In een opinie-bijdrage, enkel en alleen in Le Soir, geeft Mia Doornaert - vroegere columniste bij De Standaard - haar visie op het electorale succes van Bart De Wever en de N-VA. Het moet gezegd: deze zeer boeiende analyse sluit naar onze mening heel sterk aan bij de realiteit. Wat door de Franstaligen begrijpelijkerwijs dan ook maar matig wordt gewaardeerd. Maar wat pleit voor de objectiviteit waarmee Doornaert, die eerder in het Belgicistische kamp moet worden gesitueerd, deze problematiek benadert. In twee afleveringen geven wij hier haar opinie weer die we zelf vrij hebben vertaald.
Oordeel vooral zelf.
Addertje
Neen de crisis is niet de oorzaak van het
succes
van Bart De Wever (1)
Door Mia Doornaert, ex-columniste bij De
Standaard, vroegere onafhankelijk medewerkster bij het kabinet van Yves Leterme,
in Le Soir
(Vrije vertaling)
De wil naar onafhankelijkheid vanwege
Catalonië, Schotland, Vlaanderen (of Wallonië) lijkt misschien een dwaasheid
voor veel Europeanen. Maar dat maakt deel uit van de vrijheid van
meningsuiting. Partijen die, op een democratische wijze, voor deze onafhankelijkheid
ijveren zijn daarom niet noodzakelijk extreemrechtse partijen. Ze gelijk
stellen met xenofobe partijen, extreemrechtse partijen, populisten, is een
amalgaam maken wat fout is op intellectueel vlak en gevaarlijk op politiek vlak.
Dat is nochtans wat sommige Europese leiders, waaronder Elio Di Rupo, deden na de
top vorige week in Brussel. En het toppunt van simplisme is het feit dat zij
het groeiende succes van verschillende van deze radicale partijen toeschrijven
aan de economische crisis. Dat is spijtig want deze verschillende fenomenen
noodzaken veel meer genuanceerde analyses.
Met betrekking tot het succes van de N-VA
van de Bart De Wever in de recente gemeenteraads- en
provincieraadsverkiezingen, had een aantal Europese vrienden me gevraagd hoe ik
dat kon verklaren. Ik heb geprobeerd om hen zo eerlijk mogelijk te antwoorden,
door hen uit te leggen welke percepties en gevoelens er leven in Vlaanderen. Percepties
en gevoelens die ik niet noodzakelijk deel maar die je moet kennen en proberen
te begrijpen om er nadien een antwoord op te kunnen geven. Ziehier mijn lijst
die niet beweert volledig te zijn.
1.
Bart De Wever blijft oogsten wat de
Franstalige politieke partijen hebben gezaaid na de verkiezingen van 2007 door
te weigeren om ernstig te onderhandelen met
Yves Leterme en de Vlaamse traditionele partijen. Op dat moment was de N-VA slechts de vijfde
partij in Vlaanderen! Ze hebben niet willen inzien dat het aanvaarden van
bepaalde oude Vlaamse eisen, zoals de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde,
een conditio sine qua non was om de communautaire relaties te bekoelen.
Resultaat van de bittere tegenslag van
formateur en Eerste Minister Yves Leterme: Vlaamse woede, teleurstelling van de
kiezers tegenover de CD&V en de andere 'zachte' partijen, en een
stemmenverschuiving naar de N-VA in de opeenvolgende verkiezingen, met de
overwinning van de N-VA tijdens de verkiezingen van 2010. Na de langdurige crisis
en onder impuls van Elio di Rupo die zich uiteindelijk bewust werd van de geestesgesteldheid
in het noorden van het land, werden de koppig vastgehouden blokkades opgeheven.
Maar de Vlaamse kiezers hebben het de Vlaamse partijen in de regering niet vergeven.
Velen hebben er een andere les uit getrokken: het is dank zij Bart De Wever dat
de andere Vlaamse partijen deze keer voet bij stuk hebben gehouden en een einde
hebben gemaakt aan de Franstalige onverzettelijkheid. Dus om Vlaanderen te doen
respecteren, moet de N-VA worden versterkt.
2.
Zelfs als Elio Di Rupo wordt beschouwd als
een aardige man in Vlaanderen, mag niet worden voorbijgegaan aan het onbegrip
of de irritatie van vele Vlamingen dat zon intelligente en gecultiveerde man,
die bovendien nationale ambities heeft, slechts erbarmelijke noties heeft van
het Nederlands. De taal van de meerderheid van de Belgen. Zij zien het als het
zoveelste teken van minachting vanwege vele Walen voor hun taal en gemeenschap.
En ze zijn van oordeel dat men niet kan beweren voorstander te zijn van het
voortbestaan van het federale België en tegelijkertijd de taal van de
meerderheid van de Belgen niet te kennen.
3.
Wat wordt beschouwd als een gebrek aan
respect voor de taal en de Vlaamse cultuur wekt nog meer onbegrip en woede
op door de massieve budgettaire
transfers sedert jaren van Vlaanderen naar Wallonië. Vandaar het gevoel: we
zijn enkel goed om te betalen, maar voor het overige worden wij veracht.
4.
Zo
komen wij bij de economische situatie
van Wallonië en de transfers. De meeste Vlamingen vinden het normaal dat
er een solidariteit is tussen de verschillende landsdelen. Wat hen echter
verontrust en irriteert is dat de transfers naar Wallonië lijken te verdwijnen
in een bodemloze put. De perceptie blijft bestaan dat, behalve in de
Waals-Brabant, men geen dynamisch beleid ziet dat gericht is op de modernisering
van de politieke, syndicale en sociale gewoonten en dat een dynamische omgeving
schept voor werkgelegenheidscreatie. De indruk blijft bestaan dat de PS de transfers
gebruikt voor zeer genereuze sociale uitkeringen die de mensen plaatst in een
'cultuur' van werkloosheid en van afhankelijkheid, waardoor de Waalse economie nog
meer verlamt. Er heerst dan het gevoel in Vlaanderen dat men wel wil betalen om
Wallonië terug recht te helpen maar niet om een oude politiek verder te zetten
die duidelijk niet werkt en die in feite meer lijkt op een politiek van
cliëntelisme van de PS. Vandaar het wervend argument van De Wever (en niet
alleen van hem) dat, indien Wallonië een fundamenteel verschillend economisch en
sociaal beleid wil volgen dan dat van Vlaanderen, het de verantwoordelijkheden
en de kosten moet dragen. Solidariteit kan niet enkel van een kant komen.
Wordt vervolgd...
|