|
Een emotionele achtbaan
door al die emoties
geslingerd van de baan
gelukkig is het nu voorbij
en zijn de schokken
uitgesproken, de angst voorbij gegaan.
Ik ben zo moe, de wind als een orkaan
is naast hoe het in mij nu voelt
waar niets zou blijven staan
een peuleschil
ondanks de warmte in de kamer
huiver ik, ik heb het koud, ontzettend kil
ik staar, verwezen jen heel erg stil.
Dankbaar ben ik en opgelucht
maar blij zijn durf ik niet wetend dat met één enkele zucht
alles opnieuw omver kan worden geblazen
mijn verweer werd zo fragiel
als bij van die ultradunne
kristallen glazen
één ping en alles verwordt tot gruis
daarom hou ik me gedeisd
onzichtbaar als een kleine muis.
De dagen die komen, zal ik me beschermen
zodat het van binnen ophoudt
met huilen en kermen
al haat ik die woorden zo erg
ik voel het wel, het gaat door hart
en beendermerg
Kom ga nu maar rusten, zeg ik tot mijn verdwaasde verschijning
zodat alles opnieuw tot rust komt
die ondraaglijk harde deining.
©Marie-Gabrielle
|
