De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
30-07-2023
Assita Kanko, het N-VA-negerinntje
Assita Kanko (foto) is een zwart negerinnetje, geboren en getogen in Burkino Faso waar ze tot haar twintigste in de bomen is blijven hangen. In ons land raakte ze door de cultuurschok eerst wat van streek, maar herstelde vlug en vond de weg naar MR, om daarna via duistere wegen in N-VA-kringen verzeild te geraken. Even later verhuisde ze naar het Europees Parlement waar ze door haar veeleisend en intimiderend gedrag een angstcultuur creëerde bij haar personeel. Haar apenmanieren had ze dan toch nog niet verloren. Klachten van medewerkers werden helaas geseponeerd, terwijl Assita alleen maar het advies kreeg om een cursus management en organisatie te volgen. Een kaakslag voor de moegetergde medewerkers.
Vijf jaar geleden kwam Assita op voor N-VA voor de verkiezingen. Een negerinnetje in een Vlaamse partij? Daar moeten vodden van komen. Ze begon al met feministenzwans, zoals vrouwenrechten waarvoor ze zich zou gaan inzetten. Ik kan me moeilijk voorstellen dat Vlamingen enige affiniteit voelen met een zwart exemplaar in een blanke partij. Zij werd een 'nieuwe Vlaming' genoemd. Maar dan wel eentje van het negroïde type. Nieuwe Vlamingen bestaan niet. Als Vlaming word je geboren! Assita, de gekleurde nieuwe Vlaming, noemde zichzelf een 'Vlaams-nationalist'. Maar echte Vlamingen worden geboren op Vlaamse gronden, onder eeuwenoude kerktorens, langs wiegende Vlaamse korenvelden, met Vlaamse voorouders en met Vlaams bloed dat door hun aderen stroomt... En hierin kan er eentje van Burkino Faso geen verandering brengen.
Echte Vlamingen geven hun onvervalst Vlaming-gevoel niet zomaar prijs, dat eisen ze op voor zichzelf, als bescherming van hun identiteit en om hun Vlaamse wezen niet te verloochenen. Ons Vlaming-gevoel willen we niet delen met vreemdelingen, met nieuwelingen die omgedoopt worden tot Vlamingen, die als indringers in Vlaanderen hun plekje veroverd hebben.
De Waarheid van Pim Fortuin: "Mensen, het is vijf voor twaalf, niet in Nederland, maar in Europa... We hebben hier gewoon een vijfde colonne... In een land van mensen die dit land naar de verdoemenis willen helpen... En ik moet dan horen: Ik ben een vies varken, u bent een christenhond... Dat zeggen zij... En u laat over zich lopen... Godverdomme in mijn stad, Marokkaanse en Turkse jongeren beroven u en mij en ouwe vrouwtjes, en wat doet de politie? Godverdomme niks. Als je d'r iets van zegt, discrimineer je..."
Het hoge geboortecijfer bij moslims maakt hen krachtig en machtig. Er is een overproductie van kleine moslimpjes en kleine Turkjes. Gedreven door een ziekelijke zucht naar wereldheerschappij willen moslims overal in de meerderheid zijn, dat is hun doel. In die zin is de islam pathologisch en een bedreiging voor de westerse beschaving.
Over vrije liefde, scheve schaatsen en schuinsmarcheren (satire):
Wij moeten meer Vlaamse kindjes maken, actiever worden in het echtelijke bed, ook in andere bedden, in vreemde bedden, hoe meer hoe liever, we moeten meer vreemdgaan en schuinsmarcheren, en kindjes maken, bij de vleet, zonder condoom en zonder pil, weg met alle anticonceptie. Scheve schaatsen moeten aangebonden worden, als er maar nieuwe kindjes van komen. Wij moeten meer eigen kindjes maken, om te kunnen opboksen tegen omvolking, tegen de oprukkende islamisering en tegen de exploderende migrantenpopulatie.
Vroeger, toen ik nog in Kinderland woonde, was 'straf' heel gewoon in een strenge nonnenschool. De nonnen hadden een hekel aan mij, er was iets tussen ons dat niet wilde klikken. Een beetje gehavend ben ik er dan toch doorheen gesparteld. Alle nonnen wonen nu in de hel waar ze door Satan voor eeuwig geplaagd zullen worden. Da's hun verdiende loon. Omdat ze me strafregels deden schrijven, eindeloze rijen, ontelbare bladzijden, en steeds hetzelfde zinnetje.
Op een zonnige dag tijdens een saaie les, speelde ik met een gom, een dikke witte gom die mals en zacht aanvoelde als een babyvelletje. Het zonlicht scheen helder op mijn bank, en toen tekende ik met de gom een mooie grote peer, slank bovenaan en naar onder toe boller met zachte rondingen. Ziezo, de welvingen zitten op de juiste plaats. Nu nog een grappig steeltje er bovenop, een groen blaadje en enkele streepjes om de peer te doen glanzen. Het geheel was goed van compositie en uitzicht. Ik was trots en tevreden.
Maar!... Nonnen hebben een extra zintuig voor dingen waaraan kinderen plezier beleven. De chagrijnige non vooraan in de klas kon mijn artistieke talenten niet waarderen, en als straf moest ik honderdmaal schrijven: "Ik mag geen peer op mijn bank tekenen". En laten ondertekenen door mijn ouders. Oeps, nog eens honderd regels erbij.
Tweehonderd regels "Ik mag geen peer op mijn bank tekenen", dat waren acht eentonige bladzijden met saaie regels zonder enige afwisseling. Het trok er niet op. Daarom vond ik dat het geheel versierd moest worden. Dus tekende ik op de randen naast de strafregels allemaal peertjes, een hele boomgaard. Het resultaat was prachtig, en fier gaf ik mijn strafregels aan de non. Die bekeek me berispend en besloot om mijn ouders op school te ontbieden voor een onderhoud. Alsof het om een ernstig vergrijp ging...
De radicaal-rechtse regering van Premier Giorgia Meloni wil holebirechten inperken. "Regering zet bewust homo-ouders in slecht daglicht": wat is er aan de hand in Italië?
In maart kwam Meloni met het verbod voor gemeenten om nog langer homoseksuele ouders te registreren. In Italië is het homohuwelijk niet gelegaliseerd. Homokoppels mogen daarom geen kinderen adopteren. Op de geboorteakte van het kind mag alleen de biologische moeder vermeld staan. En zo werden een aantal geboorteaktes van kinderen van homoseksuele koppels geannuleerd.
Ook het draagmoederschap is verboden in Italië. Meloni wil nog verder gaan en het strafbaar maken voor Italianen om in het buitenland een kind te krijgen via een draagmoeder.
***
Aan Italiaanse missverkiezingen mogen uitsluitend vrouwen deelnemen die als vrouw geboren zijn:
De eerste drie maanden van dit jaar waren er al 31.300 vluchtelingen aangekomen in Italië. Nooit eerder waagden er zovelen tegelijk de gevaarlijke oversteek en verwacht werd dat het aantal nog zou toenemen. De regering van Meloni maakte zich grote zorgen om die sterke stijging want ze heeft altijd beloofd om de massa-immigratie te beteugelen.
Hoewel Meloni ingrijpende maatregelen beloofde op het vlak van migratie, is er niets veranderd, integendeel, de conservatieve kentering die ze beloofde blijft uit en vluchtelingen blijven van heinde en ver afzakken naar de Italiaanse stranden in de mulle zanden.
Er is iets gaande in Italië dat lijkt op kiezersbedrog. Italianen die in oktober kozen voor Georgia Meloni hebben onlangs vernomen dat haar partij nog eens 500.000 migranten het land wil binnenhalen:
Onlangs raakte bekend dat de regering van Meloni er niet in slaagt om de toestroom van illegale migranten te reduceren en was er zelfs sprake van een aanval in de rug van haar kiezers:
Er zijn deuken en blutsen gekomen in de reputatie van geestelijken, kloosterlingen en religieuzen. Hun integriteit is geschonden. Uitgerekend nú dat we de Kerk als instituut hard nodig hebben in een tijd dat we vermorzeld gaan worden door de haatdragende en oorlogszuchtige islam.
Vrijwillig kiezen voor het celibaat is kiezen voor een tegennatuurlijke levensvorm, de menselijke seksualiteit wordt ontkend, en dat is een regelrechte afwijzing van Gods verzoekom elkaar te beminnen en vruchtbaar te wezen. Het celibaat is een belediging aan Gods schepping. Want toen God de mensen schiep, mannelijk en vrouwelijk, zegende hij hen met de woorden: "Bemin elkander en vermenigvuldig u, wees vruchtbaar en maak u talrijk". Bijgevolg is het celibataire leven in afgezonderde kerken en kloosters een zondig leven.
Celibatairen die de kuisheidsgeloften afleggen, slaan ongekende wegen in. Hoe kunnen kriebelingskes en erotische trillingskes in de onderbuik genegeerd worden, alsof ze er niet zijn, alsof er geen zinnelijke lusten of erotische verlangens bestaan. Ongewenste driftmatige neigingen die onverenigbaar zijn met de kuisheidsgelofte, zoeken zich tóch een uitweg naar buiten toe! Met de gekende perversiteiten als gevolg.
Een efficiënte remedie tegen misbruiken in de Kerk is castratie van alle geestelijken, paters en broeders. Weg met hun voortplantingsgestel. Gecastreerde geestelijken als eunuchs die een harem bewaken, of in een meisjesinternaat als opvoeders werken, veiligheid verzekerd!. Castratie lijkt mij de beste preventie om misgrijpen binnen kerken en kloosters te voorkomen. Geen misbruiken meer, geen verdwaalde priesters meer, geen paters meer in louche zijstraatjes. Paters en monniken mogen alleen nog bier brouwen. Dan krijgen we een katholieke kerk met een onberispelijke naam en faam, en met een onverwoestbare reputatie. Een kerk die respect afdwingt, die integriteit uitstraalt, die het vertrouwen verdient van alle katholieken en van alle andere mensen.
Maar hoe moet dat nu met kloosterzusters?! Met nonnen zonder penis en zonder balletjes, hoe moeten die behoed worden voor wulpse uitspattingen? Een lusteloos en driftvrij kloosterleven zonder kinderen te ambeteren, kan alleen maar met het wegsnijden van alle erogene zones en het dichtmetselen van de vagina. Wég met alle aangename prikkelingen!... Wat zijn mannen toch eenvoudige wezens, even met de hakbijl er doorheen en het zaakje is opgelost.
Honderdduizenden mensen namen deel aan de pride in Berlijn
Gisteren demonstreerde de holebi- en transgemeenschap in Berlijn om aandacht te vragen voor haar rechten en voor meer empathie en solidariteit.
Deze pride is een van de grootste LGBTQIA+-evenementen in Europa en heet 'Christopher Street Day', dat is de Duitse variant op de Gay Pride. Zoals virussen ook varianten hebben.
Gekleurde beddelakens en schilderachtige onderbroeken maakten van Berlijn een bonte mengeling van felle kleuren en fonkelende glinsteringen: een perfecte afspiegeling van de warrige mentale toestand van labiele genderidentiteitsgestoorden.
De deelnemers droegen opvallende outfits, met of zonder veel textiel. Allen manifesteerden zich als hersenloze robots die spastisch dansten op afstompende en opzwepende elektrobeats. Negers zijn daar ook goed in bedreven.
En dan eindigt het circus met de woorden van Bårbel Bas (SPD): "We moeten een duidelijk signaal geven voor een vrije, diverse en veelzijdige samenlevin."... Welke waarde heeft deze boodschap nog na het aanschouwen van een lange stoet van achterlijken en dwazen? Een stoet die oprechte holebi's in verlegenheid brengt?
Ik ga nog eens vertellen over Prutsmans (foto), directrice van het Hasseltse lyceum van 1993 tot 1996. Maar deze keer met meer onthullingen, zonder omwegen en zonder rond de pot te draaien.
Prutsmans was geen vrouw van vlees en bloed, maar een giftige adder, een agressieve gifslang. Zij was een menssoort van het heks-achtige type. Spinnen en kevers verzamelen was haar hobby.
Ze deed me denken aan de toverkol uit de 'Tuf-Tuf-Club' van Willy Vandersteen. De toverkol met een vliegbezem en een zwarte vogel als metgezel, zo kwam Prutmans dagelijks naar school.
Zij heette in werkelijkheid SUZANNE D.G. Als kind had ze eens veel te lang op de botsautokes gezeten, waardoor haar hersenen in een dubbele knoop geraakten. Met die knoop heeft ze leren leven want die kon niet meer ontward worden.
Ondanks een ongeneeslijke hersenaandoening kon ze toch nog haar scherpe klauwen zetten in gevallen van ontspoorde leerlingen en problematische gezinssituaties, met een buitengewone interesse voor sociale en etnische minderheden, voor marginalen, hopelozen en andere gootgevallen. Zij koos haar prooien uit om hen te viseren, te analyseren en uit te spitten, waarrond ze drama's en intriges breide om in te prutsen en krabben.
Samen met haar kompaan MARIE-JEANNE B. slaagde ze erin om mensen mee te slepen in een web van laster en eerroof. Ze genoten van alle verwikkelingen. Hun boosaardigheid grensde aan het ongelooflijke. En aan de zijlijn stonden LAURA A., ANNICK U. en NORBERT D. te supporteren en hun volle medewerking te verlenen.
In de meeste westerse landen worden autochtonen steeds vaker openlijk gediscrimineerd, terwijl immigranten het hof gemaakt en geprivilegieerd worden. Een bijzonder kras geval wordt uit Londen bericht.Lees verder →
***
De privileges en faciliteiten waarvan allochtone leerlingen vroeger mochten genieten, maakten me boos en truestig. Voor Vlaamse leerlingen waren er geen projecten, geen voorrangsregels, geen gunsten. Zij werden gediscrimineerd.
De sterkste stunt om eigen leerlingen te discrimineren was het GOK-decreet. (GOK = Gelijke Onderwijskansen).
EIGEN LEERLINGEN LAATST
Het Gok-verzinsel dat de voorrangsregels bij de inschrijving bepaalt, betekent: 'Gelijke Onderwijskansen'. Maar in werkelijkheid zijn de kansen voor allochtoontjes meer gelijk dan die van Vlaamse leerlingen, en komt het erop neer dat allochtone leerlingen voorrang hebben.
Het decreet zegt dat bij inschrijvingen eerst broertjes en zusjes voorrang krijgen, en dan kinderen met een schooltoelage of waarvan de moeder geen diploma heeft. Dat zijn de indicatoren om als eerste een plaatsje te krijgen op school.
Indicatorleerlingen zijn vermomde allochtone leerlingen, ze hebben haast allen een moeder zonder diploma, hebben een schooltoelage en hebben een hele resem broertjes en zusjes, dankzij het hyperactieve paargedrag van hun ouders. In een allochtoon gezin zijn er meer broertjes en zusjes dan in een Vlaams gezin. En al die broertjes en zusjes hebben voorrang om ingeschreven te worden als er al eentje uit de hele kroostrijke rij op die school zit.
Het onzinnige GOK-decreet, waaraan al meerdere keren gesleuteld en getimmerd werd, telkens in het voordeel van 'kansarmen' waarmee de regering automatisch 'allochtonen' bedoelt. Het decreet heeft een hekel aan elitaire witte scholen en streeft naar een spreiding van allochtonen over álle scholen, naar een egale spreiding, naar een totale invasie van allochtone leerlingen. Dit is een bedreiging voor Vlaamse genieën en bollebozen die meegezogen worden naar een genivelleerde onderlaag.
Ik heb hier een oud krantenknipseltje uit 1975 voor me liggen. Het doet me met weemoed terugdenken aan het radioprogramma 'Candlelight'. Het waren onvergetelijke uitzendingen met romantische muziek en ontroerende teksten. Candlelight was een 'klankbord voor geremde gevoelens', een uitlaatklep voor mensen die emotioneel in de knoop lagen en er met niemand over konden spreken. Ze schreven hun zielenroerselen op papier en de presentator las ze voor. Tragische gedichten vaak.
Presentator Jan Van Veen: "De naam Candlelight groeide vanzelf. Het liedje 'Can I get there by candlelight' van David Williams geeft precies de sfeer weer. Een glas wijn, knetterend haardvuur en lekker ontspannen een uurtje bewust luisteren."
Zondagavond was het broeierig-heet in Sint-Gillis. Politieagenten zijn er moeten vluchten voor agressieve 'jongeren' die het niet eens waren met een politie-interventie rond drugsdealen. Die 'jongeren' kennen we beter als gespuis en addergebroed, uitschot en onkruid, tuig en schorremorrie...
Het is zover. Brusselse allochtonen zijn nu zo talrijk geworden als een nest verwende mieren en zo machtig als een zwerm agressieve horzels. Talrijk en machtig genoeg om de baas te spelen over politie en overheid, zonder respect voor gezag, structuur en regels.
Vroeger waren hitsige conflicten tussen politie en allochtonen een zeldzaamheid, haast ondenkbaar, toen ze nog in de minderheid waren. Het Brusselse Ongedierte heeft lange tijd zijn gang mogen gaan, in hun getto's waar politie niet welkom was.
Gettovorming heeft zich ongehinderd kunnen voortzetten, terwijl er vroeger heel wat geld tegenaan gegooid werd om gettovorming te voorkomen. Geldverslindende acties trachtten migranten te spreiden. Vergeefs. Zij blijven aan elkaar plakken, met een onverbrekelijke band met hun eigen taal en cultuur.
In 2024 verwachten we een schitterende overwinning van het Vlaams Belang. Maar welke zin hebben verkiezingen als er niet geluisterd wordt naar de kiezer? We verwachten in 2024 een duidelijk signaal van de bevolking: "Vlaams en Rechts", net zoals bij de vorige verkiezingen, maar toen werd 'Vlaams en Rechts' gedwarsboomd door een brutale staatsgreep. We kregen een Vivaldi-regering met een verzameling van onverkozen losers, een constructie die ergens in de rayons van den Aldi ineengeknutseld werd, met een superdiverse samenstelling: vrouwen en allochtonen, transgenders en homo's, blonde nieuwelingen en een gepensioneerde Geldverbrander met de eeuwige minzame glimlach. Er werd krampachtig gestreefd naar vrouwenquota, migrantenquota en genderquota. Een verzameling losers van partijen die als grote verliezers uit de verkiezingen kwamen. Met De Croo op kop .
Het Vlaams Belang verzette zich onvoldoende tegen de kermisregering, de Vivaldiregering. En dat ontgoochelde me. Aanvankelijk klonken wel enkele slogans als: "Dit is niet MIJN regering", maar dat duurde niet lang genoeg. En het verzet tegen het cordon is te slap en uitvinder Jos Geysels sturen ze nog altijd niet naar de brandstapel of naar het schavot. Het Vlaams Belang is veel te braaf!
Wat mij ook ontgoochelde wasdat het Vlaams Belang zich distancieerde van enkele uitspraken van Jef Elbers over holebi's. Jef Elbers zei dat een gaypride vies is en dat 'holebiïsme'niet voorgesteld mag worden als normale seksualiteit.Dat was Elbers' vrije meningsuiting. Toch had Vlaams parlementslid Chris Janssens het over "platte bewoordingen" van Elbers en zijn "misplaatste uitspraken" over holebi's... Niettemin krijgt het Vlaams Belang volgend jaar toch mijn welgemeende stem.
Ziezo, dat waren mijn verzuchtingen op deze mooie zondag. Ik hoop dat ik niet teveel geblunderd heb.
Schoonheidswedstrijden kunnen gewonnen worden door een transvrouw. Hoe komt het dan dat een transman geen schijn van kans maakt om de Ronde van Frankrijk te winnen?
Kunnen die bruine Brusselse overlast-apen niet eens gewoon ergens in een zandbak gaan spelen of in een speeltuin van de glijbaan glijden en op hun snoet vallen, in plaats van herrie en rel te schoppen aan ónze zwembaden waar fatsoenlijke mensen een duikje willen wagen in het koele water? Of zoals onze eigen blanke jeugd in een landelijk beekje spartelen zonder rumoer, zonder vechtpartijen, zonder stoere aanstellerijen ? Zoals de Witte van Zichem met zijn vriendjes ging zwemmen in de Demer. Pure nostalgie.
Vroeger, toen de beekjes nog zuiver waren
De Witte van Zichem: een prettige scène uit de originele film van 1934: de jongens gaan zwemmen in de Demer. Links vooraan Nand Buyl als Tuurke.
Openluchtzwembaden in Terneuzen willen geen overlast van Belgische jongeren en nemen maatregelen. Alleen bewoners uit de buurt worden nog toegelaten. Hekken worden gebouwd omheen de domeinen, er wordt ingezet op indentificatieplicht, en er komen meer redders met bodyscams.
De berichtgeving heeft het over "Belgische jongeren" die overlast veroorzaken in Zeeuwse zwembaden. Belgische jongeren, Brusselse jongeren... terwijl we allemaal weten dat het om bruin uitschot en crapuul gaat, over uitheems ongedierte dat beschermd wordt door de media die angstvallig hun etniciteit verzwijgen. Uit angst om de bruine lastpakken te kwetsen. Vreemde snuiters beschermen zou strafbaar gesteld moeten worden.
Ze hebben het ook over 'grote groepen jongeren'. Waarom zeggen ze niet meteen dat het 'bendes' zijn? Bendes! Beruchte Brusselse Bendes hebben hun misdadig terrein verlegd naar het mooie Zeeland. Jammer. Die stoute 'Belgische jongeren' kennen de weg nog niet naar onze zandbakken en speelpleinen.
"BRUINE OVERLASTJEUGD"... Waarom zouden we niet mogen stigmatiseren?
Tussendoor in het Opvangcentrum voor Dorstige Klanten (ODK)
Het regende vanmiddag. De hemel weende tranen met tuiten. Drup, drup, plens, plens. Hoewel mijn auto een dak heeft besloot ik toch maar te gaan schuilen in mijn stamcafé van vroeger, toen Bertie er nog cafébazin was, en biechtmoeder ook nog.
Bertie had haar gouden tapkranen net op tijd aan de takken van de wilgenbomen gehangen want even later lag de hele horeca plat door een imaginair virus dat zich razendsnel verspreidde naar nergens.
Om van mijn blogverslaving af te geraken bracht ik haar dagelijks een bezoekje in haar ontwenningskliniek, waar zij mijn therapeute was.
Haar therapie volgde een strikt schenkritueel om de gasten te doen watertanden. Zij verhief bier serveren tot een kunst. Eerst de bierviltjes, keurig naast elkaar op tafel, dan het flesje rechts en het kelkje links, beiden met de afbeelding naar de klant gericht. En op de achtergrond een hemels sfeermuziekje.
Bertie beweerde echter dat ik niet vatbaar was voor een ontwenningskuur. Ik zou toch steeds hervallen, ze noemde me een blogrecidivist, en daarbij ook nog een blogpiraat.
... Zowat twee jaren later werden Koen en Maarten de gastheren van het gezellige cafeetje onder de kerktoren, waar de kerkklokken luidden als er een tournée générale gegeven werd. Tegen die twee mannen hoefde je niet te zeuren over zweverig gezwam, zoal dat bij Bertie wel lukte.
Mijn stamcafé van weleer is niet meer het bedevaartsoord wat het ooit geweest is, waar je achter een schuimende bierschotel eindeloos kon filosoferen over de onbenulligste onderwerpen...
Vele jaren geleden toen ik tegen de muren van mijn blog praatte, en een sporadische lezer eens toevallig kwam piepen op mijn schrijfsels, toen besefte ik dat proza schrijven anders aangepakt moest worden. Het moest veel stouter, veel pikanter, er moest tegen schenen gestampt worden, en ook meer actualiteit en pijnlijke onthullingen, en liefst zo ophefmakend mogelijk.
Toen ik trachtte op deze revolutionaire toer te gaan, vonden verloren gelopen lezers op seniorennet eerder de weg naar mijn blog. Tevens kreeg ik ook algauw te maken met vijanden, met mopperaars en akelige venten die zo boos op mij waren dat ik ervan schrok. Ook seuten namen mijn vrouwonvriendelijke berichtjes kwalijk.
Ik slaagde er dus in om nieuwe vijanden te maken. In het echte leven gaat dat ook zo. Dat is mijn specialiteit. Vijanden maken. En dat is echt niet zo moeilijk, dat gaat vanzelf. Ik hoef alleen maar over migranten of over seks en erotiek of over de islam te schrijven, dat volstaat om preutse en gevoelige lezers te doen steigeren. Het liefst willen ze me persoonlijk aanvallen, maar ik sta klaar met riek en moersleutel, en achter de deur staat mijn paraplu ook nog.
In achterlijke en onbeschaafde bewoordingen werd ik er ooit eens op gewezen dat mijn teksten aaneenhangen van de grootste onzin, dat mijn berichten onsamenhangende verzinsels zijn en dat ik 'racistische prietpraat' verkoop. De vulgaire opmerkingen over mijn persoon zal ik hier maar achterwege laten. Zo werd er eens een erotisch-choquerend tussendoortje tot op de bodem afgekraakt... maar Ray van Angeltjes publiceerde mijn stukje wel op zijn blog! (11.06.10 + 23.09.09)
Wie die jammeraars zijn? Wel, in het verleden waren dat enkele zielige anoniemelingen wiens reacties ik moest verwijderen om mijn blog binnen de fatsoenlijke perken te kunnen houden. En later doken er weer nieuwe multiculliefhebbers op die het mij kwalijk namen dat mijn liefde voor asielzoekers niet groot genoeg is, dat mijn hart voor hen wijder moet openstaan, en zo van die ontroerende toestanden.
De predikanten die mij wilden bekeren hadden een tere maag. Mijn berichten bleven in hun sensitieve darmen rondzwerven, konden de uitgang niet vinden, begonnen te rotten, en zetten zich dan om in eindeloos gejammer en gezeur. Zij waren xenomanen met een ziekelijke voorkeur voor asielzoekers, vreemdelingen, minderheden en andere rariteiten. Preutsheid en xenomanie gaan blijkbaar hand in hand...
Rikkie Kolle is verkozen tot Miss Nederland 2023. Rikkie is een man die zich heeft laten ombouwen tot vrouw. En als transvrouw mag hij nu een heel jaar lang de titel dragen van Nederlands mooiste 'vrouw'. Zouden de juryleden die op hem stemden eens niet dringend hun hersenen laten nakijken?
Rikkie's etnische wortels liggen in de Molukken, in het verre Indonesië. En daarom zit er al een sprankje idioterie in zijn genen genesteld.
Dat een man verkozen wordt tot mooiste vrouw betekent dat transgenderisme als psychische stoornis algemeen aanvaard wordt. Waar leidt deze gendergekte heen? Wat zijn wij nog waard als fatsoenlijke beschaafde mens? Als normale man of normale vrouw? Het scherpe onderscheid tussen man en vrouw wankelt. De twee geslachten zijn hun identiteit aan het verliezen als mannen en vrouwen in een handomdraai van geslacht veranderen en in die nieuwe hoedanigheid geaccepteerd en zelfs bekroond worden.
Rikkie moet beschuldigd worden van aanzetten tot geestelijke en fysieke wanorde bij jonge kinderen die piekeren over het verkeerde lichaam waarin ze geboren zijn en die fantaseren over geslachtsverandering. Rikkie: "Ik wil mij inzetten voor alle kleine Rikkies die te maken krijgen met tegenkanting bij hun transitie naar de persoon die zij verlangen te zijn."
De school van directeur Appelboom was als een boomgaard in het Aards Paradijs. Alleen blanke kindjes mochten er komen snoepen van de sappige appels, terwijl vreemde snuiters verjaagd werden door glibberige slangen die waakten over de waardigheid van de school.
Na zijn dood werd Appelboom door engeltjes op donzige wolkjes naar de hemel gevlogen, waar de hemelpoorten wagenwijd openzwaaiden om hem te verwelkomen. Toen de engeltjes hem van de wolkjes tilden, aarzelde Appelboom. Hij klampte zich vast aan de hemelpoort want hij wist niet of hij al dit heerlijks wel verdiend had, de oogverblindende versieringen aan het hemelgewelf, de oorstrelende harpmuziek, engeltjes zonder schaamlapjes, hemelbedden met satijnen lakens om eindeloos de liefde in te bedrijven met andere hemelbewoners of met engeltjes die pronken met hun piemeltje of met hun schaamlipjes.
Appelboom was overweldigd en duizelde even, hij dacht dat hij droomde. "Ja hoor Appelboompje", kwam Sinte Pieter tussenbeide. "Jij hebt tijdens je leven op aarde door je voorbeeldige gedrag de hemel verdiend. Geniet ervan, voor altijd en voor eeuwig."
Appelboom blijft nu eeuwig genieten van de verleidelijke engeltjes waarmee hij in zijn hemelbed stoeit. De hemel is een oord van zinnelijk genot en sensuele geneugten. Eindeloze bacchanalen en uitzinnige orgieën wisselen elkaar af. Boordevolle bekers met bloedrode wijn, ontelbare biervaten, en kostbare trappistenbieren... Enkel verkrijgbaar in de hemel. En enkel voor de verdedigers van eigen volk!
Na anderhalf jaar leugens, gedraai, gedoe, wanbeleid, en crisis op crisis is gisteren zeven juli 2023 het onzalige kabinet Rutte IV komen te overlijden. Ons medeleven gaat uit naar de toeslagenouders, aardbeving-Groningers, boeren, ondernemers, zorgmedewerkers en inwoners Ter Apel.
Op een mooie dag ergens in 1980 kwam er een eigenwijze onderwijsinspecteur prediken over 'Xenofobie'. Zijn naam was Haesendonckx uit Overpelt. Ik mag gerust zijn identiteit prijsgeven want de man zit allang rijstpap met een gouden lepeltje op te slurpen in den hemel en zich te bezinnen over de nonsens die hij tijdens zijn leven verkondigde.
Hij kreeg de vergaderruimte toegewezen in de school van directeur Mosselmans, een vurig lid van de migrantenfanclub, om het hele Limburgse onderwijswereldje te indoctrineren over Xenofobie, een begrip dat krampachtig geïntroduceerd werd in het onderwijs.
Velen hoorden voor het eerst over 'Xenofobie'... Oei! Een nieuw woord? Alle merken van fobieën waren gekend, maar fobieën gelinkt aan vreemde indringers, dat was totaal nieuw! Het deed ook pijn aan mijn oren, dat gekke woord, mijn trommelvliezen daverden, het was alsof xenofobie met criminele feiten te maken had.
Onze taal wordt geweld aangedaan door de uitvinding van nieuwe woorden als 'xenofobie'. Het woord 'fobie' wordt verkracht, uit de psychiatrische sfeer gehaald, en door journalisten en schrijvers misbruikt om mensen met een klare kijk op het migrantenprobleem wijs te maken dat ze psychisch gestoord zijn, of dat ze niet goed snik zijn, of dat ze hun hoofd eens moeten laten nakijken.. Het idiote woord 'xenofobie' werd uitgevonden om migranten te beschermen en om ons schuldgevoelens aan te wrijven als we xenofoob zijn.
Xenofoben bestaan niet! Wij hebben geen schrik van vreemdelingen. Wij kunnen etnische rariteiten goed beredeneren, zonder vrees, maar wél met gevoelens van afkeer, van minachting en geringschatting. De hele aversie heeft niets met onredelijkheid te maken, en dus ook niets met een fobie in al zijn onredelijkheid.
Op de website van een bekend duikcentrum mocht ik vroeger ooit eens een wekelijkse column schrijven. Ik kreeg carte blanche, en het gebeurde op vrijwillige basis, gratis en voor niks, leuk en tof en amusant... Tot op een dag onderaan één van mijn titels verscheen: "Verwijderd door de webmaster". Patsboem!... Verwijderd wegens racistisch.
Het bewuste artikeltje ging over de achterbakse methodes van een Marokkaanse parkeerwachter om automobilisten te beboeten, die de mensen uitloert als ze hun parkeerschijf vergeten te leggen. Hij ziet hen uitstappen, kijkt uit zijn ooghoeken, en roef, maakt hij vlug een bonnetje klaar om achter de ruitenwisser te stoppen. Alles vliegensvlug en zonder vriendelijke waarschuwing voor de automobilist die hij zo goed als oog in oog heeft mogen aanschouwen.
"Verwijderd door de webmaster"... Het was de tijd dat vreemdelingen nooit in een slecht daglicht gesteld mochten worden. En daarom schrijf ik er nu graag nog eens over, over de laffe trucjes van een Marokkaan om de centjes van inboorlingen te pikken.
Het zij zo. Geen parkeerwachter meer. Verwijderd. Weg. Verdwenen. Foetsie! Opgelost in het niets, in het ijle... Niéts blijft er nog over van mijn parkeerwachter. Ze hebben hem geliquideerd!
Ik heb al contact opgenomen met Child Focus om hem op te sporen, om affiches op te hangen en uit te delen, overal in de buurt waar hij werkzaam was. Tot nu toe geen enkel resultaat. Ik ga detectives inhuren die met hun vergrootglazen vast en zeker mijn parkeerwachter kunnen opsporen. Desnoods dring ik aan op dreggingswerkzaamheden in kanalen, beken en sloten, in verlaten hooizolders, in leegstaande krotten, overal en op alle plaatsen waar men nietsontziend mensen kunnen dumpen!
Een geldinzamelingsactie voor de Franse agent Florian M. die Nahel (17) doodschoot bracht al 1,4 miljoen euro op! De actie werd georganiseerd door Jean Messiha, voormalig woordvoerder van de extreemrechtse presidentskandidaat Éric Zemmour,op het online platform GoFundMe.“Steun voor de familie van de politieagent van Nanterre, Florian M., die zijn werk deed en vandaag een zware prijs betaalt. Steun hem massaal en steun onze politie”, staat er te lezen op de inzamelpagina.
De uitzichtloze knoeiboel in ons land is niet meer te ontrafelen. Ooit zijn Vlamingen en Walen met elkaar getrouwd en daar hebben ze nu dik spijt van. Het einde van de vechtscheiding is nog lang niet in zicht.
Een hoop stommiteiten mag je begaan als je jong bent, alles kan nog hersteld worden, tegen stenen stoten, tegen lampen lopen en zo, alles kan, maar trouwen is onherroepelijk!
België doet me denken aan een onevenwichtig huwelijk waarbij de man het huishouden overeind houdt, als harde werker zijn vrouw onderhoudt, haar verzorgt, haar verwent, haar geld toestopt omdat ze er altijd tekort komt. Dure goestingskes hebben en toch niets presteren, dat kost handenvol geld voor de sullige man die altijd bereid is om te geven en te plooien en alles goed te vinden... Terwijl zij hele dagen bonjourt met het geld van haar man, alles opsoupeert, en het vanzelfsprekend vindt om geld te krijgen... Want daarom ben je toch getrouwd?!
Vrouwen heb je in alle kleuren en geuren en in alle maten en gewichten. Gaande van jonge gestroomlijnde Parkerpennen, vormeloze panlatten, tot verslenste poeierdozen. Allemaal kennen ze de trucjes om het beste uit hun ex naar boven te halen na de scheiding. Laat ons daarom hopen dat het voor Vlaanderen niet een torenhoge alimentatie kost na de scheiding.
Ergens in de loop van het jaar 2008 verscheen er op tv de voorstelling van een nieuw boek van Jef Ulburghs: 'De Europese Droom'. Het gaat over het Europa van morgen, het Europa dat voor uitdagingen staat om onze planeet te redden. In het eerste deel gaat het over het ontstaan, de evolutie en de betekenis van de subsidiariteit als Europese identiteit. In het tweede deel komen mensen aan het woord over sociale en ecologische alternatieven. Klinkt gewichtig en Jef werd geprezen en geëerd op tv.
Maar Jef Ulburghs, priester-politicus, was in werkelijkheid een schelm en een schurk. Hij kwam overal aan zijn trekken, in de media als mediageiligaard, en familiegeil was hij ook, zodanig zelfs dat zijn nichtje er traumatische ervaringen aan overhield. Zij was vroeger leerlinge aan het Hasseltse lyceum. Haar hysterische moeder raakte eveneens over haar toeren en zette de school op stelten met intriges, roddels en lasterpraatjes, en dit allemaal met de medewerking van CLB'er Horbert en directrice Prutsmans, spilfiguren uit een thriller waarover ik al eerder schreef.
Over de doden niets dan goed? Ik denk er niet aan. Ik was al goed op dreef met de inleiding middels het boek over Europa.
In 2010 stierf Jef Ulburghs, de man die het steeds opnam voor de zwakkeren in de samenleving, voor mijnwerkers, migranten, vluchtelingen, verloederde buurten en de derde wereld. Zo genoot hij internationale waardering als vredesactivist.
Jef Ulburghs kende veel journalisten die hij vaak ontmoette in de ruimte tussen pot en pint. Hij bood hen dikke pinten aan in ruil voor reclame rond zijn persoon. Deze valse praktijken zijn nu nog gekend in het kleine kringetje van tooghangers.
Hoewel Jef het steeds opnam voor mijnwerkers en migranten verstond hij de kunst om wat te foefelen aan hun pensioenen. In de kolenmijn van Winterslag slaagde hij erin om de mijnwerkers op te ruien, op stang te jagen, en met heel veel lawaai kreeg hij genoeg aanhangers. Er kwamen stakingen en vakbondsacties. Het leek wel of iedereen achter een holle ton aanliep, een holle ton die zonder iets te zeggen kakelt en wauwelt.
Voldoende aanhangers? Voldoende volgelingen? Dan is het moment aangebroken om in de politiek te stappen... Kijk maar naar Willy Claes en zo.
Vreemdelingen die hier neerstrijken zijn van ver gekomen, met een hele bagage vol eigenheden en geplogenheden, eigen taal en cultuur, waaraan ze zich vastklampen, om zichzelf niet te verliezen in onzekerheden en twijfels, om niet als ontwortelden psychisch gedesoriënteerd te raken in een vreemd land dat het hunne niet is.
Het blijven kleven aan alles wat bij hun identiteit en afkomst hoort, verhindert integratie en aanpassing aan een nieuwe omgeving. Het zit in de genen van vreemdelingen om zichzelf te blijven, om zichzelf niet te verloochenen en niet te versmelten met de bestaande samenleving.
Verschillende culturen naast elkaar laten samenleven leidt tot conflicten en meningsverschillen, onenigheden en ruzies. Aan etnische wortels kan er niet geprutst worden!
Miljarden euro's werden er gepompt in integratieprojecten, om verschillende soorten mensen bijeen te brengen en te laten samenhoren. Integratiebeleid gebaseerd op luchtspiegelingen.
Daarom is een harmonieuze multiculturele samenleving een illusie. Hoewel de media ons doen geloven dat die harmonie wel bestaat, in een gemeenschap waarin alle migranten volmaakt geïntegreerd en ingeburgerd zijn.
Lang geleden nestelden de eerste nieuwkomers zich hier. Zij kregen overvloedige aandacht en royale opvangmogelijkheden. Zodanig zelfs dat ze nog dieper wegzonken in hun eigenheden, wat hen belette om zich aan te passen aan hun nieuwe omgeving.
Ondertussen verwaarloosden wij onszelf, in onze bekommernis om de migrant. Terwijl eigenliefde en eigenwaardegevoel noodzakelijk zijn om ons te handhaven bij een overrompeling door andersoortigen. Ons ego verbleekt en maakt ons kwetsbaar in een samenleving met nieuwelingen... Een multicultuur maakt slachtoffers aan beide zijden: de allochtoon énde sutochtoon.
/fotobehang-weg-naar-de-hemel.jpg.jpg)
