Ergens ver weg hoorde ik gehamer dat echter  niet in mijn droom paste. Verwonderd opende ik de ogen en keek in een verduisterde kamer.  Waar was ik ?   Droomde ik ?    Naast me werd er op de deur geklopt.   ‘Laat me slapen’ sufte ik en bleef nog even soezen. Opnieuw werd er  geklopt.  Nog loom kroop ik het bed uit, opende de deur en vroeg wat er gaande was.

Voor me stond een sjofele kerel in maatpak, met lederen aktetas en gelakte schoenen. De man bekeek me met de ogen van een uil, doch zei geen woord .  ‘Foert’ dacht ik , sloot de deur en stapte terug in het bed.  De bezoeker was het daar blijkbaar niet mee eens en bonkte nu in alle hevigheid.  Het leek wel een deurwaarder.  Het kaartje ‘Do not disturb’ viel ervan op de grond. 

Kwaad sprong ik recht en opende opnieuw de deur, maar kreeg nu geen kans om wat te zeggen.  De engelsman talmde niet langer en liep langs me de kamer in.  ‘You are in my room’ tierde hij . Ik stond perplex.  De woorden drongen echter niet onmiddellijk tot met door.  Ik wees nog naar het nummer op de openstaande deur, maar verstijfde omdat ik daar 334 ontwaarde.  Een verdiep te laag verdomme !

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Met een ruk trok de man het beddengoed van het bed . Liep de badkamer in en keek daar gejaagd rond alsof ik wat van hem gestolen had. Door de deuropening zag ik wat vrouwenkleren op een kapstok hangen en ik begreep zijn commotie. De man bleef uitzinnig jammeren terwijl ik me verlegen, in mijn onderbroek, probeerde wit te wassen.  Maar hij negeerde mijn excuses  en bleef maar ijsberen.  

Hulpeloos nam ik de  telefoon en vroeg de receptie om de manager langs te sturen. Het lot stond echter niet aan mijn kant,  want ondertussen was ook daar de shift gewisseld en het werd nog een hele bedoening voor ik  te laat aan mijn eigen nachtshift kon beginnen.

einde.