De Zwitserse overheid probeert met choquerende spots de Afrikaanse emigratie tegen te gaan.
Aan de hand van schrijnende scenarios wordt aan de Afrikanen duidelijk gemaakt dat hen in Europa een allesbehalve rooskleurige toekomst te wachten staat.
Het Zwitserse federale bureau voor immigratie produceerde in samenwerking met de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) een aantal tv-spots met als doel Afrikanen te ontmoedigen naar Europa te emigreren.
Tijdens de onderbreking van de voetbalinterland Zwitserland-Nigeria werd tussen het reclameblok door een dergelijke spot uitgezonden.
Het filmpje toont een Afrikaanse migrant in Zwitserland, die naar zijn vader belt.
Hoewel hij tegen zijn vader zegt dat hij het goed stelt, is hij in werkelijkheid veroordeeld tot een leven op straat, steeds opgejaagd door de politie en verplicht tot bedelen om eten.
Volgens IOM-woordvoerder Jean-Philippe Chauzy is het doel van de campagne een meer genuanceerde visie van illegale immigratie te bieden.
Christophe Blocher, de ultrarechtse Zwitserse minister van Justitie, steunt de campagne.
Zijn populistische rechtse partij won vorige maand de federale verkiezingen na een campagne die vooral van immigratie een strijdpunt maakte. Volgens Blocher moeten we de Afrikanen tonen dat Zwitserland het paradijs niet is.
Wantrouwen
Het IOM blijft echter nuchter als het gaat om de werkelijke impact van de spots.
De meeste mensen zullen nooit luisteren.
Het wantrouwen ten opzichte van de overheid en ngos is te groot, stelt Laurent de Boeck van het IOM, ze blijven er hoe dan ook van overtuigd dat emigreren hun enige redding is.
De Zwitserse spots volgen op eerdere soortgelijke projecten gefinancierd door de Europese Unie en Spanje.
De Spaanse campagne was er vooral op gericht Senegalezen af te raden de boot te nemen naar Spanje.
Met tragische en schrikwekkende beelden werd getoond in welke mensonwaardige situaties bootvluchtelingen verzeild geraken, voor en na de aankomst in het beloofde land.
Spanje schat dat vorig jaar ongeveer zesduizend vluchtelingen gestorven zijn op zee.
Probleem is, dat de mens zo niet ineen zit.
Het zijn altijd de anderen die een ongeval krijgen, en daardoor blijft het dweilen met de kraan open.
De corruptie, gevechten en tengevolge daarvan, grote armoede in de Afrikaanse landen veroorzaken de uittocht naar het beloofde land, of beter gezegd, eender welk westers land.
Ofwel stopt men de criminele machthebbers in Afrika, ofwel sluit men hermetisch de grenzen af.
Afrika is waarschijnlijk het rijkste werelddeel als het gaat om de grondstoffen.
Als de Afrikanen dat zelf niet kunnen of willen ontginnen, blijven ze maar in hun hut zitten, enmoeten ze hun geluk niet elders zoeken.
Voorstel:
Versas alle Afrikanen naar Europa, en alle Europeanen naar Afrika, en binnen 25 jaar zal er opnieuw een migratiestroom op gang komen, maar ditmaal van Afrikanen naar Afrika.
Reden? Alles in Europa is vernield, niets werkt nog, en iedereen lijdt honger.
Men beweerd dat de mens is ontstaan in Afrika,
waarom?
Omdat Afrika de ideale plaats op aarde is om te leven.
Alleen weten de Afrikanen het blijkbaar niet meer.
20.000 Manifestanten betogen voor meer koopkracht
Brussel 15/12/07
ACV, ABVV en ACLVB
Hadden opgeroepen om een manifestatie te houden in Brussel.
Een manifestatie voor het behoud van de solidariteit, en het behoud van de koopkracht.
De politieke onderhandelaars moeten zich bezig houden met de problemen van de mensen.
Ze overhandigden aan Guy Verhofstadt 100.000 handtekeningen onder de Red de solidariteit petitie.
Een betoging om alleen de petitie af te geven was iets te weinig, dus moesten de prijsstijgingen soelaas brengen.
Red de koopkracht en de solidariteit was de centrale slogan.
De manifestanten waren voornamelijk vakbondsmilitanten en personeel.
Zo ongeveer 5 procent van het aantal leden. Echt overtuigend kun je de boodschap dus niet noemen.
Vakbonden die pleiten voor de eenheid van het land en zich verzetten tegen de splitsing van de sociale zekerheid.
De onafhankelijke spoorvakbond OVS betoogde niet mee, want zij hielden een treinstaking op dezelfde dag.
Je moet maar durven. De treinreizigers gijzelen tot daar toe, maar de vakbonden gijzelen? Dat is ongehoord.
De echte problemen van de mensen zijn belangrijk volgens de vakbonden.
Welke problemen het zijn doet er niet toe, als het maar dezelfde problemen zijn waarvoor de vakbonden zich sterk maken.
Als wij het vandaag moeilijk hebben, ligt de schuld bij paars (MR/VLD-PS/SP.a en de blauw/rode vakbonden) dat de voorbije 20 jaar regeringen vormde, en vergat om de koopkracht van de Belgen veilig te stellen.
Mijn voorstel is; om de zogenaamde derdebetalersregeling de vakbonden als uitbetalingsinstelling onmiddellijk af te schaffen, en aan de RVA bijvoorbeeld over te laten, dan wel de eigen overheidsdienst uitbetalingen te versterken.
De vakbonden hebben in België een oneigenlijk hoog aantal leden, mensen die alleen lid zijn omdat de vakbond hun uitkering doorstort op hun rekening.
Meer doen ze niet voor deze mensen.
Politici, heb 5 minuten politieke moed en schaf dit onrecht onmiddellijk af.
Verplicht de vakbonden terug te keren naar hun eigenlijke taak, de belangen van het lid en van het vak te behartigen.
Dan pas zullen de niet-actieven een stem verwerven bij de vakbonden.
Nu zijn de werklozen voor de vakbonden gewoon een bron van inkomsten.
Hoe meer werklozen, hoe rijker de vakbonden worden.
"Waarom willen de Franstaligen toch samenblijven?"
12/12/2007 08:00 Patrick Martens
Nu Guy Verhofstadt informateur is voor een interim-regering,
willen de Franstaligen graag de Vlaamse eindtermen van een nieuwe staatshervorming kennen.
'Dan moeten ze ook duidelijk maken waarom ze zo graag willen samenblijven', vindt professor Hendrik Vuye van de Universiteit Hasselt.
Professor staats- en publiekrecht Hendrik Vuye wordt op 1 januari programmadirecteur van de nieuwe rechtenopleiding aan de Universiteit Hasselt. Hij voegt zich bij de rij van Vlaamse academici met een mening over de slepende regeringsvorming.
Houden Vlaamse en Franstalige academici er andere staatsrechtelijke opvattingen op na?
HENDRIK VUYE: Ja.
Aan Franstalige zijde hanteren ze het principe du personalisme en wordt de Vlamingen verweten dat ze het territorialiteitsbeginsel of le droit du sol huldigen. Maar het discours van de Franstaligen is ambigu.
Wanneer ze in de meerderheid zijn, zoals in de faciliteitengemeenten, betekent dit dat de helft plus één kan beslissen.
Anders grijpen ze terug naar de regels voor de bescherming van de minderheden.
Dezelfde ambiguïteit zit in het Pactedes Belges, dat in de Franstalige media werd gelanceerd na de stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde.
Een pact moet wederkerig zijn, maar voor de Franstaligen betekent het vooral dat hun 62 Kamerzetels evenveel gewicht in de schaal zouden werpen als de 88 Kamerzetels van de Nederlandstaligen.
De herziening van de kieswetgeving in 2002 is, na de uitspraak van het Grondwettelijk Hof, onder de vorm van B-H-V als een boemerang naar de politiek teruggekeerd.
VUYE: Misschien biedt de vraag een uitweg of er bereidheid is om alle minderheden in België dezelfde bescherming te geven.
Nu hebben de Franstaligen in B-H-V de bescherming van een tweetalige kieskring.
Dat is er niet voor de minderheid - Nederlandstalig of Franstalig - in de meeste taalgrensgemeenten, terwijl voor Voeren en Komen een regeling bestaat om bij bovenlokale verkiezingen over de taalgrens te gaan stemmen.
De Duitstalige Gemeenschap wordt bij federale verkiezingen verzopen in de kieskring Luik.
Waarom hebben sommige minderheden meer recht op bescherming dan andere?
Omdat de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel toevallig kapitaalkrachtiger zijn?
Ook de initiatieven van de koning om een doorbraak in de formatie te forceren, hebben veel inkt doen vloeien.
VUYE: Voor mij is dé vraag of de koning nog een rol bij de federale regeringsvorming moet hebben.
Zijn optreden is een grondwettelijke gewoonte, maar in de grondwet zelf is die niet beschreven.
De regeringen in de deelstaten worden zonder zijn tussenkomst gevormd.
Waarom zou dat niet kunnen voor een federale regering? Uiteindelijk zijn het toch de politieke partijen die het moeten doen.
Een idee van onder meer oud-premier Wilfried Martens (CD&V) om uit de communautaire impasse te raken, is: voer artikel 35 van de grondwet uit en leg de federale bevoegdheden vast.
VUYE: Dat is een Vlaamse benadering.
Voor de Franstaligen is het concretiseren van artikel 35 de sleutel tot een confederaal model en het separatisme.
Mijn collega Hugues Dumont van de Facultés Universitaires Saint-Louis vindt dat de Vlamingen bij een nieuwe staatshervorming moeten zeggen wat hun objectifsfinaux of eindtermen zijn.
Mijn tegenvraag aan Dumont is: wat zijn de objectifsinitiaux of begintermen van de Franstaligen?
In hun publieke opinie wordt er zo'n negatief beeld van Vlaanderen en de Vlamingen opgehangen dat men zich afvraagt waarom de Franstaligen in godsnaam willen samenblijven.
Of is het hen werkelijk alleen nog maar te doen om de financiële solidariteit van Vlaanderen?
Noël Vaessen, voormalig adviseur van prins Laurent,
werd begin dit jaar op het geruchtmakende marineproces tot 2,5 jaar cel en een geldboete van een kleine tweehonderdduizend euro veroordeeld.
In de media en in de bestseller 'Een Prinselijk Proces' schreeuwde hij zijn onschuld uit én deed hij een boekje open over de ware aard van onze royals en hun hofhouding. «Ik ken die bende.»
Wij hadden geen schijn van een kans.
«Mijn advocaat en ik wisten dat de hele gerechtelijke keten - tot cassatie - geblokkeerd was door pionnen van het paleis.
Het paleis oefent totale macht uit via de procureur des Konings.
Dat is nog ancien régime.»
Vaesen moet 7,5 miljoen oude franken boete betalen.
De Belgische staat eist en krijgt twee miljoen euro zogenaamd schadevergoeding, plus de interesten.
Dat is een fractie van de 18 miljard die minister Flahaut niet meer terugvindt op Defensie, en waarvoor de PSer tot vandaag niet veroordeelt wordt.
Ik heb geen geld.
Dus kunnen ze het me ook niet afpakken.
Mocht ik die twee miljoen wél hebben, dan ging ik tot Straatsburg.
Ik heb ze niet.
Dus schrijf ik nog een boek.» Nu weet ik pas hoe er achter mijn rug gefoefeld is.
Laurent en Luypaerts (de ex-marineonderofficier die de bedrijfjes LKT Light Solution en LFE Tapijten oprichtte op naam van zijn ex Lut Kleutghen, red.) speelden onder één hoedje.
De procureur des Konings wist dat.
Hij heeft het dossier gecensureerd zodat er van de prins geen kwaad woord kon gezegd worden.
Maar de sporen blijven.
De medewerkers van Laurent bij het KINT zeiden eerst dat ik een bandiet was.
Maar sinds ze deze zomer zelf hun C4 gekregen hebben, praten ze wel: 'Het was allemaal nog erger dan wat Vaessen zei'.
Laurent heeft een poging gedaan om hen te doen zwijgen.
Dat is gedeeltelijk gelukt.
Maar ik heb nog iemand gevonden die me goed geïnformeerd heeft.
Dat zal allemaal in mijn volgende boek staan.
Zes maanden geleden heb ik exact voorspeld hoe het zou gaan met mijnheer Leterme.
Luister.
Mevrouw Non (Milquet) wordt betaald door het paleis om 'non' te zeggen.
Ze doet dat in opdracht van Van Ypersele en Fabiola.
«Deze lente was Fabiola bij vader Wathelet, de baas van Opus Dei in België en oude baas van Milquet.
Daar heeft ze het hem opgedragen: 'U moet het morele testament van mijn man uitvoeren'.
De eerste schepen van Stavelot, een personeelslid van de cdH was getuige van de scène.
'Madame Non' is een marionet van het Paleis.
Van Ypersele trekt aan de touwtjes.
Hij neemt zichzelf voor Richelieu.
Het paleis is geen gesloten systeem, hé.
Langs achter in de Brederodestraat loopt er in één dag evenveel volk binnen als in de H&M.
Zonder dat de koning dat weet.
De jachtpartijen op het domein in Villers-sur-Lesse, vlakbij Ciergnon, daar worden de zaakjes geregeld.
Leterme vindt daar naar 't schijnt de weg niet.»
Leterme is eerlijk maar een naïeveling. Daarom heb ik hem graag.»
Bron: 2007 De Persgroep Publishing Publicatie: Het Laatste Nieuws / De Nieuwe Gazet
Publicatiedatum: 15 december 2007 Auteur: Erwin verhoeven
Er zijn zo van die jaarlijks terugkerende feestelijkheden die n cent mogen kosten.
Tom Boonen kwam uit verre Toscane (Italië) over en weer vliegen om present te tekenen voor het Sportgala.
Tia Hellebaut doorkliefde het luchtruim helemaal uit het warme Zuid-Afrika.
Justine Henin wilde de 167 km (bron: michelin.fr) tussen Charleroi en Oostende niet overbruggen. Zelfs niet met de helikopter die haar was aangeboden.
De helikopter zou pas om twintig voor acht opstijgen met bestemming Oostende.
Tijd genoeg om de sponsors en de VIPs de tijd van hun leven te geven en alsnog naar Oostende te vliegen.
Maar Henin bleef in Charleroi.
Er was gisteren wel wat meer aan de hand.
Henin heeft een probleem met Bob Verbeek
Coduti is niet enkel organisator van de Womens Tennis Trophy, hij is ook de officiële woordvoerder van Justine Henin.
En Bob Verbeeck is niet alleen de organisator van de Diamond Games in Antwerpen, hij is ook een familievriend van de Clijsters.
Dat botst, en het blijft botsen.
Hoopgevend? De pers was eraan voor de moeite, bij Henin was dus geen nieuws te rapen, zelfs geen tennisballennieuws.
Ik ben geen supporter van Henin, maar toch is ze voor mij de grote morele- en milieuwinnaar van de dag.
Terwijl iedereen die zich wat belangrijk voelt in dit apenland naar Oostende koerste, met of zonder chauffeur, en enkelen zelfs de halve aardbol rondvlogen, weigerde Henin de 167 km. te overbruggen, zelfs niet met een helikopter die de organisatoren graag enkele malen over en weer wilde laten vliegen om één persoon te eren.
De kranten en tv-stations die één week eerder de ganse wereldbevolking opriepen om het milieu te sparen, en de opwarming van de aarde tegen te gaan, bleken het milieu helemaal uit het oog verloren te hebben. Van een korte termijn geheugen gesproken.
Voor de goede zaak mogen er vliegtuigkilometers gemaakt worden, dan wordt het milieu blijkbaar niet belast.
Alleen u en ik worden met de vinger gewezen als ons spaarlampje blijft branden.
België toonde zich gisteren inderdaad weer eens op zijn smalst.
O ja, Justine Henin en Tom Boonen wonnen de hoofdprijs.
Vlamingen krijgen tot 8 % minder pensioen dan Walen en Brusselaars
Dat blijkt uit een onderzoek dat onder leiding van de Leuvense professor Jos Berghman is uitgevoerd.
Eén vaststelling blijft alvast overeind.
De verschillende historisch gegroeide pensioenstelsels leveren enorm uiteenlopende bedragen op.
Het gemiddelde rustpensioen bedroeg in 2004 1.170 euro per maand.
Maar een modale ambtenaar kreeg met 2.112 euro bijna het dubbele.
Een werknemer zat met 925 euro net onder het gemiddelde.
De gepensioneerde zelfstandige is met 493 euro de hekkensluiter.
Het onderzoek bevestigt ook dat mannen nog altijd een veel hoger pensioen krijgen dan vrouwen: 1.188 versus 830 euro. Toch blijken er ook regionale verschillen te bestaan. Daarbij valt op dat de laagste pensioenen in Vlaanderen uitbetaald worden.
Met gemiddeld 1.006 euro krijgt een Vlaamse gepensioneerde 5,2 procent minder dan zijn Waalse en zelfs 8,2 procent minder dan zijn Brusselse collega. Het onderzoek van de Leuvense professor bevat geen analyse van de oorzaken van die verschillen?
Een deel van de verklaring moet mogelijk worden gezocht in het feit dat in het verleden hogere lonen werden uitbetaald in Wallonië en Brussel dan in Vlaanderen.
Kan het niet zijn dat de federale overheden in het algemeen, en de Franstalige overheden in Wallonië en Brussel in het bijzonder, altijd wat royaler met de centen smeet ten voordele van het eigen (Belgische) volk, en de Vlamingen daarvoor laat betalen?
Elke Vlaming arm of rijk, jong of oud, betaalt jaarlijks 2000 euro steun aan zijn zogenaamde noodlijdende Franstalige medelandgenoten.
12 Miljard euro per jaar van Noord naar Zuid, en dan nog worden de Vlaamse weldoeners voor rotte vis uitgemaakt door de Franstalige ontvangers.
De wereld op zn kop, ik weet het, maar in dit apenland is ook alles mogelijk.
De sukkelaar die maandelijks meer pensioen ontvangt dan diegene die ervoor moet betalen.
van een opinie-artikel van Bret Stephens in The Wall Street Journal van 22 augustus.
BRUSSEL - België is de geboorteplaats van René Magritte.
Daarom is het wellicht niet verwonderlijk dat in de politiek zelfs het fascisme er surrealistisch is.
Neem nu de Belgische socialisten, de Vlaamse of de Waalse.
Het kenmerk van bijna elke Europese socialistische partij is al lange tijd de vijandigheid tegen religie. De jongste jaren heeft België's regerende socialistisch-liberale coalitie de katholieken op stang gejaagd door het legaliseren van het homohuwelijk en euthanasie, het bannen van kruisbeelden uit overheidsgebouwen en het afschaffen van het traditionele Te Deum die vroeger door de regering werd gehouden ter nagedachtenis van de kroning van Leopold I, de eerste koning der Belgen.
Maar dan begonnen de socialisten de ongeveer half miljoen moslims op te merken in België. Zoals Joël Rubinfield van de Brusselse denktankt Atlantis Institute opmerkt, bestaat de helft van de 26 leden tellende socialistische fractie in het 75-koppige parlement van de stad uit moslims.
In de gemeente Molenbeek heeft de socialistische burgemeester Philippe Moureaux voor halal-maaltijden gezorgd in alle scholen; politiemensen mogen tijdens de Ramadan niet eten of drinken op straat.
De socialistische partij was ook, onwaarschijnlijk, de belangrijkste tegenstander van een wet die het ontkennen van de Armeense genocide strafbaar zou maken.
Ook dit is een product van de groeiende alliantie tussen moslims en socialisten, net zoals de routinematige afkeuringen van de partij aan het adres van Israël.
Neem nu het Vlaams Belang (Flemish Interest), de secessionistische Vlaamse partij, voorheen bekend als het Vlaams Blok, tot een gerechtelijke uitspraak de partij buiten de wet stelde in 2004.
Het Blok heeft historische banden met nazi-collaborateurs.
Eén van de stichtende leden van de partij is Karel Dillen, die in 1951 een Frans essay in het Nederlands vertaalde dat de Holocaust ontkent (misschien de enige Franse tekst waarvoor een lid van het Vlaams Blok ooit sympathie getoond heeft).
Vele jaren lang was de belangrijkste leuze van de partij haar oproep om immigranten die weigerden om zich aan te passen, onder dwang te deporteren.
De partij maakte ook geen geheim van haar banden met andere extreem-rechtse Europese partijen, zoals het Front National van Jean-Marie Le Pen in Frankrijk.
Maar dat is aan het veranderen.
Jongere partijleiders realiseerden zich dat hun anti-semitische trekjes vergif waren, en begonnen pro-Israëlische standpunten te vertolken. De harde standpunten van de partij over criminaliteit en moslims begonnen een aanzienlijk deel van de Joodse stemmen aan te trekken, in het bijzonder bij de orthodoxe Antwerpse Joden, die zich steeds kwetsbaarder begonnen te voelen tegenover de vijandige moslimgemeenschap in de stad.
Vandaag is Vlaams Belang de grootste partij van het land.
En dan is er het eigenlijke beleid van het land. In april waren de Belgen geschokt door de moord op een tiener, Joe Van Holsbeeck, die door twee zigeuners neergestoken werd in het Brusselse centraal station tijdens de avondspits, terwijl tientallen voorbijgangers toekeken (blijkbaar wilden de moordenaars zijn MP3-speler).
Te midden van een groeiend besef van wetteloosheid - het aantal moorden per inwoner ligt in België met 9,1 per 100.000 dubbel zo hoog als in de VS - werd de moord een aanleiding tot een nationaal gewetensonderzoek.
Toen Jean-Marie Dedecker, een senator van de liberale partij, in een opiniestuk schreef dat "politiemensen de andere kant opkijken om te vermijden dat men hen van racisme beschuldigt", werd hij teruggefloten door eerste minister Guy Verhofstadt wegens het "aansporen tot vijandigheid".
En dan is er ook het merkwaardige geval van journalist Paul Belien, die hoofdredacteur is van The Brussels Journal, een pro-Amerikaanse, euroskeptische, anti-islamistische weblog. In februari was de blog één van de weinige nieuwsbronnen die de beruchte Deense cartoons van de profeet Mohammed, wat twee miljoen unieke bezoekers opleverde.
Het leidde ook tot een buitengewoon onderzoek van het Vlaamse weekblad Knack. Opmerkend dat de blog van Belien geciteerd was door Midden-Oosten-kenner Daniel Pipes, beschreef Knack die connectie als "geen toeval", maar eerder "een bewuste provocatie door de neocons", waarvan het uiteindelijke doel was om Amerikanen en Europeanen te laten geloven dat "alle moslims gewelddadig en gevaarlijk zijn, waarna het conflict in Palestina, Iran en Syrië echt van start kan gaan".
Maar dat was nog niets vergeleken met de reactie die Belien uitlokte met een artikel na de moord op Van Holsbeeck, waarin hij de moordenaars beschreef als "roofdieren" en België opriep om het bezit van zelfverdedigingswapens uit het strafrecht te halen (hij had vooral pepperspray in gedachten).
Twee weken na de publicatie van het artikel ontving Belien een brief van het Centrum voor Gelijke Kansen en voor Racismebestrijding, een organisatie in dienst van de overheid die als taak heeft om "slachtoffers van discriminatie bij te staan" en "het grote publiek bewust te maken van anti-discriminatie".
(België heeft één van de strengste antidiscriminatieregimes ter wereld).
Het artikel van Belien kwam volgens het CGKR neer op "aanzetten tot geweld", en hij kreeg het bevel om het artikel te verwijderen van zijn blog op straffe van vervolging door de staat. Hij stemde toe.
Intussen kreeg hij naar eigen zeggen emails met beelden van verbrande lichamen en boodschappen met "dit is wat er met u zal gebeuren".
Belien werd sindsdien ondervraagd door de politie wegens het verstrekken van thuisonderwijs aan zijn vijf kinderen, waarvan er intussen vier aan de universiteit studeren of al afgestudeerd zijn. Een deel van Belien's probleem is ongetwijfeld dat zijn vrouw parlementslid is voor Vlaams Belang. Maar wat haar politieke strekking ook is, Belien zelf is geen lid van de partij, en niets in The Brussels Journal suggereert dat het een partijpublicatie is.
Zijn belangrijkste misdaad lijkt te zijn dat hij voor een Engelstalig publiek de minder bekende charmes van de Belgische staat heeft blootgelegd.
Intussen winnen de echte fascisten in België aan kracht, en zij worden grotendeels beschermd door de anti-racismewetgeving van het land.
In de Brusselse Imam Reza-moskee herdacht een geestelijke de zeventiende verjaardag van het overlijden van Ayatollah Khomeini:
"De vijand kan het licht van de Islamitische Revolutie niet doven".
En in Molenbeek publiceerde de krant het Volk een studie over de plaatselijke moslimbevolking.
Redacteur Gunther Vanpraet beschreef de gemeente als "een kweekvijver voor duizenden kandidaten voor de jihad".
De Belgische regering kan ervoor kiezen om er geen aandacht aan te besteden.
Maar zoals Magritte zou gezegd hebben: ceci n'est pas une pipe.
In 1984 heeft Turkije onze Universele Verklaring van de Mensenrechten getekend.
Op 5 augustus 1990, ter gelegenheid van de 19de Islamitische Conferentie, tekende Turkije in Caïro:
De Universele Islamitische Verklaring van Mensenrechten
De twee laatste artikelen, 24 en 25, bevestigen zeer duidelijk de inhoud van deze Verklaring, en wijken fundamenteel af van de enige echte Universele Verklaring van de Mensenrechten.
Art. 24 Alle rechten en vrijheden in deze Verklaring zijn ondergeschikt aan de beschikkingen van de Sjaria
Art. 25 De Sjaria is de unieke referentie voor het uitleggen en interpreteren van elk van de artikels vervat in deze Verklaring.
Als de Universele verklaring van de Mensenrechten in strijd is met de Sjaria heeft ze voor een Moslim geen recht. (Meer uitleg is overbodig.)
Turkije en het Europese Hof voor de Mensenrechten.
Een studente, Leyla Sahin, werd gedwongen haar medische studies op te geven omdat ze weigerde haar hoofddoek af te doen in de Universiteit van Ankara. In november 2005, stelt het Europese Hof van Mensenrechten de studente in het ongelijk.
Het Hof stelt dat het verbod op de hoofddoek niet in strijd is met de Mensenrechten.
Dit oordeel heeft onmiddellijk een verbolgen reactie uitgelokt van de Heer Erdogan, Eerste Minister.
Wij staan versteld van zulke beslissing.
Het Europese Hof is niet bevoegd om zich uit te spreken over een dusdanig geval.
Dit behoort tot het recht van de Oulemas.
Het is niet wettelijk dat individuen, die hierbij niet direct betrokken zijn, beslissen zonder uitspraak te vragen aan Islamspecialisten.
Dit voorbeeld is, onder anderen, onthullend over de ideologische en strategische ambivalenties van de islamitische turken.
Mehmeth Acatan, de verslaggever van het regeringsgezinde dagblad, Yeni Safak, verklaart: het is vanzelfsprekend dat het Europese Gerechtshof geen universeel instituut voor gerechtigdheid is en dat het niet geschikt is om mensenrechten in de moslimwereld te beslechten.
De noties van democratie, vrijheid en mensenrechten zijn uitsluitend uitgevonden door personen met Europees bloed, levend in Parijs, London, Berlijn, Brussel, Rome en Wenen.
Wij zullen zien of deze racistische mentaliteit Europa zal redden van de vlammende woede door haar zelf opgewekt.
Vrije vertaling - La Nef N° 186 - Okt. 2007
Wat moet men denken van de heren ERBAKAN en ERDOGAN, voormalige en actuele eerste Minister die verklaarden:
De minaretten zijn onze geweren, de koepels onze helmen en onze moskeeën onze kazernen.
(3 september 2004 in Republica Italie)
Denkt U nog steeds dat Turkije een Europese roeping heeft?
Bron: Republica 09/2004, Euboco 2006, La Nef 10/2007.
Islamoloog en Midden-Oostenkenner professor Bernard Lewis verklaarde dezer dagen op een symposium in Jeruzalem dat Europa de strijd tegen de islamisering heeft opgegeven.
Zijn collega Raphael Israeli gelooft dat Europa daarvoor een zware prijs gaat betalen.
JERUZALEM - 3 februari 2007
Raphael Israeli gelooft dat Europeanen een zware prijs gaan betalen voor hun - in zijn ogen - naïviteit.
Vier jaar geleden publiceerde hij het boek Islamikaze , waarin hij voorbeelden gaf van de opmars van de radicale islam in Europa.
Over enkele maanden komt bij Vallentine Mitchell in Londen een nieuw boek van hem uit, met de titel The Third Islamic Invasion of Europe ('De derde islamitische invasie van Europa').
Volgens de Israëlische professor maakt de islam ditmaal goede kansen.
De eerste invasie:
Vond plaats in de zevende eeuw, vertelt de islamoloog in zijn kantoor op het Harry S. Truman Instituut van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem.
De moslims veroverden toen Spanje, Portugal en het zuiden van Frankrijk. In 732 stopte Karel Martel de opmars bij Portiers.
Als dat niet was gebeurd, zou Europa vandaag islamitisch zijn geweest.
Achthonderd jaar later werd de islam uit het zuiden van Europa verdreven.
In 1492 werd de terugtrekking afgerond bij Granada onder de druk van de Spaanse reconquista .
De tweede invasie:
Vond plaats in de vijftiende eeuw, toen de Ottomaanse Turken Europa vanuit het oosten aanvielen. Ze veroverden de Balkan en trokken op tot de poorten van Wenen, waar ze in 1683 werden verslagen. De terugtrekking verliep langzaam. Pas in de Eerste Wereldoorlog werd de Turkse heerschappij helemaal verbroken.
De derde invasie:
Vindt volgens Israëli plaats op een totaal andere wijze. Hij gebruikt het Arabische woord ' dawa '. De islam rukt volgens hem op door penetratie, propaganda, bekering en demografische veranderingen. De gezinnen van de autochtone Europeanen zijn klein. Ook in rooms-katholieke landen is de groei van de bevolking teruggelopen. ,,De Europeanen plegen demografische zelfmoord'', luidt zijn conclusie.
Immigratiewetten Een oplossing voor het probleem bestaat volgens hem niet. Toen hij zijn boek begon te schrijven, lag volgens hem Europa nog te sluimeren.
Nu beginnen de Europeanen zich bewust te worden van de ernst van de situatie. Europa kan de opmars van de islam afremmen of stoppen door de immigratiewetten te veranderen.
Maar de maatregelen zijn vanwege de Europese eenwording nooit sterker dan de zwakste schakel. Illegale immigranten blijven maar toestromen en de landen bieden bovendien de mogelijkheid van familiehereniging. Het aantal moslims in Europa zal zich verder uitbreiden.
De moslimbevolking verdubbelt bij elke nieuwe generatie - dat is ongeveer 25 jaar, aldus Israeli. In het ene land gaat de groei sneller dan in het andere. Toen hij jong was, woonden er in Egypte 25 miljoen mensen. Nu zijn het er 75 miljoen. De schattingen over het aantal moslims in Europa lopen uiteen. Israeli komt tot een getal van 30 miljoen.
Zware prijs In Groot-Brittannië bijvoorbeeld nam het aantal immigranten met een miljoen toe gedurende de tien jaar van Tony Blair. Ongeveer driekwart van hen zijn moslims. Velen van hen zijn niet geregistreerd en tellen dus niet mee in de officiële statistieken. Inmiddels zijn de immigratiewetten in Groot-Brittannië zwaar verscherpt. Als Turkije bij de Europese Unie komt, komen er direct 75 miljoen moslims bij.
Israeli gelooft dat Europa een zware prijs gaat betalen voor het op grote schaal toelaten van de islam op zijn grondgebied.
,,Mijn vrouw komt uit Zweden. Als ik naar de markt ga in Malmö, spreek ik Arabisch met de marktkooplui. Ze zijn dik tevreden. Ze zeggen: 'Het gaat goed, we zijn volledig beschermd.' Maar een van hen vertelde me: 'Er is één ding dat we niet leuk vinden. We zijn nu Zweden, en we hebben dezelfde rechten als anderen. Maar we kunnen niet accepteren dat er een kruis staat op de Zweedse vlag. Daardoor worden onze gevoelens gekrenkt'.''
,,Ik zei: 'Ze waren aardig voor jou, ze gaven je bescherming. En nu wil je zeggen dat ze hun nationale symbolen moeten veranderen? Toen je hier kwam, wist je dat die er waren. Als dat je tegenstaat, kom hier dan niet.' Hij stond er echter op dat ze zijn gevoelens niet mogen bezeren, omdat hij en de zijnen dezelfde rechten hebben als anderen.''
In zijn boek geeft Israeli vele citaten van moslims die erop duiden dat ze niet naar Europa kwamen om zich aan te passen, maar om Europa te veranderen. ,,In Engeland zeggen ze dat openlijk en zonder schaamte. Sjeik Umar al-Bakri zei: 'Over twintig jaar wappert de islamitische vlag bij Westminster en Downing Street.' Veel mensen nemen hem niet serieus. Hij neemt zichzelf wel serieus.''
Evangelie Sommige christenen hebben gezegd: de komst van de moslims is een zegen, omdat ze die kunnen bereiken met het evangelie. Israeli geeft toe dat een aantal moslims christen zijn geworden, maar de aantallen vallen volledig in het niet bij de Europeanen met een christelijke achtergrond die de overstap hebben gemaakt naar de islam. ,,In de afgelopen tien jaar zijn 50.000 Fransen en 50.000 Britten overgegaan tot de islam. Sommigen geloven dat de islam de toekomst heeft. Anderen hebben er een romantisch idee van, geïnspireerd door figuren als 'Lawrence of Arabia'. En weer anderen zijn ervan overtuigd dat de islam de ware godsdienst is.''
,,In Europa gaan steeds minder jonge mensen naar de kerk. Ze hebben geen doel meer in hun leven. Ze zien dat de jonge moslims naar de moskee gaan. Voor hen draait alles om de moskee. Sommigen willen zien wat daar gebeurt. Ze raken verder en verder van de kerk en hun eigen achtergrond verwijderd. Ze voelen zich dan ook tot de moskee aangetrokken.''
Een deel van de moslims heeft zich helemaal aangepast aan het leven in Europa. Ze trouwen met Europeanen en ze sluiten zich aan bij de liberale cultuur.
,,Maar ik ben bang dat het in de meeste gevallen anders gaat. Als een moslimman een Franse vrouw trouwt - en dat gebeurt duizenden keren - zijn de kinderen volgens de moslimtraditie eveneens moslim. Ook als de vrouw zich formeel niet bekeert, beschouwen moslims haar als opgenomen in de moslimtraditie. Maar als een moslima met een Fransman omgaat, wordt zij als verraadster beschouwd. Als zij met hem trouwt, wordt ze onrein door het seksuele contact met een niet-moslim.''
Fundamentalisten In de immigrantenwijken zijn de fundamentalisten actief. Ze stellen onomwonden dat Europa moet worden overgenomen en zijn bereid daartoe geweld te gebruiken. In de afgelopen jaren heeft er een toename plaatsgevonden van geweld.
Europese politici zullen in toenemende mate rekening moeten houden met de moslimkiezers. Die zullen weer hun eigen eisen stellen, bijvoorbeeld op het gebied van de familiehereniging. Israeli wil geen tijdpad geven, maar hij verwacht dat een groeiend deel van de bevolking de invoering van de sharia (islamitische wetgeving) gaat eisen. ,,Het is niet zo dat je van de ene dag op de andere overgaat van de grondwet naar de sharia. De sharia kan langzamerhand invloed gaan krijgen op de wetten die een land aanneemt. Je kan de sharia niet helemaal naast je neerleggen, omdat je rekening moet houden met een groeiend deel van de bevolking. Er zijn al hele gebieden waar niemand bij de verkiezingen kan winnen, als hij niet de steun heeft van de moslims.''
,,Europa is zeer naïef geweest, net zoals de rest van het Westen. Wij, westerlingen, denken: 'als wij het beste met de anderen voorhebben, dan hebben ze dat ook met ons. Als wij tegenover hun vriendelijk en open en beleefd en weet ik veel wat zijn, dan is de hele wereld zo. Als je hen maar een kans geeft, dan komt alles wel goed'. Maar zo zit het niet in elkaar. Het is legitiem als ze de immigratie beschouwen als een manier om economisch en educatief vooruitgang te boeken. Maar ze vinden dat Europa deel moet worden van de islamitische wereld.''
Gajus Julius Caesar voert het principe in van Panem et circences (brood en wagenrennen).
Het Romeinse volk kan zich gratis vermaken. Amfitheaters en circussen worden gebouwd. Bij alle evenementen kan het volk gratis eten en drinken. Vandaar de term brood. In het Colosseum kan het plebs aanschouwen hoe gladiatoren vechten op leven en dood. Ook in het circus wordt door de toeschouwers gejuicht wanneer een gladiator uit de bocht vliegt en met zijn hoofd tegen de muur kwakt. De mensen juichen net zoals wij dat nu doen bij winst van onze favoriete voetbalploeg. Is er een link naar vandaag? Zijn de Romeinen terug?
Na Caesar blijft het principe van brood en spelen toegepast. Vorsten en keizers gebruiken het als een soort tactiek om het volk rustig te houden. Opstanden zijn uit den boze en wanneer je uw volk geeft waar het om vraagt, hoeft het niet na te denken over de gang van zaken. Lhistoire se répète is iets wat geschiedenisleerkrachten hun leerlingen tot vervelens toe proberen uit te leggen. Kunnen we in de 21ste eeuw nog spreken van een weliswaar gemoderniseerd brood en spelen?
Als ik even mijn persoonlijke mening mag geven, dan is mijn antwoord ja. De maatschappij maakt ons nu eenmaal week. Van maandag tot vrijdag gaan we van 8 tot 5 werken. Eens thuis wordt de tv opgezet. Om 19u wordt het eten geserveerd. Het Nieuws is namelijk net iets te serieus en te moeilijk. Van 19u30 tot 23u wordt tv gekeken. Mensen lachen met de Vlaamse humor(?) en gaan tevreden slapen. Nog vier maal slapen en het is weekend.
Het weekend is een feest. Op vrijdagavond gaat men uit tot een gat in de nacht. Op zaterdagmorgen wordt uitgeslapen. De zaterdagnamiddag rust men uit in de zetel en s avonds reageert de Vlaming zijn frustraties af op de scheidsrechter en op de tegenstander van zijn favoriete sportploeg. Op zondag maakt het gezin zich weer op voor een weekje werken.
Die zogenaamde spelen van heden ten dage moeten natuurlijk in de ruime zin geïnterpreteerd worden. Televisie, sportmanifestaties, computerspelletjes, reizen maken hier allemaal deel van uit. Zo sparen mensen een heel jaar lang om in de zomer één week te kunnen gaan bruinen op het strand van de Costa Blanca.
Dit is natuurlijk een persoonlijke visie, een visie die nogal eng en veralgemenend is. Natuurlijk zijn hier uitzonderingen. Maar de komst van de tv heeft hier zeker een rol gespeeld. Mensen zijn toch o zo naïef. De kritische zin lijkt niet meer te bestaan. De informatie wordt zonder ze in vraag te stellen geabsorbeerd.
Geef de mensen hun tv, geef de mensen hun voetbalwedstrijden en alles blijft rustig. Waarom moet er nagedacht worden? Daar zijn toch andere mensen voor.
Om nog eens terug te keren naar de eerste eeuw voor Christus.
Slavernij viert hoogtij in het oude Rome. Slaven worden aanzien als dingen, als objecten. Het zijn geen mensen. Ze zijn eigendom van de Romein.
Nu zon 2000 jaar later lijkt er niets veranderd te zijn. De rijke westerling gaat joggen met zijn nieuwe nikes. Dat die sportschoenen gemaakt worden in Bangladesh door kinderen van 8 jaar die 14 uur per dag werken, lijkt hen niets te zeggen. Ah neen, de westerse man betaalt er maar liefst 100 euro voor. Voor de arme kindjes is dat toch heel veel, zie je ze redeneren. Als de rijke Belg dan toevallig een reportage ziet op Koppen of Panorama over de schuldslavernij in Zuidoost-Azië, lijkt hij ervan aangedaan. Dat slaafje krijgt 1 euro per dag voor 14 uur handenarbeid. De mans idool Michael Jordan krijgt 6 miljoen euro sponsoring per jaar van datzelfde nike.
Een huzarenstukje over de eerlijkheid in de hedendaagse wereld.
De berusting slaat toe bij de westerling. Ik kan er toch niets aan veranderen.
Om nog even bij het voorbeeld van Michael Jordan te blijven. Figuren als Jordan, Beckham en consorten worden gezien als sportidolen.
Ook bekende acteurs en mediafiguren worden wel eens verafgood door fans. Idolatrie is dus een thema dat niet zo ver hiervandaan staat. Voetballers, acteurs en mediapersonen worden idolen van de mensen. Daar ik niet kan vatten wat mensen leuk vinden aan het vereren van idolen, vind ik idolatrie nogal belachelijk. Opnieuw komt het beeld van de Romeinen naar boven. Toen was de gladiatorenvechter ook de ster. Als hij won, kreeg hij genade en werd zijn slavenleven opgezegd. Net zoals nu een filmster dé persoonlijkheid is. Deze filmster krijgt geen vrijspraak van slavernij, maar wordt uitermate gul betaald.
De laatste jaren woedde de discussie over het te lage loon van werknemers.
De politieke top zag het gevaar. Die te lage lonen zou de regeringen nog parten spelen. Loonsverhogingen weigerde men te geven. Maar toen kwam men met het sublieme idee op de proppen van de maaltijdcheques. De link met 2000 jaar terug is hier wel heel makkelijk te achterhalen. Iedereen tevreden en probleem opgelost!
Eind jaren 60 braken in grote delen van Europa zware rellen uit. De studenten pikten de gang van zaken niet meer en begaven zich op straat. In Frankrijk waren de acties het hevigst, maar ook in Leuven was de sfeer verhit. Wanneer het in Parijs regent, druppelt het in Brussel. Een beetje geschiedenis: de revolutie in Frankrijk (mei 68) heeft ook zijn weerklank op België.
In België handelt de kwestie vooral rond de taalkwestie. De strijd barst los in het Vlaamse Leuven. Niet zozeer door een mogelijke overheersing van het Frans, maar vooral door de algemeen groeiende politieke bewustwording van de Vlamingen. De kwestie Leuven Vlaams dijt uit over heel België. Het doet zelfs een regering vallen, en het resultaat is de wettelijke splitsing van de universiteit in 1970.
Het Waals gedeelte vestigt zijn nieuwe universiteit in Louvain-la-Neuve.
Waarom dit voorbeeld? Hieruit blijkt dat 30 jaar geleden mensen nog gevoelig waren voor een problematiek die hen raakte. Nu lijkt dit niet meer te gebeuren. Mensen zijn berustend geworden. De hoge kostprijs aan het hoger onderwijs, de ingangsexamens, de toenemende discriminatie in onderwijsland enzovoort. Mensen zijn er zich van bewust, maar reageren er niet tegen.
Dit alles had zich moeten voordoen 50 jaar terug, wel, ik verzeker u: de mensen stonden op straat.
De regering heeft de mensen in zijn macht.
Grote betogingen zijn schaars geworden. Mensen mobiliseren is erg moeilijk geworden. Op zondagnamiddag kunnen mensen niet gaan betogen, want ze tonen de bekerfinale op televisie. Dat kan men toch niet missen. De vergadering die gepland was op dinsdagavond zal ook in het water vallen, want Wittekerke wordt uitgezonden. Gelukkig bestaan er nu videoapparaten en dvd-recorders die het voor de mensen kunnen opnemen. De moderne spelen noemt men zoiets. De staatshoofden en regeringen werken dit niet tegen. Op deze manier paaien ze nu eenmaal hun bevolking.
Het prototype van de gemoderniseerde spelen is het voetbal. De mensen zijn er zot van. Ze betalen iedere week 1000 oude Belgische franken om de heren voetballers aan het werk te zien. Ook in de week is er geen gebrek aan de populaire Europese sport. Televisiezenders betalen zich blauw aan televisierechten omdat de Belg in grote getale het sportevenement niet wil missen. Net hierdoor zijn de superlonen van de heren voetballers mogelijk. Velen willen dit niet inzien, maar eens het stadion leegloopt, eens de tv-kijker geen interesse meer heeft voor de kapitalistische sportwereld, dan zullen lonen van honderdduizenden euros per week verdwijnen. Zolang voetbal dé tv-sport blijft en heel Europa aan het scherm gekluisterd houdt, blijven de spelers hoogbetaalde artiesten in deze fun- fake- en fictiebusiness. Het brood en spelen in de 21ste eeuw. Die salarissen hebben niets met voetbal te maken. Wie veel publiek trekt op deze aarde wordt nu eenmaal schatrijk.
Om nog een evenwijdige te trekken met het Romeinse tijdperk het volgende: als de gladiatorenspelen populair zijn, zitten de stadions propvol. Er is het plebs dat rechtstaand het spektakel aanschouwt, maar er zijn ook de welvarende mensen die het evenement bijwonen vanuit een speciaal gemaakte tribune. Een loge avant la lettre. Opnieuw lhistoire
Een jaar of twee geleden dient de Engelse minister van sport een wetsvoorstel in om een maximum te stellen aan het salaris van een topvoetballer in Europa. Dit voorstel werd weggelachen door quasi iedereen. Alles weer in alle redelijkheid belonen, vond dus geen gehoor. Zoals gezegd: zolang wij blijven kijken naar en lezen over voetbal zullen deze lonen blijven bestaan. Sponsors hebben de markt gevonden. Een voetbalwedstrijd op tv is zóveel meer dan alleen de wedstrijd. Een halfuur voor de match wordt er een voorbeschouwing gegeven. Drie blokken reclame later wordt de wedstrijd uitgezonden. Ook na het spektakel wordt nog een halfuur geluld over enkele fases. De 39 cameras tonen de herhalingen tot in den treure.
Om nog maar eens aan te tonen dat de overheden het brood en spelen mede in hand werken, het volgende. Op het einde van een legislatuur moet de regering zich in allerlei bochten wringen om toch maar geen begrotingstekort te kennen. Desondanks blijft de overheid alle sportevenementen subsidiëren. Al maar meer worden (nog) grote(re) stadions gebouwd. Net zoals in het oude Rome, toen men zag dat het concept van brood en spelen het gewenste doel had, men ook amfitheaters bleef bijbouwen, nemen wij, nu zon twee eeuwen later, als het ware hun werkwijze over en het werkt nog ook.
Die spelen maken de mensen ook nogal opportunistisch. Als de Rode Duivels op het wereldkampioenschap schitteren, komt het nationaal gevoel naar boven en worden de Belgische vlaggen bovengehaald. Als Justine Henin een Grand Slam-toernooi wint of als Tom Boonen een rit in de Ronde van Frankrijk wint, laait het Belgische gevoel op. Een dag later is dat gevoel terug weggeëbd en herbeginnen de communautaire discussies. Of hoe sport (spelen) zijn invloed heeft op de politiek.
Ook het brood uit de Romeinse tijd is vandaag nog steeds een middel om de mensen stil te houden. Geef de mensen een inkomen, laat de mensen de kans een huisje aan te schaffen, geef ze een kleine vorm van luxe en ze zullen gelukkig zijn. Als ze dan al eens zullen klagen, zal het op café zijn en dit bij het drinken van een grote pint. Wanneer de discussie dan losbarst, moet één van de twee huiswaarts, daar zijn lievelingsfeuilleton begint. We praten er dan wel nog een keer over. Op deze manier wordt het probleem weer opgeschoven.
Politici spelen hier ook een bepalende rol in. Hoe vaak zie je niet een bekende politicus aantreden in een amusementsprogramma of in een quiz op televisie? De mensen zien dit. Je hoort ze haast denken: politici zijn ook gewone mensen, ze kunnen ook lachen met grapjes. De mensen gaan opnieuw absorberen wat die grote meneren verkondigen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de politicus die vaak op tv komt voor belachelijke spelletjes veel voorkeurstemmen gaat halen.
De politici die werken voor de mensen en doen waar ze betaald voor zijn, betalen het gelag bij de verkiezingen.
Een volk regeren is dus niet moeilijk. Zorg ervoor dat het volk niet hoeft na te denken, zorg ervoor dat ze niet kritisch zijn. Geef hen daarvoor een goed inkomen (brood) en geef hen de nodige ontspanning (spelen).
Vroeger was het de facto nog een tikkeltje gemakkelijker. Toen was het geloof nog erg sterk verspreid. De Kerk hield de mensen dom en de bazen hielden de mensen arm.
Het socialisme en de vakbonden gingen hiertegen in. Nu houden televisie, in de vorm van sportmanifestaties en belachelijke spelletjes, de mensen dom en zorgt de consumptiemaatschappij ervoor dat mensen moeten blijven gaan werken willen ze hun huis en andere luxeproducten afbetalen.
Het volkslied is een lied dat symbolisch een volk vertegenwoordigt en daartoe officieel wordt aangenomen. De Vlaamse Leeuw, een "Vlaams nationaal gezang voor de Vlamingen alleen geschapen" (Frans Eduard Lauwers) is het officiële volkslied van de Vlaamse Gemeenschap sinds 1985.
2. Richtlijnen voor de uitvoering van het volkslied
Het uitvoeren van het Vlaams volkslied is verplicht in de volgende gevallen :
bij officiële plechtigheden t.g.v. de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap
Het volkslied van de Vlaamse Gemeenschap moet gespeeld worden bij officiële plechtigheden, ter gelegenheid van de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap (11 juli), georganiseerd door de Vlaamse Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, de Vlaamse Gemeenschapscommissie, een provincie of een gemeente van het Nederlandse taalgebied.
Dat gebeurt bij het begin of bij het einde van de plechtigheid.
Aangezien het gaat om plechtigheden "ter gelegenheid" van de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap, geldt de verplichting niet alleen op 11 juli zelf, maar ook op andere data rond 11 juli.
Veel 11-julivieringen vinden immers niet op 11 juli zelf plaats.
Door de formulering in het decreet van 7 november 1990 worden ook deze officiële plechtigheden aan de verplichting onderworpen.
Het volkslied van de Vlaamse Gemeenschap wordt uitgevoerd, hetzij bij het begin, hetzij bij het einde van de officiële plechtigheden die georganiseerd worden door de Vlaamse Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, de Vlaamse Gemeenschapscommissie, een provincie of een gemeente van het Nederlandse taalgebied, op de data waarvoor het hijsen van de vlag van de Vlaamse Gemeenschap is voorgeschreven.
De wettelijke bepaling is zeer ruim in die zin dat er niet wordt verwezen naar de openbare gebouwen (die bevlagd moeten worden). Ook plechtigheden op andere plaatsen (bv. in de open lucht) vallen onder de verplichting. Kortom deze verplichting geldt dus voor alle officiële plechtigheden op de data waarop de vlag van de Vlaamse Gemeenschap moet worden gehesen.
Anderzijds is het wel zo dat de verplichting om het Vlaams volkslied uit te voeren niet zomaar geldt voor elke soort plechtigheid die een officieel karakter heeft en plaatsvindt op een van de data, zoals eerder vermeld in deze omzendbrief: het moet wel degelijk gaan om plechtigheden die precies plaatsvinden naar aanleiding van de gebeurtenis waarop de vlag van de Vlaamse Gemeenschap, de Belgische vlag of de Europese vlag wordt gehesen.
Dat wil dus zeggen dat officiële plechtigheden met een ander karakter, die toevallig op dezelfde dag plaatsvinden, niet onder deze verplichting vallen.
Zo zal het Vlaams volkslied niet uitgevoerd moeten worden bij de uitreiking van een prijs van de Vlaamse Gemeenschap, wanneer deze uitreiking toevallig gebeurt op 11 juli of op een dag waarop de Belgische vlag gehesen moet worden.
Zij zullen hem niet temmen, de fiere Vlaamse Leeuw, Al dreigen zij zijn vrijheid met kluisters en geschreeuw.
Zij zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft, Zolang de Leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.
Zij zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft, Zolang de Leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.
De tijd verslindt de steden, geen tronen blijven staan. De legerbenden sneven: een volk zal nooit vergaan. De vijand trekt te velde, omringd van doodsgevaar. Wij lachen met zijn woede, de Vlaamse Leeuw is daar!
Zij zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft, zolang de Leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft, zolang de Leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.
De tekst van De Vlaamse Leeuw, strijdlied en later algemeen erkend als nationaal lied van de Vlamingen, werd gedicht door de toneelschrijver Hippoliet Van Peene (1811 - 1864), en getoonzet door de componist Karel Miry (1823 - 1899).
Beiden waren actief in de Gentse amateurtoneelmaatschappij Broedermin en Taelyver.
De tekst en het lied ontstonden in juli 1847, blijkbaar naar aanleiding van een discussie onder de leden van Broedermin en Taelyver over volks - en nationale liederen.
Ook Hippoliet Van Peene was daarbij aanwezig en het was voor hem de aanleiding om
De Vlaamse Leeuw te dichten. Daarbij heeft hij zich duidelijk laten inspireren door het ook in Vlaanderen populaire strijdgedicht van de Duitser Nikolaus Beckers "Der deutschen Rhein (Sie sollen ihn nicht haben )".
Muzikaal is er beïnvloeding van de melodie van Robert Schumans "Sonntags am Rhein".
De historische context heeft ook een rol gespeeld, met name de politieke omwenteling van februari 1848 in Frankrijk, die de Tweede Republiek in het leven riep, en de vrees in België deed aanwakkeren voor een mogelijke annexatie. Dat schiep een klimaat waarin de bevolking psychologisch behoefte had aan een strijdlied.
Rond 1900 was De Vlaamse Leeuw reeds algemeen als nationaal lied van de Vlamingen ingeburgerd.
Bij het decreet van 6 juli 1973 van de voormalige Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap werden de eerste twee strofen van De Vlaamse Leeuw uitgeroepen tot eigen volkslied.
De tekst en de notatie van de muziek werden officieel vastgesteld zoals aangegeven op de bijlage bij het ministerieel besluit van 11 juli 1985 (BS 11 juli 1985), nu als volkslied van de Vlaamse Gemeenschap.
Het koninklijk besluit van 5 juli 1974 betreffende de uitvoering van het volkslied van de Nederlandse Cultuurgemeenschap (BS 10 juli 1974).
Het ministerieel besluit van 11 juli 1985 tot vaststelling van de versie van de tekst en de notatie van de melodie van het volkslied van de Vlaamse Gemeenschap (BS 11 juli 1985).
Decreet van 7 november 1990 houdende vaststelling van het wapen, de vlag, het volkslied en de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap (BS 6 december 1990), zoals gewijzigd bij de decreten van 13 juni 1996 (BS 10 juli 1996), 15 juli 1997 (BS 29 augustus 1997) en 18 mei 1999 (BS 10 juli 1999).
Het Limburgse volkslied was aanvankelijk bedoeld als een romantische ode op de provincie Nederlands-Limburg. Voor de oorsprong ervan moeten we naar Roermond. Het Limburgse volkslied werd er geschreven door de Nederlandse onderwijzer Gerard Krekelberg (1864-1937).
Hij schreef de tekst waarschijnlijk op verzoek van Hendrik Thyssen (1862-1926), dirigent van het Roermonds Mannenkoor, die het lied in 1909 voor het eerst uitvoerde.
Het bronsgroen eikenhout waarover Gerard Krekelberg dichtte waren de (ondertussen verdwenen) eikenbomen rond het kasteel Borgitter in Kessenich.
Dit kasteel ligt op de boord van de Itterbeek op de grens met de dorpskom van het Nederlandse Neeritter. Gerard Krekelberg was geboren in Neeritter. De gemeente Hunsel, waarin Neeritter is opgenomen, noemde het dorpsplein naar zijn "beroemde" zoon het "Krekelbergplein".
Zijn geboortehuis staat er nog. Volgens sommige bronnen werd derde strofe niet door Gerard Krekelberg gedicht, maar werd ze achteraf door iemand ander erbij "gelapt".
Die "Geus" in de laatste regel moet trouwens "God" zijn.
Het lied werd spoedig populair, zowel in Belgisch- als in Nederlands-Limburg en geldt tegenwoordig als "volkslied" van beide Limburgen.
In Vlaanderen worden er enkel de eerste twee strofen gezongen, doorgaans door jeugdbewegingen en op manifestaties. In Nederland is het volkslied vooral populair bij Mannenkoren.
Het ligt voor de hand dat de vierde strofe in Vlaanderen "vergeten" wordt.
Tekst van ons Limburgs Volkslied
Limburgia
(1) Waar in t bronsgroen eikenhout, t nachtegaaltje zingt: Over t malse korenveld, t lied des leeuweriks klinkt: Waar de hoorn des herders schalt, langs des beekjes boord.
(refrein) Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord! Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!
(2) Waar de brede stroom der Maas, statig zeewaarts vloeit: Weeldrig sappig veldgewas, kostelijk groeit en bloeit: Bloemengaard en beemd en bos, overheerlijk gloort.
(Refrein)
(3) Waar der vaadren schone taal, klinkt met heldre kracht: Waar men kloek en fier van aard, vreemde praal veracht: Eigen zeden, eigen schoon, 't hart des volks bekoort.
(Refrein) en einde voor Vlaams Limburg.
(De vierde strofe wordt in Vlaanderen niet gezongen)
(4) Waar aan t oud Oranjehuis, t volk blijft hou en trouw: Met ons roemrijk Nederland, één in vreugd en trouw: Trouw aan plicht en trouw aan Geus(*), heerst van Zuid tot Noord
* De Geuzen waren de Nederlandse opstandelingen tegen het Spaanse bewind van Philips II
Bron: Nederlands Limburgse geschiedkundige kringen
Tuikabel-fiets-wandel-speel-kruip-val en kijkbrug, is een onbruikbaar en duur kunstwerk geworden.
Voor de opwaardering en uitbreiding van de industriezone Lanklaar werd een grootproject gerealiseerd voor op termijn de creatie van 1500 bijkomende werkplaatsen.
Het stadsbestuur van Dilsen-Stokkem met Open-VLD burgemeester Lydia Peeters op kop, had zich tevens tot doel gesteld om aan ondernemers een aantrekkelijk, modern en goed ontsloten bedrijventerrein aan het water te kunnen aanbieden.
De ontsluiting van het industrieterrein te realiseren door middel van de aanleg van een tuikabelbrug, een fietsbrug over de Zuid-Willemsvaart.
De tuikabelbrug in Lanklaar is een kunstwerk geworden, en kunstwerken zijn er om bewondert te worden. Fietsen is helaas op eigen risico en is voor de plaatselijke overheid blijkbaar van ondergeschikt belang. Alleen kijken en niet aankomen.
Een Fietsbrug met aan een kant 50 treden waar je te voet, met uw fiets in een gleuf naar boven of naar omlaag moet. Dikke verticale 9 meters hoog. Aan beide zijden een draaiend hellend vlak was waarschijnlijk te gemakkelijk. De belastingbetalers moeten wat afzien voor het geld, dat ze in grote hoeveelheden naar deze klungelaars storten.
Volgens Arcadis (ontwerper) is een luie trap voldoende. Ja, ze hebben gelijk: een luie trap onder hun k..nt moesten de verantwoordelijken krijgen. Opsmodderen van belastinggeld noemt ik dat.
Even meedenken met de dagdagelijkse realiteit was voor de ontwerpers en opdrachtgevers te hoog gegrepen? Dik 70 procent van de recreatieve fietsers in Limburg zijn senioren. Waarom fietsen die zo graag? Ra, ra? Omdat wandelen en trappen op en af moeilijk(er) gaat. (Cfr.) Provinciaal toerisme Limburg.
Met een fiets in beide handen in een goot langs trappen (50 stuks) op en neer kan en zal voor ongelukken zorgen. Zelfs kinderen en tieners zullen daar problemen mee hebben. 50 Trappen a.u.b. voor de fotos en de pers zullen de politici wel even het monument bestijgen, om daarna in hun limousine met chauffeur terug naar af te vallen, hoop ik van harte.
De overheid eist overal hellende vlakken om de toegang voor kinderen, senioren en mindervaliden te vergemakkelijken, en terecht. Hiervoor zijn zelfs monumentale trappen van historische gebouwen verkracht met een hellend vlak. En wat doet de overheid opnieuw? Juist, men verkracht zijn eigen wet op de toegankelijkheid van Een ezel trapt zelfs niet tweemaal op dezelfde steen.
Het kon niet uitblijven. De opwarming van de aarde verplicht ons uit de kleren te gaan. Ik zal mijn spaarlampje maar niet uitdraaien zeker?
De low-cost maatschappijen maken plannen om ook op de verre afstanden actief te worden. Voor een luttel bedrag naar het andere eind van de wereld? Het zit er aan te komen.
Ryanair-baas Michael OLeary voorspelt dat binnen drie of vier jaar tickets van Europa naar de Verenigde Staten te koop zullen zijn vanaf 10 euro.
Een boude voorspelling, maar een hele industrie heeft geleerd OLeary niet te onderschatten. Ryanair gaat een nieuwe maatschappij oprichten voor deze transatlantische vluchten. Overigens zullen de meeste zetels aan boord van de toestellen van de hand gaan voor normalere tarieven, dat wil zeggen goedkoop maar niet belachelijk goedkoop.
De aankondiging van de flamboyante Ier is het zoveelste teken dat low-cost vliegen binnenkort ook mogelijk zal zijn naar verre bestemmingen.
Natuurlijk kunt u nu al profiteren van zeer voordelige aanbiedingen, inbegrepen op de Atlantische routes, maar die aanbiedingen zijn schaars, tijdelijk, onvoorspelbaar en moeilijk te vinden. Het wordt heel anders als het volstaat ruim op tijd te reserveren. Als dit allemaal doorgaat, is een nieuwe lifestyle change op komst.
Azië Vooral in Azië wordt gebroed op goedkope langeafstandsverbindingen, door Air Asia uit Singapore en vele concurrenten. Het aanvliegpunt in Europa zal in het begin meestal Londen zijn. Oasis Hongkong biedt trouwens tegenwoordig al retourtickets Londen Gatwick Hongkong voor 250 euro (plus 170 euro taksen). Ook Jet Airways, de grootste full-service privé-luchtvaartmaatschappij op de groeiende Indiase markt, koestert low-cost plannen via een apart dochterbedrijf. Datzelfde Jet Airways komt vanaf 5 juli naar Zaventem, en wellicht zullen er dan interessante lanceertarieven zijn, eerst op Mumbai en vanaf augustus ook op Delhi. Er is bij Jet Airways ook sprake van Zaventem New York voor minder dan 250 euro. Hun site biedt helaas geen simpele manier om in te schrijven op een nieuwsbrief.
"De europese burger wordt de mond dichtgesnoerd" Zaterdag: 03/11/07 (Belga)
- De Europese staatshoofden en regeringsleiders zullen het nieuwe Hervormingsverdrag voor de EU normaal gezien op 13 december ondertekenen in Lissabon. Meteen daarna vliegen ze naar Brussel voor de EU-top.
Het Europees Hervormingsverdrag werd twee weken geleden op de valreep goedgekeurd. Het vereenvoudigt de werking van de Europese Unie en moet een einde maken aan de crisis waarin de EU al enkele jaren verkeert.
Europees voorzitter Portugal mocht beslissen waar het verdrag plechtig ondertekend zal worden. En dat is dus Lissabon geworden, op 13 december.
Maar diezelfde dag begint in Brussel de traditionele wintertop van de Europese Unie. Dat zou betekenen dat de Europese leiders meteen na de ondertekening van het verdrag elk met hun eigen vliegtuig naar Brussel zouden moeten vliegen.
Volgens de krant The Times betekent dat 77.000 nutteloze kilometers, of een vermijdbare uitstoot van 135 ton CO2. En dat om een verdrag te ondertekenen dat het onder meer heeft over een vermindering van de CO2-uitstoot.
"We zijn uit de crisis geraakt"(Belga)
vr 19/10/07
- De staatshoofden en regeringsleiders van de Europese Unie hebben vannacht op de top in Lissabon een akkoord bereikt over de tekst van het Hervormingsverdrag. Dat bepaalt de toekomstige werking van de EU.
"We zijn erin geslaagd uit de crisis te raken." Met die woorden kondigde de Portugese premier en EU-voorzitter José Socrates vannacht in Lissabon een akkoord over het verdrag aan.
Het Verdrag van Lissabon zoals het later zal heten, komt in de plaats van de eerder afgeketste EU-grondwet en bepaalt hoe de Unie in de toekomst moet worden georganiseerd.
Door de goedkeuring is een punt gezet achter een discussie over de hervorming die zeven jaar geduurd heeft. Die hervorming was nodig door de toetreding van nieuwe lidstaten tot een totaal van 27.
Tegelijk dateren de instellingen en de besluitvormingsprocedures nog uit een tijd dat er tien of twaalf lidstaten waren en de werking van de EU dreigde stil te vallen.
Wat staat er in het verdrag?
Het Verdrag van Lissabon of Hervormingsverdrag is een afgezwakte versie van de Europese grondwet die twee jaar geleden verworpen werd na enkele referenda. Toch is de inhoud in grote mate dezelfde:
Er komt een voorzitter van de EU-Raad met een mandaat van 2,5 jaar. Die moet het roterende voorzitterschap van zes maanden vervangen.
Er komt ook een topfunctie voor Buitenlands Beleid. Nu zijn er nog twee mensen bevoegd om de Unie in het buitenland te vertegenwoordigen.
De stemmingsprocedure wordt aangepast en inzake justitie en politiesamenwerking verdwijnt het vetorecht.
De Europese Comissie zal nog 17 in plaats van 27 leden tellen met een mandaat van vijf jaar. De leden komen volgens een rotatiesysteem uit de 27 lidstaten
Harde onderhandelingsronde: (Belga)
Aan de triomfantelijke aankondiging van de EU-voorzitter ging echter nog een harde onderhandelingsronde vooraf.
Zo heeft Italië de toezegging gekregen dat het land één extra zetel in het Europees Parlement zal krijgen. Om dat mogelijk te maken, is in het verdrag vastgelegd dat het halfrond 750 zitjes zal tellen, maar de zetel van de parlementsvoorzitter wordt niet langer in rekening gebracht.
Ook Polen is gepaaid. Het land eiste een sterke juridische verankering van het zogenoemde compromis van Ioannina. Dat biedt lidstaten die niet over een blokkeringsminderheid beschikken de mogelijkheid om beslissingen voor enige tijd op te schorten.
Het mechanisme van Ioannina wordt vastgelegd in een verklaring bij het nieuwe verdrag, maar via een protocol kreeg Polen de garantie dat Ioannina enkel geschrapt kan worden via een unanieme beslissing van de lidstaten.
"Polen heeft alles gekregen wat het wou", verklaarde de Poolse premier Jaroslaw Kaczynski achteraf.
De huidige klimaathype doet meer kwaad dan goed. Belangrijke zaken die onderzoek verdienen worden niet onderzocht. Onderwijl worden we gebombardeerd met nepwetenschap en onwaarheden.
De hype lijkt welhaast geregisseerd.
Eerst komt een rampenfilm met Al Gore. Hem kennen we nog als profeet van de Nieuwe Economie. En nu blijkt hij dus ook klimaatdeskundig. Een indrukwekkende presentatie is het wel. Maar feitelijk nogal onjuist. Gore toont een verband tussen temperatuur en CO2. Impliciet concludeert hij: de temperatuurstijging komt door CO2. Slim genoeg laten ze hem dat niet letterlijk zeggen, want dan zou hij namelijk liegen.
Wetenschappers die iets beter naar de bewuste grafiek van Gore hebben gekeken concluderen dat de CO2-verhoging naijlt op een temperatuurstijging.
Het is dus juist andersom. Temperatuurtoename geeft (mogelijk) CO2 toename.
Dan komt het IPCC.
Volgens onder andere Economist heeft nu de wetenschap gesproken. Het tegendeel is waar.
Het vrijgegeven rapport is een politiek gestuurde samenvatting. Het wetenschappelijk rapport wordt pas later vrijgegeven. Je zou haast gaan denken dat ze het nog even herschrijven met het oog op de beoogde conclusies en gegeven de geoogste kritiek. Nieuw is dit niet. Zo werd in 1995 bekend dat het wetenschappelijk IPCC-eindrapport was gecensureerd.
De (beta-)wetenschappen worden vooral misbruikt.
Onder het motto van wetenschap jagen policy makers er nepwaarheden doorheen, die onze democratische besluitvorming ondermijnen. Voor de geloofwaardigheid van de wetenschap valt te vrezen. Wat als over enkele jaren blijkt dat de huidige agitatie pure kolder was?
Als de huidige propagandistische beeldvorming niet wordt gecorrigeerd zullen de intussen genomen averechtse maatregelen op conto worden gebracht van de (beta-)wetenschappen. En dat geheel ten onrechte.
Het IPCC is wachtmeester van het begrip broeikasgas. En onbetwist is dat waterdamp het belangrijkste broeikaseffect sorteert. Water, niet CO2, reguleert ons klimaat. Toch wordt de waterdamp door IPCC buiten de vergelijking gehouden. Wetenschappers die er wel rekening mee houden komen uit op een man made CO2-broeikaseffect van 0,12%. Nagenoeg verwaarloosbaar dus. En zeker geen basis waarop je Kyoto-protocollen en andere prijsverhogingen en restricties de wereld in slingert.
Dan is er nog niet gekeken naar de invloed van wolken. En die is significant, ook in antropogeen opzicht. Met name in de lagere stratosfeer is - net in onze opwarmingsjaren - sprake van toenemende kunstmatige bewolking, veroorzaakt door vliegtuigen. Niets hierover in het huidig IPCC rapport, wel in Economist.
In januari van dit jaar werden daar ideeën gelanceerd om in de kunstmatige wolken ook maar eens sulfaat bij te mengen. En in de oceaan zou ijzer moeten worden gestrooid. Dat alles om onze aarde te redden.
In 1999 heeft het IPCC de kunstmatige vliegtuigbewolking eens bekeken. Een van de conclusies luidde toen: te ingewikkeld voor ons om er iets over te zeggen. Voor anderen blijkt het juist erg eenvoudig. Neem bijvoorbeeld de octrooihouders op Welsbach seeding. Al jaren onderhouden zij het alleenrecht om op grote schaal metaaloxiden (o.a. aluminiumoxide) in de stratosfeer te sproeien, ter verbetering van ons milieu.
Natuurlijk moeten wij ons ernstig bezinnen op de wijze waarop we met elkaar en deze planeet omgaan. En laten we vooral ook eens structureel overgaan op duurzame technieken. Tot dusver stromen de miljarden van deze wereld naar gas, olie, kern en kolen.
En wat is de CO2-last van de terreur-oorlogen die de begroting van belangrijke economieën domineren?
Daar kan ik met mijn spaarlampjes en roetfilter niet tegenop.
Voor echt duurzame technieken wordt slechts wisselgeld gegeven. En daar is ook een goede reden voor.
Met duurzame energie zijn geen monopolies te behouden.
Duurzame energie is niet schaars en overal aanwezig.
Ik denk dat de mensen die Gores campagne financierden, zich daar nog de meeste zorgen over maken.
Vliegtuigsmog is tegenwoordig een vast patroon in de hemel. Diep blauwe luchten zijn een zeldzaamheid. Kunstmatige sluierbewolking lijkt haast altijd aanwezig. IPCC vond het in 1999 te ingewikkeld om uitspraken te doen over de effecten ervan. Toen na 9/11 het vliegverkeer in de VS werd stil gelegd was er een mooie gelegenheid om empirisch indicatie te krijgen van de impact van vliegtuigsmog. En dat effect bleek enorm! Het dag nacht temperatuurverschil nam met graden toe. De dagen werden mooier en de nachten koeler. Wellicht hebben we daarmee de hoofdoorzaak van het 'Al Gore probleem' te pakken: wanneer de aarde 's nachts voldoende afkoelt hebben wij geen last van zweterige zomers. De veronderstelde opwarming heeft wellicht niets van doen met klimaatverandering, maar met weerverandering. Een paar dagen niet vliegen en het probleem is opgelost. Waarom hoor je hier niemand over in politiek en media?
Groep wetenschappers: mens niet schuldig aan klimaatverandering
Vijftien wetenschappers in een brief aan de Volkskrant:
Mens niet schuldig aan opwarming
Veel mensen denken dat klimaatverandering wordt veroorzaakt door menselijk toedoen, zoals de uitstoot van CO2. Hans Labohm e.a. menen dat hiervoor geen bewijs bestaat. De opwarming heeft vooral natuurlijke oorzaken.
Hoe vaak wordt niet beweerd dat klimaatverandering wordt veroorzaakt door de mens? Dat was bijvoorbeeld de boodschap van de film An Inconvenient Truth van Al Gore. Maar de wetenschappelijke onderbouwing van deze film was zodanig dat An Inconvenient Fantasy een passender titel zou zijn geweest.
Deze bewering stond ook centraal in het debat tussen de geoloog Salle Kroonenberg en de milieukundige Frans Berkhout in Kennis van 23 december 2006. Ondergetekenden zijn echter van oordeel dat er geen onomstotelijk wetenschappelijk bewijs is voor een substantiële menselijke invloed op het klimaat. Integendeel, de waarnemingen zijn in strijd met de menselijke broeikashypothese.
Als "bewijs" voor de waarheid van die hypothese wordt meestal aangevoerd dat er een wetenschappelijke consensus over bestaat. Maar er is nooit aan alle wetenschappers - klimatologen en beoefenaren van andere relevante wetenschappelijke disciplines − gevraagd hoe ze erover denken. Een kleinschaliger enquête onder 530 klimatologen uit 27 landen, die in 2003 werd uitgevoerd door prof. Dennis Bray van het Forschungszentrum Geesthacht, leverde een verdeeld beeld op: slechts 34,7 % de ondervraagden was overtuigd van het bestaan van een menselijk broeikaseffect, terwijl 20,5 % deze hypothese verwierp. De rest was min of meer onbeslist. Bepaald geen consensus.
Maar zelfs indien een ruime meerderheid van wetenschappers overtuigd zou zijn van het bestaan van een substantiële menselijke invloed op het klimaat, dan nog kan aan deze opvatting slechts beperkte betekenis worden toegekend. In de politieke besluitvorming in democratieën geeft de meerderheid inderdaad de doorslag. Maar zo werkt de wetenschap niet. Elke vooruitgang in de wetenschap is geïnitieerd door een kleine minderheid, die ontdekte dat de waarnemingen in strijd waren met de algemeen aanvaarde hypothese of theorie. Soms was daar maar één wetenschapper voor nodig. Denk maar aan Galileo en Einstein.
Een ander "bewijs" is dat de gletsjers zich terugtrekken (overigens al sinds 1850) en dat het ijs op de Noordpool smelt. Maar beide zijn een gevolg van een warmer klimaat ter plaatse en zeggen niets over de oorzaak daarvan. Elke opwarming − of deze nu door de mens of door de natuur wordt veroorzaakt − zal het ijs doen smelten.
Vele klimatologen wijzen erop dat het klimaat thans warmer wordt en dat het niveau van kooldioxide (CO2) in de atmosfeer toeneemt. Dat is juist. Maar het samengaan van deze verschijnselen is geen voldoende bewijs voor een oorzakelijk verband. Bovendien is de gemiddelde wereldtemperatuur gedurende de periode 1940 en1975 gedaald, terwijl in dezelfde periode de CO2-concentratie snel toenam.
En wat te denken van de bewering dat de klimaatmodellen opwarming voorspellen? Er zijn ruim twintig grote modellen, die allemaal verschillende uitkomsten opleveren, afhankelijk van wat men in de computer stopt. In de literatuur kan men verschillende schattingen aantreffen van de mogelijke temperatuurverhogingen als gevolg van een verdubbeling van de CO2-concentratie in de atmosfeer. Zij variëren van 1,4 0C - 11,5 0C.
Bovendien kunnen de modellen niet verklaren waarom de temperaturen in de periode tussen 1940 en 1975 daalden. De uitkomsten van modellen kunnen nooit als bewijs dienen; alleen waarnemingen zijn in dit verband relevant.
Wat we wèl weten is dat geen enkel klimaatmodel het waargenomen patroon van de huidige opwarming kan verklaren - de temperatuurtrends gemeten op verschillende breedtegraden en verschillende hoogten, zoals vastgesteld met behulp van radiosondes, opgehangen aan weerballonnen. Deze resultaten − voor het eerst wereldkundig werden gemaakt op eenklimaatconferentie in Stockholm in september vorig jaar − leiden tot de conclusie dat het menselijke aandeel in de opwarming niet significant kán zijn, en dat het grootste deel van de opwarming aan natuurlijke oorzaken dient te worden toegeschreven, waarschijnlijk aan kleine variaties in de zonneactiviteit. De huidige opwarming houdt wellicht verband met een natuurlijke cyclus van 1500 jaar, die is gemeten in ijsboorkernen, oceaansedimenten, stalagmieten enz. − metingen die een periode van bijna een miljoen jaar bestrijken. ------------------------------------------- Fred Singer, atmosferisch natuurkundige, em. hoogleraar university of Virginia, voormalig directeur van de US Weather Satellite Service. Peter Bloemers, hoogleraar biochemie, universiteit Nijmegen. Adriaan Broere, ingenieur en geofysicus, werkte in satelliettechnologie, nu klimaatonderzoeker. Bas van Geel, hoofddocent paleo-ecologie, universiteit van Amsterdam. Albert Jacobs, geoloog, werkte in de olieindustrie in Canada. Hub Jongen, elektrotechnisch ingenieur, zie http://www.vrijspreker.nl./ Rob Kouffeld, em. Hoogleraar energievoorziening, TU Delft. Hans Labohm, econoom en "expert reviewer" van het IPCC en met Dick Thoenes en Simon Rozendaal auteur van "Man-Made Global Warming: Unravelling a Dogma." Rob Meloen, hoogleraar. moleculaire herkenning, universiteit Utrecht Jan Mulderink, chemisch technoloog, oud-directeur AKZO research Arnhem, oud-voorzitter Stichting Duurzame Chemische Technologie in Wageningen. Harry Priem, em. hoogleraar planetaire- en isotopen-geologie, oud-directeur ZWO/NWO Instituut voor Isotopen-Geophysisch Onderzoek, oud-voorzitter Koninklijk Nederlands Geologisch en Mijnbouwkundig Genootschap. Henk Schalke, voorzitter management team IUGS-UNESCO Olaf Schuiling, em. hoogleraar geochemie, universiteit Utrecht. Dick Thoenes, em. hoogleraar chemische proceskunde TU Eindhoven, oud-voorzitter Koninklijke Nederlandse Chemische Vereniging. Jan Pieter van Wolfswinkel, oud-docent werktuigbouwkunde, TU Delft
Cool it! Een ander licht op de klimaatdiscussie 16 - 10 - 2007
Auteur: OneWorld Bron: OneWorld (2 reacties)
De media staan bol van de berichten over klimaatverandering. Dat komt niet in de laatste plaats door 'An inconvenient truth' van Al Gore. Dat het klimaat verandert staat niet ter discussie. De berichtgeving erover is echter nogal eenzijdig.
Althans, dat beweert Bjørn Lomborg, schrijver van het onlangs verschenen boek 'Cool it! Zin en onzin in het debat over de klimaatverandering'.
Volgens Lomborg wordt de klimaatverandering over het algemeen voorgesteld als de grootste crisis in de geschiedenis van de beschaving. En iedereen die het waagt om kritische kanttekeningen te plaatsen bij het verhaal wordt verketterd. Er worden bakken met geld leeggegooid om de CO2-uitstoot te verminderen. En het resultaat daarval zal uiteindelijk slechts heel beperkt zijn: vele miljarden worden er wereldwijd uitgegeven om de temperatuur mondiaal slechts enkele tienden van graden te laten dalen. Op zich een nobel streven, maar dat moet toch effectiever kunnen? Lomborg komt daarom in zijn nieuwste boek met een reeks praktische voorstellen.
De uitstervende ijsbeer
Neem nu de ijsbeer. Volgens diverse bronnen, waaronder het Wereld Natuur Fonds, zal de ijsbeer spoedig uitsterven. Want door de opwarming van de aarde smelt het ijs, heeft de ijsbeer geen grond meer onder zijn poten en zal hij dus vroeg of laat verdrinken. De bewering over het uitsterven van de ijsbeer is echter gebaseerd op een onderzoek dat heeft uitgewezen dat twee van de dertien ijsberenpopulaties in Canada in omvang zijn afgenomen.
Frappant is wel dat het juist in deze gebieden kouder is geworden de afgelopen vijftig jaar. In de gebieden waar de ijsberenpopulaties in omvang toenamen is het zelfs warmer geworden. Sterker nog, van alle dertien Canadese ijsberenpopulaties zijn er elf stabiel of groeiend in aantal. Daar komt nog eens bij dat er jaarlijks 300 tot 500 ijsberen worden doodgeschoten tijdens de jacht. Maar daar hoor je vreemd genoeg niemand over. Oftewel, als we echt iets willen doen aan de sterfte onder ijsberen, laten we dan eerst eens beginnen om de jacht te verbieden. Da's een kwestie van de zaken in het juiste perspectief plaatsen.
Nog een voorbeeld. Als we ervoor willen zorgen dat we als menselijk ras op een goede manier zullen overleven, waarom doen we dan niet wat meer ons best om HIV/AIDS en malaria uit te roeien? Het verspreiden van medicijnen tegen deze ziekten is vele malen goedkoper dan de vele miljarden die gemoeid zijn met Kyoto en Kyoto II en levert direct een overweldigend resultaat op in de vorm van jaarlijks miljoenen gespaarde mensenlevens.
Appels en peren? Tijdens het lezen van het boek kan je het gevoel bekruipen dat Lomborg appels met peren vergelijkt. Maar is dat wel zo? Lomborg plaatst eerder belangrijke vraagstukken in het juiste perspectief.
Als je politici hoort praten, lijkt het zo langzamerhand een doel op zich te zijn geworden om de uitstoot van broeikasgassen te beperken. Het werkelijke doel zou echter moeten zijn om de kwaliteit van leven en het milieu te verbeteren. En dat zien we massaal over het hoofd.
Titel: Cool it! Zin en onzin in het debat over de klimaatverandering
Wij gaan voor een CO² arme samenleving.19 maart 2007
Aan het woord ene Guy Verhofstadt, open VLD temmer en premier van paars, die triomfantelijk komt verkondigen dat zijn regering, en in het bijzonder de minister van leefmilieuBruno Tobback van SP.aanverwanten en zoon van het orakel van Leuven, maatregelen genomen hebben om het milieu te redden, en die ons de belastingbetaler - dit jaar nog 67 miljoen euro gaat kosten.
Hun grootste dank gaat dan ook uit naar de bijna president van de Verenigde Staten van Amerika Al Gore, als student diep geraakt door het onderzoek van Keeling.
CO²concentration sky high!
An Inconvenient Truth The Movie. Een ongemakkelijke waarheid De Film.
Vanuit wetenschappelijk standpunt schetst de film een redelijk volledig beeld, maar het besteedt weinig of geen aandacht aan de onzekerheden: oorzaak en gevolg in de reconstructie van de CO² concentratie en temperatuur is in geen geval zo evident als Al Gore suggereert. Is er een temperatuurstijging omwille van de CO², of is er een stijging van de CO² omdat de aarde opwarmt? Niemand die dit vandaag kan bewijzen.
Al Gore zelf trekt zich van het milieu waar hij zo om bezorgt is anders bitter weinig aan. Blijk nu dat hij vorig jaar in zijn groen stulpje 221.000 Kw.u. erdoor jaagde. Dat is 20 maal meer dan het gemiddelde verbruik van 10.656 Kw.u. per gezin in de VS. Tellen we er zijn vlieguren, uitstoot en milieuvervuiling nog eens bij wordt het wel een zéér ongemakkelijke waarheid.
Professor ClausBöning van het IFM-Geomar instituut toont na jarenlang onderzoek naar klimaatmodellen aan dat de Golfstroom niet afzwakt, zoals vroegere wetenschappelijke berichten ons wilde doen geloven. Wij zullen niet in een ijstijd terechtkomen, en de verwachte klimaatopwarming zal veel gematigder uitvallen als eerder gesuggereerd.
Niet alleen politici, die een onverhoopte inkomstenbron zien aan te boren, maar ook het Belgisch leger voelde zich aangesproken. Wie in het leger diende, weet waarom. Minister van landsverdediging André Flahaut liet zich met een legerhelikopter naar Hasselt vliegen om de film van Al Gore te presenteren. Wat ze willen redden weet ik niet, maar ik vrees dat het de staatskas zal zijn die met een milieusmoes van geld moet voorzien worden.
Kritiek geven is gemakkelijk, klopt er dan niets van het milieuverhaal van Al Gore? Natuurlijk wel, heb ik hierboven al even laten weten, maar er is meer wat niet aan de orde gekomen is, en wat niet aan de orde zal komen omdat het verhaal van Al Gore een onwaarachtige waarheid is.
Volgens velen onderschat men de kracht van de natuur, en overschat men deinvloeden van de mens op die natuur. Zonder dat de mens een vrijgeleide moet krijgen, om onze aarde te vervuilen. Uiteindelijk zal de mens zich moeten aanpassen aan de levende aarde.
De consumptiemaatschappij is een feit, de werkgelegenheid moet groeien, de economie moet blijven groeien of onze westerse consumptiemaatschappij komt in gevaar. Geld en macht.
Een sobere leefwijze komt voort uit een gebrek aan middelen, en niet uit milieubewustzijn.
Vroeger is er al een wereldwijde milieubewustwording ontstaan. In de jaren zestig gooide men werkelijk alles de natuur in. Dat was toen heel gewoon. Overal ontstonden op de vreemdste plekken enorme afvalbergen. Vervuiling kwam overal voor. Maar er is veel ten goede veranderd. Gelukkig maar. De milieubewustwording lijkt tot de meest afgelegen gebieden doorgedrongen. Zelfs bij de eskimos rijden vandaag vuilniswagens, die ze nooit zouden nodig gehad hebben, als de industrialisatie en de behoeften aan energie niet bestond.
Waar mensen leven, wordt de natuur belast. De mens blijkt de enige en grootste vervuiling te zijn. Waar mensen wegtrekken, herstelt de natuur zich binnen tien jaar. De huidige wereldwijde trek naar de steden kunnen we dus alleen maar toejuichen en is een zegen voor de natuur. De verlaten gebieden worden steeds schoner omdat ze zich kunnen herstellen.
Moeten wij ons echt zorgen maken om de klimaatverandering. Er wordt nu gedaan alsof de mens met zijn CO2-uitstoot de veroorzaker van klimaatveranderingen zou zijn. Onzin volgens velen. We bevinden ons in de laatste honderd jaar van een natuurlijke opwarmingsperiode, die door de CO²-uitstoot wordt versterkt, dat wel. Maar klimaatveranderingen zijn onlosmakelijk verbonden met onze levende aarde. Juist als deze klimaatveranderingen zich niet zouden manifesteren, zouden wij ons zorgen mogen maken. Dan leefden we op een stervende aarde. Iedereen die school gelopen heeft weet dat wij op een levende planeet wonen, die in beweging is, en zichzelf zuivert van gebeurtenissen die al of niet door de mens zijn ontstaan. Orkanen, stormen, aardbevingen en tsunamis, het zijn allemaal natuurlijke gebeurtenissen als reacties op een planeet die in beweging is, en door menselijk handelen. Dat is goed.
Onze levende planeet heeft in de miljoenen jaren van haar bestaan waarschijnlijk ontelbare ijstijden, warme- en natte tijden gekend, met onvoorspelbare gevolgen. Ontelbare levende wezens zijn van deze aardbodem verdwenen, en dat maakt deel uit van de evolutie.
Het verdwijnen van de dinosaurussen maakte plaats vrij voor andere soorten. De mens kon maar ontstaan op het ogenblik dat de levensomstandigheden voor hem ideaal werden.
Dit geluid horen wij niet, omdat het geen geld opbrengt. De doemdenkers gaan voorbij aan de natuurlijke cycli van klimaatwisselingen. De overheden gaan de milieustatistieken misbruiken om belastingen te heffen, en grote sier te maken. Elektriciteitsproducenten gaan er hopen geld aan verdienen.
Natuurlijk kan het zijn dat er een tijd komt dat er geen ijsbeer meer is. Er was ook een tijd dat er dinosaurussen waren. De Vikingen voeren zo naar Groenland, omdat de zeewatertemperatuur een paar graden hoger was. Het zuiden van Groenland noemden ze Wienland, daar groeiden druiven.
De aarde is altijd in beweging geweest, met en zonder mensen.
Natuurrampen bestaan niet. De tsunami was een natuurverschijnsel, geen natuurramp. Dit geldt ook voor een aardbeving. Ze zijn onderdeel van de levende aarde. Wat wij natuurrampen noemen, zijn in feite natuurverschijnsels, gebeurtenissen waardoor er slachtoffers kunnen vallen. Dieren passen zich succesvol aan nieuwe omstandigheden aan of verdwijnen. De evolutietheorie.
Uiteindelijk moeten ook mensen zich aanpassen. Maar dat zit niet in de menselijke aard. Het betekent dat wij de ontembare krachten van de natuur moeten erkennen en dat willen we niet. Met onze toenemende wetenschappelijke kennis en technologische mogelijkheden willen we juist het omgekeerde: wij willen bepalen wat er gebeurt, de mens, de overheden wil regie en controle over de natuur. Zo maken we steeds hogere dijken, bouwen we steden onder zeeniveau en op breuklijnen en gaan we wonen en recreëren op eilanden die maar net boven de zee uitsteken. Zo roepen we de problemen over onszelf af.
Wij vissen de zee leeg en vragen ons dan af waarom de fauna en flora verandert? Als wij de aarde niet zelf tot ontploffing brengen maak ik mij over de toekomst van de aarde geen zorgen. Velen zijn positief en geloven in het aanpassingsvermogen van de natuur. De mens moet niet denken dat hij de aarde gaat redden. De aarde redt zichzelf. Direct naast de drukste wegen, groeien de mooiste bloemen. Het aanpassingsvermogen van de natuur is ongeëvenaard.
Het wonder van de natuur is, dat het zichzelf kan redden.
Bron: Böning rapport Google/milieu Vlaamse media.
Aan al onze heel lieve vrienden:
Om even bij stil te staan.
Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest
verkopen.
Hij schilderde een advertentie op een bord met: 4 puppies te koop en
zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant.
Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overal getrokken.
Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen. "Meneer" zei de jongen,
"Ik wil een van uw puppies kopen". "Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn
hand achter in zijn nek wreef, "deze puppies hebben heel goede ouders en
kosten aardig wat geld".
De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen.
Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor
de dag en liet het aan de boer zien.
"Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?"
"Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje.
"Dolly", riep hij.
Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.
De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek.
Zijn ogen straalde van verrukking.
Terwijl de honden naar het hek toekwamen rennen, zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok.
Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichtbaar kleiner dan de andere hondjes.
Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uiten op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden. "Ik wil die hebben", zei het kleine jongetje, terwijl hij naar de waggelende hond wees.
De boer knielde naast het jongetje neer en zei: "zoon, je wilt dat hondje echt niet.
Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen".
Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen.
Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentjes.
De boer aankijkend zei hij: "weet u meneer, ik kan zelf ook niet zo goed
rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt".
Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppy op.
Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppy aan de kleine jongen gaf.
"Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen.
"Niets, het is gratis", zei de boer. "Er is geen prijs voor liefde".
Moraal van het verhaal.
De wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die ze begrijpt.
VISIONAIR BELGIË - Kritisch-Filosofisch Webmagazine voor Vlaanderen
Het waren hoogdagen voor de democratie: Frankrijk en Nederland stemmen de ‘Europese Grondwet’ weg na een wekenlang publiek debat op straat, in de kroeg, thuis,-... Wij konden alleen maar toekijken, want bij ons werd de tekst geruisloos door het parlement gesjeesd door een laffe politieke klasse die haar eigen grondwet niet eens toegepast kreeg in een banaal kiesrechterlijk probleem, B-H-V dus.
De katerverschijnselen daags na het dubbel debâcle waren hilarisch: Euro-ambtenaren op de vlucht voor de camera’s, achternagezeten door VRT-journalisten; Paul Staes (Groen!) en Marianne Thyssen (CD&V) die voor de radio stamelend hun job aan ’t verdedigen waren, tot ze weer vervielen in het onbegrijpelijk Eurotisch dat zelfs de interviewer van dienst deed afhaken. Maar op deze blauwe maandagen werd de uitslag ook al direct gerelativeerd door de gebuisden zelf: het zouden gewoon verkapte referenda over de nationale politiek geweest zijn, men had niet goed gecommuniceerd, de mensen hadden het niet begrepen, de ene had gestemd tegen de goedkope Poolse loodgieter, de andere tegen de Turken, de Fransen zijn chauvinistisch, de Hollanders labiel, enz. enz. In ’t algemeen werd de ‘neen-stemmer’ door de Euro-positivo’s getypeerd als bang, slecht-geïnformeerd, achterlijk, laag-ontwikkeld, hier en daar zelfs als kwaadwillig en destructief.
Slimme mensen zijn vóór Europa, zoveel is duidelijk. Mensen zoals Rem Koolhaas die zich een paar dagen voordien in NRC Handelsblad nog euforisch had uitgelaten over de Grote Eenmaking met zinsneden als ‘…Dankzij Europa is het Spaanse platteland opgepoetst als decor voor zoevende sneltreinen…’. Waarmee de gevierde designer van lucratieve prestige-architectuur eigenlijk al onmiddellijk naar de kern van de zaak gaat: vooral de rijken omhelzen Europa. Ook omgekeerd trouwens. En het gaat over decors, lifestyle, verkopen en consumeren.
Beethoven als glijmiddel
Wat staat er nu eigenlijk in die ‘grondwet’? Ik heb hem voor U uitgevlooid, taaie lectuur maar verhelderend. Hij bevat enerzijds nogal wat pompeus trompetgeschal op de toon van Beethoven’s 9de, over de humanistische traditie van Europa, mensenrechten, pluralisme, diversiteit , etc, alsof er in heel de 20ste eeuw en daarvoor nooit een vuiltje aan de lucht is geweest. Anderzijds krioelt het van kleine lettertjes die met een ‘grondwet’ niets te maken hebben, zoals de dubbele munteenheid van Frans Caledonië of de toegang tot de Groenlandse visserijzones. Maar de écht interessante passages, zorgvuldig weggestopt tussen de wollige rethoriek en de bureaucratische hi-tec, gaan over het economisch model van het Europa van morgen, nl. de absolute vrijemarkteconomie, die haast onze nieuwe religie moet worden. God is dan wel uit de tekst geschrapt, maar hij is langs de achterdeur terug binnengeraakt met een liberaal-kapitalistische bijbel die korte metten maakt met publieke sectoren, gemeenschapsvoorzieningen, betaalbare gezondheidszorg en andere sociale vangnetten of herverdelingsmechanismen. De staat verstoort namelijk de financieel-economische markt en doet kapitaal verdampen via uitkeringen aan mensen die het geld toch niet laten rollen. De vrije concurrentie moet onbelemmerd haar gang kunnen gaan, wat niet alleen leidt tot leuke prijzenoorlogen (en tot het soort besparingen waardoor bv. het personeel van Ryan Air als lijfeigenen worden behandeld) maar ook tot privatisering van openbaar vervoer, pensioenfondsen, alle mogelijke publieke nutsvoorzieningen zoals water, electriciteit, enz.
Het echte sleuteldocument hiertoe was overigens de fameuze ‘richtlijn Bolkestein’ (januari 2004) volgens dewelke iedere vorm van dienstverlening, ook op vlak van gezondheid, onderwijs, cultuur, audiovisuele media,… binnen Europa als pure koopwaar moet beschouwd worden, die volledig afhankelijk is van de vrijemarktwetten, zonder dat rekening gehouden wordt met hun specifieke karakter, culturele relevantie of sociale doelstelling. De zogenaamde ‘grondwet’ is hiervan maar een afgezwakte echo. Het vermoeden groeit dan ook dat het Europa dat ligt te sudderen tussen Brussel en Straatsburg nog veel fouter zit dan links en rechts bij elkaar kunnen fulmineren, en dat Bolkestein, Giscard, Verhofstadt en andere architecten van de Europese Unie al een paar staties verder zitten. Onder het eufemistische motto ‘vrij verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal’ schuilt een sociaal afbraakproject zonder weerga, in het voordeel van de grote kapitaalconcentraties. De idealen zijn slechts camoeflages voor de belangen. Beethoven is wel degelijk het glijmiddel, grappig, want nergens is de gedachte ‘Alle Menschen wirden Brüder’ minder van toepassing dan in de economische jungle. Het loont daarom de moeite om die liberale utopie van de Euro-elite eens à la limite door te denken, en haar verborgen agenda’s te ontrafelen.
Zij boven, hij onder: de postmoderne nichecultuur en het nieuwe individualisme
Om de vrije markt-economie echt tot allesbeheersend principe te maken, moeten twee hinderpalen uit de weg geruimd worden, en dat proces is momenteel aan de gang: een afbouw van de politieke democratieen een fragmentatie van het socio-cultureel weefsel. Een woordje uitleg.
Tot in de jaren ’50 en ’60 kon je een gezin, families, een hele straat of wijk zien samentroepen rond een televisie of een auto of een ander verbruiksartikel:.. roerende samenhorigheidstaferelen van een consumptiemaatschappij in wording. Producten stonden in de etalage te lonken naar al wie zin en poen had. Er bestond een markt, een bloeiende zelfs, maar geen duidelijke consumentprofielen of afgelijnde doelgroepen. Voor de reklamemakers vormde dit een probleem: hoe, waar, wanneer, tot wie moesten ze hun boodschap richten? Hoe vermijden dat mensen thuis samen TV kijken, waardoor maar één toestel per gezin kon verkocht worden, maar waardoor er ook veel te veel gediscussieerd werd over programma’s en toestanden, en mensen gezamenlijk iets beslisten? En vooral: hoe konden ze de samenleving zo fragmenteren dat het concept van de consumptiemaatschappij zelf niet meer in vraag werd gesteld? Het antwoord kwam in de jaren ’80: door het klassieke socio-culturele landschap te ontmantelen en economische niches te creëren, virtuele maar aanspreekbare groepsidentiteiten van verbruikers waarop een leeftijd, geslacht, onderwijsniveau, inkomenscategorie enz. kan geplakt worden. Dit werden de nieuwe, statistisch gedefinieerde socio-culturele cellen. De “Deng-lezer” bijvoorbeeld is mannelijk, academisch gevormd, tussen de 20 en de 35, rijdt met een BMW en loopt op Nikes (ik leid dit af uit de publiciteit in dit jolig magazine), sorry als U hieraan niet beantwoordt, zoekt U rustig verder.
Misschien komt het de Euro-elite wel goed uit dat, iets wat nogal bombastisch als een ‘Grondwet’ werd omschreven, door het volk zelf de grond werd ingeboord,- waarna de geruisloze uitbouw van de superkapitalistische vrijhandelszone, niet gehinderd door teveel regels en inclusief de sociale afbraak, kon verder gaan.
In de postmoderne niche-economie zijn alle stoorzenders van de vrije markt geëlimineerd. De socio-culturele voorzieningen zijn geprivatiseerd en de spontane collectieve bellen die opborrelden in de samenleving (van breikransjes over fanclubs tot hooliganbendes) zijn vervangen door virtuele, mediagestuurde doelgroepen waarrond een krans van merken en producten hangt, maar ook emoties en attitudes die aanleiding geven tot complete lifestyle-patronen, door marketeers zorgvuldig geanalyseerd en geupdated. Samen TV kijken is allang verleden tijd, leve het smaakindividualisme. U kijkt met Uw Deng in de hand naar een actiethriller op VT4, terwijl Uw vriendin boven met haarGoed Gevoel speelt, bij een romantische komedie op TV 5. Niches evolueren en kunnen elkaar overlappen (er is bv.een doelgroep van sigarenlurkende oude knarren met een hangbuik die ook BMW rijden), maar ze zijn buitengewoon consistent en kunnen door de reclame worden aangesproken in hun eigen taal, op specifieke plaatsen en tijdstippen. Het effect van vervreemding en isolement is hoe dan ook essentieel in de marktstrategische uitlijning van het smaakindividualisme.
Wat ondertussen met de politieke democratie? De nieuwe economische doelgroepen, en nu komt het leuke, ondergaan niet alleen de markt maar scheppen hem ook: marketeers zijn niet bekrompen, ze proberen uit te vissen wat U graag doet, leest, eet, drinkt, en hoe een product nog beter op de smaak van de nichegroep kan afgestemd worden en dus nóg vlotter verkoopt. U beslist dus wel degelijk mee over de kleur en geur van Uw ochtendyoghurt: een totaal nieuwe democratie van de consument ziet het daglicht, en verdringt op termijn de klassieke politieke partijendemocratie, samen met haar ideologische ballast en haar lijfgeur van corruptie.
Het is de echte reden waarom onduidelijke sujetten uit de reclamesector, zoals Noël Slangen, in het politieke wereldje rondhangen: in een eerste fase om de stuntelende politici in de vrije-markt-logica te op te voeden, waar vooral de 'perceptie', de verpakking en de ‘verkoopbaarheid’ telt; maar in de tweede fase zal de vermarkte democratie zelf vervangen worden door een soort permanente tweerichtingscommunicatie tussen producent en consument, over alle producten en diensten, waarna de politiek rustig kan opkrassen. Wat er anderzijds rest aan ‘cultuur’ is dan puur glijmiddel, zoals Beethoven in de Grondwet, of het muzikaal behang in liften en warenhuizen, of films op VT4 die de ruimte tussen twee reklameblokken moeten opvullen en die ook weer in functie van de juiste doelgroep zijn gekozen.Voor de rest doen de ondermaatse politici overigens alle mogelijke moeite om zichzelf overbodig te maken en de ouderwetse politieke democratie tot een karikatuur te herleiden.
Voorwaar de uitgekomen natte droom van Bolkestein en het neo-liberale Europa. In het licht van dit scenario was het voorbije grondwet-referendum, als politiek-democratisch ritueel, een anachronisme. Of zelfs een ‘kroniek van een aangekondigde dood’…. Misschien komt het de Euro-elite wel goed uit dat, iets wat nogal bombastisch als een ‘Grondwet’ werd omschreven, door het volk zelf de grond werd ingeboord,- waarna de geruisloze uitbouw van de superkapitalistische vrijhandelszone, niet gehinderd door teveel regels en inclusief de sociale afbraak, kon verder gaan. De verwachting van de Franstalig-Brusselse beau monde is dan ook dat onze hoofdstad vooral een riant Europees-commercieel zenuwcentrum, genre New-York zou worden. Dàt, en niets anders, is de reden waarom ‘Brussel-Halle-Vilvoorde’ een heet hangijzer is: de splitsing ware een streep door de rekening van de florissante vastgoedsector die nu al luidop droomt van één groot Europees business-headquarter met in de groene rand veel dure villa’s voor al dat schoon volk. Binnen Brussel moeten dan alleen nog een paar probleemwijken onder de sloophamer, zoals de Noordwijk in de jaren ’60,- en laat Rem Koolhaas nog maar eens een riante kantoormastodont tekenen,- de cirkel is rond.
Het Lugano-scenario: de Endlösung voor het armoedeprobleem
Nu zult U zeggen: ach, als die politieke democratie toch zo corrupt is, dan kan die nichemaatschappij best gezellig worden, dat schept toch nieuwe sociale cohesie,- kan ik leuk kletsen met al die toffe lui die ook Deng lezen, met een BMW rondtoeren en op Nikes lopen.
Jazeker. De nichecultuur schept ook nieuwe groepsattitudes, gebaseerd op imitatie, denk maar aan de schoolgaande tieners met hun GSM's en brommertjes,- een niche die overigens sterk door het glijmiddel van de muziekindustrie wordt ondersteund. Ook U zult zeker vrienden maken binnen Uw yuppie-consumptieprofiel. Behalve als U bv. Uw job verliest en niet alleen Uw BMW moet inleveren maar misschien ook de Deng moet laten liggen. Er is dan niets meer om op terug te vallen: geen overheid die steunt of uitkeert (remember, het parlement is naar huis gestuurd, het politiek-sociale beleid zelf is afgeschaft), maar ook geen groepsidentiteit, familie, clan, of informele subcultuur waarin men, zoals de Congolezen ondanks hun miserie, nog kan schuilen. Zelfs voor Uw eigen familie wordt U een vreemde, ze herkennen U niet zonder Deng onder de arm, laat staan zonder BMW-sleutels. U vervuilt, stinkt, Uw vriendin houdt het voor bekeken. Dit mechanisme van marginalisering en socio-culturele uitsluiting gaat sneller dan U denkt. Eén tegenslag is genoeg. Niche-marketing is de aangewezen strategie om culturen te fragmenteren én politieke inspraakstructuren af te bouwen tot een geatomiseerde maatschappij waarin armoede geschuwd wordt als een besmettelijke ziekte. Langzamerhand worden de pechvogels van dit systeem gedraineerd naar een niveau waar ze als consumenten definitief zijn afgeschreven. Vanaf dan treden andere mechanismen in werking, en gaat het over de vraag hoe het consumptieparadijs zich kan ontdoen van een economisch-deficitaire derde en vierde wereld.
Al deze subtiele vormen van planetair kannibalisme zitten onder de valse bodem van de neo-liberale toverhoed die Bolkestein ons wil verkopen. De postmoderne vrijemarkteconomie heeft wel degelijk een genocide in petto, niet van een ras of volk, maar van al wie in het consumptieparadijs ronddrentelt zonder cash.
Armoede is een estethisch probleem (bedelaars op straat, de lelijke barakken die het TGV-zicht van Rem Koolhaas bederven), en een veiligheidsprobleem (als bron van criminaliteit of oorlogsvoering). Maar in laatste instantie is het gewoon een kwestie van ruimte, ingenomen door meer dan de helft van de bevolking op deze planeet die toch nauwelijks deelneemt aan het economisch proces, ten koste van diegenen die wel consumeren en het geld laten rollen. Tegen dat parasitisme zijn drastische maatregelen nodig zoals het Europees en mondiaal liberalisme die voorstellen: vitale sectoren zoals bv. drinkwatervoorziening privatiseren, kraan dicht voor wie niet betaalt, armoede bestrijden door de armen te likwideren, simpel toch. De natuur kan daarbij altijd een handje toesteken. De naar schatting 15000 Franse slachtoffers van de hittegolf in 2003 (door de Chirac-regering als alibi aangegrepen om te trachten een verlofdag af te schaffen, zogezegd om een ‘solidariteitsfonds’ te spijzen) waren voor het merendeel verpauperde stadsbewoners zonder airco, vereenzaamde bejaarden en marginalen. Velen werden dagen of zelfs weken na het overlijden ‘bij toeval’ gevonden, wellicht door de stank. We zijn ondertussen met zes miljard, en daar moet de helft af, liefst de onderkant die alleen maar plaats inneemt en ons zicht bederft. Het is wellicht om die reden dat Europa zijn zuivelindustrie zwaar subsidieert (dat soort concurrentievervalsing kan dan weer wél), om in de winkelrekken van Kinsasja de locale productie weg te concurreren en zo de Congolese boeren hun schamel inkomen te ontnemen. Al deze subtiele vormen van planetair kannibalisme zitten onder de valse bodem van de neo-liberale toverhoed die Bolkestein ons wil verkopen. De Amerikaanse politicologe Susan George heeft het allemaal haarfijn uitgelegd in haar fictief-hallucinant scenario ‘Het Lugano-Rapport’, waar wetenschappers in ’t grootste geheim een Endlösung uitdokteren voor het bevolkingsoverschot, namelijk het armere deel van deze planeet laten omkomen van honger, AIDS, epidemies, oorlogen. Uiteraard met de vrijemarkteconomie als hulpmiddel (bv. geneesmiddelen duur genoeg maken). In het Amerika van Bush, dat al een eind verder staat in de sociale afbouw, is volgens recente cijfers zowat een op tien burgers ondervoed, vooral zwarten en latino’s. Ondertussen worden bij ons in Antwerpen en Brussel de BTW-bedrijfscontroles zelfs niet meer uitgevoerd ‘wegens personeelsgebrek’,- men legt de publieke financiën dus letterlijk droog om nadien te kunnen zeggen dat er geen geld meer is voor wie uit de boot valt.
Conclusie: Eenheidsworst of lappendeken?
Ondanks het wishfull thinking van de Eurocratie ging het op 29 Mei en 1 Juni dus niet om een versplinterde of inpertinente neen-stem van malcontenten, maar om een solidair en diffuus onbehagen rond een fundamenteel fout maatschappijmodel. Dat het protestdiscours rond twee spillen draait (‘sociale solidariteit’ vanuit links, ‘culturele identiteit’ vanuit rechts) heeft dan gewoon met de aard van het beestje te maken en zijn dubbele afbraakstrategie.
Het waanidee dat Europa één moet zijn is volstrekt irrationeel, om niet te moeten zeggen, totalitair, Napoleontisch of Hitleriaans. Van het wereldbeeld van laatstgenoemde staat de Lugano-logica niet ver af: het wereldkapitalisme heeft wel degelijk een genocide in petto, niet van een ras of volk, maar van al wie in het consumptieparadijs ronddrentelt zonder cash.
Sociaalcritisch ‘links’ was in deze kwestie meester van de analyse, cultuurcritisch ‘rechts’ detecteerde de buikgevoelens. Feit is dat beide, vanuit ethisch-politiek standpunt, gelijk hebben en elkaar zelfs perfect aanvullen, en dat de conclusies vernietigend zijn voor het neoliberale nihilisme dat het ‘project’ van de Europese eenmaking beheerst.
Maar de conclusie is ook, misschien verrassend, dat cultuur weer een echte uitdaging kan worden. ‘Cultuur’, niet alleen als een door de media en reclame opgedrongen verzameling tics, of een snobistisch-elitair tijdverdrijf om status te etaleren, of kampioenschap artistiek navelstaren, of een manier voor biologisch mislukte exemplaren om zich voort te planten. Maar ‘cultuur’, als subversieve attitude van individuen, cellen, bellen, identiteiten die de dingen problematiseren, die er een aantal eigenaardige gewoontes op nahouden, en die smaken, emoties, waarden, levensvisies niet als koopwaar te zien maar als iets dat tussen mensen of generaties doorgegeven wordt.Beethoven’s derde dus, verontrustend én intrigerend, ‘cultuur’ als schuurpapier, niet als glijmiddel. Niet dat het alle wereldproblemen zal oplossen, maar het bouwt wel immuniteit op tegen de geserveerde eenheidsworst en de alles overspoelende consumptiedwang met zijn perverse uitsluitingseffecten. Vanuit die optiek kan er ook weer nagedacht worden over levenskwaliteit, natuurlijk evenwicht en de planetaire opgave om de sociale en ecologische smeerboel op te ruimen.
Het lappendeken Europa kan van die subversieve tegenstroom eveneens een aspect vormen, misschien mogen er zelfs hier en daar wat méér grenzen komen als symbool van onderscheid, critische afstand en groepsidentiteit,- het maakt het oversteken van grenzen ook weer spannend. Eindelijk weer dat buitenland-gevoel hebben en kunnen thuiskomen. Dat de marktstrategen er haaruitval van krijgen zal ons een zorg zijn. Of om de genocide-logica eens andersom toe te passen: laat De Gucht en Balkenende maar eens in de clinch gaan, wie weet meppen ze elkaar niet naar de andere wereld.¦
