Ineens was je daar,zo lief zo zacht. Je fonkelende oogjes grepen mijn aan. In het geniep kwam je even kijken. Je dacht...wat was dat nou ; al dat gerammel om die ene deur, even keek je om de deur.
En flop! iets schoot ineens mijn hart "een pijl? Het was iets warm's en fijn, iets die mijn hartje verwarmde met jou leuke snoet. Ik gooide mijn armen in de lucht. Nam je op,en knuffelde je zo hartstochtelijk, wij vonden het zo reuze-fijn,jij dankte mij met je natte snoet op mijn mond. En wij zworen voor altijd in het leven samen te blijven.
Getekend het vrouwke
Lekker knuffelen "snufsnuf"
Zeg die flits doe raar zunne "wafwaf"
Allemaal plaatjes van de Labrador Retriever's En dat zijn er een hoop.......
GESCHIEDENIS De moderne Labrador Retriever is niet afkomstig uit Labrador, Canada, maar uit Newfoundland voor de kust van Labrador. De voorloper van de Labrador, die beter bekend was als de Lesser Newfoundland, is verdwenen, maar niet nadat hij een grote invloed op de huidige Labrador heeft gehad. Niemand weet precies waar deze hond vandaan komt, of uit welke honden hij is ontstaan. Maar hij leefde zeker al in het begin van de 19e eeuw in deze streken. Hij werd gebruikt als apporteur, waarbij hij het ijskoude water in ging om vissers te helpen en vogels binnen te halen. Hij heeft een sterk, compact lichaam en een korte, vettige, waterafstotende vacht.
Vissers en handelaars namen de 'Labrador' mee naar Engeland, waar hij al snel populair werd als jachthond. Later in de eeuw liep het aantal in Engeland en Newfoundland, door een zware hondenbelasting en quarantainemaatregelen, terug. Voor hij definitief verdween, werd het ras gered door inkruising van verschillende andere retrievers. Om de eigenschappen van de Labrador niet verloren te laten gaan, werd een rasstandaard opgesteld en de praktijk van het door elkaar fokken van verschillende retrievers aan banden gelegd. Er werden rasverenigingen opgericht en sinds die tijd hadden Labrador Retrievers veel succes in veldwedstrijden en op shows.
Door de combinatie van gelijkmatig temperament, sterk lichaam en werklust is de Labrador een veelzijdig, populair ras. Hij werkt als speur-, therapie-, geleide- en sociale hond, maar zijn talent ligt ook op het vlak van gezelschapshond. Niet voor niets is hij enorm populair, ook bij kinderen.
IDEALE RASKENMERKEN Schofthoogte: reuen 56 tot 57 cm, teven 54 tot 56 cm.
Vacht en kleur: kort, dik, recht, hard. Zwart, geel (lichtcrème tot vosrood), lever- of chocoladekleurig.
Hoofd: brede schedel met een rechte snuit; middelgrote, zwarte of bruine ogen; niet grote, dicht langs het hoofd afhangende oren.
Staart: middellang, dik, vrolijk gedragen.
De Labrador Retriever
Over Mijn Hond Rocky
24-06-2006
Een mop (Baziel)
Baziel moest naar Brussel bellen. Aan de andere kant zei de telefoniste: 'J'écoute'. 'Ik ook', antwoordde Baziel, ' 'k hen zelfs stief koed '.
Zei de dokter: ' Baziel, gij hebt gij zeker dikwijls dorst? ' ' Ba neen 'k meneere den dokteur ', antwoordde hij, ' 'k en loaten ik dat nooit zo verre kommen '.
Toen Baziel thuis kwam vroeg Zulma: ' Hoeveel heb je d'er nu weer gedronken? ' Baziel: ' Zulma, 'k gon ik ip café vor e pientje te drinken en nie vo te leren tellen '.
Baziel zag een pastoor met een 'col romain'. ' Wa wil da zeggen, zo'n averechtse col? ' vroeg hij. ' Dit wil zeggen dat ik Vader ben ' antwoordde de priester. ' 'k Zien ik ook voder ', zei Baziel, ' mo'k dragen ik mien kol nie averechts. ' ' Ja maar ', lachte de pastoor, ' ik ben Vader van duizenden '. Zei Baziel: ' Zoe je ton nie beter je broek averechts andoen? '
Zulma lag op sterven. De verpleegster had een brandende kaars in haar handen gestopt. Zei Baziel: Zulma, os je wil dood goan, je zoed er beter e gedacht van maken, want anders go je nog je' n pooten verbranden .
Baziel liep zo zat als een kanon door de nacht. Hij strompelde van lantaarnpaal tot lantaarnpaal. Aan een late voorbijganger vroeg hij: Menere, zoe je e ki kunnen tellen hoeveel buulen da'k ip m'n voorhoofd hèn? Drie » antwoordde de voorbijganger. 't Is goed zei Baziel, nog twee lanteirens en 'k zien thuus
Baziel moest naar Brussel bellen. Aan de andere kant zei de telefoniste: 'J'écoute'. 'Ik ook', antwoordde Baziel, ' 'k hen zelfs stief koed '.
Zei de dokter: ' Baziel, gij hebt gij zeker dikwijls dorst? ' ' Ba neen 'k meneere den dokteur ', antwoordde hij, ' 'k en loaten ik dat nooit zo verre kommen '.
Toen Baziel thuis kwam vroeg Zulma: ' Hoeveel heb je d'er nu weer gedronken? ' Baziel: ' Zulma, 'k gon ik ip café vor e pientje te drinken en nie vo te leren tellen '.
Baziel zag een pastoor met een 'col romain'. ' Wa wil da zeggen, zo'n averechtse col? ' vroeg hij. ' Dit wil zeggen dat ik Vader ben ' antwoordde de priester. ' 'k Zien ik ook voder ', zei Baziel, ' mo'k dragen ik mien kol nie averechts. ' ' Ja maar ', lachte de pastoor, ' ik ben Vader van duizenden '. Zei Baziel: ' Zoe je ton nie beter je broek averechts andoen? '
Zulma lag op sterven. De verpleegster had een brandende kaars in haar handen gestopt. Zei Baziel: « Zulma, os je wil dood goan, je zoed er beter e gedacht van maken, want anders go je nog je' n pooten verbranden ».
Baziel liep zo zat als een kanon door de nacht. Hij strompelde van lantaarnpaal tot lantaarnpaal. Aan een late voorbijganger vroeg hij: « Menere, zoe je e ki kunnen tellen hoeveel buulen da'k ip m'n voorhoofd hèn? » « Drie » antwoordde de voorbijganger. « 't Is goed » zei Baziel, « nog twee lanteirens en 'k zien thuus
Baziel, je kiek zo rare. Wa schilt er? » Baziel: « 'k Hen juuste e boekstje gelezen met e gheel triestig ende ». Zulma: « En waffer boekstjie is da? » Baziel: « Ons spoarboekstjie ».
Reacties op bericht (0)
Jij met die schitterende ogen jij met die zachte huid en amadel zoetige geur,rondom je.
Iedere ochtend een groet iedere dag opnieuw.
Niemand weet hoeveel ik van je hou niemand kan zich inbeelden wat jij voor mij betekend
Al blijf jij mijn enige hartendiefje die ooit mijn hartje met je enige snoetje veroverde.
Jij met die zonnige blik die blijf voor eeuwige in mijn hart en mijn enige ware kameraad.
