Het relaas van een zwerver Dit blog gaat over de ontmoetingen, belevenissen, bespiegelingen, dromen en fantasie van zwerver 'Mizar' Alles uit een leven geplukt.
Let wel : Niet alles wat je hier te lezen krijgt is waar gebeurd. Veel is gefantaseerd, geromantiseerd . Non fictie en fictie geven hier elkaar de hand. Zowel de personen als de omstandigheden zijn aangepast. Ook de zwerver is een fictieve figuur die af en toe wel even in mijn lichaam kruipt. Eventuele gelijkenis met personen kan voorkomen , maar is als fictie te beschouwen. Niets wat hier geschreven staat is kwetsend bedoeld .
Mag ik je verder veel leesgenot wensen .
(Uw reacties zijn wel de beste beloning voor mijn werk.)
Met dank en vriendelijk groeten
Hugo en Mizar
10-01-2006
tik tik tik deel 1 onrust
tik tik en tik deel 1 onrust
Beneden in de woonkamer ging het droge getik maar door . Tussen de slagen door hoorden we het gepiep van het vliegwiel en af en toe het gesakker van vader. Mijn broer en ik lagen al lang in bed en nog stopte de helse machine niet . Het leek wel of ze op hol geslagen was en steeds maar sneller begon te lopen.
Ook ma lag er waarschijnlijk naar te luisteren. Op een gegeven moment stond ze op , liep de trap af en ging de woonkamer in. Het getik hield nu even op . We hoorden een korte woordenwisseling, maar wat er gezegd werd konden we boven in onze slaapkamer, niet verstaan. Wellicht was het ook voor haar genoeg, want nogal hard sloeg ze de deur dicht, kwam opnieuw de trap op en dook alleen in het echtelijke bed.
Het getik veroverde ondertussen stap voor stap ons hoofd en onderdrukte daar alle andere geluiden. Tik tik tiken tik tik tik. Versuft kropen we dieper onder de dekens en stopten met de handpalmen onze oren toe. Veel hielp dat wel niet , maar na een tijdje wist de zandman ons gelukkig toch tussen de dekens te vinden.
tik tik tik en tik tik tik
wat volgt lees je op een andere dag lig er niet van wakker !!
Het was vroeg dag. De zon strooide reeds gul haar zomerse warmte over de polder. Vader lag nog in bed, al was het zijn tijd om op te staan. Beneden hoorden we moeder de ketel op het vuur zetten en de tafel dekken. Flodder, onze hond , blafte aan het hek naar boer Jules die op zijn fiets over de kasseien hobbelend naar het veld reed. De oude man , die de ziekte van Parkinson had, schudde als een bloemzeef . Toch kon hij zich wonderwel recht houden op de ronde steenweg. Het begin van een dag als een andere zul je zeggen, maar toch was dat niet zo.
Met de slaap nog in onze ogen liep ik met mijn broer de trap af. Maar toen we de eetkamer binnenstapten waren we wel goed wakker. Onze kijkers vielen daar open van verbazing . Het lage plafond hing immers vol met vliegers. Nu dacht je wellicht dat het om enkele exemplaren ging . Maar neen ! We telden er wel zeventien. Allen met een duimspijker in het plaaster vastgeprikt. De eetkamer leek wel een schietkraam op de kermis. Versteld en met open mond bewonderden we dekleurrijke vlinders die vader tijdens de nacht had gestikt. We glunderden.
Onder dit bonte eskadron lag echter een slagveld. De naaimachine ,een oude Singer met voetplank en vliegwiel , stond verslagen midden honderden lappen stof. De restanten van schorten, lakens, jurken en hemden lagen op de grond verspreid. Ook de gebroken stokjes, eindjes touw, rondsels , naalden en de schaar hadden blijkbaar meegestreden. Ma kwam op dit slagveld en trok een droef gezicht. Ze was bijzonder zwijgzaam. Stil plaatste ze de kroes warm water, het spiegeltje en de scheerborstel op de kop van de tafel. Het leek wel een offer aan de goden om deze na dit onheil opnieuw gunstig te stemmen. Vader kwam de trap af.
De wind zat goed die dag . Niet te hard en ook niet te stil blies hij droogjes uit het oosten. Alle wolken had hij al een paar dagen van tevoren verjaagd. De hemel hing er nu leeg en blauw bij en wachtte tot er nog wat gebeuren ging.
In een stoet stapten een groep kinderen opgewonden door het dorp. Het waren de leerlingen van het vijfde , het zesde, het zevende en het achste leerjaar, in totaal met wel zeventien . Elk droeg een vlieger , een pakje met boterhammen en velen hadden ook een blikken pul met koffie of gewoon pompwater mee. Vader had immers de klas beloofd om die dag te gaan wandelen . Dit als praktisch onderdeel van de les natuurkunde. J
Ik was een van die zeventien en droeg een vlieger met bloemenmotief . Zoiets vergeet je immers nooit . Het ding was gemaakt uit een katoenen kinderlakentje dat in ons gezin van vier al ruim zijn dienst had bewezen . Iedere leerling bracht eerder van thuis een lap stof mee en vader maakte er de vliegers van. Al gebeurde dat met enige moeite, want soms zat er al te veel sleet op de stof en dan scheurde het stikwerk met het nodige gesakker van vader.
De weide van boer Franssens werd onze aerodroom. Een voor een werden de vliegers in de lucht getrokken . Aanvankelijk was er nogal wat verwarring en vader had behoorlijk de handen vol om de zaak onder kontrole te krijgen. Na een paar uurtjes en met de juiste aanwijzigen schommelden echter alle vliegers vrolijk in de lucht. Eentje vloog zelfs over het dorp en de kerktoren en nog veel verder (echt waar*).Je kon hem niet meer zien . Enkel door de zachte rukjes aan het touw wist je dat hij nog vloog . Ieder kind mocht de lijn even vasthouden en Frans De Smidt werd er met de fiets op uitgestuurd om te zien waar hij precies hing.
Toen ieder het vliegen in de vingers had, ging de meester bij de lunchpakketjes, in het gras zitten. Wat heeft uw moeder tussen uw boterhammen gelegd . riep hij naar Romain , de jongen die als enige in het achtste leerjaar zat. Hij nam onderwijl een snede brood met smout van het bruin papier dat naast hem open lag, beet en zat daar in de polder gewoon met een zalig gevoel van het hele spektakel te genieten.
Als je me vraagt een getal te kiezen van 1 tot 10 dan kies ik nog steeds de 8. Al heel mijn leven lang. Ook al heeft het me bij de loting nooit veel geholpen en ben ik er niet rijk van geworden, het blijft mijn favoriete cijfer.
Ik zat me nu af te vragen waarom ik dat cijfer als kind verkoos en waarom het me al die jaren zo in zijn greep hield. En nu weet ik het.
In de tijd, toen de mens nog met de griffel op de lei schreef , had ik alle moeite om door het lastige bochtenwerk van de acht te geraken. Steeds opnieuw en opnieuw maakte ik stuurfouten en vloog krassend de bocht uit. Toen het me dan toch eindelijk lukte, glunderde ik als de winnaar van een grand prix. Maar zoals ik al eerder zei, veel prijzen heb ik er niet mee gewonnen. Hoogstens een paar knikkers en een stukje chocolade. Misschien moet ik toch maar de 4 of de 6 eens proberen .
