje natuurlijk. Zo te zien, geloof ik dat Bea zich beter in de zee voelt dan op het land.
Onzin, pure onzin! Via het internet vind je via Meteofrance het weerbericht. Vandaag werd regen voorspeld. Het werd een dag met volle zon en 25 graden! En reeds vele dagen krijgen we verrassingen. Dat komt omdat een lokaal weerbericht eigenlijk niet bestaat. Het weer wordt gemeten in Brest en Landivisiau, vele kilometers hier vandaan. Het is dan best mogelijk dat het in binnenland regent, maar hier houdt de zon stand. Maar eigenlijk interesseert het weer mij geen fluit. Als het niet regent, dan kan je nooit droog worden en als de zon schijnt, dan fluiten we een lied zoals de vogels. T-shirtje aan, korte broek, rugzak en fototoestel en dan leg ik mijn kilometertjes af met militaire pas van Aber Benoit naar Aber Wrac’h. Ik passeer het bejaardentehuis "NotreDame des Anges" en bestel alvast een kamertje met zeezicht voor binnen een twintigtal jaren. Je kan niet vroeg genoeg je toekomst voorbereiden.
Momenteel is het ideaal voor kitesurfers en plankzeilers. Een stevig windje, een felle zon en je waant je op de Bahamas. Vandaag heb ik wat foto’s genomen in HDR, high dynamic range. Ik neem mijn statief en maak vijf foto’s, één correct belicht, twee onderbelicht en twee overbelicht. De camera mag geen millimeter bewegen. Dan zorgt de software voor een samengeperst beeld met hoog dynamisch bereik. De drie laatste foto’s zijn HDR-opnamen.
Omdat het koor Luci Care gisteren in st. Pabu zo geweldig was, plaats ik nog een foto van de dirigent en de soliste. Samen hadden zij een stuk uit de “bruiloft van Figaro” op meesterlijke wijze gezongen. Beide stemmen galmden door de kerk. Verder is het hier een rustige dag. En dan is een stemmig beeld van de kerk van Ploudalmézeau op zijn plaats.
Het concert in de kerk van St. Pabu was overheerlijk. Het koor Luci Care werd geleid door de enthousiaste dirigent Pierre Figaro. Aan de piano zat Anna Laot uit Oekraïne. Er was ook nog een soliste uit de Elzas. Het applaus was zo overdonderend dat zij drie extra nummers brachten. En wij, afgevaardigden uit Duitsland, Nederland en België werden verwelkomd door de inleider.
Zie ze daar zitten, vijf dames vol levenslust! Uiteraard is die van ons daar ook bij. Benieuwd of er nog evenveel levenslust in zal zitten bij het afwassen, eten klaarmaken en de was doen. Itschie, het lieve Nederlandse hondje, is ook weer van de partij. En dan kwam Rudiger, een oud-medewerker van de camping nog even langs met zijn authentieke solex brommer. Morgen ga ik naar een concert in de kerk van St. Pabu. Daar zingt een koor, waar ook Hubert, de campingbaas in zit. Ik ga niet alleen en, zoals vorig jaar, rijdt Corry, een leuke Hollandse meid, weer mee. Omdat Bea het zaakje niet vertrouwt en om mij in toom te houden, zit er nog een koppel uit Bayern in de auto. Voor wie het wil weten, Corry in een flink eind in de 70.
De regenbui is over en de zon laat alles opdrogen. De algen kunnen terug buiten hangen om verder te drogen en te krimpen. Met een Duitser spreek ik het “Hochdeutsch”, maar een inwoner van Keulen met zijn “Kölsch” dialect was een beetje geërgerd dat ik zijn dialect niet direct verstond. Men kan van mij niet verwachten dat ik de Duitse streektalen beheers. Deze avond was het concert met Xavier Quemet. Hij bracht op meesterlijke wijze rock, blues en Engelstalige protestsongs uit de jaren 60-70.
De droogte heeft drie weken lang stand gehouden. Eindelijk is het beginnen regenen, een verademing voor natuur, dier en mens. De strandwandeling is verfrissend anders en toch zo gezond! Het gras is zo bruin als een jutezak die tien jaar in de kelder gelegen heeft.
Het wordt stilaan half juni. De gemeentewerkmannen maken alles klaar voor het hoogseizoen: reddingsboei plaatsen, waarschuwingsborden voor de getijden, niet tussen de beplanting in de duinen lopen, enz… Deze morgen was er nog een leuk mistbankje voor de zon met volle kracht uitbrak. En dan zie je hier ook nog een selfie van myself tijdens mijn ochtendlijke voettocht. Elke week vindt hier een culinaire cursus plaats. Naast het verwerken van algen of zeewier was het nu de beurt aan het klaarmaken van een dessert “millefeuilles”.
Alsof het nog niet genoeg was… Bea in diep gesprek met Christel over breien. Dan ligt de brave Felix te soezen tussen de ligzetel. Er is nog veel werk aan de algen. De “laminaire” moet nog gedroogd en geblancheerd worden. Het lijkt net een vel van een krokodil.
“Spaghetti de mer” is verwerkt in potten. We kunnen ze een ganse tijd bewaren en opdienen bij een originele maaltijd. Wie ooit nog bij ons komt eten, zal het geweten hebben. Günter is volop bezig met de verwerking van zijn nieuwe oogst. Je ziet ook dat het hier volop zomer is. Elisabeth en Bea zijn drie uur in zee geweest om elk hun emmer kokkels te verzamelen. Met enige fierheid poseren ze met hun hark. Morgenavond gaan we de kokkeltjes samen degusteren als voorgerechtje.
Bea zwemt met Diarmuid. Het is leuk om te zien hoe mens en dier samen het zeewater trotseren. Vandaag is Bea met een groepje op jacht geweest naar algen. Ze kregen uitleg over de eetbare soorten: zeespaghetti, kruiden, en spullen om te bakken of te frituren. Onderaan zie je een foto, waarbij ze slingers droogt om ze klaar te maken voor de frituurpan. En dan zie je nog een foto van de opgaande zon rond 6 uur ’s ochtends.
Ormeaux, oftwel zeeoor, is een delicatesse. In chique restaurants krijg je er drie stuks voor 45 euro. Wij kopen er een paar bij de kweker en luisteren goed hoe je ze moet klaarmaken. Het zijn slakken, die aan de rotsen kleven, een beetje zoals bloedzuigers of huisslakken met een schelp op de rug. De kleur van de schelp varieert volgens de voeding, algen. Je maakt de schelp los, je klopt drie keer met een hamer op het vlees en dan bak je de ormeau twee minuutjes in een pan met boter. Opdienen met peterselie of een slaatje. Hieronder zie je ook nog een foto van de kwekerij, waar de klant zijn krab kiest. De vriendelijke mevrouw vist de mannetjeskrab uit het bassin. Het weer blijft mooi en het loont de moeite een avondwandeling te maken langs het strand.