De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
04-06-2014
Writer's Block
Het valt me moeilijk deze dagen om mijn gedachten in een vorm te gieten, waarbij de zinnen elkaar vloeiend opvolgen en er een verhaaltje ontstaat, een geheel waarin precies staat wat ik te vertellen heb, zonder over mijn woorden te struikelen, zonder me suf te denken over het verwoorden van wat in mijn hoofd zit. Er zit veel in mijn hoofd, maar ik weet niet waaraan beginnen. En het einde ken ik evenmin. Komt erbij dat ik moet oppassen voor censuur door de blogwatch of door ambetante lezers die vanop de preekstoel hun ongenoegen uiten over de inhoud van mijn schrijfsels.
Ik schrijf wel eens berichtjes die niet passen bij het tintenschema van mijn blog. Zo zijn er de 'tussendoortjes' die niet pikant genoeg zijn, of actuele nieuwsberichtjes die zonder korreltjes zout genomen worden. Preutse lezers plaag ik niet genoeg. En tegen schenen stampen lukt me ook al niet meer zo goed. Mijn hedendaagse belevenissen zijn eigenlijk veel boeiender om over te vertellen dan de voorvalletjes met zeurzakken en zeurkousen van vroeger. Misschien moet ik het verleden wissen, en over het heden vertellen? Met het verleden héb ik al ruim afgerekend, mijn slachtoffers zijn door de mangel gehaald, door de modder gesleept en aan het kruis genageld.
Ik denk dat ik eens samen met mijn muze op bezinningsweekend moet gaan, ergens in de Ardennen in een verloren hotelletje, of in een wereldvreemd klooster... Liefst daar waar paters trappisten brouwen...
...een adempauze, waarbij ik kan wegdromen, mijn hoofd leegmaken, mijn gedachten ordenen... Gisteren is er een heleboel nieuwe info op me afgekomen waarmee ik nu nog geen raad weet. Eerst eens rustig bekijken hoe het allemaal past in mijn verhaaltjes. Maar da's voor later. NU: gezondheid!
Begin jaren negentig. Een onvergetelijke avond in de refter van het oude pms-gebouw!
Volgens onderwijsminister Coens waren er teveel mensen werkzaam in scholen en in pms-centra. Hij begon te snoeien, en dat snoeiwerk ging van poetsvrouw en werkman, bediende en klerk, tot leerkrachten, hulpverleners en begeleiders. Het werd een spannende afvalrace en stoelendans. Soms moest een leerkracht op één dag wel in drie scholen zijn.
Het snoeimes van wijlen minister Coens miste op een haar na het migrantenwerk. Turkse tolk Gül en haar vrolijke migrantenwerkstertjes konden dus onbezorgd blijven tateren en kakelen, ze hoefden niet te vrezen voor hun job. Concentratiescholen kregen zelfs extra voorzieningen en extra leerkrachten. Maar dat heb ik al verteld. Voor migranten was de geldput eindeloos bodemloos... en dat zal wel altijd zo blijven.
Om te protesteren tegen de snode plannen van Coens, besloten de scholen en de pms-centra om een avond te organiseren waarop alle personeelsleden verplicht aanwezig moesten zijn. Buiten was het pikkedonker, maar binnen was het gezellig met een rijkelijk gevulde frigo vol hemelse drankjes en hapjes. Een idioot initiatief, deze protestactie! Maar iedereen werkte gedwee mee, omdat de frigo met al zijn heerlijks lonkte. Het werd een onvergetelijke avond, vol met onzin en tijdverlies, gezever en geleuter, aanstellerij en huichelarij , maar de hapjes en drankjes verdoofden, de avond werd zelfs draaglijk, en naar het einde toe zelfs gezellig. Er waren er ook die tijdens een dansje genoten van de lijfelijke sensualiteit van hun collega's.
Uiteindelijk werd het tijd voor iedereen om naar huis te keren, naar de wederhelft die daar vergeefs met opgewarmde patatjes zat te wachten. Ze stapten allen wat sukkelachtig in hun auto, maar de meesten reden toch naar hun eigen domicilie. Het was de tijd dat je nog dronken achter het stuur mocht kruipen.
De weken en maanden die volgden zette minister Coens zijn snoeiwerk onverminderd voort. De liederlijke protestavond van slokken en brassen had niet mogen baten. Natuurlijk niet. Wie komt er nu ook op zo'n stupide idee om door een braspartij een minister op andere gedachten te brengen?!
Soms vraag ik me af wat er geworden is van de illegalen die hier in de voorbije zes jaar geregulariseerd werden. In totaal zijn er dat 64.220, zegt de Dienst Vreemdelingenzaken, met een piek in 2010 van 24.200 (!) personen. Vorig jaar daalde het aantal regularisaties spectaculair, zei Maggie De Block een paar maanden geleden, omdat de asielprocedure verkort is, omdat medische redenen strenger gecontroleerd worden, en door de ontradingscampagnes in het buitenland.
Als ik me niet vergis is Maggie De Block nu bezig met de samaritaanse capriolen van Verhofstadt te herstellen, toen deze als gulle gever een collectieve toekenning van verblijfsrechten organiseerde.
Illegaliteit is onwettig, strafbaar, en wordt tóch beloond met regularisatie!? Regeerders die illegaliteit willen aanpakken, zien spoken. Illegalen zijn geen echte burgers, ze bestaan niet, ze zijn spoken. 'Spoken zien' is heel erg. Met zo'n psychische aandoening mag je toch niet regeren?!
Dus ik vroeg me af: wat doen die ex-illegalen nu met hun geregulariseerd leven? Wat doen die wildvreemde nieuwe 'landgenoten' met hun verse regularisatie? Wat spoken die nu uit? Hoe dragen ze nuttig bij aan onze samenleving? Dat moet nagegaan worden, geval per geval, vind ik. Regularisaties zouden opgevolgd moeten worden, één voor één. Er zouden nu minstens 64.220 dossiers moeten bestaan van alle geregulariseerden die om de zoveel tijd gecontroleerd worden. Individuele follow-up van élke geregulariseerde illegaal lijkt me een logisch vervolg op regularisatie. Een na-geschiedenis, die automatisch inhoudt dat de geregulariseerde een stuk privacy verliest, dat lijkt me inherent aan de opname in het rijk der hemelen. Want hij kan hier toch niet zómaar gaan leven met zijn nieuwe papieren? Wat gaat hij daarmee doen? Hoe ziet zijn verdere leven er uit? Welke bloed- of andere verwanten gaat hij ooit nog naar hier lokken? Het follow-up-onderzoek moet minutieus uitgevoerd worden. Het zal een zware klus worden, want morgen en de volgende jaren staat hier weer een nieuwe stoet klaar om geregulariseerd te worden.
Gisteren hebben leden van de islamitische organisatie Boko Haram vier dorpen in Noord-Nigeria aangevallen. De dorpelingen werden beschoten en hun huizen in brand gestoken. Sinds 2009 is Boko Haram verantwoordelijk voor duizenden doden in Nigeria. De moslimsekte, die contacten heeft met Al-Qaeda in Noord-Afrika, wil in het noorden van het land een fundamentalistische moslimstaat oprichten. Ze streeft naar strikte toepassing van de sharia. De moslimsekte/moslimgekte verzet zich ook tegen het 'onreine' westers onderwijs dat 'haram' is, niet in overeenstemming met de islamitische wetten. Bangelijke vooruitzichten als het geweld van Boko Haram zich gaat uitbreiden! Moslimgeweld dat al vijf jaar aan de gang is?! Een alarminstallatie op de westerse schoolpoorten zal niet veel uithalen.
Turkse tolken, een nieuwe uitvinding, toen de invasie van migranten in onze dorpen op gang begon te komen. Toen landelijke rust en veldkapelletjes verdwenen om plaats te maken voor verloederde voortuintjes, wanordelijke straatbeelden en overkroostrijke gezinnen.
Aflevering 2. Turkse tolken, een beschermd ras
Multiculturele scholen, begin jaren 80. Het was de tijd van opkomst en bloei van Turkse tolken in het onderwijs. Toen men nog geloofde in reddende engelen en wonderbaarlijke contacten met het migrantenvolk. Het was de tijd dat hele migrantenfamilies stilaan wijken en scholen in beslag begonnen te nemen. Toen wijzelf nog inspanningen leverden om te converseren met Turkse ouders en hun talrijke kinderen. Toen wij nog zo naïef waren om zelf het initiatief te nemen om verbaal te communiceren met de nieuwkomers. Ondertussen hadden we nog niet in de gaten dat halve wijken in onze Vlaamse dorpen en steden geteisterd (!) werden door vreemdelingen en hun vreemde gewoontes. Versufd en verblind waren we door de hype van de vertalers, die zo labiel als een draaideur waren, nu eens op z'n Turks, dan weer in het Nederlands...
Ik zei dus dat wijzelf toen het initiatief namen tot communicatie met die vreemdsoortigen. Deze kruiperige mentaliteit was medeschuldig aan de laksheid van migranten om Nederlands te leren. Waarom zouden ze? Natuurlijk waren ze niet geneigd om Nederlands te leren, als ze onderdanig en inschikkelijk tegemoet gekomen worden, dan is het toch niet nodig om Nederlands te leren?!
Met wuivende palmen, parelende pianoklanken en zoetgevooisde harpgeluiden werden Turkse tolken onthaald, in de PMS-centra en in de scholen. PMS-directeur Horbert spande zich uitermate in om het de Turkse tolk Gülnür naar haar zin te maken. Ja, alles wat vreemd is en niet van ons is, is sympathiek bij die linksgezinden. Ik hoopte dat het bij een rage zou blijven, dat krakkemikkig vertaalwerk, maar dat was niet zo. Alle Turkse tolken die afstudeerden, kregen een honkvast plekje binnen in centra, scholen of in ziekenhuizen als intercultureel medewerker... Terwijl eigen mensen voor hun job vreesden toen minister Coens begon te snoeien in het personeel. Er moest bespaard worden. Maar niét op migrantenprojecten en niét op interculturele medewerkers. Zij waren een beschermd ras, daar mocht niet aan geraakt worden. Wijzelf waren loslopend wild dat zomaar afgemaakt mocht worden. Er werd van ons ook verwacht dat WIJ ons zouden aanpassen aan taal en cultuur van de indringers, daarbij een stuk van onze eigenheid inleverend.
Ik zal een voorbeeldje geven. Mij werd geadviseerd om avondlessen Turks te gaan volgen. Niet alleen om de vreemde taal te leren, maar ook om meer te weten te komen over de vreemde gebruiken en vreemde culturen. Ik zou me meer moeten verdiepen in de identiteit van de gekleurde leerlingen, zo werd mij gezegd... Toen besefte ik pas goed hoe plezant en zinvol mijn avonden héél anders ingevuld konden worden, ik liet me niet imponeren...
Volgend schooljaar start in 19 Limburgse scholen een pilootproject om pestgedrag op school aan te pakken. Het OVESPO-project ('Op een veilig spoor') is een initiatief van KHLim. Het krijgt de steun van de provincie Limburg. De deelnemende scholen spelen een pioniersrol met het nieuwe project. Volgend schooljaar starten ze met een pestbeleidsplan. Bedoeling is om zich bewuster te worden van pestgedrag en het meer accuraat te kunnen aanpakken. Ze zijn zich nu al bewust van 'Gepest worden op school blijft levenslange gevolgen dragen'. Daar zijn geen internationale studies voor nodig om te weten dat pesterijen in kinder- en jeugdjaren levenslange gevolgen kunnen hebben voor de slachtoffers. Tegenwoordig is het zelfs vreselijk alarmerend dat leerlingen pesten 'eerlijk zijn' noemen, zonder zich af te vragen of het de gepeste persoon kan kwetsen.
Al 20 jaar geleden (!) liepen er pestcampagnes in de scholen. Zo nieuw is dit OVESPO-project nu ook weer niet. In de jaren 90 dweepten vele scholen met het project 'PESTEN OP SCHOOL'. Het populaire project werd op alle mogelijke manieren benaderd, ontleed en uitgeplozen. Kinderen werden geconfronteerd met prangende vragen als: "Wat is pesten, hoé wordt er gepest, waarom wordt er gepest, welke slachtoffers worden er door de pestkop geviseerd, hoe reageren klasgenootjes, hoe reageren leerkrachten, welk is het profiel van een typische pestkop, welke zijn de tragische gevolgen van pesten?"... De nieuwsgierige tieners van toen raakten geprikkeld in hun fantasie en sommigen begonnen te experimenteren met plagerijtjes, eerst onschuldig, maar later liep het uit de hand, natuurlijk. De 'pestcampagne' was een gevaarlijke campagne omdat kinderen op elkaar gefixeerd raakten, omdat ze op ideeën gebracht werden en daarom een en ander gingen uitproberen, voor de lol, voor de kick, zonder stil te staan bij de dramatische gevolgen.
'Pesten op school' was een oneerlijk project. Het zweeg in alle talen over 'PESTEN IN HET GEZIN'. Het echte pesten dat thuis in de huiskamers gebeurde, binnenskamers, tussen broers en zussen. Da's pas erg! Moeder in de keuken, druk in de weer met de bereiding van het middagmaal, doet alsof er niets aan de hand is, ze blijft lustig doorkokkerellen, terwijl ze haar lievelingszoontje zijn gang laat gaan met hatelijke plagerijen.
Ook het nieuwe project dat in september 2014 zal starten in 19 scholen, zwijgt over 'pestgedrag in het gezin', alsof pesten alleen maar op school gebeurt. Pesten in het gezin is zoveel gevaarlijker en dramatischer, en toch wordt erover gezwegen.
Het is makkelijker om te zeveren over 'pesten' dan om de pestkop bij de lurven te vatten, zowel thuis als op school. Van een pestkop had iederéén schrik, iederéén vreesde om gepakt te worden door de pestkop en daarom mocht die altijd zijn gang gaan. Het gebeurt te vaak dat pestkoppen beschermd worden, niet gestraft worden, en deze laffe tolerantie maakt de pestkop nóg machtiger. Niet ingrijpen, een afwachtende houding aannemen, de andere kant opkijken... en ondertussen maar zeuren en gewichtig doen over de theorie van het pestgedrag.
Ik hoop dat het nieuwe OVESPO-project niet dezelfde toer op zal gaan als zovele andere acties tegen het pesten...
Toen ik vandaag een toerke met mijn autoke maakte in de omgeving van Bree, Peer, Kinrooi en Maaseik, viel het me op dat de Vlaams-Belangers Bert Schoofs, Chris Janssens en Daisy Dilissen nog steeds prijkten op de borden langs de weg. Het dreigende potlood was al minder te zien, ach ja, dat was niet zo'n geslaagde campagnestunt, dat scherpe potlood hoorde eigenlijk VOOR de deur, en niet erachter.
"Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men 't Vlaams Belang nog tegen." Dat wil zeggen dat alle campagneborden van het VB nog niet verwijderd werden in Limburg. Hoeft ook niet, laat ze maar staan, hoe langer hoe liever. Zij zijn de stille getuigen van de forse nederlaag van vorige zondag, maar vóóral de getuigen om iedereen die niét voor het VB stemde, te wijzen op hun grove vergissing, op hun dwaling van het moment, op hun bewustzijnsvernauwing toen ze achter het gordijntje afgeleid werden door kinderen, kleinderen, familieleden... Zo'n onderneming moet je individueel doen, zonder het getater van andersdenkenden rondom je. D'r zijn er die er een gezinsuitstap van maakten vorige zondag, nóg erger!
En wij maar verwonderd zijn dat er zoveel stemmen verloren gaan naar verloren partijen...
In de nonnenschool kregen we vroeger godsdienstles van een priester. Het deed pijn aan mijn ogen om naar die man te kijken, zo'n knapperd! Als hij lachte, kwam er een hele rij hagelwitte tanden bloot. En hij had ook van die lieve kleine worstenhandjes waarmee hij vooraan in de klas wat zenuwachtig zat te friemelen. Van ontroering waarschijnlijk, want in een klas vol met verse maagdjes was het niet zo moeilijk om even de kluts kwijt te raken. Voor ons, tienermeisjes, was het evenzeer ongewoon, een man in de school! Tot nu toe zagen we rondom ons alleen maar nonnen en leraressen, en wijzelf, allemaal meisjes.
De priester droeg een deftig zwart kostuum met een wit boordje aan de hals. Dat witte boordje flatteerde hem erg, want het stak verleidelijk af tegen zijn gebruinde gelaat en donkerzwarte haren. Zijn gitzwarte ogen priemden dwars door je heen, zodat het onmogelijk was om iets voor hem verborgen te houden. We wisten dat hij een gelofte van zuiverheid afgelegd had, van kuisheid en van reinheid ook, dus we deden niet flauw en trachtten respect op te brengen voor 's mans celibaat. Hoogstens giechelden we wat op de speelplaats om zijn onbeholpenheid wanneer hij wat te dicht in onze nabijheid kwam. Het was allemaal gezellig en onschuldig. We beseften toen zelfs niet dat onze hormonen een spelletje met ons speelden, die sloegen soms een slag over.
Er had bij ons een belletje moeten gaan rinkelen toen de priester besloot om individuele lessen te gaan geven. Niemand vond het verdacht dat hij ons één voor één van dichtbij wilde spreken, in een klaslokaaltje waar hij de gordijnen dichtdeed 'tegen de felle zonnestralen'. Op de speelplaats vielen de gesprekken stil en niemand loste nog iets over de priester. Jolijt en grapjes over de priester waren verdwenen. Lieve zweeg ook over het feit dat de man tijdens een individueel onderhoud naar haar armbandje keek, hij raakte het aan en streelde het. "Mooi", zei hij, "mooi, mooi", en ondertussen bleef hij het armbandje strelen... Bij een priester ben je veilig, werd ons geleerd...
Wat lees ik nu weer!... Onderwijsmister Pascal Smet zegt dat het perfect wettelijk is dat middelbare scholen al op 18, 19 of 20 juni stoppen met hun schooljaar om aan de zomervakantie te beginnen. Geloof ik niks van dat het wettelijk is. Ik krijg hoe langer hoe meer de indruk dat de minister de scholen de baas laat spelen en zijn verantwoordelijkheden naar hen toe schuift.
Wat zag ik vroeger gebeuren?! Op 24 december 1993 kregen alle scholen toestemming van minister Van den Bossche om 's middags te stoppen alvorens met de kerstvakantie te beginnen. Er werd toen gestruikeld over amper een halve dag. Nu gaat het om een tiental dagen! En dat kan zomaar? Er wordt gezwaaid met de 2 lange weekends en de laatste maandag 30 juni. Voor mij zou dat dé reden zijn om het onderste uit de kan van de maand juni te halen, en niet zomaar halverwege de maand juni te stoppen.
Ik heb het onlangs nog gehad over het derde trimester dat in het onderwijs niets voorstelt, een waardeloos tijdverlies (23.4.14)! Het héle derde trimester is tegenwoordig een complete voorbereiding op de zomervakantie, een soort opwarming, een klaarstomen voor 2 volle maanden dolce farniente. Voldoende tijd dus om de leerstof te laten bezinken naar de onderste laag van het geheugen.
Drie lange weekenden (1 mei, Hemelvaart en Pinksteren) beheersen het derde trimester, na nota bene de extra lange Paasvakantie. Wat betreft leerstof aanbrengen stelt het derde trimester zo goed als NIETS voor. Ongetwijfeld.
En dan zijn we verwonderd dat onze scholieren onvoldoende voorbereid zijn op het hoger onderwijs, terwijl de fundamenten in het middelbaar zo broos en wankel gelegd worden?!
Toen het Vlaams Blok in 1991 zijn eerste grote succes boekte, was dat een zwarte zondag voor concentratiescholen en voor iedereen die zijn tijd verprutste met allochtonen. Zwarter kon die zondag voor hen niet zijn.
Schooldirecties maakten zich zorgen over de toekomst van hun scholen en hun migrantenleerlingen. De angst voor het Vlaams Blok zat er goed in. Lieve genóót van die nerveuze onrust. De hele onderwijswereld stond in rep en roer. Prachtig!
De maandagochtend na de 'zwarte zondag', kwam PMS-baas Horbert met een onheilspellend-dwaze blik naar me toe en verkondigde plechtig: "Omdat het Vlaams Blok nu zo'n succes heeft, moeten migranten extra voorzieningen krijgen, er moeten meer financiële middelen vrijkomen voor het migrantenonderwijs." Even zat ik sprakeloos na te denken. Complete onzin is niet te weerleggen, het maakt je machteloos. Het leek ook of hij wist dat ik voor het Vlaams Blok gekozen had, want er zat iets verwijtends in zijn blik. Ja, het was de tijd dat niemand mocht weten dat je een Vlaams-Blokker was.
Slinkse Horbert had 's ochtends al contacten gelegd met Brussel, met migrantendiensten, met andere directeurs, kortom met iedereen die bereid was om te sjoemelen en te foefelen, om het migrantenonderwijs te ondersteunen. De linkse corruptie op z'n mooist.
Met een oneindige vindingrijkheid scharrelden de scholen haastig allerlei projectvoorstellen bijeen, waarbij gewezen werd op de noodzaak van een speciale aanpak van migranten in school. De argumenten die gebruikt werden om de projectvoorstellen kracht bij te zetten grensden aan het absurde. Toch hapte het migrantenbeleid en opende wagenwijd de geldkraan. Er kwamen meer middelen, meer leerkrachten, meer en beter materiaal... Het kon allemaal niet duur genoeg zijn. De 'Parels voor de Zwijnen' zijn toen pas goed op gang gekomen, na de Zwarte Zondag, de geldverslindende projecten! Voorheen liepen er al kleinere projecten, maar nu werden er hele goudmijnen tegenaan gegooid.
En dan verscheen er een bericht van de minister dat uitpuilde van leugens en verdraaiingen, om ons in slaap te wiegen. Migranten werden allemaal regelrecht de hemel in geprezen, en het waren WIJ die onze meningen over migranten moesten herzien. De zuiverste 'weg-met-ons'-mentaliteit!
Nog jaren later blééf het geld binnenstromen in de scholen met migrantenleerlingen. Overal besparingen in het land, maar niêt voor het migrantenonderwijs!
Omdat er schot komt in mijn speurtocht naar de laffe melders die mijn blog om zeep wilden helpen, ga ik nu nog iets meer vertellen over mijn CGKR-avontuur. Het begint er sterk op te lijken dat het Centrum gebruikt werd door één of meerdere personen die mij een hak wilden zetten. Niet zo moeilijk, ik heb het al verteld: Lieve is gespecialiseerd in vijanden maken.
Vrijdag, de dertiende. Zoals afgesproken met het CGKR begaf ik me op vrijdag 13 december 2013 naar het Meldpunt Discriminatie in Hasselt. Op eigen terrein had het Centrum dus al een flinke voorsprong, nog voor het gesprek begonnen was. Om 10.20 uur stond ik al aan de ingang van het gebouw op het Groenplein. Tien minuten te vroeg. Zo had ik nog de kans om op te gaan in mijn omgeving, kwestie van de sfeer op te snuiven om eventuele obstakels beter te kunnen overmeesteren. Dat is het voordeel van ergens te vroeg aan te komen. "Hoe later hoe schoner volk" slaat dus nergens op.
Ik voelde me opvallend rustig, omdat ik stevig in m'n schoenen stond, ik liep er niet naast, maar stond er recht in. En nu maar wachten op de twee afgezanten van het Centrum. Misschien moeten die helemaal uit Brussel komen, of van een ander Meldpunt waar ze een collega-blogger 'verhoord' hebben?
Enfin, uiteindelijk konden we toch beginnen. Het lokaaltje zag er slordig uit, deprimerend. Ook een tactische zet van het Centrum. De twee CGKR-vertegenwoordigers waren een man en een vrouw (diversiteit!) die eerst overlegden hoe ze zouden plaatsnemen aan tafel. Zoals verwacht gingen ze naast elkaar zitten, tegenover mij. Strategisch en intimiderend! Eentje van de twee had toch net zo goed naast MIJ kunnen zitten? Nee hoor, geen respect voor de 'verdachte' bij een 'verhoor'! Geen respect voor hun gesprekspartner, geen 'gelijkheid'... Een ronde tafel met evenwaardige gesprekspartners zou toch heel wat meer onthullingen en spontane uitspraken opleveren dan deze minderwaardige confrontatie aan een mankementig tafeltje in een haveloos lokaaltje?!
De twee rechercheurs van het CGKR waren jonge mensen. Ik vroeg me bezorgd af hoe een ernstig gesprek gevoerd kon worden met twee 'snotneuzen'. Een generatiekloof maakt een vlotte babbel moeilijk, er zijn geen gelijke golflengtes.
Toen ik een visje uitgooide naar de identiteit van mijn belagers, ving ik natuurlijk bot. Maar het was 't proberen waard. Ik kwam alleen te weten dat de melders onbekenden voor me waren. Ik drong niet aan, de tijd zou me wel wijzer maken. Ondertussen ben ik te weten gekomen dat één van de melders helemáál geen onbekende voor me is! Of wist het Centrum dat niet?
Laat me eens vertellen hoe feestelijk ik mijn gang naar het stembureau ingekleed heb. Om te beginnen passeerde ik een café dat mij magnetisch naar binnenzoog en waar ik genoot van een heerlijke 'Julius'. Je weet wel, die man van Hoegaarden met zijn blote benen. Daarna begaf ik me naar de grootmoeder aller verkiezingen, waar ik achter het gordijntje kroop om op nummerke 3 te stemmen. Tegen de jongeman die mijn gevouwen papierke in de brievenbus stopte zei ik nog bij het afscheid: "Nie foetelen he meneer!'. Het zal wel niet geholpen hebben. Missie volbracht. Nu verdien ik een beloning. Ik maakte een ommetje naar het volgende cafe en maakte mezelf wijs dat het toch op m'n weg lag. Alvorens huiswaarts te keren, moet een feest toch waardig afgesloten worden? Wel, de afsluiter werd een trappist Rochefort. De ontnuchtering komt straks wel bij de eerste verkiezingsuitslagen. Eerst nog het zonnetje op m'n bolletje laten schijnen.
Hallo Ik ben 65 plusser ! Ik heb hard gewerkt sinds mijn 14de. Ik deed 40 - en soms tot 60 u per week en dat ongeveer 45 jaar lang. Ik verdiende redelijk geld, maar had mijn baan of mijn salaris niet geërfd en ik werkte om dààr te komen waar ik vandaag ben. Als je de economie bekijkt, lijkt het nu geen goed moment te zijn, gepensioneerde te worden.
Maar ik heb geen keuze, ik ben gepensioneerde. Ik ben het beu, om te horen, dat ik "mijn rijkdom moet verdelen" onder mensen die mijn vorm van werk-ethiek niet kennen. Ik ben het beu om te horen, dat de regering het geld dat ik verdiend heb, van mij wil afpakken - desnoods met geweld ??- en het aan mensen te geven, die te lui zijn zelf geld te verdienen, of die zogezegd vluchteling zijn,
Ik benhet beute horen dat ik mijn zuur verdiende centjes moet afstaan aan de 5 of meer kindjes van Ronaldo, Ivanojev, Rachied en Mohamed die bij hun moeder in het thuisland leven en die hier 900€ werklozensteun ofO.C.M.W. opstrijken. Ik ben het beu, verteld te krijgen, dat drugverslaafden ziekenzijn en dat ik hen moet helpen, hen ondersteunen en ze medisch laten behandelen, en dat ik zou moeten betalen voor de schade, die zij bij zichzelfaanrichten. Te velen onder ons, die geen verantwoording voor hun leven en acties nemen,
ik ben dat werkelijk beu. Maar ik ben heel erg blij, dat ik 65 plusser ben ......want ….. nu hoef ikmij niet meer verantwoordelijk te voelen, voor wat anderen van deze wereld maken. Ik heb echter wel te doen met de volgende generaties. Deze kreet zal waarschijnlijk niet alom gepubliceerd worden, behalve als wij het zelf doen. Dit is dus uw kans, om het verschil te maken.
Breekt niet wat goed is gemaakt al zijn het breekbare dingen maar verstevigt wat wankelbaar staat en metselt met stenen uit rotsen op sterke grondvesten geankerd en vast en zware pilaren met ankers belast het heerlijk thuis uwer dromen en toont de wereld wat gij zijt en waar vrije Vlamingen wonen maar breekt nooit wat goed is gemaakt al zijn het breekbare dingen
Tussen andere vaderlanden ligt ons kleine vaderland met een rijk en schoon verleden hier hebben onze vaderen gestreden voor vrijheid en voorrecht en zij wonnen wat zij wilden
Al zijn er eeuwen over heengegaan de gulden sporen hebben niet verloren van hun luister en hun pracht nog zijn het de getuigen van Vlaanderens heldenmoed en macht
Laat nu de wereld weten Wat recht en krom is En waarom daarom is Laat de wereld weten Hoe oude veten Worden weggesmeten En warme handen Sterke banden Smeden
Vandaag ga ik kwalijke praktijken onthullen over het duikcentrum van Mol. Het D.CENTER! Dat is de nieuwe naam van de kantine aan het Zilvermeer in Mol. Lieve heeft er ooit eens overhoop gelegen (met wie niet?) met de uitbater die beweerde dat er op mijn blog alleen maar 'racistische prietpraat' verscheen.
De man is er met een Congolese vandoor gegaan. Hij heeft zelfs persoonlijk zijn negervriendin plus haar familie gaan afhalen om hen hier onderdak te geven! Een uitspraak van hem: "Lieve, misschien kan je ook eens fantaseren over het leed en de miserie waardoor die mensen naar hier komen: hun land is warm, mensen zijn altijd vriendelijk, en toch..." Ja, ja, naïeveling!...
En nu is er een nieuwe uitbater, met 2 donkerhuidigen die voor garçon spelen, een soort negers, van welk merk weet ik niet. Communiceren met die twee is onmogelijk, want ze zijn Nederlandsonkundig.
Veel erger is dat ze ook niet kunnen rekenen, want hun kastickets kloppen nooit. Ze rekenen vaak teveel aan, en als je er iets over zegt, verstaan ze je niet. Merkwaardig is dat ze hun bedrieglijke werkwijze heel normaal vinden, en werken dan onverschillig voort. Het zal wel bij hun cultuur horen: bedriegen en oplichten. Dat ik niemand meer hoor roepen over andere culturen die ons kunnen 'verrijken'!
D.Center Mol? Allen daarheen! Als je wilt beduveld worden.
Ouders van Verongelukte Kinderen (OVK) protesteren tegen de aankondiging van flitscontroles, flitspalen, snelheidscontroles, alcoholcontroles.
Het lijkt me beter dat ze zich vragen stellen bij het verkeersonderricht in de scholen en de verkeersopvoeding door de ouders!
Het is interessant om eens in de buurt van een schoolpoort het fietsgedrag van scholieren te observeren. Alle verkeersregels aan hun laars lappend, bestormen ze ronde punten en kruispunten alsof ze de koning van de jungle zijn. Ja, een jungle maken ze van de wegen in de buurt van hun school.
Op cruciale punten staat er wel een agent om het verkeer te regelen, om fietsende scholieren te laten oversteken. Zo zullen ze het nooit leren om correct een weg over te steken.
Ik heb zelden een fietsertje zien stoppen voor een auto die van rechts komt. Meestal stopt de auto en verleent - onterecht - voorrang aan de fietser. Het is op die manier dat automobilisten gevaarlijk rijgedrag bij fietsende scholieren in de hand werken.
Het blijft me verbazen dat voetgangertjes en fietsertjes, als 'zwakke' weggebruikers, geen kennis hoeven te hebben van de wegcode, geen examen hoeven af te leggen, en niet getest worden op theoretische kennis van verkeersregels.
Gisteren stond er in Het Belang van Limbrug een hele pagina gewijd aan buschauffeurs die in Beringen hun werk neerlegden nadat een collega door een minderjarige gewapende passagier met de dood bedreigd werd.
Vakbondssecretaris: "Dergelijke incidenten zijn helaas schering en inslag geworden. Onze chauffeurs pikken dit niet meer. De minderjarige daders blijven ongestraft. Ze worden opgepakt, maar mogen een uurtje later weer naar huis. We eisen een bewakingscamera op elke bus, extra controleurs, en een gesprek met politie en burgemeester. Sommige chauffeurs komen werken met de daver op het lijf en de daders worden nauwelijks gestraft."
Burgemeester Webers (sp.a): "Het aantal schietincidenten is verontrustend. De doodsbedreiging van de buschauffeur is al het 4de gewapende incident in Beringen in nauwelijks twee maanden. Dat verontrust me."
Omdat Lieve weet wie daar allemaal wonen in Beringen, heeft ze haar verrekijkertje uit de kast gehaald om in de tekst te speuren naar de identiteit van de daders. Niets! Enkel: "een gewapende minderjarige".
En omdat de betrokken chauffeur te zwaar aangeslagen was, kon niets kwijt, m.a.w. hij mocht waarschijnlijk niets vertellen over zijn overvallers, over hun etnische afkomst en zo.
De bescherming van criminele allochtonen door de media is lachwekkend aan het worden. Het bochtenwerk waarin ze krampachtig pogen om allochtonen te beschermen is doorzichtig én een belediging voor autochtonen die er niet aan dénken om een buschauffeur te bedreigen. Gewone Vlaming, kom in opstand tegen de journalistiek!
De middenschool van het lyceum kon weer op adem komen toen directeur Wijsneus verscheen om het roer over te nemen van directrice Prutsmans. Prutsmans was ondertussen rijp voor het rusthuis waar ze samen met andere dementerenden kon spelen. Dat komt ervan als je met je kromme snavel in andermans zaken zit te wriemelen, als je met bezem en zwarte raaf naar school komt, als je klopjachten houdt op Vlaamsblokkers in school!
Terug naar directeur Wijsneus, de populaire boy, die blaakte van eigendunk en zelfvoldoening. De verwaandheid kwam zijn neus- en oorgaten uit, zoals we dat soms zien bij briesende stieren. Maar in de dierenwereld zijn briesende geluiden en alles wat daarbij hoort oprecht, niet gekunsteld of van plastiek zoals bij Wijsneus.
Op zekere dag kreeg Wijsneus bezoek van een aantal Turkse vaders die het niet eens waren met het hoofddoekenverbod. In school was er een klein groepje moslimmeisjes, en allen manifesteerden ze zich door het dragen van een opzichtig hoofdscharminkel dat ze provocerend op hun kop hielden, ook tijdens de turnlessen. De besprekingen met de arrogante moslimmannen gebeurden achter gesloten deuren. Wijsneus kondigde later aan dat er een bevredigend compromis gesloten werd.
De volgende dagen, weken en maanden zagen we op de speelplaats geen textiel meer op de uitheemse kopjes, maar naarmate het schooljaar vorderde, doken de hoofddoekjes weer op. Een ander kleurtje, een ander modelletje, een franjeke hier en een plooitje daar. De C&A volgde de moslimmode op de voet. De winkel had zijn wandelgangen tussen de rayons zelfs verbreed om de zwaairokken rond de wijde heupen meer speling te geven bij het uitzoeken van gepaste kleding.
Alle heisa rond de hoofddoeken verwaterde gedurende het schooljaar. Niemand maakte er zich nog druk over en iedereen droomde van een zalige vakantie. Tijdens de deliberatie einde juni maakte directeur Wijsneus trots bekend dat hij een gratis vakantie in Turkije gewonnen had. Belletje!... Ringelingeling!... Gratis vakantie in Turkije?!... En weer hoofddoekjes toegelaten?!...
Ja zeker, durf ik nog schrijven over het CGKR, het IGC (Interfederaal Gelijkekansencentrum)! En of! Ik word opstandig en boos als ik terugdenk aan het Vlaamse kleutertje Pietje Jansen, dat gediscrimineerd werd in zijn eigen Vlaamse kleuterklasje. Een heel schooljaar lang werd er geleuterd over de aanpak van allochtoontjes, en dan tegen einde juni besliste de school dat Pietje Jansen naar B.L.O. moest! Onvoorstelbaar! Terwijl Pietje NOOIT ter sprake kwam, op geen enkel moment van het hele schooljaar, NOOIT gesignaleerd werd als probleemgeval, neen, men had het veel te druk met de allochtoontjes in de watten te leggen. Of is het normaal dat Pietje Jansen zat te verkommeren te midden van zijn allochtone klasgenootjes? Pietje Jansen was het puurste geval van discriminatie dat ik vroeger ooit meemaakte!
Telkens het Centrum in het nieuws komt, heb ik de indruk dat het er enkel is voor het welzijn van vreemdelingen, voor het vreemdelingenprofijt, en om hun zogezegde achterstelling tegen te gaan. Meldpunten, bestaan die alleen maar voor allochtonen? Ik heb ervaren dat Vlaamse leerlingen niet weten dat ze met hun klachten ergens terecht kunnen, ze schijnen het vanzelfsprekend te vinden dat ze voorrang moeten geven aan hun allochtone medeleerlingen. Zichzelf wegcijferen voor hun vreemdsoortige klasgenootjes, het werd een reflex. De bange brave Vlaming in het klein. Indoctrinatie door de school, op bevel van Brussel, is erin geslaagd omonze eigen Vlaamse leerlingen op de laatste rij te zetten en hen daar ook te houden. Ze komen wel vanzelf terecht op hun pootjes, dacht men, maar dat was niet het geval, zij die naast een Turkje in de klas zaten, slaagden nooit in een vlotte oversteek naar het middelbaar onderwijs.
Ik zou wel eens willen weten of het Centrum ook meldingen binnenkrijgt van Vlaamse leerlingen die zich gediscrimineerd voelen. Zijn er ook klachten van Vlaamse leerlingen? Of is het normaal dat zij zich moeten láten discrimineren? Uit verdraagzaamheid voor hen die massaal ons traditionele Vlaamse onderwijs zijn binnengedrongen, met ontwrichting en uitholling als gevolg. Het kan toch niet dat alleen vreemdelingen gediscrimineerd worden! Discriminatie van onze eigen mensen wordt verstopt, is verborgen, krijgt geen aandacht van het Centrum.
Er zou een tegenhanger moeten komen, parallel aan het Centrum van De Witte, een soort Vlaams Gelijkekansencentrum (VGC), daar is echt nood aan omdat het aantal allochtonen zal blijven toenemen, waardoor de Vlaming in de toekomst in de verdrukking zal komen, in de minderheid, en dan wordt discriminatie van De Vlaming een realiteit.
De oproep van het Centrum aan de toekomstige regering om een interfederaal actieplan tegen racisme uit te werken, is verontrustend. Welk racisme? Welke discriminatie? In welke richting?... En nu droom ik van een regering met enkel het Vlaams Belang, de enige partij die bekwaam is om een 'actieplan tegen racisme' uit te werken. De enige partij die eigen volk in bescherming neemt, die eigen taal en waarden koestert, uit zelfverdediging, om niet te bezwijken onder het 'omgekeerde racisme', om onze welvaartmaatschappij van weleer te herstellen, als het al niet te laat is...
