Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.
Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.
Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.
Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon.
Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf toe zouden staan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we invalide zijn. We zouden nooit zo sterk worden als wat we kunnen zijn.
Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten. Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen. Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide. "Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"
Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen vrotten."
"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."
Svaha was in zijn krachtplaats, een open plek in het gigantische woud. Hij zat voor de grote witte obelisk in het centrum van de open plek.
Svaha vond deze plek toen hij een jonge Sjamaan was, nog een beetje nat van de restanten van het ei dat van de top van de boom was gevallen.
In de obelisk vond hij het glanzend wit gewaad dat gemaakt was van Liefde en het blauwe zwaard om de wereld te splitsen in waarheid en leugen, dit waren de wapens die hij als strijder nodig had.
Aan zijn linkerzijde zat Wolf, de eerste die in zijn cirkel was gekomen, een eeuwige vriend en leraar. Svaha hield ervan Wolf te knuffelen omdat hij een dikke, warme en zachte pels had.
Aan zijn rechterzijde zat zwarte Panter, een grote hulp voor Svaha bij het graven in dat oude onderbewustzijn.
Ze hadden al wat avontuurlijke tochten samen ondernomen naar de uithoeken van het uitgestrekte land. Svaha had het meest genoten van de trip naar de oceaan waar ze Dolfijn ontmoetten, de Healer. Maar dit zijn andere verhalen die misschien in de mist van de tijd zullen verdwijnen.
Svaha zei :Wel vrienden, we hebben reizen ondernomen door al deze landen en het Licht in het Licht gevonden. Het zal niet meer lang duren voor ik weer Heer van de Draken ben. Maar als ik dat ben, wat dan? Wat kan ik er mee? Ik voel dat ik nog niet klaar ben met de rol die ik nu speel. Ik weet hoe goed het voelt als jeeenmaal de dualiteit overstegen bent, als je in die plaats van fluwelen stilte bent, als je Bent.. Maar ik weet ook dat het een illusie is, zoals alles, een klein stukje van het mysterie dat ik ben.
Dus ik wil weer gaan reizen, op zoek naar avontuur. Ik wil naar de DonkereZijdegaan. Maar ik weet niet hoe ik dit moet doen. Wolf kun je me een advies geven?
Wel, zei Wolf, Misschien kun je een andere leraar vragen met kennis van deze zoals jij het noemt, Donkere Zijde.
Svaha vroeg om hulp. Uit het woud kwam een dier, langzaam lopend, in de cirkel. Het was Lynx.
Lynx zei : Ik zal je naar de Donkere Zijde voeren, maar van daar uit moet je het alleen doen.
Svaha was heel blij dat Lynx dat wilde doen, wantLynx staat bekend voor zijn zwijgen. Lynx weet, maar heeft geen behoefte om zijn kennis te verspreiden. Dit is een goede eigenschap die Svaha nog niet heeft geleerd. Maar de kennis en wijsheid vanSvaha zijn niet zo groot als die van Lynx.
Zo gingen ze op pad en volgden Lynx. Kort daarna naderden ze een plaats waar ze een scherpe donkere lijn konden zien, een soort grens.
Bedankt Lynx zei Svaha. Lynx glimlachte alleen maar.
Svaha, Wolf en zwarte Panter deden een stap en kwamen in de totale Donkerheid terecht. Onmiddelijk voelden zeChaos, alles viel uit hier uit elkaar, tijd en ruimte hadden hier geen betekenis omdat deze ook uit elkaar getrokken werden.
Svaha dacht :Hoe moet ik hier het licht vinden, zodat ik iets heb om me aan vast te houden? Misschien moet ik mijn intentie gebruiken om het licht van de andere kant hier naar toe te brengen. Maar dat zou betekenen dat de Donkerheid hier niet meer zou zijn! Maar wacht, ik herinner me de tarot kaart van die oude man met de lantaarn. Dat moet het antwoord zijn
Dus stak Svaha de lantaarn aan. Ze zagen schepselen die er griezelig, maar ook belachelijk uitzagen.
Svaha dacht :Wel dit is niet het antwoord.Ik moet beter voelen en denken...
If I can endure for this minute Whatever is happening to me, No matter how heavy my heart is Or how dark the moment may be- If I can remain calm and quiet With all the world crashing about me, Secure in the knowledge God loves me When everyone else seems to doubt me- If I can but keep on believing What I know in my heart to be true, That darkness will fade with the morning And that this will pass away, too- Then nothing in life can defeat me For as long as this knowledge remains I can suffer whatever is happening For I know God will break all of the chains That are binding me tight in the darkness And trying to fill me with fear- For there is no night without dawning And I know that my morning is near.
Barefoot and dirty, the girl just sat and watched people go by. She never tried to speak, she never said a word. Many people passed, but not one person glanced her way. No one stopped, including myself.
The next day I decided to go back to the park, curious if the little girl would still be there. Right in the very same spot as she was yesterday, she sat perched up high, with the saddest look in her eyes. But today I could not just walk away, concerned only with my own affairs. Instead I found myself walking over to the little girl.
As we all know, a park full of strange people is not a place for young children to play alone. As I began walking towards her, I could see the back of the little girl's dress indicated a deformity. I figured that was the reason the people just passed by and made no effort to care. As I got closer, the little girl slightly lowered her eyes to avoid my intent stare.
I could see the shape of her back more clearly. It was grotesquely shaped in a humped over form. I smiled to let her know it was okay ... I was there to help, to talk. I sat down beside her and opened with a simple "Hello!"
The little girl acted shocked, and stammered a "Hi" after a long stare into my eyes. I smiled and she shyly smiled back. We talked until darkness fell and the park was completely empty. Everyone was gone and we were alone.
I asked the girl why she was so sad. She looked at me and with a sad face said, "Because I'm different."
I immediately said, "That you are!" and smiled.
The little girl acted even sadder. She said, "I know."
"Little girl," I said, "you remind me of an angel, sweet and innocent."
She looked at me and smiled. She slowly stood to her feet and said, "Really?"
"Yes, ma'am, you're like a little guardian angel sent to watch over all the people walking by."
She nodded her head yes and smiled, and with that she spread her wings and said with a twinkle in her eye, "I am ... I'm your guardian angel."
I was speechless ... surely I was just seeing things!
She said, "For once you began thinking of someone other than yourself, and now my job here is done."
Immediately, I stood to my feet and said, "Wait! Why did no one stop to help an angel?"
She looked at me and smiled, "You're the only one who could see me, and you believed it in your heart." With that, she was gone.
And with that, my life was changed dramatically. So, when you think you are all that you have, remember, your angel is always watching over you.
Carved In Stone A story tells that two friends were walking through the desert. During some point of the journey, they had an argument, and one friend slapped the other one in the face. The one who got slapped was hurt, but without saying anything, wrote in the sand:
TODAY MY BEST FRIEND SLAPPED ME IN THE FACE.
They kept on walking until they found an oasis, where they decided to take a bath. The one who had been slapped got stuck in the mire and started drowning, but the friend saved him. After he recovered from the near drowning, he wrote on a stone:
TODAY MY BEST FRIEND SAVED MY LIFE.
The friend who had slapped and saved his best friend asked him, "After I hurt you, you wrote in the sand and now, you write on a stone, why?" The other friend replied "When someone hurts us we should write it down in sand where winds of forgiveness can erase it away. But, when someone does something good for us, we must engrave it in stone where no wind can ever erase it."
LEARN TO WRITE YOUR HURTS IN THE SAND AND TO CARVE YOUR BENEFITS IN STONE.
Er was eens een zeer oude ziel die vele, vele mensenlevens op Moeder Aarde geleefd had en nu ook zijn bestaan als ziel bijna achter zich had gelaten. Ja, weldra zou hij samensmelten met de Grote Geest die de Eeuwige Jachtvelden vult en deel van hem gaan uitmaken. Op dat moment voelde de oude ziel zich wat eenzaam in de ruimte tussen zijn laatste mensenleven en de komende samensmelting. Zijn beste vrienden waren vertrokken, de oude ziel kon ze beneden op Moeder Aarde zien, kon zien hoe ze elk een mens vulden met gretigheid, nieuwsgierigheid, verwondering en allerlei gedachten. "Ik wil erheen," zei de oude ziel. "Ik heb nog alle liefde en een behoorlijke portie vreugde in mij. Ik wil erheen om die aan hun te geven." "Maar je tijd tot aan de samensmelting is erg kort," waarschuwde de Wachter. "Natuurlijk kun je hun vreugde schenken, maar als je maar zo kort bij hen bent doe je hun ook een geweldig verdriet als je hen verlaat." "Ik weet het," zei de oude ziel. "Toch is dat wat ik wil. Ik wil hun zoveel vreugde schenken dat het hen later over hun verdriet heen zal helpen." "Zo geschiede het dan," zei de Wachter, en liet de zeer oude ziel gaan. Daarop kreeg een mensenpaar op Moeder Aarde het mensenkind dat ze zich zo gewenst hadden. Het was een allerliefst kind dat vanaf de dag dat het geboren werd hen met vreugde vervulde, die zuivere vreugde die mensen voelen als hun zielen elkaar ontmoeten en elkaar herkennen van de Eeuwigheid. "Maar heb je niet een ontzettend korte tijd over?" fluisterde de ziel van de mama tegen de oude ziel in het kleine mensenkind. "De tijd is maar kort, maar de vreugde is groot," antwoordde de zeer oude ziel van het mensenkind. Alhoewel de moeder zich van het gesprek tussen hun zielen niet bewust was, zette dat gefluister de deur op een kier voor het weten dat we hier op Moeder Aarde niets bezitten - niet elkaar, niet eens onszelf. Maar het mensenkind groeide op en door de vreugde die het bracht deed het zijn moeder dergelijke gedachten vergeten. Ja, de zeer oude ziel mocht zijn laatste periode precies zo doorbrengen als hij gewenst had. Maar de tijd was kort, zelfs naar mensenmaat gemeten was hij kort, en het uur sloeg waarop de samensmelting plaats zou vinden. De zeer oude ziel kreeg de oproep zich onverwijld te melden bij de wachter en moest gehoorzamen. Voor de mensen leek het alsof het kind een onverwachte dood stierf. Hun verdriet was groot, precies zoals de Wachter voorspeld had. Maar omdat alle herinneringen aan hun kind vreugdevol waren, alleen maar vreugdevol, konden ze hun verdriet dragen, precies zoals de zeer oude ziel voorspeld had. En dus werd het de gewoonte in de Eeuwigheid om de zeer oude zielen naar beneden te sturen om hun laatste grote vreugde te schenken aan de mensen die dat nodig hebben, in plaats van hen hun laatste restje tijd uit te laten zitten in de ruimte. Het verdriet dat volgt, ja, het onvermijdelijke grote verdriet kunnen mensen enkel dragen door de liefde en de vreugde die ze tevens hebben gekregen van hun allerliefste kind....
Morning has broken, like the first morning Blackbird has spoken, like the first bird Praise for the singing, praise for the morning Praise for the springing fresh from the word
Sweet the rain's new fall, sunlit from heaven Like the first dewfall, on the first grass Praise for the sweetness of the wet garden Sprung in completeness where his feet pass
Mine is the sunlight, mine is the morning Born of the one light, Eden saw play Praise with elation, praise every morning God's recreation of the new day
Morning has broken, like the first morning Blackbird has spoken, like the first bird Praise for the singing, praise for the morning
Jij die in mij woont met de kracht als van een opspuitende bronwel, vol sprankelend, leven gevend water. Ik heb het - tot mijn schade en schande - klaar gekregen (wie laat nu het meest vrij?) om jaar na jaar stenen te verzamelen en daarmee die bronwel in mij te begraven onder puin en gruis en eigen drukdoenerij.
Ik moet Jou weer opgraven in mij, opdelven in mijn diepste diep, het schilderijtje van mijn wezen, mijn gelaat grondig laten restaureren van jarenlang vuil. Jij hebt er Jouw gezicht in uitgetekend, daar waar Jij verblijf houdt, diep in mij. Wanneer krijg jij het klaar om Jouw beeltenis in mijn wezen weer van blijdschap te laten stralen in dat verfrissend, opspattend bronwater, daar diep, heel diep in mij verborgen?
Kom, trek me naar binnen, blijf kloppen aan de poort want ook mijn oren zijn doof geworden, blijf schijnen in de nacht want de blindheid van mijn ogen is bijna totaal.
Kom, delf op mijn ware gelaat, maak mij mooi, maak van mij Jouw liefste mens, ik kan niet meer zonder Jou, Jij die woont in mij, opborrelende Minne - kracht wassend water dat leven doet. Kom, leef je uit in mij.
Het interesseert me niet wat jij doet voor de kost. Ik wil weten waar jij van hunkert en of je durft te dromen van dát waar je hart naar uit gaat.
Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het riskeert om voor gek te staan om je liefde te zoeken, je dromen, het avontuur om levend te zijn.
Het interesseert me niet wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik wil weten of je contact hebt gemaakt met je diepste verdriet, of je de uitdaging van het leven aangaat of dat je je terugtrekt om je te beschermen tegen angsten en pijn. Ik wil weten of je bij pijn kunt blijven, mijn pijn of die van jou, zonder iets te willen verstoppen, het minder te laten worden of er van weggaan.
Ik wil weten of je bij plezier kunt blijven, mijn plezier of dat van jou, of je wild kunt dansen en de extase kunt toelaten, tot in de toppen van je vingers en je tenen, zonder ons tot voorzichtigheid te maken, of ons aan onze menselijke beperkingen te herinneren.
Het interesseert me niet of het verhaal wat je mij vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen door eerlijk te zijn aan jezelf, beschuldigingen weerstaan en trouw blijft aan je eigen ziel. Ik wil weten of je loyaal bent en daardoor betrouwbaar. Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, zelfs als niet elke dag even mooi is.
Of je alles wat zich aandient kunt zien als een bron van leven. Ik wil weten of je kunt leven met mislukking, die van jou of die van mij en evengoed op je stuk blijft staan en YES schreeuwt tijdens 'n volle maan.
Het interesseert me niet waar je leeft of hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je na een nacht vol zorgen en vertwijfeling, moe en gekneusd tot op het bot, doet wat gedaan moet worden voor de kinderen.
Het interesseert me niet wie je bent of hoe je hier gekomen bent. Ik wil weten of je samen met mij blijft staan als het er echt op aan komt en niet terugdeinst.
Het interesseert me niet waar of bij wie je gestudeerd hebt. Ik wil weten wat jouw diepe innerlijke motivatie is als al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf,en of je oprecht houdt van het gezelschap waarmee je samen bent op stille momenten.
Er was eens een wedstrijd voor kikkers. Het doel was om de top van een zendmast te bereiken . Vele mensen verzamelden zich om ze te zien en ze toe te juichen. De wedstrijd startte. De mensen geloofden eigenlijk niet dat de kikkers de top zouden bereiken. Alle opmerkingen die men hoorde waren als de volgende: "Belachelijk !!! Ze komen er nooit!" De kikkers raakten een voor een ontmoedigd, behalve eentje dat verder klom en de commentaren gingen verder: "... Echt niet de moeite !!! Ze komen er nooit!..." En de kikkers gaven zich een na een gewonnen, behalve eentje dat, tegen alle opmerkingen, in doorzette Op het einde gaven ze allen op, uitgezonderd dat ene kikkertje dat, eenzaam en ten koste van een enorme inspanning, de top bereikte. De andere kikkers, stomverbaasd, wilden weten hoe ze het had aangepakt. Eentje benaderde haar om haar te vragen hoe ze er in geslaagd was haar doel te bereiken.
It doesn't interest me what you do for a living. I want to know what you ache for, and if you dare to dream of meeting your heart's longing.
It doesn't interest me how old you are. I want to know if you will risk looking like a fool for love, for your dreams, for the adventure of being alive.
It doesn't interest me what planets are squaring your moon. I want to know if you have touched the center of your own sorrow. if you have been opened by life's betrayals or have become shriveled and closed from fear of further pain!
I want to know if you can sit with pain, mine or your own, without moving to hide it or fade it or fix it.
I want to know if you can be with joy, mine or your own; if you can dance with wildness and let the ecstasy fill you to the tips of your fingers and toes without cautioning us to be careful, be realistic, or to remember the limitations of being human.
It doesn't interest me if the story you're telling me is true. I want to know if you can disappoint another to be true to yourself; if you can bear the accusation of betrayal and not betray your own soul. I want to know if you can be faithful and therefore be trustworthy.
I want to know if you can see beauty even when it is not pretty every day, and if you can source your life from God's presence.
I want to know if you can live with failure, yours and mine, and still stand on the edge of a lake and shout to the silver of the full moon,"Yes!"
It doesn't interest me to know where you live or how much money you have. I want to know if you can get up after the night of grief and despair, weary and bruised to the bone, and do what needs to be done for the children.
It doesn't interest me who you are, how you came to be here. I want to know if you will stand in the center of the fire with me and not shrink back.
It doesn't interest me where or what or with whom you have studied. I want to know what sustains you from the inside when all else falls away.
I want to know if you can be alone with yourself, and if you truly like the company you keep in the empty moments !
Valentine's Day is a day of love Where love is as bright as the sun We share kisses, and even a hug With people we call our loved ones Unrequited love is oh! so harsh When the one you love doesn't love you You feel you're left standing in the dark Wishing this reality were untrue Well that's why Valentine's Day is so great It encourages you to show you care It makes you just wanna say I love you and will always be there I once loved someone in this way And I was encouraged on Valentine's I went up to him, just to say I would like you to be mine
Een klein berichtje achter laten in het gastenboek is als een klein geschenkje
en kleurt misschien de dag.
~Vlinderke~
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
