Corrie was mijn lievelingsvriendin door dik en dun We leerden elkaar kennen in gelijksoortige omstandigheden. Knokten ieder voor haar eigen herstel hervonden onze kracht Alleen had Corrie een zuurstoftekort ziekte en al was zij al 10 jaren eerder in de terminale fase ze bleef doorknokken tot het echt niet maar kon.
Een mens die altijd alleen de positieve dingen van het leven zag en eruit trok wat nodig was om vrolijk en sterker te worden Nooit heb ik ook maar één keer horen mopperen nooit iets van ellende en verdriet Alleen bij haar kon de stilte spreken we kenden elkaar als één van ons twee even niets van de ander hoorde dan wist je gewoon ze knokt ergens mee dat wil ze zelf een plaats geven en nadien hoorden we dan wel van elkaar hoe het opgelost werd soms kan pijn en verdriet te zwaar zijn en heb je die stilte even nodig om vervolgens weer vol moed door te kunnen gaan Zij was de enige waarbij ik nooit iets of mijzelf hoefde uit te leggen Heerlijk om haar later weer te ontmoeten aan de overkant van de regenboog Corrie Ik mis je en ben blij je ooit te hebben mogen meegenieten
