De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
20-06-2014
Werkloze Schoolverlaters
Het gezeur over 'vergrijzing' is een afgezaagde en doorzichtige truc om de aandacht af te leiden van jeugdwerkloosheid, van het hoge aantal schoolverlaters die geen werk kunnen of willen vinden. Gepensioneerden worden meer geviseerd dan werkloze jongeren die zich nog eens niet bewezen hebben.
Het overvloedige accent op 'vergrijzing' praat ons schuldgevoelens aan als we durven stoppen met werken alvorens dood te vallen.
Het jongste Schoolverlatersonderzoek van de VDAB laat een stijging zien van het aantal werkzoekende schoolverlaters met 1,3 procent. Ook het aantal schoolverlaters zonder werkervaring steeg met 0,6 %. En dan maar zwaaien met de overigen die wél werk vinden, is een rooskleurige voorstelling van de jeugdwerkloosheid. En nu gaan er in juli nog een pak schoolverlaters zonder werk erbij komen.
Als de overheid spreekt over 'vergrijzing' denkt ze automatisch: "langer leven = langer werken". Volgens de Lieviaanse filosofie klinkt het anders: "langer leven = langer pensioen", heb ik al eerder verkondigd, kijk maar op mijn blog van 7.05.14, en zo lang mogelijk genieten van onze grijze dagen.
'Schoolmoe' betekent nog niet 'arbeidsrijp', nog niet klaar voor de arbeidsmarkt, heb ik onlangs gelezen. Voor mij betekent 'schoolmoe' ook 'arbeidsmoe'. In het atheneum van Blauwbaard vonden ze een oplossing voor schoolmoeë allochtonen, die werden parmantig naar de dopmarkt gestuurd, in plaats van naar de arbeidsmarkt. En zo zullen er wel meer scholen zijn die de jeugdwerkloosheid stimuleren.
Ik ga het nog eens zeggen:
Wij zullen ons moeten uitsloven tot we de geest geven. Met looprekje of rolstoel, in het zweet ons aanschijns zullen we dagelijks moeten instaan voor de afbrokkelende welvaart van de gemeenschap, uit solidariteit met vreemde klaplopers en pretparkbezoekers, houtwormen en lintwormen die onze samenleving aan het uithollen zijn. We zullen moeten wroeten om de multiculturaliteit te ondersteunen. Wij als blanke slaven in dienst van werkloze asielzoekers, werkloze vluchtelingen, werkloze illegalen, werkloze criminelen, werkloze migranten, werkloze vreemdelingen, werkloze buitenlanders, werkloze inwijkelingen, werkloze goudzoekers... Deze aantallen zullen blijven groeien en daarom moeten wij allemaal langer werken, om leeghangers en nietsnutten in leven te houden.
Bij mijn plechtige communie kreeg ik van een nonkel een klein handspiegeltje, zo eentje waarin je jezelf kon zien, jezelf spiegelen aan je eigen ik. Die nonkel wist niet dat ik daarvoor een spiegeltje nodig had. Soit, ik gebruikte mijn spiegeltje voor plezantere dingen. Luister maar...
Op een mooie zomerse zondag wandelde ik naar mijn grootouders die even voorbij de kerk woonden. De 11-urenmis was volop aan de gang, dat kon ik zien van op de straat, want de kerkdeuren stonden wagenwijd open, zó warm was het. De priester was bezig met de consecratie, hij hield de 'heilige hostie' met beide handen hoog in de lucht... En toén kon ik me niet beheersen. Deze unieke gelegenheid was véél te mooi om voorbij te laten gaan. Ik liet de schitterende zonnestralen op mijn spiegeltje schijnen en richtte het op het altaar. Het spiegeltje weerkaatste de lichtstralen naar binnen. De wondere witte gloed baande zich een weg door de kerkdeuropening naar voren, naar de priester aan het altaar.Dekerkgangers kreunden in koor: "Hooooo!!!!"... De kudde dacht aan een mirakel van hierboven, of misschien aan een verschijning van een overledene die in het hiernamaals niet tot rust kon komen. De bijgelovigen, goedgelovigen, simpelen van geest, daar zaten ze samen allemaal bijeen!
Voor mij was deze belevenis een geweldige voldoening, in ruil voor de eindeloze uren die ik in mijn jonge leven verkwist en verspild heb, met mijn knieën op de harde rieten stoelen, en met een lege maag naar de communiebank gaan. Misdadig! Hoe ouders hun kinderen vroeger zó gek kregen, maar we wisten zelf niet beter. Het was de generatie ouders die nu 80, 90, 100 jaar oud zijn, die hun kinderen toen mishandelden met religieuze intimidatie en indoctrinatie. En die seksueel misbruik van jongens door priesters gedoogden! Die hypocrieten zaten het liefst vooraan in de kerk, ofwel centraal, maar nooit in de zijbeuken of op de achterste rij. Daar waren ze niet zichtbaar genoeg, het uitschot!
Ik was mijn spiegeltje erg dankbaar en bewaar het nu nog altijd als een kostbare relikwie.
Mijn blogsensoren vangen naderend onheil op. Vorige nacht zijn er een honderdtal pageviews bijgekomen op de teller. Niet normaal. Verdacht. In het verleden is dat ook gebeurd en telkens volgde er ambras, met een lezer, met het CGKR... Vergeet niet dat ik achter mijn deur een paraplu heb staan om mee te kloppen, en een deegrol om mezelf te verdedigen!
H.C., waarover ik een paar dagen geleden vertelde, is van beroep taalcoach en kinderwerker, en tevens een snotneus die oudere bloggers de les wilt lezen. 'Kinderwerker' dus?... Niet echt iets om trots op te zijn in deze tijd van pedofilieschandalen en zedendelinquentie.
Doet me denken aan een recent artikel in de Telegraaf waarin de beleidsmedewerker van PvdA-politica Elatik, Mohammed Azahaf, ontmaskerd is als een radicale haatmoslim. Azahaf was destijds ook jongerenwerker, jongerenleider, medewerker van Jongerencentrum Arga. Nu is hij beleidsmedewerker van Fatima Elatik, als projectleider vervreemding en polarisatie.
Azahaf is betrapt op extremistische uitspraken in 2004 toen hij zich vrolijk maakte over de moord op Theo van Gogh: "Joepie wat ben ik vrolijk vandaag zo vrolijk, o zo vrolijk ben ik nog nooit geweest. Hoy hoy joepieeeee, 1 weg, nog 2 te gaan." Hiermee verwees hij naar Ayaan Hirsi en Geert Wilders.
Azahaf zou zich ook lovend uitgelaten hebben over Osama bin Laden: "Een ware moslim, een echte strijder,, een voorbeeld voor de moslims... Moge Allah hem genadig zijn en een plek voor hem gereed maken in het mooie en geweldige paradijs."
Azahaf als jongerenwerker vond dat meisjes zonder hoofddoek geen goede moslims zijn. En dat Allah Amerika zou vernietigen, dat vond ie prima.
Nog meer opruiende teksten van Azahaf: "Als je voor me neus stond en zou zeggen dat de Koran niet deugt, dan had ik je levend begraven. Kom voor me neus en zeg dat de Koran niet deugt en je nachtmerrie zal uitkomen."
Recent riep hij op de website 'Wijblijvenhier' het Openbaar Ministerie op om PVV-leider Wilders te vervolgen wegens 'discriminatie en het aanzetten tot haat'.
Azahaf noemt zichzelf een 'Amsterdammer en moslim in hart en nieren, en geen orthodoxe noch liberale of gematigde moslim."...
En zo'n gek speelt mee in het bewind van Nederland?!
Zo nu en dan steek ik de grens over om bij onze noorderburen te gaan winkelen. Kort en krachtig. Want winkelen is echt niet mijn hobby. Nu zag ik daar een gazettewinkelke dat apetrots uitpakte met De Telegraaf. Je kon er niet naast kijken. Meer dan een halve voorpagina werd in beslag genomen door een wandelende Volkert van der G. Met als titel: "Volkert duikt op". Prachtige journalistiek. Zelfs het nieuws over Nederlandse jihadstrijders die zich aansloten bij het terreurleger ISIS, moest wijken voor Volkert. Ik las: "Open en bloot loopt Volkert over de Prinsengracht in Amsterdam na een bezoek aan zijn advocaat. De moordenaar van Pim Fortuyn droeg geen vermomming en liet zich zonder protest fotograferen."
En met de voorpagina stopte het niet. Op pagina 3 wandelt Volkert gewoon door over de Prinsengracht alsof hij een burger is als een ander. Apathisch en ongenaakbaar. Zonder spijt en zonder schaamte. Past waarschijnlijk bij zijn persoonlijkheidsstoornis zoals die opgesteld is door het rapport over zijn geestelijke gesteldheid. Hij zou lijden aan een obsessieve-compulsieve stoornis (vroeger heette dat gewoon 'dwangneurose'), een obsessieve drang om bepaalde handelingen uit te voeren. Deze patiënten zijn soms moeilijk te overtuigen van het irrationele van hun handelingen, vandaar dat het overkomt alsof ze nergens spijt van hebben. Als motief voor de moord gaf Volkert aan dat Fortuyn een groeiend gevaar voor de samenleving was. Zoals Volkert daar nu loopt over de Prinsengracht lijkt het er inderdaad op dat hij daar NU NOG van overtuigd is, en dat zijn daad de juiste was.
Als het klopt dat Volkert een dwangneuroticus is, dat hij gedreven wordt door dwanggedachten, wie weet welke nieuwe dwanggedachten er nog bij hem zullen opkomen, en welke nieuwe handelingen er dwangmatig gesteld moeten worden... Stel nu dat Volkert tóch geestelijk gezond is, waarom toont hij dan geen spijt van zijn wandaad?... Ik zou niet in zijn buurt willen wonen...
Enkele Limburgse scholen laten leerlingen kiezen bij welke kinderen ze niét in de klas willen zitten: "Bij wie wil je NIET in de klas?". Het selecteren van klasgenootjes door de leerlingen zou een beter zicht geven op de relaties in de klas, en dat resulteert dan in een betere klassfeer, zeggen de scholen die de negatieve keuzes toepassen.
Experts schieten de negatieve keuzes af, ze durven het systeem zelfs "het toppunt van individualisme" noemen. Lieve daarentegen staat 100 % achter het aanduiden van ongewenste klasgenootjes. Ik ben voorstander van de mogelijkheid voor leerlingen om anderen uit te sluiten. Dat is hun volste recht. Alle scholen zouden die keuzes moeten toepassen.
Waarom?
Om een zicht te krijgen op 'Knelpuntleerlingen' of probleemleerlingen. Zo kan deze risicogroep tijdig aangepakt en begeleid worden. Want het is toch niet voor niets dat andere leerlingen hen niet in de klas willen?! Uitzonderlijk mogen er geen ouders bij betrokken worden, het moét een vertrouwelijke zaak blijven tussen school en leerling. De tamtam zou anders nogal ratelen bij alle betrokken ouders.
Werkwijze?
Op school wordt een zwarte lijst aangelegd van álle leerlingen die niet gewenst zijn door anderen, de namen die meerdere keren voorkomen zijn prioritair. Die lijst moet onder het beroepsgeheim vallen en vertrouwelijk behandeld door een vast team van leerkrachten onder de strakke leiding leiding van de directeur. Bij iedere leerling wordt de reden vermeld waarom anderen hen niet als klasgenootje willen. Die reden is van cruciaal belang bij de aanpak van de knelpuntleerling: waaróm willen anderen deze leerling niet als klasgenootje? De 'zwarte lijst' reikt dus waardevolle informatie aan bij de aanpak van de 'verstotenen', die zich daarna vlotter kunnen integreren in een klasgroep.
Ik heb mijn fantasie een revolutionair plannetje laten uitdokteren, dat in de praktijk wel heel anders zal uitdraaien...
Nu de storm geluwd is, kan ik er gerust iets over kwijt, over een mail om de vingers van af te likken. Ik wil mijn lezers mee laten genieten van een mail van een jonge snotneus die mij de les wou lezen. Die mij wou vertellen wat ik wel en wat ik niet op mijn blog moest zetten. Zijn absurde redenering blijkt uit wat volgt.
Enige tijd geleden kreeg ik een eigenzinnige mail van H.C., een jongeman die het opnam voor migranten, voor moslims en voor anderen die hier de boel op stelten komen zetten om van onze welvaart te kunnen proeven. Proeven. Zonder zelf iets te hoeven presteren uiteraard.
H.C. had pastoor moeten worden, zo prekerig klonk zijn bericht. Of nee, hij had imam moeten worden, dan kon hij zijn haatboodschappen verspreiden van op de preekstoel in de moskee, een soort moslimpreekstoel, ik weet niet of dat bestaat... Ja, ik gebruik het woord 'haatboodschappen' omdat H.C. een autochtoon is, ene-van-hier, die iets tegen autochtonen heeft, die iets tegen zijn eigen soort heeft, die aanzet tot haat tegen niet-moslims, die zegt dat ONS beleid mensen die uit andere streken komen waar het niet leefbaar is, dat die achtergesteld worden door ONS beleid (?!).
H.C. merkt op dat mensen die van zo ver gekomen zijn, hier geen job vinden, en ook geen huis vinden. Hij zegt dat buitenlanders moeilijk aan een huis en aan een job geraken. En dat komt door ONZE maatschappij die geen buitenlandse huurders of werknemers wilt. Die snotneus doet alsof nieuwe invallers van dezelfde privileges mogen genieten als geroutineerde inboorlingen die hun leven lang gepresteerd, gezwoegd en opgebouwd hebben!...
Ik neem nota van zijn raadgevingen en adviezen aan mijn adres:
*Ik moet mijn energie steken in het verhelpen van mechanismen die mensen arm doen blijven.
*Ik moet alle anti-moslimberichten op mijn blog verwijderen.
*ik moet pleiten voor de thuistaal op school.
*ik moet meer buitenkomen, dan zal ik begrijpen dat niet alle moslims geloofsextremisten zijn.
*Ik moet mezelf inlichten, ik moet de wereld instappen, dan weet ik dat racisme voortkomt uit onwetendheid.
Er was eens een Nederlandstalig schooltje in Stockem bij Arlon, voor kinderen van Vlaamse militairen. Het was een schattig schooltje met kleine klasjes, een klein speelplaatsje en slechts enkele leerkrachten. De klassen waren graadklassen, zo weinig leerlingen waren er. De directrice herinner ik me als een joviale dame met bontjas, erg spontaan en vriendelijk. Het was alsof er altijd speeltijd was, er hingen ook nergens klokken tegen de wand. Toch waren de kindjes plichtsbewust en in de klasjes hing er een serene tuchtsfeer.
Menigmaal werd Lieve op pad gestuurd naar het schooltje in Stockem. Geen meevaller in een tijd zonder gps, zonder airco, zonder stuurbekrachtiging... De weg uitstippelen tot in Arlon was het moeilijkste. En geen stemmetje op het dashboard dat me zei welke weg ik moest inslaan, of waar ik moest omkeren, niets! Overgeleverd aan de wildernis. Alleen een stuntelige landkaart lag naast me, en altijd in de verkeerde vouw. In Luik begon het gesukkel al, daar hebben ze van die rare wegwijzers die naar alle richtingen wijzen behalve naar de juiste weg. En langs de Maas rijden leverde altijd verrassingen op, meestal kwam mijn auto dan onverwacht toch op de juiste weg terecht. Eens Seraing en Marche voorbij, werd het luchtiger, en met Bastogne in zicht waren alle problemen opgelost.
Toen de weg naar Arlon bekend terrein geworden was, werden het dagen vol falderie en faldera, met onvergetelijke heen- en weerreizen die voor dag en dauw al begonnen. Om te beginnen pikte Lieve een lifter op, keus genoeg, en de knapste mocht het eerst instappen. Vroeger, dat was toen er nog lifters langs de weg stonden zonder criminele bedoelingen... Lieve heeft op alle terrasjes van Durbuy gezeten, langs de weg onder een stralend zonnetje gepicknickt, de Abbaye d'Orval bezocht, gewinkeld in Bastogne, en duistere kroegjes in Luik bezocht.
Er is een nieuwe studie uitgevoerd aan de universiteiten Gent en Amsterdam. Een gemanipuleerde studie die pleit voor teloorgang van ons traditionele onderwijs, die pleit voor een daling van ons onderwijsniveau, die pleit voor 'de allochtoon'!
De nieuwe studie is een aanval op 'witte' scholen die onvoldoende aandacht besteden aan multiculturalisme. Orhan Agirdag (!) van Universiteit Amsterdam: "Het is logisch dat in gekleurde scholen aandacht besteed wordt aan multiculturalisme, maar multicultureel onderwijs is een opdracht voor álle scholen. Bovendien hebben autochtone leerlingen kennis nodig over de multiculturele samenleving en racisme, misschien zelfs meer dan allochtone leerlingen." Het onderzoek vraagt ook aan 'witte' scholen om allochtone leerkrachten aan te trekken, en dat in de lerarenopleiding multicultureel onderwijs opgenomen wordt.
Krijgt de lezer ook in de gaten dat de zaken omgekeerd worden? Dat WIJ ons verdraagzaam moeten integreren in de allochtone samenleving? Terwijl in het hele onderzoek geen sprake is van gekleurde scholen die aandacht moeten besteden aan de autochtoon en zijn leefwereld, ook niet van gekleurde scholen die moeite moeten doen om te tippen aan het onderwijsniveau van 'witte' scholen.
Dan is er ook nog de vraag of de Nederlandse eindtermen wel dezelfde zijn als de Belgische. Orhan Agirdag kan wel staan zwaaien met eindtermen, maar dat wil niet zeggen dat onze 'witte' leerlingen iets moeten weten over multiculturaliteit en racisme en zo van die ongewone onderwerpen die niét thuishoren in een blanke school! Agirdag pleit enkel voor het welzijn van eigen vreemd volk. Daarom noem ik de nieuwe studie gemanipuleerd en eenzijdig.
De nieuwe studie houdt in dat wij onszelf moeten wegcijferen om ons onder te dompelen in de multiculturele chaos waarin iedereen gelijk is, waarin niemand met kop en schouders boven anderen uitsteekt. Onze vijfsterrenleerlingen kunnen we dan wel vergeten. Het verleden heeft genoeg bewezen dat in multiculturele klassen het onderwijsniveau daalt, dat 'witten' afzwakken in de nabijheid van 'gekleurden', dat Vlaamse leerlingen slechter presteren in een klas met allochtonen... Is men dit allemaal vergeten aan de universiteiten Gent en Amsterdam?!
Witte scholen moeten WIT blijven, om onszelf te beschermen tegen onze ondergang, tegen vreemde negatieve invloeden van de multiculturaliteit. Ik vind dat witte scholen niet wit genoeg kunnen zijn, en zwarte scholen niet zwart genoeg. Ik hoop dat het nieuwe onderzoek zo vlug mogelijk in de prullenmand verdwijnt, anders zijn we goed gevorderd op het pad van zelfvernietiging.
Het Centrum voor Leermoeilijkheden (CLM) was gehuisvest in het PMS-gebouw. Het was met goocheltrucs uit de grond gestampt door Horbert om leerlingen met leerachterstand individuele bijlesjes te geven.
Eén van de CLM-medewerkers was Roland S., een oelewapper, een leeghanger en een brulaap. Hij was de grootste bellenblazer van het hele CLM-team. Met hem ga ik nu een eitje pellen. Het liefst wou ik een hele eiermand boven op zijn dikke kop pletten, overgoten met paardenvijgen en koeienvlaaien, en dan in een betonmolen alles goed mixen.
Waarom zo wraakzuchtig? Wel, Roland S. stal mijn ideeën en deed alsof hij er de bedenker van was. Directies, leerkrachten en ouders geloofden hem. Leugenaars en roddelaars winnen het altijd. Liegen en roddelen, zo bracht Roland zijn tijd door op het Centrum, aan de koffietafel waar mijn naïeve collega's aan zijn lippen hingen. Hij hield van geleerde woorden en eindeloze volzinnen, en zijn stemvolume was overweldigend, met wel duizenden decibels.
Wanneer er niemand was die naar hem luisterde, amuseerde hij zich met boeken fotokopiëren, héle boeken! Dan leek het of hij ze zelf geschreven had. Hij was ook een kei in het bekladden van mensen, door hen in een slecht daglicht te stellen, door hun werk de grond in te boren. Anderen beschimpen, zichzelf de hemel in prijzen, je moet het maar kunnen en durven.
Roland S. was een hol vat, een lege ton, een leeg vat dat de grootste nonsens en de gekste prietpraat verspreidde met een ongelooflijke gewichtigdoenerij.
Deze onthullingen over Roland S. wil ik graag nog bezegeld zien met de klacht van ouders over de bijlessen van Roland. Ouders durfden niet rechtstreeks naar Roland gaan met hun klachten. Wél naar Lieve (Lieve, de pispaal). Moedertjes die hun leergestoorde kindjes toevertrouwden aan de indrukwekkende onderwijzer Roland, kwamen allemaal met dezelfde klacht: "Wij komen niéts te weten over de vorderingen van ons kind, meester Roland zwijgt daarover en gebruikt altijd zo'n moeilijke woorden!"...
En nog iets: Roland S. gaf bijles aan allochtone leerllingen,terwijl die niet eens mochten deelnemen aan de individuele bijlessen, want de thuistaal moest Nederlands zijn. Dat was de afspraak in het begin van het ontstaan van het CLM. Maar zoals altijd, voor allochtoontjes wordt er altijd van de regel afgeweken...
Gelezen dat laatstejaars beroepsonderwijs niet voldoen aan het vereiste lees- en rekenniveau. Een laatste peiling van het Vlaams Ministerie van Onderwijs laat zien dat de eindtermen niét bereikt zijn door meer dan 60%!
Dus 6 op 10 leerlingen verlaten het middelbaar beroepsonderwijs zonder aan het minimumniveau te komen! En wij ons maar afvragen hoe al die schoolverlaters mét diploma niet aan werk geraken?!...
Ik zal eens vlug uit de doeken doen hoe dat zit met die laatstejaars beroepsonderwijs.
Over scholen die met diploma's smijten heb ik al verteld... Wel, een serieuze werkgever selecteert, en kiest natuurlijk voor een kandidaat met voldoende bagage, niet voor een halfgare onbekwame puber die nauwelijks kan lezen, spreken of schrijven... En wie zijn die halfgare onbekwamen?!... Juist, allochtone leerlingen die oververtegenwoordigd zijn in het beroepsonderwijs!
Als we journalisten moeten geloven is het alsof onze eigen Vlaamse leerlingen onbekwaam zijn om te lezen en te rekenen. Ik neem het op voor onze Vlaamse leerlingen en die verdienen het om verdedigd te worden wanneer de media zwijgen over de etniciteit van de schoolbevolking in het beroepsonderwijs!
Omdat de media erover zwijgen, waarschuwt Polkun ons: Ouders, let op uw kinderen en op uzelf!!!
10-06-2014
MISDADIG....
Dagelijks nog komen de bootvluchtelingen via Lampedusa de eu binnengevaren. Beter nog; worden ze opgehaald in de zee. Zo lezen we vandaag dat er reeds 10 soldaten die bij de "reddingswerken" betrokken waren, nu met TBC opgezadeld zitten. Ook dàt nog ! Het is nog niet voldoende dat ze hier alle kassen plunderen, ze brengen nog ziektes binnen ook. Ziektes die wij dachten hier al vele jaren uitgeroeid te hebben. We gaan er in sneltreinvaart op achteruit. Las u er al iets over in onze pulpgazetten ? In Italië kunnen ze er niet meer naast !
Wanneer worden de verantwoordelijken hiervoor aangeklaagd en berecht ? Moeten er eerst doden vallen aleer men het hier zal begrijpen ? Of is er moedwil mee gemoeid ? Wie stopt deze waanzin ?
Minstens 10 Italiaanse soldaten na redding van vluchtelingen bij Lampedusa besmet met TBC
10 soldaten, die deelnamen aan de operatie Mare Nostrum, waren positief bij de mantouxtest, wat bewijst dat een persoon besmet is met de tuberculosebacterie. De melding is afkomstig van het persbureau Adnkronos, die een melding van de militaire marine citeert. Ongeveer 10 Italiaanse soldaten raakten besmet met TBC.
We kunnen er van uitgaan dat de Duitse (Nederlandse!?) media dit feit verzwijgen. Het is echter aan te bevelen om dit artikel door te sturen naar bekenden, aangezien ook Duitsland (Nederland!?) overstroomd wordt door zulke “vluchtelingen”. Dat betekent een direct gevaar voor al die goed bedoelende activisten, voor alle vrijwillige en vaste medewerkers van de migratie-industrie, maar ook voor de gewone mensen in de buurt van asielzoekerscentra – bijvoorbeeld personeel van supermarkten, kinderen met onvoorzichtige ouders, enz.
Gelezen op de Rilatineblog van apotheker Fernand Haesbrouck: "Leerpillen legaal te verkrijgen in CLB-shops, leerpillen als substitutie van amfetamine- en cocaïnedoping..." (Recent schrijft Haesbrouck nog iets over onze pedofiele premier) http://blog.seniorennet.be/rilatine
Ik stopte even met ademen, maar echt verbaasd was ik niet. Want in de jaren 90 al was er de rilatine-rage en de aanbidding van de wonderpil, de leerpil!
CLB'ers heb ik ooit eens vergeleken met paragnosten, kaartleggers en nog meer van die occultisten die zwaaiden met hypothesen en veronderstellingen, "misschien, wellicht, waarschijnlijk, vermoedelijk, hopelijk...", waren hun lievelingswoorden. En de ADHD-diagnoses die ze stelden waren nattevingerwerk dat paste in het kermiskraampje van een louche zigeunermadam die geheimzinnig zit te turen in een glazen bol en dan wat onnozele dingen uit haar duim zuigt... Zo gaat de toekomst van het maatschappelijk werk er uitzien. En dan zit er ook nog een madam Soleil in het team en ook futuristen met zesde, zevende en achtste zintuigen. Met hun bovennatuurlijke gaven misleiden ze argeloze moedertjes en sturen hen naar de huisdokter om rilatinevoorschriften te halen voor de kleine... Zwierig en gezwind, huppelend en zweverig, diagnoses improviserend.
Ooit komt er een dag dat pen en papier zullen verdwijnen uit het CLB, en ook de leerlingdossiers en de leerlingfiches. Deze waardevolle dingen werden vroeger al als tijdrovend en ouderwets gezien, ze zullen allemaal opgeruimd worden. Ook geen computers meer, en zeker geen archieven met dossierkasten. Alles weg, te moeilijk voor de hippe werkstertjes die niet eens de volgorde van de alfabetletters kennen. Wat ook zal verdwijnen is het traditionele onderzoeksmateriaal, want dat gaat waardeloos worden omdat een gestoorde psycholoog als Lieve de antwoorden van alle intelligentietests op haar blog gaat zetten. Mijn andere ik zal dat karweitje wel opknappen, dan ben ikzelf ontoerekeningsvatbaar.
Wat komt er dan in de plaats? Wel, ziehier het nieuwe bestellijstje van de CLB's: glazen bollen, vergrootglazen, wichelroedes, pendels, tarotkaarten, engelenkaarten, toverstokjes, abracadabra-formules, handboeken over helderziendheid, futurologie en droomduidingen. Al deze waarzeggersattributen zullen van pas komen voor het nieuwe personeel dat de nieuwe CLB's gaat bevolken.
Ook de schoolarts zal verdwijnen. Die wordt vervangen door een tovenaar of een gebedsgenezer. En de verpleegstertjes kunnen ook naar hun job fluiten, want er komen handopleggertjes die de eerste medische screening uitvoeren. En na het medisch onderzoek gaan de tovenaar en het handopleggertje samen naar het kleedhokje om de liefde te bedrijven. Een passionele uitlaatklep hoort erbij...
Turkse tolken en migrantenwerkers mogen blijven, daaraan verandert er niéts. Die mogen doorgaan met hun exotisch gekwebbel en met het voorspellen van een harmonieuze multiculturele samenleving.
Vandaag wil ik de lezer meenemen naar mijn stamcafé waar ik in gedachten genereus mijn nieuwste ontdekking wil delen met mijn ingebeelde metgezellen. Een beetje verbeeldingskracht, en dat moet lukken. Sterke fantasie overtreft soms de realiteit!
Wel, gisteren heb ik kennis mogen maken met een nieuw biertje, ik bedoel een biertje dat ik nog niet kende. Ik stel me altijd ontvankelijk op voor nieuwe leerstof, als het maar om bieren gaat. Dus ik proefde, en proefde, en bleef maar proeven... Tot ik besloot om vandaag terug te keren naar de plaats van het 'delict', om uiteindelijk te genieten van de afdronk. Echt rap ben ik nooit geweest, maar ikzelf heb er geen last van. Ik ben toch overal gekomen waar ik wilde zijn.
Sta me toe om nu even concreet te zijn. De naam van het bier is 'Barbãr', een amberblond goudkleurig bier met een smeuiige schuimkraag en een krachtige neus, honingzoetig, hoppig, licht bitterig, een honingbier dat een 'verademing' is voor krijgers. Ja, die poëtische beschrijving heb ik overgenomen van het 'bierenboek' van Bertie, mijn cafébazin, nee niet mijn bazin, maar bazin van mijn lievelingscafé.
Ik kom nu terug op de afdronk. Het charmante beugelflesje van den Barbãr was ik vergeten te vermelden. Beugelflesjes zijn flesjes met karakter, met een eigen persoonlijkheid. Ze verleiden de drinker met hun uitzicht en hun eigenheid... Een ronde, krachtige en subtiele afdronk met een honingtoetsje, zo kan ik best eindigen.
De uitzichtloze knoeiboel in ons land is niet meer te ontrafelen. Ooit zijn vlamingen en walen met elkaar getrouwd en daar hebben ze nu dik spijt van. Het einde van de vechtscheiding is nog niet in zicht.
Een hoop stommiteiten mag je begaan als je jong bent, alles kan nog hersteld worden, tegen stenen stoten, tegen lampen lopen en zo, alles kan, maar trouwen is onherroepelijk!
België doet me denken aan een onevenwichtig huwelijk waarbij de man het huishouden overeind houdt, als harde werker zijn vrouw onderhoudt, haar verzorgt, haar verwent, haar geld toestopt omdat ze er altijd tekort komt. Dure goestingskes hebben en toch niets presteren, dat kost handenvol geld voor de sullige man die altijd bereid is om te geven en te plooien en alles goed te vinden. Terwijl zij hele dagen bonjourt met het geld van haar man, alles opsoupeert, en het vanzelfsprekend vindt om geld te krijgen. Want daarom ben je toch getrouwd?!
Vrouwen heb je in alle kleuren en geuren, en in alle maten en gewichten bestaan ze ook. Gaande van jonge gestroomlijnde Parkerpennen, vormeloze panlatten, tot verslenste poeierdozen... Allemaal kennen ze de trucjes om het beste uit hun ex naar boven te halen na de scheiding... Laat ons daarom hopen dat het voor Vlaanderen niet een torenhoge alimentatie kost na de scheiding.
In de spelonken van mijn geheugen heb ik iemand gevonden waarover ik vandaag eens een boekje zal opendoen. Hij moest zich maar niet zo interessant maken in de scholen met zijn stuntelige migrantentestjes, waardoor ik in december 1993 met directeur Griezelmans in de clinch kwam te liggen. Ik hoor Griezelmans nog zeggen: "Ik wil uw gemoedsrust niet verstoren, maar...". Ondertussen deed hij dat wél door te dreigen met de tussenkomst van Horbert. Tja, dat was al een verloren strijd nog voor hij gestreden was. Tegen twee linkse spitsbroeders is niets opgewassen.
Het zit allemaal zo. Directeur Griezelmans was gecharmeerd door een testonderzoek dat MARC hanteerde bij allochtone leerlingen. Ik distantieerde me van die werkwijze en volgde mijn eigen weg, zoals het hoorde, waarbij Vlaamse kindjes niet uitgesloten werden, en álle leerlingen gelijk benaderd werden, geen subgroepen, geen uitzonderingen, iederéén onderworpen aan dezelfde testopdrachten. Ik heb me altijd afgevraagd waarom allochtone leerlingen apart behandeld moesten worden? We streefden toch naar hun integratie in onze Vlaamse scholen?!
Voor MARC kon ik geen schuilnaam verzinnen, dat is meestal zo bij karakterloze mensen, van dat soort mensen kan je zelfs geen karikatuur maken, omdat ze geen typische eigenschappen bezitten, ze maken alleen maar een saaie, egale, onpersoonlijke indruk.
MARC was geen gewone PMS-medewerker, geen gewone collega, hij straalde iets intimiderends uit, iets autoritairs, met directeursallures. Eigenlijk was het een irritant ventje waarmee ik zo min mogelijk te maken wilde hebben. Collega's waren voor hem ook te min om hen hartelijk te begroeten. Iedere ochtend begon hij steevast met zijn drie trouwe attributen: Koffie, Krant en Radio. Dat was zijn vaste ochtendritueel. Hij luisterde naar de nieuwsberichten die keihard in de ether gestuurd werden. De stem van de nieuwslezer daverde, dreunde en schetterde over de hele verdieping. Ondertussen slurpte hij aan zijn koffie en doorbladerde hij de krant. Zo asociaal als maar kon, liet hij radio Donna doorrazen om zich naar school te begeven om daar de gewichtigaard uit te hangen. Ik heb wel 100 keer zijn radio moeten afzetten, het liefst had ik hem (de radio) door het open venster willen keilen!
MARC voelde zich geroepen om het migrantenprobleem op te lossen, en wel met een amateuristisch testje dat niet méér was dan kinderspeelgoed. De schooldirecties staarden zich echter blind op het wondertestje van MARC. Directeur Griezelmans in het bijzonder. In zijn eerste leerjaar had hij zeven verse Turkjes zitten waardoor hij de kluts en het noorden kwijtraakte en blindelings vertrouwde op de migrantentest van MARC. In al zijn hulpeloosheid aanbad hij de magische aanpak van MARC. Ook in andere scholen dwong Marc 'bewondering' af bij directies door te slijmen met zijn testjes. Op mij kwam het over als krampachtige pogingen om aanzien en macht te verwerven in onderwijsmiddens, en de directies te pakken op hun zwakke plek: hoe pak ik migrantenleerlingen aan in school? Het werd zelfs zo erg dat de aandacht afgeleid werd van onze eigen Vlaamse leerlingen!!!
"Er zijn al 70 Belgische Syriëstrijders teruggekeerd naar ons land, die net als de dader van de aanslag op het Joods museum hier als 'tikkende tijdbommem' rondlopen. Liefst 50 van die 70 teruggekeerde Syriëstrijders moeten intensief opgevolgd worden... Nog vier Limburgers strijden in Syrië: een Genkenaar Isa Özdemir (21), twee Maaseikenaren Rachid Iba (34) en Jamel Elkoua (26), van Sharia4Belgium... Vier Limburgse strijders maken deel uit van 'Islamitische Staat van Irak en Syrië' (ISIS), een extremistische groepering waar ook de dader van de schietpartij in het Joods museum, Mehdi Memmouche, lid van was. Als die vier terugkeren naar Limburg zijn ze een potentieel gevaar... Eén Limburger sneuvelde al in Syrië: de Maaseikenaar Ismaïl Amghroud..."
Belgen, Limburgers, Genkenaren, Maaseikenaren... En daarna hoor je van die ronkende uitheemse namen waarvan je tong in een knoop gaat liggen. De link naar Limburg is beledigend voor de brave mensen in het bronsgroen eikenhout. Journalisten willen een kat géén kat noemen. Ze kennen de kat wel, maar willen die niet bij naam noemen. Voorzichtigheid en misleiding zijn de moeder van de bescherming van al wat niet deugt. Ik verwijs de journalisten graag naar Turkse tolk Gülnür, die weet precies hoe een kat een kat genoemd moet worden. Dat heeft ze mij ook al eens uitgelegd. Zij weet alles van katten. Katten zijn haar specialiteit. Ik heb haar lesje goed onthouden en zal het altijd in de praktijk brengen, zodra het van toepassing is in mijn blogberichtjes. Denk eraan Lieve, ge moet een kat een kat noemen!
Terug naar onze Syriëstrijders. Volgens mij zijn die strijdertjes psychisch zwak, zwakkelingen die vatbaar zijn voor alles wat hen met een beetje overtuigingskracht wijsgemaakt wordt, waarbij er gespeeld wordt op hun gevoelens van heimwee naar wortels en afkomst. Beïnvloedbaar en labiel als ze zijn. Geen thuisgevoel, geen honkvastigheid, makkelijk te overtuigen door een manipulator die van inpakken en aanpakken weet. Jonge snaken met het karakter van een ineengezakte pudding nemen dan de beslissing die hen dwingend ingefluisterd werd. Eén kiem van het terroristisch gedachtegoed in hun brein volstaat voor een plotse 'bekering'. Ze wanen zich helden die in gedachten strijdkreten slaken en dromen van overwinningen. Hun zelfbeeld wordt opgekrikt en gestreeld. Ouders en vrienden die ze hier achterlaten kunnen de boom in. Het avontuur in Syrië lokt. Naïevelingen, slappelingen, meelopers, de meest beïnvloedbaren, hopende op een roemrijke loopbaan, op een onvergetelijk hiernamaals... zonder besef van de waardeloosheid van hun illusies. Ik geloof nooit dat er idealisme mee gemoeid is, en nog minder een 'roeping'. Sterke persoonlijkheden en mensen met gezond verstand vertrekken toch niet van hier uit om te gaan vechten in Syrië?!
Het valt me moeilijk deze dagen om mijn gedachten in een vorm te gieten, waarbij de zinnen elkaar vloeiend opvolgen en er een verhaaltje ontstaat, een geheel waarin precies staat wat ik te vertellen heb, zonder over mijn woorden te struikelen, zonder me suf te denken over het verwoorden van wat in mijn hoofd zit. Er zit veel in mijn hoofd, maar ik weet niet waaraan beginnen. En het einde ken ik evenmin. Komt erbij dat ik moet oppassen voor censuur door de blogwatch of door ambetante lezers die vanop de preekstoel hun ongenoegen uiten over de inhoud van mijn schrijfsels.
Ik schrijf wel eens berichtjes die niet passen bij het tintenschema van mijn blog. Zo zijn er de 'tussendoortjes' die niet pikant genoeg zijn, of actuele nieuwsberichtjes die zonder korreltjes zout genomen worden. Preutse lezers plaag ik niet genoeg. En tegen schenen stampen lukt me ook al niet meer zo goed. Mijn hedendaagse belevenissen zijn eigenlijk veel boeiender om over te vertellen dan de voorvalletjes met zeurzakken en zeurkousen van vroeger. Misschien moet ik het verleden wissen, en over het heden vertellen? Met het verleden héb ik al ruim afgerekend, mijn slachtoffers zijn door de mangel gehaald, door de modder gesleept en aan het kruis genageld.
Ik denk dat ik eens samen met mijn muze op bezinningsweekend moet gaan, ergens in de Ardennen in een verloren hotelletje, of in een wereldvreemd klooster... Liefst daar waar paters trappisten brouwen...
...een adempauze, waarbij ik kan wegdromen, mijn hoofd leegmaken, mijn gedachten ordenen... Gisteren is er een heleboel nieuwe info op me afgekomen waarmee ik nu nog geen raad weet. Eerst eens rustig bekijken hoe het allemaal past in mijn verhaaltjes. Maar da's voor later. NU: gezondheid!
