Het was vroeg dag. De zon strooide reeds gul haar zomerse warmte over de polder.  Vader lag nog in bed, al was het zijn tijd om op te staan. Beneden hoorden we moeder de ketel op het vuur zetten en de tafel dekken. Flodder, onze hond , blafte aan het hek naar boer Jules die op zijn fiets over de kasseien hobbelend naar het veld reed.  De oude man , die de ziekte van Parkinson had, schudde als een bloemzeef . Toch kon hij zich wonderwel recht houden op de ronde steenweg. Het begin van een dag als een andere zul je zeggen, maar toch was dat niet zo.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Met de slaap nog in onze ogen liep ik met mijn broer de trap af. Maar toen we de eetkamer binnenstapten waren we wel goed wakker.  Onze  kijkers vielen daar open van verbazing . Het lage plafond hing immers vol met vliegers.  Nu dacht je wellicht dat  het om enkele exemplaren ging . Maar neen ! We telden er wel zeventien.  Allen met een duimspijker in het plaaster vastgeprikt.  De eetkamer leek wel een schietkraam op de kermis.  Versteld en met open mond  bewonderden we de kleurrijke vlinders die vader tijdens de nacht had gestikt.  We glunderden. 
 

Onder dit bonte eskadron lag echter een slagveld. De naaimachine ,een oude Singer met voetplank en vliegwiel , stond verslagen midden honderden lappen stof. De restanten van schorten, lakens, jurken en hemden lagen op de grond verspreid. Ook de gebroken stokjes, eindjes touw, rondsels , naalden en de schaar hadden blijkbaar meegestreden.  Ma kwam op dit slagveld en trok een droef gezicht. Ze was bijzonder zwijgzaam.  Stil plaatste ze de kroes warm water, het spiegeltje en de scheerborstel op de kop van de tafel.  Het leek wel een offer aan de goden om deze  na dit onheil opnieuw gunstig te stemmen.  Vader kwam de trap af.

wordt vervolgd