Toen we voor het eerst met onze vrienden spraken over een huis kopen in Polen, verklaarden ze ons gek. Zo een gevaarlijk land. Een land van criminelen en dronkaards. Ook wij vertrokken met een klein hartje, maar we hadden ons hart verloren aan die omgeving. Het was immers liefde op het eerste zicht. Heel mijn leven had ik gedroomd van een huis gelegen aan de voet van een berg, omgeven door de natuur, maar de financiële werkelijkheid liet dit niet toe. En toen ontmoetten we Piotr. Piotr had een vriend die omwille van financiële problemen zijn huis moest verkopen en liefst van al wilde hij het verkopen aan iemand die de sfeer van het huis wilde bewaren en er toch iets moois van wilde maken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En dat was nu juist wat wij ook wilden. Greet heeft er altijd van gedroomd om een huis helemaal naar haar smaak te kunnen inrichten. Een oud huis, maar dan met alle comfort dat de meeste Vlamingen gewoon zijn.

Het werd dus bang afwachten wat soort nieuwe geburen we er zouden vinden. Zouden het echt criminelen en dronkaards zijn?

Helemaal niet. Allemaal vriendelijke mensen die altijd klaar staan om te helpen waar het kan. Ze leven daar nog zoals wij hier leefden in de jaren 50. Iedereen kent iedereen, iedereen praat met iedereen, iedereen helpt iedereen. Gewoon fantastisch.

Drinken doen ze wel graag. Vooral wanneer ze samen zitten. Ze hebben geen reden nodig om een feestje te bouwen en als het feest is wordt er gedronken. Bier en Wodka vloeien dan ook rijkelijk bij zulke gelegenheden. Eén van de dingen die wij als Vlamingen niet gewoon zijn is om bij elk bezoekje dat je brengt aan vrienden of kennissen een geschenkje mee te nemen. Meestal is dat dan iets om te drinken: bier, wijn of vodka. En hetgeen ge ontvangt, serveert ge onmiddellijk en wordt volledig verbruikt. Dus, als er een 4 tal personen op de koffie komen, is er een grote kans dat ge 4 flessen vodka ontvangt en dat die allemaal geledigd worden. Gevolg: ...... Dat is natuurlijk even wennen. Maar, dat went rap. En de kunst is om niet teveel mensen tegelijk uit te nodigen.

Natuurlijk hebben wij het hier over Neder-Silezië. Of de rest van Polen ook zo is, weten we niet. Maar de mensen die wij ontmoet hebben, zijn fijne mensen, heel gastvrij en steeds klaar om te helpen, niettegenstaande het feit dat wij de taal niet kennen en nieuw zijn voor hen.

Wij beklagen ons onze beslissing om juist daar een huis te kopen dan ook helemaal niet.