Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Wichelen is een plaats en gemeente in de Denderstreek en het Scheldeland in de provincie Oost-Vlaanderen in Belgiė. De gemeente telt ruim 11.000 inwoners, die Wichelaars worden genoemd. Wichelen ligt aan de Schelde. In het eigen dialect wordt de plaatsnaam als "'wiχəln" (Wiecheln) uitgesproken. De gemeente bestaat sinds 1977 naast Wichelen zelf nog uit de deelgemeenten Schellebelle en Serskamp. Wichelen en Schellebelle liggen aan de Schelde; Serskamp ligt iets meer zuidwaarts. Vroeger behoorde ook Schoonaarde tot Wichelen, maar in 1873 werd het bij koninklijk besluit afgesplitst van Wichelen. Dit gebeurde vooral op aandringen van de inwoners van de wijk Eegenen, die opzagen tegen de verre verplaatsingen naar de hoofdkerk in Wichelen.
De start van deze wandeling was in De Meander. De wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen.
Genieten in het mooie natuurgebied van de Bergenmeersen en langs de bloeiende Scheldeboorden. Rustige, landelijke wegen en uitgestrekte groene velden ontdekken via trage wegen.
Vandaag ging ik naar Oudenaarde om er deel te nemen aan de Ronde van Vlaanderen.
Oudenaarde (Frans: Audenarde) is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De stad ligt 30 km ten zuiden van Gent en telde op 1 januari 2021 31.650 inwoners, die Oudenaardenaren of Oudenaardisten worden genoemd. Eertijds was de stad in heel Europa bekend om haar wandtapijtenproductie, een nijverheid die haar bloeiperiode meemaakte in de zestiende eeuw, maar nog bleef voortduren tot in de achttiende eeuw. Vandaag wordt de stad weleens de parel van de Vlaamse Ardennen genoemd. De start was vanuit de Qubus. De wandelaars konden uit een 6tal afstanden kiezen van 6km tot 42km. Er waren 2 afstanden (21-27km) die je via een shuttledienst tot in Kerkhove bracht om daar de tocht aan te vangen waarbij je 3 heuvels te verwerken kreeg(Kwaremont-Patersberg en de Koppenberg). met dit warm weer verkoos ik de 18km te wandelen die toch bijna 20km was te wandelen.
Alle afstanden wandelen achter het station om wat verder door het Liedtspark te gaan. De 6km gaat langs de mooie vijver van het park en door het centrum van de stad. De andere afstanden gaan de Schelde over en wandelen langs de jachthaven naar Leupegem. Via de tunnel gaat het naar de rustpost Oudenaardse betoncentrale. De 18-35 en 42km gaan nu langs de Schelde , en een oude scheldearm wordt een lange tijd gevolgd. Ze bereiken iets verder hun rustpost te Melden. De grootste afstanden (35-42) gaan een lus maken richting de Koppenberg. De 18km keert nu kort langs een rustig baantje terug naar de rustpost OBC. Na de 2°maal gaan de afstanden12-18km langs de andere kant van de Schelde richting het Speibos. We moeten de Schelde over, en aan de Meerspoort komt ook de kleinste afstand erbij en gaan tenslotte naar het einde van de tocht via enkele paadjes en de stationsparking. Ik had toch iets meer van deze wandeling verwacht.
De stadstuintjes Het Liedtspark Zicht vanop de brug richting centrum Tot aan de rustpost was het niet veel zaaks, bijna alles was door de straten tot aan het industrieterrein in Leupegem. Hier verliet ik voor de 1°maal OBC. Men moest nu deze Scheldearm volgen tot in Melden, dus meer dan 3km langs het jaagpad.
Hier een zicht op Melden.
De kerk van Melden, hier verlieten de grootste afstanden en gingen dan richting de 3 heuvels om dan later terug te keren naar de rustpost Het enigste paadje die we kregen om terug naar OBC te gaan , de rest was asfalt en beton. Gelukkig kregen we af en toe nog een mooi zicht richting de Koppenberg.
Hier een versierde gevel.
Nog een zeldzaam zicht op de Vlaamse Ardennen.
Op de terug weg naar de startzaal moest men de andere kant van de Schelde volgen. Zicht op de kerk van Oudenaarde Het enige stukje groen die ik op de 18km kreeg.
Het 't Spei ligt net buiten het centrum van de stad, op het grondgebied van de deelgemeenten Oudenaarde, Bevere en Leupegem. In 1988 werd in het kader van de actie 'Plant een bos' een gemengd loofbos aangeplant van ruim 3 ha. Verschillende plaatselijke scholen werden bij deze aanplant betrokken. De actie werd bekroond door de Koning Boudewijnstichting. In 1997 werd een lokale werkgroep opgericht om het gebied verder te ontwikkelen en de optie genomen om een natuureducatieve zone uit te bouwen. In 1998-1999 werd een bomen- en struikenleerpad aangeplant: 38 verschillende boomsoorten en 24 verschillende struiksoorten werden onder de vorm van een determinatiesleutel op basis van de bladkenmerken langs een parcours uitgeplant. In het gebied is bijzondere aandacht besteed aan de zogenaamde Kleine Landschapselementen (KLE), door het aanplanten van gemengde knotbomenrijen, kaphagen, gemengde hagen en gemengde houtkanten. Hierbij werd gebruik gemaakt van streekeigen beplanting. De aanplantingen zijn gesitueerd in de buitengrenzen van het gebied. De niet beplante zone wordt ontwikkeld tot grasland met verspreid enkele ruigtes, struikengroepen en solitaire bomen. Het grasland krijgt sedert 1999 een natuurgericht maaibeheer, waarbij 2 maal per jaar wordt gemaaid met afvoer van het maaisel. 't Spei is toegankelijk van zonsopgang tot zonsondergang. Enkel wandelaars worden toegelaten, rijwielen blijven buiten het gebied. Er mag enkel gewandeld worden op de aangeduide wandelpaden. Uit veiligheidsoverwegingen kunnen tijdens het uitvoeren van beheerswerken gedeelten van het gebied gesloten worden voor bezoekers.
het laatste stukje groen alvorens men terug door de straten van Eine gingen tot de startzaal. Men kon zeker heel wat meer uithalen qua natuur voor deze tocht.
Vroeg uit de veren, want het ging heel warm worden, reed ik naar Kalken waar de wandelclub uit Merelbeke er hun Kalkense Meersentocht hielden.
Kalken is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Laarne. Oude vermeldingen van de plaats gaan terug tot 1170 en 1213 als Calkine. Later vindt men de vormen Kalkine, Calckene, Kalkene, Calcken en vanaf 1937 ten slotte Kalken. Volgens Maurits Gysseling vindt de benaming Kalken zijn oorsprong in het woord Kalekinion, wat zoveel betekent als nederzetting in de bocht van een rivier, of meander. Die rivier is in dit geval de Schelde.De parochie ende heerlijkheid van Kalken hoorde tot 1228 toe aan de heren van Dendermonde. Via de heren van Zottegem en de heren van Massemen verkreeg het stamhuis van de Vilains in de vijftiende eeuw door aanhuwelijking de heerlijkheid en behield ze die tot aan het einde van het ancien régime. Kalken vormde samen met Zele, Hamme, Berlare, Overmere, Uitbergen, Laarne, Grembergen, Moerzeke, St-Gillis-Zwijveke-Denderbelle, Baasrode, Lebbeke, Opwijk, Wetteren en Schellebelle het Land van Dendermonde. Die dorpen stonden onder het gezag van het Leenhof van Dendermonde en van haar Hoofdschepenbank, de schakel tussen het dorpsbestuur en de overheid van het land. Het Kalkense bestuur diende in eerste instantie verantwoording af te leggen aan enerzijds de heer van de heerlijkheid van Kalken en anderzijds aan de Hoofdschepenbank van Dendermonde. De relatie Hoofdschepenbank - plaatselijke schepenbank was vooral van contributionele aard. Kalken omvatte de heerlijkheid Kalken, het laatschap van Nonnenbos (Nieuwenbos, ten noorden van Kalken op de wijk Beervelde) en de heerlijkheid van de Nieuwe Gaver (in het noordwesten van Kalken). Raveschoot, dat bestuurlijk en rechterlijk afhing van Wetteren voor de periode 1228-1806, werd omgeven door Kalken. In 1921 werd 410 hectare van het grondgebied afgestaan om deel uit te maken van een nieuw gevormde gemeente Beervelde. In 1977 fuseerde Kalken met Laarne.
De start was vanuit de Parochiezaal Breughel en de wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. De grootste afstand(30km) was geschrapt voor de hitte. Ik besloot de 18km te wandelen die in werkelijkheid bijna 20km was.
Ik moest eerst een lus maken richting Overmere en had dan in de startzaal een rust. Daarna moest men het parcours van de 12km volgen richting Uitbergen, waar de centrale rustpost was. Na de rust terug door de meersen en een stukje langs de Kalkense vaart om dan opnieuw de startzaal te bereiken.
Het te volgen parcours.
Op weg door de meersen
De zon begon al aardig warmte te geven. We kregen veel afwisseling
Mooie zichten De Kalkense meersenis een natuurgebied tussen Kalken, Overmere, Uitbergen, Schellebelle en Wetteren en is ruim 100 ha groot. Als een van de grootste overblijfselen van de Scheldemeersen vormt het een laaggelegen vochtig gebied in de voormalige overstromingsvlakte van de Schelde. Door het gebied loopt ook een oude Scheldearm, die bij een rechttrekking van de Schelde werd afgesneden.
Een jagende reiger
Ook de ooievaar liet zicht opmerken
Hier een overblijfsel van een V1.Op 24 december 1944, op kerstavond, viel een V-1 aan de Menneweg te Kalken. Hierbij verloren twee jongens, Roger Hoogewys (13) en Adolf Vereecken (8), het leven. Naast gewonden was er heel wat schade aan huizen en een fabriek. Bij graafwerken in 2014 werden resten van de vliegende bom gevonden. Ze werden verwerkt in een monument om de herinnering aan die dag levendig te houden Aandenken
Na de rust in de startzaal begon ik aan het vervolg van de wandeling, hier voorbij de kerk van Kalken.
Nu ging het richting Uitbergen via een uitloper door Schellebelle.
Ook nu terug veel natuur.
Af en toe een infobord. Hier op de dijk richting Uitbergen.
Na de rust bij de visvijver in Uitbergen, ging ik terug naar Kalken, wederom door de Meersen.
Prachtige zichten, heel dor
Volledig droog.De gebieden waren te nat om te voldoen als bouwgrond. Tot in de 19e eeuw werd hier turf ontgonnen. Zo ontstonden poelen die vogels aantrekken. Het is een aaneensluiting van de Kastermeersen (Wetteren), Broekmeers (Kalken), Springels (Wetteren), wijmeers (gecontroleerd overstromingsgebied Uitbergen), Molenmeers (Kalken), Scherenmeersen (Overmere) en Belham (aan de Bellebeek - Den Aard). Het bestaat uit nat grasland met grachten en poelen met rietkragen en knotwilgrijen rond een oude Scheldearm. Het gebied is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Schelde en Durme-estuarium van de Nederlandse grens tot Gent' Heel prachtig om er door te wandelen.
De wandelaar kon zich niet schuilen voor de zon, dus een hoofddeksel was aangeraden . Een zicht op Schellebelle
Hier enkele Galloway runderen die de schaduw opzochten.
Hier door Schellebelle.
Heel wat ganzen en meeuwen kwamen hier wat rusten.
Nog deze weg volgen en ik kwam terug aan de startzaal. Een prachtige natuurwandeling, zeker de moeite waard.
Vandaag stond Vinderhoute op mijn lijst om er een wandeling te maken. Vinderhoute is een dorpje in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en sinds begin 2019 een deelgemeente van Lievegem. Vinderhoute was een zelfstandige gemeente tot het begin 1977 met Lovendegem fuseerde. Het heeft een oppervlakte van 3,66 km² en telde op 1 januari 2002 1321 inwoners. Het dorp ligt iets ten westen van Gent, aan de kruising van het kanaal Gent-Brugge en de Ringvaart. De dorpskern bestaat uit laagbouw met relatief veel groen en enkele kasteeltjes. De Kale loopt door Vinderhoute.
De start van deze wandeling was aan het Gemeentelijk Sportterein. Ik was er vroeg en moest al een heel eind verder de wagen parkeren. Het beloofde een warme dag te zijn. Een natuurtocht door Vinderhoute met zijn kasteeldomeinen, groene natuurgebieden en door de Gentse natuurreservaten. Rustpost in het Landgoed de Campagne. Na iets te hebben gedronken besloot ik aan de wandeling te beginnen.
Ook deze wandeling was heel mooi en rustig. De wandelaars hebben veel natuur gekregen.
Na gisteren te hebben gewandeld in Zonnebeke, ging ik vandaag naar Grammene.
Grammene is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Deinze. Het is een landelijk dorp aan de Leie en de Oude Mandel, in Zandlemig Vlaanderen. Grammene werd voor het eerst vermeld in 1121, als Grimmine, wat zoiets als grimmig zou betekenen. De heerlijkheid Grammene behoorde in de 12e en 13e eeuw toe aan de familie Grammina; in de 14e eeuw Van Schuurvelde; eind 14e eeuw De Tolenaare; van 2e helft 15e tot 1e helft 17e eeuw De Beer; Vanden Heede (1e helft 17e eeuw) en de baronnen van Poeke in de 18e eeuw. Het patronaatsrecht van de kerk was in handen van de Sint-Baafsabdij te Gent. In 1855 werd de spoorlijn van Deinze naar Tielt aangelegd, welke vlak langs de dorpskern loopt. Tijdens de Duitse invasie van België in 1914 werd de burgemeester van Grammene door het Duitse leger gedood.(wikipedia)
De start was vanuit de zaal Leiezicht en de wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. Zeer landelijke en rustige wandeling, de natuur in. Langs vele nieuwe onverharde wegels naar het landelijke Wontergem.
Het parcours van de 20km die ik volgde
Mooie vergezichten
Veel afwisseling Op weg naar Wontergem
Zicht op Wontergem De kerk van Wontergem. Wontergem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Deinze sinds 1977. Wontergem ligt ten westen van Deinze zelf, tegen de grens met West-Vlaanderen, bij de Oude Mandel. De bevolking bestaat grotendeels uit landbouwers en forensen. Guido Gezelle heeft er een gedicht over geschreven. Wontergem werd voor het eerst vermeld omstreeks 1019-1030 als Guntrengem. In 1320 werd de naam Wontergem voor het eerst gebruikt. Wontergem maakte deel uit van het Land van Nevele. Naast diverse heerlijkheden had ook de Abdij van Drongen hier bezittingen. In 1905 vestigden zich hier de uit Dentergem afkomstige Zusters van Sint-Vincentius. Zij stichtten hier een school. Na onze stop in Wontergem moest de 20km hier een mooie lus maken. Lucien Buyse. Hier een aandenken van Lucien Buyse. Lucien Buysse (eigenlijk: Buyze) (Wontergem, 11 september 1892 – Deinze, 3 januari 1980) was een Belgisch beroepswielrenner van 1913 tot 1933. Zijn wielerloopbaan begon in 1914 toen hij in de Ronde van Frankrijk van start ging maar de eindstreep niet haalde. Na de Eerste Wereldoorlog kwam hij in 1919 weer terug in de Tour, maar stapte wederom onderweg af. Het jaar daarop behaalde hij wel een derde plaats in de klassieker Parijs-Roubaix. In 1923 reed hij de Ronde van Frankrijk wel uit en eindigde op een achtste plaats. In de edities van 1924 en 1925 reed hij in de Franse ploeg Automoto voor kopman Ottavio Bottecchia. Hij werd derde in 1924 en, na een heftige discussie met Bottecchia, tweede in 1925 achter de Italiaan. De Tour van 1926 was de langste in de geschiedenis (5745 km), met zeventien etappes van gemiddeld 338 km. Lucien Buysse - zijn broers Jules en Marcel waren ook in koers - nam in de tiende etappe de leiding door tijdens een geweldige sneeuwstorm op de Col d'Aspin in de Pyreneeën de aanval te kiezen, waardoor hij bijna een uur voor kwam te liggen op zijn kopman Bottecchia. Bottecchia stapte af en Buysse arriveerde in Parijs als winnaar.Lucien Buysse won in zijn loopbaan in totaal vijf Touretappes: een in 1923, twee in 1925 en twee in 1926. Ook zijn broers Marcel Buysse en Jules Buysse waren bekende wielrenners.;
Terug aangekomen aan de kerk van Wontergem. na de tweede rust, ging ik terug richting startzaal.
Een hele rustige wandeling met heel veel afwisseling.
Vandaag reed ik richting Zonnebeke, om daar deel te nemen aan een wandeling van de Drevestappers.
Zonnebeke is een Belgische gemeente in het zuidwesten van de provincie West-Vlaanderen, de streek die gekend is als de Westhoek. De gemeente omvat vijf deelgemeenten: Beselare, Geluveld, Passendale, Zandvoorde en Zonnebeke en telt ruim 12.500 inwoners. De plaatselijke bevolking spreekt van 'Zunnebeke'. De naam Zonnebeke komt van Sinnebeche. De eerste vermelding van Sinnebeche dateert van rond 1072. Dit staat in een oorkonde van de bisschop Drogo uit Terwaan. Hierin vraagt hij aan Fulpoldus, kastelein van Ieper, om in het reeds bestaande parochiekerkje een kapittel van drie kanunniken te vormen en te onderhouden. Hierdoor ontstond een klooster dat later zou uitgroeien tot de invloedrijke en machtige augustijnenabdij Zonnebeke. Iets verderop vestigde zich een benedictijnse vrouwengemeenschap, de Nonnenbosabdij. De godsdiensttroebelen dreven haar eind 16e eeuw tot een verhuis naar Ieper. De mannenabdij bleef zo'n goede 700 jaar het centrum van cultureel, bestuurlijk werk en economie van het dorpje, tot de Franse Republiek in 1797 alle kerkelijke goederen in beslag nam en verkocht. De paters werden daarna verbannen. Rond Zonnebeke hadden tijdens de Eerste Wereldoorlog heel wat gevechten plaats. In de deelgemeente Passendale bevindt zich het Tyne Cot Cemetery, de grootste Britse militaire begraafplaats ter wereld. In 2017 werd de Zonnebeke Church Dugout voor korte tijd voor het publiek opengesteld, een ondergrondse schuilplaats voor Britse soldaten onder de toenmalige kerk van Zonnebeke. Na de Eerste Wereldoorlog kwamen de gevluchte inwoners terug. De gemeente begon aan heropbouw. Architect Huib Hoste had er een groot aandeel in. Hij ontwierp namelijk de plannen van de Onze-Lieve-Vrouwekerk, maar ook de toenmalige gemeenteschool, de pastorij en een huizenrij in de Roeselarestraat. Architect Antoon Dujardijn uit Brugge tekende het gemeentehuis dat een heleboel vernieuwingen heeft meegemaakt. Hieraan gebeurden nog aanpassingen in 1975 en 1994 en kwam een nieuwe inkom met onthaal in 2011.
De start van deze wandeling was aan de feesttent. De wandelaars konden kiezen uit een 3tal lussen die elk nog eens was onderverdeeld in een lange of korte afstand.
Zomertocht langs autoluwe en onverharde wegen over een lichtgolvend parcours vanuit het gehucht Molenaarelst. Drie pittoreske, combineerbare lussen richting kasteeldomein, Polygoonbos en gehucht de Keiberg. Geniet even mee.
Prachtig domein om er te wandelen.
Kerk van Zonnebeke
Hoofdingang park Het vroegere conciërge woonhuis. De vijver bij het kasteel.
Zicht op het kasteel. Het Kasteel van Zonnebeke is een kasteel met bijbehorend domein, gelegen in de West-Vlaamse gemeente Zonnebeke aan Berten Pilstraat 5A. Het kasteel ligt op het domein van de voormalige Augustijnenabdij Zonnebeke, welke door het Franse bewind in beslag werd genomen en in 1797 verkocht aan handelaar J.B. Delaveleye, met uitzondering van de kerk. In de loop van de 19e eeuw werden de meeste abdijgebouwen gesloopt. Slechts de abtswoning en de abdijhoeve van 1671 bleven behouden. De abtswoning, in classicistische stijl, ging als kasteeltje fungeren. Het domein omvatte een park met vijver, een moestuin en een windmolen. De laatste was een omgebouwde duiventoren. In 1841 werd het domein gekocht door Emmanuel Iweins-Hynderick. In de tweede helft van de 19e eeuw werd het kasteeltje met een neogotische vleugel uitgebreid. Het park werd heraangelegd en er werd een neogotische muziekzaal gebouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden kasteel en domein verwoest. De eigenaars waren gevlucht naar Aubervilliers om in 1919 terug te keren en tijdelijk in noodwoningen te huizen. Omstreeks 1924 werd de herbouw aangevat, iets ten zuiden van de oorspronkelijke plaats, naar ontwerp van Théodore Raison. Het werd een bouwwerk in pseudo-Normandische stijl, waarbij gebruik werd gemaakt van bakstenen uit de steenfabriek van de schoonfamilie, en van stenen van de voorgaande bouwwerken. In 1982 werd het aangekocht door de gemeente Zonnebeke en tegenwoordig is het Memorial Museum Passchendaele 1917 erin gehuisvest. Het kasteel is omgeven door een park met bomen en een vijver, waarin zich een eilandje bevindt. De vijver wordt door de Zonnebeek gevoed. Het poortgebouw is van 1931 en werd in historiserende stijl uitgevoerd. Er is een conciërgewoning en een hengelhuisje nabij de vijver. Daarnaast zijn er diverse dienstgebouwen.
Prachtig gebouw.
Nog een aandenken uit WOII
Terug aangekomen aan de feesttent. Parcoursmeester en zijn rechterhand. Hier ben ik op weg richting Polygoonbos.
Ook deze lus was heel mooi.Het Polygoonbos, of Doelbos of Den Doel is een bos in de Belgische gemeente Zonnebeke. Het is na het Zoniënwoud het oudste domeinbos van België. Het bos is ongeveer 69 ha groot en ligt 1,6 km ten zuiden van het dorpscentrum van Zonnebeke. Net ten zuidwesten van het bos loopt de snelweg A19. Het Polygoonbos is Europees beschermd als onderdeel van het Natura 2000-gebied 'West-Vlaams Heuvelland'. Het bos bestaat vooral uit dennenbomen, de Corsicaanse den of zogenaamde Koekelareden, maar de laatste jaren zijn er ook loofbomen aangeplant. In de omgeving liggen nog verschillende andere, kleinere bossen, zoals het Reutelbos, Vijverbos, Nonnebossen en iets verder de verschillende bossen van de Gasthuisbossen.
Mooie zichten
Terug een hele mooie wandeling en het weer was ook heel goed.
Oost Vlaanderen wandelt: 33° Polder en Scheldetocht.
Weinig wandelingen vandaag, in Oost Vlaanderen kreeg Lebbeke de eer om Oost Vlaanderen wandelt te organiseren.
Lebbeke (Nederlandse uitspraak: [ˈlɛbeːkə]) is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen in de Denderstreek. De gemeente bestaat uit de deelgemeenten Denderbelle, Lebbeke zelf en Wieze. In 2021 telde Lebbeke in totaal 19.560 inwoners. De totale oppervlakte bedraagt 27,31 km². Lebbeke is de thuisbasis van de chocoladefabriek Callebaut.
De start van deze wandeling vond plaats in het OC De Biekorf. Er was al aardig wat volk toen ik aankwam. De wandelaars konden uit verscheidene afstand kiezen van 6 tot 50km. Ik ging voor de 32km. Deze wandeling ging voor enkele afstanden richting Wieze, en naar gelang de gekozen afstand ging die dan verder richting Herdersem en terug naar Wieze om dan finaal naar Lebbeke terug te keren.De 42 en 50km deden telkens een grotere lus. Het was heel goed wandelweer, dus ik begon er met de volle moed aan.
Dit parcours volgde ik. Het OC De Biekorf De kerk van Lebbeke en hier het stadshuis. Plezante versiering Veel variatie qua parcours
Zicht op Watertoren
Heerlijk wandelen, een licht briesje maakte het nog aangenamer.
Enkele zonnebloemen Aangekomen op het grondgebied Wieze. Wieze is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Lebbeke. Wieze ligt in de Denderstreek, aan de rand van de groene Dendervallei tussen Aalst en Dendermonde. Wieze, een dorp dat via een oude rivierarm met de Dender verbonden is, blijkt bewoond te zijn sinds de Gallo-Romeinse periode (vondst van een glazen wijnkruik, in een brandgraf uit de 1e of 2e eeuw en overblijfsels van bewoning, op de site Blaesveld (Bauwens-Lesenne, Bibliografisch repertorium der oudheidkundige vondsten in Oost-Vlaanderen, 1962).
Na de rust ging ik verder met de wandeling richting Herdersem, ondertussen waren er al enkele afstanden niet meer mee.
Ook hier kregen we verschillende ondergronden. Mooie zichten
Een mooie kapel in Herdersem.
Aangekomen aan de rust in Herdersem. Na iets te hebben gedronken, moest ik terug richting Wieze via de vallei van de Beneden Dender. Plaatselijke bierhandel
Zicht op de kerk van Herdersem
Alfons De Cock (Herdersem, 12 januari 1850 - Antwerpen, 2 maart 1921) was een Vlaamse schrijver, volkskundige en folklorist. Hij behaalde in 1869 het onderwijzersdiploma te Lier en was als onderwijzer actief tot 1904. In 1898 werd hij tot lid benoemd van de Maatschappij van Nederlandse Letterkunde. In 1904 vestigde hij zich in Brussel maar trok in 1907, na het huwelijk van zijn enige dochter, naar Antwerpen. Hij ontving in 1912 de Leopoldsorde. Zijn laatste werk Vlaamsche Sagen Uit den Volksmond verscheen in 1921, het jaar waarin hij op 71-jarige leeftijd aan een beroerte overleed.In Antwerpen en in Aalst (Herdersem) is een straat naar hem genoemd. In Diegem (Machelen) is een plein naar hem genoemd.
Nu ga ik richting de vallei van de Beneden Dender.
Hier aangekomen aan het mooie domein. De Beneden-Dendervallei, tussen Aalst, Lebbeke en Dendermonde, is een prachtig open natuurlandschap van 850 hectare, waar Natuurpunt zich inzet voor betere natuurwaarden. De Dender loopt als een ader door het natuurgebied, waar bevers en reigers zich erg thuis voelen. Natuurpunt Aalst en 's Heerenbosch slaan de handen in elkaar om de Beneden-Dendervallei samen te beschermen. Het natuurgebied bestaat uit natte weiden en bossen. De oude Denderarmen zijn meestal omzoomd door schitterende rijen knotwilgen. Denderbellebroek is een vochtig laaggelegen gebied met hooilanden. Het is een zeer open gebied, met een randzone van populier- en elzenbossen. Bij een hoge waterstand van de Dender en overstromingsgevaar, wordt het broek als potpolder gebruikt. Hogedonk ligt op de linkeroever in Gijzegem, Mespelare en Hofstade. Ook hier vinden we oude Denderarmen, met daarnaast bloemrijke hooilanden en uitgestrekte rietvelden. Hannaerden tot slot, aan de zuidrand van Wieze, is een drassig gebied in de vallei van de Pasbeek, die zich een weg baant in het landschap op weg naar de Dender. Nu en dan was het uitkijken op het smal pad, ene kant netels andere kant bramen.
Hier een zicht op de Dender.
Ik liep een heel eind door dit gebied, met aan de linkerzijde de rivier de Dender. Dit was een zalig stuk om er door te wandelen
Hier nog een apart stukje groen met wat info betreft de fauna en flora.
leuke afbeeldingen.
Deze diertjes kon men eventueel tegenkomen
Nog enkele paden vooraleer we terug in de bebouwde kom kwamen.
Eénmaal deze wegel verlaten , was het nog wat autoarme straten tot aan het OC. Dit was een hele mooie wandeling. Veel afwisseling en goed gemarkeerd. Er waren meer dan 2500 wandelaars.
Na gisteren te hebben gewandeld in Lapscheure, was vandaag Staden aan de beurt. Daar ging ik een wandeling maken van de wandelclub de Colliemolen. Mijne copain ging daar ook zijn, we hadden vroeg afgesproken, daar de temperaturen vandaag flink konden oplopen.
Staden is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt iets meer dan 11.000 inwoners. In het plaatselijke dialect (West-Vlaams) wordt de 'd' niet uitgesproken en wordt het dus Staen. In 1976 fuseerde Staden met de kleinere dorpen Oostnieuwkerke en Westrozebeke tot één gemeente. Omdat Staden het grotere dorp was, werd de naam gebruikt voor de resulterende gemeente. Naast die drie dorpskernen liggen ook een aantal kleinere gehuchten. Op de grens tussen Staden, Westrozebeke en Poelkapelle vind je het gehucht Vijfwegen. En op de grens tussen Oostnieuwkerke en Hooglede vind je het gehucht Sleihage. Beide gehuchten hadden een eigen kerk en parochie. De overige bevolking is verspreid over nog kleinere gehuchten.
De start was vanuit de plaatselijke school, waar ook werkzaamheden aan de gang waren. Eenmaal onze startkaart in bezit konden we beginnen aan de tocht.
Een rustige wandeling door de landbouwgemeente. Was blij toen ik terug aan de startzaal was, de temperatuur bedroeg dan 31°.
Deze keer ging ik een wandeling maken in Lapscheure. Een wandeling gemaakt door Levenslijn Damme.
Lapscheure is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Damme. Het dorp ligt in het noordoosten van de provincie, tegen de grens met Nederland. Het is een plattelandsgemeente in De Polders, met in het landschap verschillende dijken, kreken en grachten. Lapscheure bleef een zelfstandige gemeente tot 1971, toen het samen met Hoeke bij de gemeente Moerkerke gevoegd werd. In 1977 werden deze deelgemeenten van de gemeente Damme.
Het beloofde een mooie wandeling te zijn, wandelen in de polders en flirten met de Nederlandse grens. De wandeling ging richting Middelburg(Belgie) en Sint Rita(Den Hoorn) en het Leopoldskanaal.
Kerk van Lapscheure
Afwisselend parcours Net een standbeeld
Nog een blik op Lapscheure
Veel natuurpaden richting Middelburg. We kregen mooie zichten.
De grenspaal N 354. We zijn in de Papenpolder. De Papenpolder is een polder ten noordwesten van Middelburg, behorend tot de polders rond Aardenburg. De Papenpolder werd, als een gedeelte van het Lapscheurse Gat, in 1700 drooggelegd. Het restand van deze zeegeul is als een smalle waterloop met de naam Papenkreek nog aanwezig. Deze ging de grens tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Nederlanden vormen, tegenwoordig de grens tussen Nederland en België. De Papenpolder is een internationale polder. De Papenpolder 1e deel ligt op Belgisch gebied; de Papenpolder 2e deel ligt op Nederlands gebied en heeft een oppervlakte van 45 ha. Het Belgische deel is ongeveer even groot. De Papenpolder bevindt zich tussen de grenspalen 352 en 354.
Middelburg in zicht. Zicht op de Kerk. Middelburg is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Maldegem. Middelburg ligt in het noordwesten van de provincie, in het Meetjesland, tegen de grens met Nederland. Het is de kleinste deelgemeente van Maldegem zowel op vlak van grondgebied als populatie en was een zelfstandige gemeente tot eind 1976. Het heeft een oppervlakte van 5,86 km² en telde einde 2007 607 inwoners.
Na de rust in Middelburg gingen we richting Sint-Rita(Den Hoorn)
Mijne wandelcopain Henri
Ook hier kregen we veel natuur.
Mooie uitzichten
Leopoldskanaal
Mooie wilde tuin.
Aangekomen in Sint-Rita, werkzaamheden rond het kerkplein. Sint-Rita Middelburg is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Maldegem. Middelburg ligt in het noordwesten van de provincie, in het Meetjesland, tegen de grens met Nederland. Het is de kleinste deelgemeente van Maldegem zowel op vlak van grondgebied als populatie en was een zelfstandige gemeente tot eind 1976. Het heeft een oppervlakte van 5,86 km² en telde einde 2007 607 inwoners. Na de rustpost , op de terugweg richting Lapscheure
Hier wat oud spul
Terug zicht op Lapscheure. Een mooie en rustige wandeling in de polders met de Nederlandse grens.
Vandaag vroeg uit de veren, ik ging een wandeling maken bij de vrienden uit Lommel die bij de wandelclub uit Eksel zijn. De plaatselijke club, de Bosdravers ,hielden er hun vakantietocht. De startzaal was "Zaal De Geer". Ik kwam aan rond 6u30, dronk eerst nog een kop koffie, en bekeek de parcours. Zoals gewoonlijk bestaan hun wandelingen uit verschillende lussen met uiteraard verschillende afstanden. Er waren 3 verschillende lussen van 10km; nog eens onderverdeeld voor de mindere afstanden. Ik besloot om de 3 grote afstanden te wandelen en misschien nog een kleine. Ze voorspelden warm weer, dus ik begon er vroeg aan.
Eksel (vroegere spelling: Exel) is een dorp in de Belgische provincie Limburg en een deelgemeente van Hechtel-Eksel in de Kempen. De eerste vermelding van Eksel is uit 714, als Ochinsala, de basisbenaming van het gehucht Hoksent aan de rivier de Dommel. Met Ochinsala wordt vermoedelijk bedoeld 'de woonplaats van Oko': een samentrekking van de persoonsnaam Oka/Oko en van sala dat zaal, woonplaats betekent (J. Mansion). In de 11e eeuw wordt Eksel vermeld als Ekinsala en in 1153 is sprake van Hecsele, een mogelijke samentrekking van agnis (ekster) en lauha (bosje op hoge zandgrond).
Ik begon met met de lus 10A, heel veel afwisseling , onverhard en bos. Met bijna op het einde een rustpost. Geniet even mee met enkele beelden.
Zicht op de kerk Hier de eerste splitsing, A+B naar rechts C rechtdoor.
Op het eind van deze straat de 2°splitsing, A naar links en B naar rechts.
Hier in het Bosland liep het verkeerd af, op het einde van dit pad moest men naar rechts en dan waren de pijltjes en linten weg. Ik wandelde een eindje door; was nog iemand voor mij en plots stonden we daar. Verschillende zijpaden maar geen aanwijzing dan maar de parcourmeester opgebeld om wat raad te vragen. Ondertussen kwamen er nog enkele vroege stappers aan , een heel eind terug gekeerd en via de telefoon kwamen we terug op het juiste pad. Gelukkig kwam ik dit niet tegen in het heetst van de dag. Heel veel afwisseling
Hier moesten we onderdoor, ondertussen heeft men het probleem opgelost zodat de andere wandelaars er geen hinder meer hadden.
Hier aangekomen op de rustpost. Ook lus B kwam hier aan. Voor de A-lus was het nog een kilometer te gaan alvorens men terug aan de startzaal was.
De afstand was kort van de rust naar de zaal dus ik ging gewoon door naar lus C. Deze was iets minder in het groen.
Veel paden Zicht over de Noord-Zuid verbinding.
Door de Dommelvallei.
Op weg naar de Hosentkapel.
Hier aangekomen aan de Hoksentkapel.
Terug naar de startzaal.
Na iets te hebben gedronken en gegeten begon ik aan de 3°lus van 10km. Na een 3tal km kwam ik aan de rustpost van de 1°lus. Daarna ging ik terug richting Bosland om na een tijdje op de route van de eerste lus te komen.
Het laatste stuk van de B lus was hetzelfde of de A lus. Toen ik terug aan de startzaal kwam zag ik op de gps dat ik al bijna 34km had gewandeld en de warmte begon al een stukje te wegen. Dus geen kleine afstand meer, nog wat drinken en dan nog een 2tal uur in de wagen richting thuisfront.
De wandelclub Land van Rhode organiseerde er hun 26° Midzomertocht te Oordegem.
Oordegem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Lede. De plaats ligt in de Denderstreek. De heerlijkheid Oordegem behoorde achtereenvolgens toe aan de familie de Ordengem, de Laval, Turpin, Mastaing en aan de familie Vilain tot eind 18e eeuw. Ten slotte kwam ze in handen van hertogin de Laragnais. De vrijheerlijkheid Hof ter Lichtervelde was in 1544 eigendom van de familie de la Force. Oordegem was in 1801 kantonhoofdplaats.
De startzaal lag pal in de dorpskern, weinig parkeerplaatsen nabij de zaal, dus uitwijken was de boodschap. De wandelaars konden uit verschillende afstanden kiezen.
De 10-14-18 en 21 km steken de Grote Steenweg over richting Stichelendries en Ossenbroek en gaan verder over de brug van de E40 naar de rustpost te Bavegem. Daar bewandelen de 14-18 en 21km een mooie lus via de Hoogkouterstraat,Pastorijgracht en Hasseltenbroek richting het zuivelbedrijf Inex, om zo opnieuw de ruwstpost te bereiken. Daarna wandelen ze samen met met de 10km naar de startplaats. De 18 en 21km vertrekken opnieuw vanuit de start om respectievelijk de 4 of 6km aan de reeds afgelegde afstand toe te voegen.
Heel veel afwisseling tot aan de rustpost Dit pad is niet veel bewandeld Veel netels en braamstruiken
Het was genieten.
Mooie vergezichten
Kerk van Bavegem. Bijna terug aan de rustpost.
Een mooie tocht, een pluim voor de club om hun prachtig parcours.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is sinds 1 mei op rust gesteld.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
