xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De tempel West - Kreta
De man aan het tafeltje naast ons zat ons al een hele tijd te bekijken. Al waren zijn blikken vooral op de benen van mijn vriendin gericht. Die droeg een mini-jurk en trok daardoor steeds weer de aandacht. Niet dat me dat uit jaloezie stoorde, maar ik voelde me niet altijd veilig op de afgelegen plaatsen die we bezochten. Ik vond dat we te veel vreemde gedachten naar ons toetrokken. Het was haar echter wellicht om de kick te doen, want ze wou toch met haar jonge benen bloot. Het is hier ook zo warm .verdedigde ze zich steeds weer. Er was dus geen zeggen aan.
You go temple zei de man aan het tafeltje en hij zwaaide nonchalant met zijn arm naar de berg boven het dorp. We wisten geen van beiden dat er in dat verloren gat een tempel stond en keken elkaar dan ook verwonderd aan. Hij moet dat gemerkt hebben en zei prijzend Beautifull temple. You go. Ik had er geen zin in . Ik vertrouwde het zaakje niet echt. Hij leek me een zonderling met zijn verwilderde baard die zijn gezicht overwoekerde. Bovendien wat het middag en snikheet. You look temple with me drong hij aan. Het klonk voor mij nogal autoritair in de horen , maar mijn vriendin vond de toon eerder uitnodigend. Kortom, na nog wat gehakketak met de nodige gebaren, volgden we de man door het stoffige dorp dat door alle levende zielen verlaten leek.
We probeerden zoveel mogelijk het lommer te pakken terwijl we door de olijfgaarden naar de berg liepen. De zon sloeg ons immers met haar grootste hamer. Aan de voet van de berg waren we wat blij dat we het bos in konden. Het was daar toch ietsjes koeler . De man leek geen last van de hitte te hebben en liep maar door . Hij zei geen woord meer, keek zelfs niet om. Wij volgden hem stil sudderend in ons zweet over het smalle pad dat wild kronkelend de hoogte zocht en splitste en nog splitste. Alsof het tegen de berg was gesmakt. Er leek geen einde aan te komen.
wordt vervolgd.
|